Novels by Hz.Bloom

วันสำคัญมาถึง วันที่แตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมาในคฤหาสน์เตโชบวรเดช ไม่มีการประชุมเคร่งเครียด ไม่มีการเคลื่อนไหวของหน่วยอารักขาที่น่าพรั่นพรึง มีเพียงความวุ่นวายเล็กๆ ของการเตรียมงานเฉลิมฉลองที่เป็นส่วนตัวที่สุดสวนสวยสไตล์ยุโรปของคฤหาสน์ ถูกอาบไล้ด้วยแสงแดดอบอุ่นยามบ่าย ท้องฟ้าสีครามสดใส ไร้เมฆบดบัง ล

ค่ำคืนนั้นหลังจากอคินและไอรินหลับใหลอยู่ในห้องเนอสเซอรี่ภายใต้การดูแลของพี่เลี้ยงที่ไว้วางใจได้ ลูเซียโน่เดินเข้ามาหาขวัญข้าวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ ในห้องนั่งเล่นส่วนตัวที่ถูกจัดไว้สำหรับครอบครัว บรรยากาศผ่อนคลายและอบอุ่น แตกต่างจากความตึงเครียดในห้องทำงาน หรือความหรูหราแต่ไร้ชีวิตชีวาของ

หนึ่งปีผ่านไปราวกับพายุที่ค่อยๆ สงบลง หลังจากการปะทะกันอย่างรุนแรงทั้งภายนอกและภายใน โลกภายนอก คลื่นใต้น้ำที่เกิดจากการโจมตี LTA Group ถูกจัดการด้วยกลยุทธ์ใหม่ ลูเซียโน่ไม่ได้สั่งฆ่า ไม่ได้จุดไฟสงคราม แต่ใช้ 'สงครามเย็น' ที่ซับซ้อนกว่า ทั้งกฎหมาย การเงิน ข้อมูล และการเจรจาเบื้องหลังค่อยๆ บีบคั้นแล

สัมผัสแผ่วเบาของมือเล็กที่วางทาบบนมือตนเองยังคงอุ่นซ่าน คำขอร้องที่หนักแน่นแต่สั่นเครือของขวัญข้าว 'อย่ากลับไปเป็นคนเดิมเลยนะคะ เพื่อลูกของเรา เพื่อครอบครัวของเรา' ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท มันคือเสียงที่ทรงพลังยิ่งกว่าเสียงระเบิดใดๆ ที่ลูเซียโน่เคยได้ยิน คือเสียงที่สามารถหยุดยั้งมังกรที่กำลังจะพ่นไฟ

การประชุมฉุกเฉินผ่านวิดีโอคอนเฟอเรนซ์สิ้นสุดลง แต่บรรยากาศตึงเครียดภายในห้องทำงานยังคงคุกรุ่น หน้าจอที่เคยแสดงใบหน้าเคร่งขรึมของทีมงาน ดับมืดลง เหลือเพียงเงาสะท้อนของลูเซียโน่บนพื้นผิวสีดำ ประธานหนุ่มยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่หัวโต๊ะ นิ้วเรียวยาวที่เคยเคาะเป็นจังหวะ กำแน่นจนข้อขาวซีดคำสั่งสุดท้ายที่ลูเซี

หลายสัปดาห์หลังจากกลับมายังคฤหาสน์เตโชบวรเดช ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้และการปรับตัวที่เปราะบางดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ลูเซียโน่ทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่ให้กับบทบาทใหม่ ประธานหนุ่มเริ่มคุ้นชินกับจังหวะชีวิตของทารกแฝด เรียนรู้วิธีรับมือกับเสียงร้องไห้ และค้นพบความอดทนในรูปแบบที่ตนเองไม่เคยรู้จัก ความพยายามที่เง

