Novels by สปาย' สีชมพูวว

ใบหน้าสวยยิ้มเยาะให้คนที่ยืนจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง“คู่นอน?” เขาทวนคำเธออีกครั้ง ที่ผ่านมาเธอให้เขาเป็นแค่คู่นอนแค่นั้นจริงเหรอมิลินไหวไหล่ให้เขาเล็กน้อยราวกับว่าไม่อยากจะสนใจ แน่นอนว่าที่ผ่านมาสถานะของเธอและเขามันก็เป็นแค่คู่นอน ไม่มีอะไรที่มากไปกว่านั้น“ทำไมคะ หรือว่าไม่ใช่""ไม่ใช่...""ถ้าไม่ใช่ แล้วเขาเรียกอะไรคะ" เธอเอ่ยถามเขาอย่างใจเย็น ตลอดเวลาที่เธออยู่กับเขา เขาไม่เคยให้ความชัดเจนกับเธอเลย ทั้งยังมีคู่หมั้น หรือแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวพันด้วยตลอดแล้วความสัมพันธ์กับเธอแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ นั่น ต้องเรียกว่าอย่างไรเหรอ"คนรัก""หึ" มิลินกลั้นขำเอาไว้แทบไม่อยู่ คนรักจริงเหรอ คนรักกันเขาทำแบบนั้นเหรอ แอบเจอ แอบคุยแล้วก็ยังแอบเอากัน เขาทำเหมือนเธอเป็นชู้รัก เป็นยิ่งกว่าเมียน้อยเสียอีกคนรักเหรอ เธอไม่เคยรู้สึกถึงคำนั้นเลยจริง ๆ แต่ก็ช่างเถอะ เวลาผ่านมานานแล้ว เธอโตขึ้นมากกว่าจะกลับไปคิดเรื่องบ้าบอพวกนี้อีกแล้ว"แล้วมะปรางล่ะไปไหน ไม่เห็นตามเกาะติดพี่เป็นปลิงแล้ว หรือว่ามันเ

ใจดวงน้อยสั่นระรัวคล้ายกับว่ามันกำลังจะหลุดออกมา มิลินที่เริ่มได้สติก็รีบใช้มือดันตัวออกจากมาเฟียหนุ่มอย่างรวดเร็ว"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เสียงทุ้มของเตวิชเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ก่อนจะจับตัวของมิลินหมุนไปมาเพื่อสำรวจ เกือบไปแล้วไหม"นี่คุณ!" เตวิชหันไปหามาเฟียหนุ่มอย่างรวดเร็ว หมายจะเอาเรื่อง แต่ทว่ากลับโดนมิลินจับแขนเพื่อห้ามปรามเอาไว้"อย่ามีเรื่องเลย" เตวิชรู้สึกไม่ชอบหน้าคิมหันต์ขึ้นมาทันที ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าแพทย์หนุ่มเป็นคนที่ทำให้มิลินต้องเจ็บตัว แต่ก็เอาเรื่องไม่ได้คนที่นั่งบนเก้าอี้กลับยิ้มเยาะ ไม่คิดว่าแฟนใหม่ของมิลินจะดูใจเสาะขนาดนี้"เราไปกันเถอะ" มิลินไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาสักนิด เธอจับมือของเตวิชก่อนจะเดินออกจากห้องจัดงานอย่างรวดเร็ว"หมอเป็นอะไรหรือเปล่าคะ""ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อน""เออ คือว่าแพรวขอกลับกับหมอได้ไหมคะ พอดีว่ายัยมะปรางกลับไปแล้ว ทิ้งแพรวไว้คนเดียวอีกแล้วค่ะ" แพรวนภาเอ่ยบอก ที่จริงแพรวนภากับมะปรางก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน มาเฟียหนุ่มรู้ดี แต่ตอนนี้เขาไม่ว่างที่จะไปส่งใครทั้งนั้น"ได้ครับ"&nb

