ตอนที่37ท่านแม่ทัพพพพ

แขนข้างกอดกระบี่ส่วนอีกข้าง… แทบจะกำหมัดแน่นเหมือนต้องสะกดใจไม่เดินหนีออกไปอีกครั้ง

“อะข้าได้กลิ่นสำนึกผิดหรือเปล่าน้ามันหอมสิ้นดี ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลง...” หว่านชิงที่นั่งอยู่บนตั่งไม้ข้างโต๊ะน้ำชาเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตกะพริบถี่เล็กน้อยราวกับยังงุนงงว่า ใครเอาเกลือกองโตมากองไว้กลางตำหนักก็อาภรณ์ที่สวมใส่ขาวราวกับซักมาสักสิบน้ำได้กระมัง

แมวระบบที่อยู่บนตักนางส่งเสียง “เหมียว” หนึ่งที แบบงง ๆ คล้ายจะบอกว่า มนุษย์ผู้นี้...พลังงานเศร้าซึมรุนแรงมาก ควรให้คุกกี้เสี่ยงทายหรือไม่?

ไป๋เหวินหลงเงยหน้าขึ้นสบตาหว่านชิงแวบหนึ่ง แล้วรีบหลบตาทันทีเหมือนโดนแสงอาทิตย์แผดเผา... หรืออาจแค่รู้สึกผิดจนต้านรัศมีหว่านชิงไม่ไหว

“ข้า...” เขาเริ่มพูด น้ำเสียงต่ำและแหบแห้งราวกับนกกระเรียนแก่ที่เพิ่งโดนฝนซัดทั้งคืน

“ข้ามา…เพราะบัญชาฝ่าบาท.”

“อ้อข้าเองก็ได้ยินว่าเสด็จพ่อบัญชาว่าอย่างนั้น” หว่านชิงพยักหน้ายิ้มๆ

ดวงตาไม่ได้แสดงความโกรธ แต่รอยยิ้มนั่น...เหมือนกำลังพิจารณาว่า จะเอาคืนด้วยขนมหวาน หรือเข็มเย็บผ้า

แม่ทัพไป๋เหวินหลงกอดกระบี่แน่นขึ้นกว่าเดิม เงียบไปสามวินาทีก่อนจะถอนหายใจยาวเป็นห้วง

เหลือบมองแล้วก็ห