Share

29 สัญญาของฉัน

Author: sammi'P
last update Last Updated: 2025-07-08 00:40:18

“ตื่นได้แล้วสาวน้อย ได้ยินไหมถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบเธอ... ถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบเธอ”

น้ำเสียงอ่อนโยนคุ้นหูดังแว่วจากความทรงจำเมื่อครั้งอดีต เอรินพึมพำทั้งยังหลับตาพริ้ม “ตื่นแล้ว... ตื่นแล้วค่ะคุณลุง”

ร่างบอบบางบิดขี้เกียจบนเตียงนอนยับยู่ยี่ อติมาหรี่ตามองด้วยความสงสัยนั่งลงข้างเตียงจ้องมองลูกสาววัยใกล้เบญเพสที่ละเมอเพ้อพกแต่เช้า

“เอริน... ตื่นได้แล้วลูก เกือบเจ็ดโมงแล้วนะ”

“อื้อ อย่ามาทำเสียงรำคาญเลียนแบบแม่ฉันนะ คุณลุง ” คนหลับพึมพำลากเสียงยาวขัดใจ พลิกตัวนอนคว่ำเอาหมอนอีกใบข้างกายมากอดแน่นหลับตาพริ้ม เลยเจอตีต้นแขนด้วยฝ่ามืออวบ ๆ ของมารดาเข้าให้

“นี่แน่ะ! ลูกคนนี้นี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน แม่จะฟ้องพ่อว่าลูกสาวท่าทางจะเพี้ยนหนัก สงสัยต้องเร่งเจ้ากรณ์ให้รีบจัดการเรื่องบริษัททัวร์ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้ว จะได้ทำงานทำการกับเขามั่ง”

“รอให้เสร็จก่อนน๊า... หนูจะขยัน”

อติมาส่ายหน้าทอดถอนใจตีก้นลูกสาวอีกรอบ

“หาแต่ข้ออ้าง แล้วยังไม่ตื่นอีก ขี้เกียจสันหลังยาวแบบนี้ แม่จะบอกกรณ์ไม่ต้องรับว่าที่ไกด์ขี้เกียจ ให้อยู่เฝ้าบ้านสวนนี่แหละไม่ต้องไปไหนแล้ว”
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   35 พาตัวมาพัวพัน

    เอรินกระตือรือร้นประจบ “ไม่ได้การละหนูไปดูก่อนนะคะ” “ดูดู๊ ดูสิลูกเรานี่เร็วใช่เล่นเลยนะ เผลอเดี๋ยวเดียว วิ่งปรู๊ดปร๊าดไปโน่นแล้ว” อติมาหันมายิ้มขำ “แม่ก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าแขกคนแรกของบ้านต้นไม้จะเป็นใคร”“พ่อยังไม่ได้บอกแม่เลย เรามีแขกคนแรกของวิลล่าต้นไม้แล้วนะ ขอพ่อดูก่อน ”“ทำไมเร็วจัง ยังไม่เสร็จเรียบร้อยเลย พ่อเอาลงเว็บแล้วหรือ”“ยัง” พัชระขมวดคิ้วครุ่นคิด “นี่แหละที่พ่ออยากรู้ แขกรู้ได้ยังไงว่าห้องใหม่ของเรากำลังจะเปิดจองแล้ว” พัชระก้มหน้าก้มตาเปิดดูใบจองของแขกที่โทรเข้ามาเช็คอิน แล้วก็ชี้นิ้วไปยังรายชื่อล่าสุดที่เพิ่งโทรมาจองเมื่อคืนโดยไม่ผ่านออนไลน์ “แปลกมาก” อติมาครุ่นคิด จากโฮมสเตย์เล็กๆ ไม่มีชื่อริมหาด ก็เริ่มขยับขยายโดยใช้ชื่อบ้านสวนโฮมสเตย์เพื่อรองรับนักท่องเที่ยว พัชระต่อเติมมาจากบ้านหลังเก่าที่เป็นมรดกตกทอดของรุ่นพ่อโฮมสเตย์เล็กๆ แห่งนี้จึงมีลักษณะแปลกแยกจากรีสอร์ตทั่วไป เพราะเป็นบ้านยกโบราณอยุธยาตามพื้นดั้งเดิมของปู่ที่เป็นคนภาคกลาง และมาเสริมต่อเติมชั้นล่างเป็นครึ่งตึกครึ่งปูน เอาไว้รองรับนักท่องเที่ยวแบบลองสเตย์