'แม่งใครวะ โคตรสวย''ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นน้องสาวของคลาสเวลต์''สวยไอ้สัส กูไปอยู่ไหนมา''มึงก็อยู่นี่แหละ แต่ได้ยินว่าเขาไม่ได้อยู่ไทยนานแล้ว''ไม่น่า''อะไร''ไม่งั้นกูจีบไปล่ะ''ไอ้ฟาย น้องสาวมาเฟียใครกล้าแหย็ม ไอ้สัส จีบปุ๊บ ลูกตะกั่วลงหัวปั๊บ''เออ ก็จริง'มีเสียงคนที่พูดคุยกระซิบกระซาบกันอยู่ด้านหลังไม่ขาดสาย แต่ทว่ามิลินกลับรู้สึกแปลกไป เมื่อเธอถูกอีกหลายสายตาจ้องมอง ไม่ว่าจะทั้งชายหรือหญิง"ผมเมธีครับ" คนที่นั่งถัดจากเตวิชเอ่ยบอกก่อนที่มิลิน.จะพยายามนึกถึงชื่อนี้ แต่เอาตรง ๆ เธอนึกไม่ออกอยู่ดี"เป็นเพื่อนคิมหันต์ครับ" มิลินรีบพยักหน้าทันที เพื่อนจริงเหรอ เธอก็พึ่งจะนึกออกตอนที่เขาเอ่ยชื่อคิมหันต์เมื่อก่อนแพทย์หนุ่มเคยพูดชื่อคนนี้ให้ฟัง แต่เขาไม่ได้บอกว่าเป็นเพื่อน แต่บอกแค่ว่าอย่าเข้าใกล้คนที่ชื่อเมธี"ค่ะ" เธอยิ้มให้เขาบาง ๆ ก่อนจะได้ยินเสียงพิธีกรประกาศบนเวที เธอจึงใช้โอกาสนี้เลิกคุยกับเขา"ลินรู

"ถึงเวลาแล้ว ไปกันยัง" มิลินเดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนที่จะมองดูผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น"มามี้ฉวย" แม็กซ์เวลเด็กน้อยปากหวานกว่าใคร ชมแม่ใหญ่เลย แต่ทว่าจะพาไปด้วยก็เป็นงานกลางคืน เลยมีคนอาสามาเฝ้าเด็กน้อยให้ ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเจ้าเก่าเจ้าเดิม อาทอมของเขาเองอาทอมตลอดไป"วันนี้แม็กซ์อย่าดื้อนะครับ มามี้ไปธุระแป๊บเดียวก็กลับแล้วครับ""รับทราบครับมามี้คนฉวย" เด็กน้อยช่างพูดเจรจาเอ่ยบอกแม่ก่อนจะรีบวิ่งไปนั่งข้าง ๆ ทอมอย่างรู้ความ ฉลาดกว่านี้มีใครอีก แม็กซ์เวลเป็นเด็กที่เรียกเก่งมาก อาจารย์ที่สอนเด็กก่อนเข้าโรงเรียนเคยบอกเธอเขาเรียนรู้ได้ไวกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะเขาได้พ่อมาหรอก เพราะแม็กซ์ฉลาดเองต่างหาก พ่อแม็กซ์เหรอโง่มาก โง่กว่าจะเป็นหมอซะอีก มิลินคิดแบบนั้น"ไปค่ะ" ว่าแล้วร่างสวยในชุดราตรีสีสวยก็ก้าวเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเตวิชในชุดสูทที่ดูดี ดูเป็นการออกงานครั้งแรกในฐานะคู่รักเลยก็ว่าได้"ตื่นเต้นเหมือนกันนะ เตว่าไหม""สวยขนาดนี้ตื่นเต้นอะไร" คนข้าง ๆ เอ่ยชมไม่ขาดปาก เป็นธรรมดาที่เตวิชพูดแบบนี้กับเธออยู่แล้ว