แดดร่มลมตก แสงสีทองของดวงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมายังสนามหญ้าหลังบ้านที่ถูกเนรมิตให้กลายเป็นปาร์ตี้วันเกิดสุดแฟนตาซี ซุ้มลูกโป่งหน้างานแบ่งออกเป็นสองฝั่งชัดเจน ฝั่งซ้ายเป็นสีชมพูประดับด้วยมงกุฎเจ้าหญิงและคทาวิเศษ ส่วนฝั่งขวาเป็นสีน้ำเงินแดงประดับด้วยโล่กัปตันอเมริกาและหน้ากากสไปเดอร์แมน เป็นการผสมผสานธีมที่ดูขัดแย้งแต่ลงตัวในแบบฉบับของบ้านอันธการกุล"กะทิ! หยุดเดี๋ยวนี้! เอาหน้ากากคืนมา!" เสียงตะโกนของตะวันในวัยหกขวบดังลั่น เด็กชายวิ่งไล่กวดหมาไทยหลังอานสีขาวขนฟูที่คาบหน้ากากพลาสติกวิ่งหนีไปรอบสนาม"อาทิตย์! ช่วยจับกะทิหน่อย! มันจะเอาไปฝังดิน!"อาทิตย์ละสายตาจากจานไก่ทอด วิ่งเข้าไปสมทบ สองแฝดวิ่งต้อนเจ้ากะทิที่วิ่งซิกแซกหลบเด็กสองคนอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังพี่ใหญ่ของบ้าน"หยุดวิ่งกันได้แล้ว! ฝุ่นตลบหมดแล้วเนี่ย!" จันทร์เจ้าในวัยแปดขวบยืนเท้าเอว สั่งเสียงนิ่ง "กะทิ... คายของน้องออกมา เดี๋ยวนี้"เจ้ากะทิยอมคายหน้ากากเปื้อนน้ำลายใส่มือเจเจ้แต่โดยดี แล้วนั่งลงกระดิกหางทำหน้าซื่อตาใส"ตะวัน อาทิตย์ ไปล้างหน้ากาก แล้วก็ล้างมือด้วย จะเป่าเค้กแล้ว"สองแฝดรับคำเสียงอ่อย ยอมเดินไปที่ก

กลิ่นเนยไหม้ฉุนกึกผสมกับกลิ่นแป้งแพนเค้กหอมหวานลอยคลุ้งไปทั่วห้องครัวสไตล์โมเดิร์นที่กว้างขวาง ธนาทัศยืนหน้าเครียดอยู่หน้าเตา สวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานแหววของลูกสาว มือขวาถือตะหลิวไม้ มือซ้ายจับด้ามกระทะเกร็งแน่น"กลับด้าน... ฮึบ!" ข้อมือหนาสะบัดกระทะอย่างแรงแผ่นแป้งแพนเค้กสีน้ำตาลเข้มลอยละลิ่วขึ้นสู่อากาศ หมุนคว้างสามตลบ ก่อนจะตกลงมา... แปะ! บนหัวของเดชที่เพิ่งเดินถือลังน้ำส้มเข้ามาพอดี"เฮ้ย! นาย!" เดชสะดุ้งโหยง แพนเค้กร้อนๆ แปะอยู่กลางกระหม่อม น้ำเชื่อมเมเปิ้ลไหลย้อยลงมาตามหน้าผาก"โทษทีว่ะ... กะแรงผิดไปหน่อย" ธนาทัศตอบหน้าตาย รีบหันไปเทแป้งชุดใหม่ลงกระทะ"เสียงดังอะไรกันคะเนี่ย" ลลิลเดินเข้ามาในครัว เธอหยุดยืนมองสภาพความวินาศสันตะโรตรงหน้า "พี่ทัศ... จะเผาครัวฉลองวันเกิดลูกเหรอคะ""กำลังทำ 'สเปเชียล เบรกฟาสต์' ให้สองแสบ" ธนาทัศแก้ตัว พยายามแซะขอบแป้งที่เริ่มไหม้"ปาป๊า! หอมจัง!" เสียงฝีเท้าเล็กๆ วิ่งตึงตังลงมาจากบันได ตะวันและอาทิตย์ในชุดนอนลายซูเปอร์ฮีโร่วิ่งแข่งกันเข้ามาในครัว"สุขสันต์วันเกิดครับลูกชาย!" ธนาทัศอ้าแขนกว้างรับแรงกระแทกจากลูกชายสองคน"ของขวัญ! เห็นของขวัญแล้ว! ขอ