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   34 ผูกพันจนใจเจ็บ

    “ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไรแล้ว กลับเถอะคนดี” กรณ์ลูบหลังปลอบโยนกระซิบแผ่ว “ไม่มีอะไรแล้ว”กรณ์พยุงร่างบอบบางกว่าจะพาตัวกลับมาถึงบ้านสวนก็เล่นเอาแตกตื่นกันไปหมด“ลูกคนนี้นี่ไม่ค่อยแข็งแรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ขอบใจนะจ๊ะ ถ้ากรณ์ไม่ไปเจอมีหวังแย่ แล้วไปเจอกันที่ไหน”“หาดฝั่งโน้นครับ หน้าบ้านร้าง”อติมาเงียบไป สีหน้าซีดเผือดครุ่นคิด“ไปทำอะไรที่นั่นคนเดียวไม่บอกกล่าวนะ”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน นึกสังหรณ์ใจเลยตามไปดู ผมยังแปลกใจอยู่ ดูเอรินจะรักบ้านหลังนั้นมากเป็นพิเศษ ทั้งที่ก็ไม่ได้รู้จักมักจี่กับเจ้าของบ้านสักหน่อย พอได้ข่าวว่ามีนายทุนซื้อจะเอาไปทุบทำโรงแรมใหม่คงใจหายน่ะครับ”กรณ์ตั้งข้อสังเกต อติมาได้แต่รับฟังโดยไม่ออกความเห็นใดๆ สีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที พัชระออกมาจากห้องหลังจากพาคนป่วยไปนอนพัก ถึงกับบ่นอุบ“ทุบๆ ไปซะได้ก็ดี อยู่รกหูรกตามานานแล้ว”“พ่อ! พูดอะไรแบบนั้น”อติมาปรามเพราะมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย พัชระชะงักไปก่อนจะเดินหนีไปหน้าเคาน์เตอร์รับแขก กรณ์ได้แต่ยืนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก...เที่ยวบิน TG 947 จากกรุงเอเธนส์ แล่นลงแตะรันเวย์สนามบินสุวรรณภูมิตั้งแต่เช้าตรู่ ชานนท์นั่งมองผู้โดยสารทยอยลงจาก

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   33 บ้านสีขาวหลังนั้น

    เอรินเดินบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากบ้านครึ่งปูนครึ่งตึกสีขาวพร้อมกรณ์ หลังจากมื้อกลางวันเสร็จสิ้น คนที่เอาตัวพ่วงมาร่วมโต๊ะด้วยถึงกับเซ็งหนักเมื่อมีสายโทรเข้ามาที่เบอร์กรณ์ เป็นเรื่องเกี่ยวกับตึกที่เช่าไว้สำหรับเปิดออฟฟิศทัวร์ร่วมกันที่กรุงเทพอาจมีการเลื่อนระยะเวลาออกไปอีก เพราะปัญหาตกแต่งภายในท่าทีห่อเหี่ยวของคนเดินนำหน้าไปลิ่ว ๆ ทำให้กรณ์ที่เดินตามหลังมาออกจะเหนี่อยหน่ายไม่น้อย เมื่อนึกรู้ว่าเด็กดื้อของเขาออกอาการงอนอีกแล้ว“เฮ๊! จะไปไล่วัวไล่ควายที่ไหน เดินลิ่วขนาดนั้นเดี๋ยวก็ได้สะดุดหรอก”เสียงตะโกนได้ผล เอรินชะงักหันกลับมาขว้างค้อนวงใหญ่ใส่ก่อนจะโพล่งออกมา“ที่ไหนมีวัวมีควาย เห็นมีแต่ผีทะเลใส่กางเกงเลตัวเดียวออกมาเดินท่อม ๆ แถวนี้”“อยู่ชายทะเลจะอะไรมากมาย ไม่บิกินี่ตัวเดียวก็บุญแล้ว”กรณ์ก้าวยาวมาทันเลยหยิกแก้มใสหมับเข้าให้เป็นผลให้คนโดนหยิกบ่นกระปอดกระแปดอีกคราว“เจ็บนะ หยิกอยู่ได้ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เบื่อรึไง ”“ไม่เบื่อ หยิกแล้วแก้มยุ้ยดีน่ารัก” กรณ์แสร้งทำตาหลิ่วล้อเลียน“เราก็ขายไม่ออกกันพอดี” เอรินบ่นกระปอดกระแปด แต่กรณ์ดึงไว้“งั้นเราซื้อเอง”“บ้าน่ะสิ ชอบพูดเล่นอยู่ได้”ถึงป

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   32 สัญญาของเขา

    หล่อนกระซิบแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่“คุณไม่เหนื่อยหรือ... ราเชล”ราเชลเลิกคิ้วงงคำถาม แต่เบียดกายชิดมากขึ้น เกาะเกี่ยวโอบรอบคอเขาไว้และพรมจูบทั่วแก้มสาก “ถามอะไรแบบนี้ ก็เราเพิ่ง” ราเชลพูดค้างไว้เท่านั้นริมฝีปากสวยก็ประกบบนริมฝีปากชายหนุ่มอย่างหลงใหล ชานนท์รับสัมผัสเพียงครู่แล้วเบี่ยงหลบ “ผมถามว่าคุณไม่เหนื่อยรึไง ที่ตามผมอยู่อย่างนี้ มันนานเกินไปแล้วนะกับความสัมพันธ์ชั่วคราว ผมว่าเราควรหยุด”“มันไม่ใช่ความสัมพันธ์ชั่วคราวค่ะ ฉันรักคุณ แค่คุณยังให้โอกาสฉันได้ใกล้ชิดคุณเหมือนเดิมก็ดีใจมากแล้ว” หล่อนตอบเสียงอ่อนหวานมีจริตเย้ายวน ชานนท์ถอนหายใจเหนื่อยกับการบอกปัดความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายไม่เคยยอมให้ความร่วมมือ ริมฝีปากหนารับสัมผัสวาบหวาม เรียวลิ้นอุ่นชื้นหวานปนขมปะแล่มด้วยรสชาติของไวน์สัญชาติฝรั่งเศสราคาแพงระยับยังคงติดอยู่ในริมฝีปากเขา ราเชลยิ้มยวนยั่วมองสบตาหวานฉ่ำ “ยังไงฉันก็รักคุณ แต่งงานกับฉันนะ อเล็กซ์” ราเชลมองสบตาคมเข้ม แววตาขอร้องยั่วยวน มือลูบไล้ไหล่เปลือยหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม แต่ชานนท์จับมือหล่อนไว้ก่อนจะย้ำ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   31 ความทรงจำถึงใครคนหนึ่ง