-วันต่อมา-"เตเตมาแย้ว" เสียงของแม็กซ์เวลดังขึ้นเมื่อเห็นว่าตอนนี้ใครกำลังเดินมาหา"ว่าไงครับ ตัวแสบ คิดถึงเตไหม""คิดถึงที่ซุ้ดด" เด็กน้อยทำหน้าทะเล้นดีอกดีใจที่ได้เจอคนตามใจกลับมาหาแล้ว จากที่กอดเตวิชจนพอใจแม็กซ์ก็ขยับตัวไปนั่งเล่นด้านล่างเหมือนเดิม"เป็นไงบ้าง เหนื่อยไหม" มิลินเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เตวิชหันมายิ้มให้เธอก่อนจะส่ายหน้าไปมา"ไม่เลย แต่ว่าไม่ได้กลับมานาน ที่นี่ดูแปลกไปเยอะเลย""นั่นสินะ กี่ปีแล้วที่เตไม่ได้กลับมาบ้าน ว่าแต่เตเข้าบ้านหรือยัง" มิลินเอ่ยถามเขาด้วยความอยากรู้ เธอรู้ว่าเตวิชออกจากบ้านไปตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อไปใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง กว่าจะมีวันนี้ได้มันยากมาก"ยังไม่ได้เข้า ไม่รู้ว่าต้องบอกพวกเขายังไงดี""ตอนนี้มีลินแล้วกลัวอะไร เอ่อ แล้วทอมหายไปไหน ทำไมไม่มาด้วย""นอน เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น""ดีแล้ว ๆ ปล่อยเขานอนบ้าง แต่ว่าถ้าเตจะกลับบ้าน ลินไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ เอาไหม" เธอเอ่ยถามเขาอย่างรู้สึกห่วงใย เป็นธรรมดาที่ทุกคนอยากจะกลับไปบ้าน เตวิชก็คงไม่ต่างกัน

จากนั้นจึงเลือกที่จะเดินจากออกไป พอเดินมาถึงรถของตัวเอง ก็รีบโทรหาเลขาคนสนิทของเขาทันทีเมื่อวานเขาได้รับการ์ดเชิญงานเดินแบบเปิดตัวเสื้อผ้าของแบนด์ระดับโลกจากคนรู้จัก แน่นอนว่าเขาสืบเรื่องมิลินมาพอรู้บ้างว่าเธอมีแบนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองและแน่นอนว่าเธอต้องสนใจที่จะไปงานนี้แน่ หากว่ามีคนส่งการ์ดให้(ครับนาย)"ส่งการ์ดเชิญงานแฟชั่นโชว์ของเซฟานนี่ให้มิลินด้วย"(ได้ครับนาย แล้วนายจะไปไหมครับ ผมจะได้จัดการให้)"อืม คนที่ให้ตามมิลินว่าไงบ้าง"(จริงอย่างที่นายสงสัยครับ วันนั้นคุณมิลินไปรับผู้ชายคนหนึ่งที่สนามบิน) "ใคร"(เอกสารสืบไม่ได้ครับ แต่ที่น่าแปลกใจ คือมีเด็กกลับมาด้วย หลังจากส่งผู้ชายคนนั้น คุณมิลินกับเด็กคนนั้นก็ไปบ้านคุณไคล์ครับ)"เด็กเหรอ""ครับ จากนั้นก็ไม่ออกมาเลยจนถึงเช้า""ไปหาประวัติมาเอารูปมาด้วย ทั้งผู้ชายทั้งเด็ก" เขาไม่เข้าใจ ตกลงมิลินไปรับใครกันแน่ ทำไมมันดูคลุมเครือไปหมด"ครับ ผมจะรีบจัดการให้"ว่าจบเขาก็วางสายไปทันที ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วมองไปรอบ ๆ สายตาคมดันเหลือบไปเห็นว่าตอนนี้มีรถของไคล์จอดอยู่ที่นี่ด้วย แสดงว่าเมื่อกี้ที่มากับมิลินเป็นนาเดียไม่ผิดแน่จากที่คิดไตร่ตร