นาฬิกาดิจิทัลบนผนังโถงทางเดินบอกเวลาห้าทุ่มสี่สิบห้าความเงียบสงัดปกคลุมชั้นสองของคฤหาสน์อันธการกุล ธนาทัศเดินเขย่งปลายเท้า มือสองข้างโอบอุ้มกล่องของขวัญขนาดใหญ่สองกล่องที่ห่อด้วยกระดาษสีน้ำเงินและสีแดงอย่างทุลักทุเล ลลิลเดินตามหลังมาติดๆ ในมือถือกล่องของขวัญขนาดเล็กกว่า"เบาๆ ค่ะพี่ทัศ... เดี๋ยวลูกตื่น""มองไม่เห็นทาง... กล่องมันบัง" ธนาทัศกัดฟันเกร็งแขนประคองกล่องไม่ให้ร่วงลลิลเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดประตูห้องนอนลูกชายฝาแฝด แสงไฟจากโคมไฟรูปจรวดที่หัวเตียงส่องสว่างสลัวๆบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ ตะวันและอาทิตย์นอนหลับใหลอยู่ในท่วงท่าที่เรียกได้ว่า 'กระจัดกระจาย' ตะวันนอนคว่ำหน้า ขาข้างหนึ่งพาดไปอยู่บนพุงของอาทิตย์ ส่วนอาทิตย์นอนหงายอ้าปากหวอธนาทัศย่องเข้าไปวางกล่องของขวัญลงบนโต๊ะเขียนหนังสือปลายเตียงอย่างระมัดระวัง "เฮ้อ..." ชายหนุ่มเป่าปาก ยืดหลังที่งอคุ้มมาตลอดทางเดิน เดินเข้าไปที่ข้างเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมอกให้ลูกชายทั้งสองคน"นอนท่าพิสดารกันจริงๆ ดูสิ... น้ำลายยืดใส่หมอนอีกแล้ว""ของขวัญถูกใจไหมเนี่ย... หุ่นยนต์รุ่นลิมิเต็ด... พ่อต้องให้เดชไปแย่งประมูลมาเลยนะ""ลูกต้องชอบอยู่แล้ว

ลมทะเลพัดเอากลิ่นไอเค็มและเสียงคลื่นซัดสาดชายหาดดังซู่ซ่าเข้ามาปะทะใบหน้า แสงแดดยามเย็นทอประกายสีทองฉาบไล้ไปทั่วผืนทรายขาวละเอียดหน้าบ้านพักตากอากาศส่วนตัวที่หัวหินธนาทัศในชุดเสื้อเชิ้ตลินินสีขาวพับแขน ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าซุ้มดอกไม้ที่ทำจากกิ่งไม้แห้งและดอกกล้วยไม้ป่า เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมตามไรผม"ตะวัน! อย่าเอามือไปจับปู! เดี๋ยวมันหนีบ! อาทิตย์! นั่นดอกไม้แม่! ห้ามเด็ด!" ชายหนุ่มตะโกนลั่น"ปาป๊า... ทรายเข้าตา" จันทร์เจ้าในชุดกระโปรงสีขาวฟูฟ่องยืนขยี้ตา"โอ๊ย... จะบ้าตาย" ธนาทัศรีบวิ่งไปดูจันทร์เจ้าก่อน "อย่าขยี้ลูก... มา พ่อเป่าให้... หายยัง""หายแล้ว... แสบนิดนึง""เก่งมาก... ไปยืนรอตรงโน้น คุมน้องให้พ่อหน่อย บอกไอ้ลิงสองตัวนั่นว่าถ้าซนอีก พ่อจะจับโยนทะเล""เดช... กล้องพร้อมไหม""พร้อมครับนาย... แสงกำลังสวยเลยครับ"ธนาทัศจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ สูดหายใจลึก หันไปมองทางตัวบ้านลลิลเดินลงมาจากบันไดระเบียง หญิงสาวสวมชุดเดรสยาวสีขาวพลิ้วไหวเรียบง่าย ไม่มีเครื่องประดับหรูหรา มีเพียงมงกุฎดอกไม้เล็กๆ บนศีรษะ เท้าเปล่าเหยียบย่ำลงบนผืนทรายนุ่ม ภาพตรงหน้าทำให้ธนาทัศลืมความวุ่นวายของลูกๆ ไปจนหม