    สายตาเศร้าสร้อยของหล่อนทอดไกลไปยังเนินเขาอีกลูกที่อยู่ไม่ไกล ร่างหนาบึกบึนย่องเงียบเข้าไปใกล้ด้วยความลืมตัว เกาะไหล่เพื่อนสาวพลางก้มร่างสูงใหญ่ค้อมลงไปมองหน้าต่างระดับเดียวกัน “มองบ้านนั้นอีกแล้ว สนใจมากเลยนะ” “ฉันชอบห้องนายเพราะมองเห็นบ้านสีขาวหลังนั้นชัดเจนที่สุดเลย” เอรินตอบโดยไม่หันมามอง “ไม่รู้ทำไมฉันถึงชอบบ้านหลังนั้นจัง” “ชอบแค่ไหนก็ได้แต่ดูนั่นละ อีกหน่อยก็จะถูกทุบทิ้งทำเป็นโรงแรมแล้ว” “อะไรนะ!” เอรินทวนคำหน้าซีดเผือด“เขาลือกันว่าที่ผืนนี้มีปัญหามานานแล้ว ทีนี้เจ้าของใหม่ที่ซื้อไว้จะทุบทำเป็นโรงแรมเกรดเอ รู้สึกนายทุนจะเป็นคนต่างชาติด้วย” “ได้ยังไง ทำไมต้องทุบฉันเห็นบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เกิดนะกรณ์” หล่อนถึงกับน้ำตาคลอ หันกลับไปมองอย่างนึกเสียดาย กรณ์ถอนหายใจหนักหน่วง ลูบผมหญิงสาวแล้วเย้าให้คลายเครียด“พูดเรื่องบ้านหลังนี้ทีไรต้องดราม่าทุกที เลิกเป็นนางเอกเอ็มวีแล้วลงไปกินข้าวกันดีกว่า”กรณ์ขยี้หน้าม้าของเอรินต่อด้วยความหมั่นเขี้ยว ไม่ทันได้สนใจเสียงร้องเรียกของหญิงสาวที่แต่งตัวออกจากห้องน้ำมาหยุดยืนด้านหลัง จ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   30 เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

    “ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าป้าขอบใจ”พิมพายิ้มรับแล้วหยิกแขนเรียวเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยว เอรินถึงหดมือโอดครวญ “โอ๊ย! แขนหนูแดงหมดป้าพิมหยิกจริงเจ็บจริงนี่คะ”“ก็น่าหยิกนัก แก่นเซี้ยวเหมือนใครก็ไม่รู้ อายุเกินเบญจเพสแล้วนะ ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ”“หนูเป็นแบบนี้เฉพาะอยู่กับป้าพิมกับคนอื่นหนูก็ไม่กล้าอ้อนหรอกค่า” เอรินแสร้งทำเสียงยานคางเอาใจแล้วถามต่อ “แล้วกรณ์ตื่นรึยังคะคุณป้า”พิมพาพยักเพยิดไปทางชั้นสอง “ไปตามมันไป...”“ยังไม่ตื่นหรือคะ”“ต้องให้หนูช่วยปลุกแล้ว อ้อ! มีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ข้างบนด้วยนะ”เอรินฟังจบกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอันรู้กัน “งั้นงานนี้ต้องเจอหนู จะทำให้กระเจิงรีบลงมาข้างล่างแทบไม่ทันเลยค่ะ”พิมพาอมยิ้มขำ ท่าทางกระตือรือร้นของเด็กสาวข้างบ้านที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงร่าเริงเหมือนเดิม แต่เอรินก็เป็นแค่ลูกสาวเพื่อนรักสมัยเรียนอย่างพิมพาไหนเลยจะเหมือนลูกชายของวาสิษฐีน้องสาวผู้ล่วงลับของหล่อนที่จนบัดนี้หายสาปสูญไปอย่างไร้ร่องรอย “ยักษ์... ยักษ์ ตื่นรึยัง ฉันเข้าไปนะ” ไม่รอฟังคำตอบ เอรินแง้มประตูเข้าไป กวาดตามองห้องมืดสลัวมีเพียงแสงลอดผ่านม่า

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status