30 เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

“ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าป้าขอบใจ”

พิมพายิ้มรับแล้วหยิกแขนเรียวเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว เอรินถึงหดมือโอดครวญ

“โอ๊ย! แขนหนูแดงหมดป้าพิมหยิกจริงเจ็บจริงนี่คะ”

“ก็น่าหยิกนัก แก่นเซี้ยวเหมือนใครก็ไม่รู้ อายุเกินเบญจเพสแล้วนะ ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ”

“หนูเป็นแบบนี้เฉพาะอยู่กับป้าพิมกับคนอื่นหนูก็ไม่กล้าอ้อนหรอกค่า” เอรินแสร้งทำเสียงยานคางเอาใจแล้วถามต่อ “แล้วกรณ์ตื่นรึยังคะคุณป้า”

พิมพาพยักเพยิดไปทางชั้นสอง “ไปตามมันไป...”

“ยังไม่ตื่นหรือคะ”

“ต้องให้หนูช่วยปลุกแล้ว อ้อ! มีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ข้างบนด้วยนะ”

เอรินฟังจบกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอันรู้กัน

“งั้นงานนี้ต้องเจอหนู จะทำให้กระเจิงรีบลงมาข้างล่างแทบไม่ทันเลยค่ะ”

พิมพาอมยิ้มขำ ท่าทางกระตือรือร้นของเด็กสาวข้างบ้านที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงร่าเริงเหมือนเดิม แต่เอรินก็เป็นแค่ลูกสาวเพื่อนรักสมัยเรียนอย่างพิมพาไหนเลยจะเหมือนลูกชายของวาสิษฐีน้องสาวผู้ล่วงลับของหล่อนที่จนบัดนี้หายสาปสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

“ยักษ์... ยักษ์ ตื่นรึยัง ฉันเข้าไปนะ”

ไม่รอฟังคำตอบ เอรินแง้มประตูเข้าไป กวาดตามองห้องมืดสลัวมีเพียงแสงลอดผ่านม่า