เสียงเข็มนาฬิกาบนผนังห้องประชุมบอร์ดบริหารเดินดัง ติ๊ก... ติ๊ก... เป็นจังหวะสม่ำเสมอ แข่งกับเสียงบรรยายกราฟผลประกอบการ ตัวเลขสีเขียวพุ่งทยานขึ้นบนจอโปรเจกเตอร์บ่งบอกถึงสถานะทางการเงินที่แข็งแกร่งที่สุดในรอบทศวรรษธนาทัศนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่ที่หัวโต๊ะ สายตาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือทุกๆ สองนาที บ่ายสามโมงสิบห้า... โรงเรียนเลิกแล้ว... ป่านนี้จันทร์เจ้าคงกำลังยืนชะเง้อรอรถ"ท่านประธานครับ... เรื่องการขยายโรงงานที่นิคมฯ สอง ทางบอร์ดอยากขออนุมัติงบเพิ่มอีกห้าร้อยล้าน ท่านมีความเห็นว่ายังไงครับ"ธนาทัศวางปากกาลงบนแฟ้มเอกสารเสียงดัง กริ๊ก"อนุมัติ"คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ทำเอาบอร์ดบริหารมองหน้ากันเลิ่กลั่ก "เอ่อ... ท่านจะไม่ดูรายละเอียดหน่อยเหรอครับ""ผมจ้างพวกคุณมาทำไม" ธนาทัศถามกลับเสียงเรียบ "ผมจ้างพวกคุณมาเพื่อให้ใช้สมองคิดและตัดสินใจแทนผม ไม่ใช่จ้างมาเพื่อให้อ่านตัวเลขให้ผมฟังแล้วรอผมพยักหน้า"ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน จัดเสื้อสูทให้เข้าที่ "นับจากวันนี้ไป... ผมขอมอบอำนาจให้คุณวิชัย ซีอีโอคนใหม่ จัดการได้เลย ไม่ต้องรอผม ผมจะเข้าบริษัทน้อยลง""แต่ท่านครับ! บริษัทเรากำลังเติบโต ถ้าท่านวางมือ

ความเงียบผิดปกติปกคลุมคฤหาสน์อันธการกุลทันทีที่ประตูไม้สักบานใหญ่ถูกผลักเปิดออก ธนาทัศชะงักเท้า มือขวาเลื่อนไปแตะที่เอวสอบโดยอัตโนมัติ แม้จะเลิกพกปืนในบ้านไปนานแล้ว แต่ความระแวงของอดีตมาเฟียยังคงทำงานขายาวก้าวเดินเงียบกริบไปทางห้องนั่งเล่น ว่างเปล่า... กลิ่นไหม้จางๆ ลอยมาแตะจมูก ธนาทัศตาโต รีบสาวเท้าเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปที่ต้นตอของกลิ่น... ห้องครัว"เร็วๆ สิอาทิตย์! ปาป๊ามาแล้ว!" เสียงกระซิบกระซาบดังลอดออกมาธนาทัศถอนหายใจยาว แกล้งเดินลงส้นเท้าให้เกิดเสียงดัง ตึก ตึก ตึก"มีใครอยู่ไหม..." ธนาทัศแกล้งตะโกนถาม ผลักประตูห้องครัวเปิดออก"เซอร์ไพรส์!!!!!"เสียงตะโกนประสานเสียงดังลั่นพร้อมกับพลุกระดาษที่ถูกดึงจนสายรุ้งพุ่งกระจายเต็มหน้า ห้องครัวขนาดใหญ่ที่เคยสะอาดเอี่ยมอ่อง บัดนี้สภาพเหมือนเพิ่งผ่านสมรภูมิรบ แป้งทำขนมสีขาวฟุ้งกระจายเต็มพื้นตรงกลางห้อง มีวัตถุประหลาดก้อนสีดำๆ รูปทรงบิดเบี้ยววางอยู่บนจาน"สุขสันต์วันพ่อครับ/ค่ะ!"จันทร์เจ้า ตะวัน และอาทิตย์ ยืนเรียงหน้ากระดาน ยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันขาวตัดกับหน้าที่เลอะช็อกโกแลต ลลิลยืนอยู่ข้างหลัง ยิ้มแห้งๆ สภาพมอมแมมไม่ต่างกัน"นี่มัน... สงครามแป้