Nobela ni หลิวซินอี้

แดดยามเช้าทำให้ท้องฟ้าฉายแสงทองสุกสว่าง ลมเย็นพัดผ่าน ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวไปทั่วสนามซ้อม กระบี่ไม้เล่มยาวถูกหมุนไปตามจังหวะอันเฉียบคม เสียงไม้กระทบกันดังอย่างชัดเจนกลางการฝึกซ้อมหว่านชิงยืนอยู่ที่ข้างสนาม ดวงตาอ่อนหวานจ้องมองไปที่สองพ่อลูกที่กำลังซ้อมกระบี่อย่างตั้งใจ ไป๋เหวินหลงที่มั่นคงและมีท่าทีองอาจยืนเป็นคู่ฝึกให้กับลูกชายสุดที่รัก องค์ชายน้อยไป๋ชิงหลงลูกชายที่เป็นผลจากความรักของหว่านชิงกับไป๋เหวินหลง ยิ้มแย้มและเต็มไปด้วยพลังความมั่นใจ ท่าทางของเขายังสะท้อนถึงมารดาและรอยยิ้มของบิดา“ท่านพ่อข้าใกล้จะเก่งเท่าท่านแล้วนะ”เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ เมื่อไป๋ชิงหลงพลาดท่าล้มลงไปที่พื้น หว่านชิงหัวเราะออกมาเสียงเบา ยิ้มกว้างไปยังลูกชายที่กำลังลุกขึ้นมาจากพื้น ท่าทางขัดเขินน้อยๆ ของเขาทำให้หัวใจอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสุขฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้มองไปที่หลานชายตัวน้อย หยุดก้าวเดิน ยืนห่างๆ จากหว่านชิง สายตาอ่อนโยนและภาคภูมิใจที่ได้เห็นครอบครัวของหว่านชิงที่เติบโตและงดงาม"มันงดงามมากเลยภาพที่ข้าเห้นนี้มันงดงามจริงๆ" เสียงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ดังขึ้นแผ่วๆ พูดกับหว่านชิงที่ยืนอยู่ข้างๆหว่าน

ตำหนักกลางน้ำที่ตั้งอยู่ในที่ที่ลึกและห่างไกลจากความวุ่นวายภายในวังหลวง สถานที่แห่งนี้มีน้ำลึกเกือบ 30 เมตร ไม่มีสะพานเข้าออก มีเพียงการส่งอาหารและสิ่งของที่เชือกชักรอกตำหนักนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นที่อยู่อาศัยสำหรับฮองเฮาจงหลันซื่อและองค์หญิงเยี่ยนอิงหลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่ไม่สามารถกลับมาใช้ชีวิตในวังได้อีก จึงถูกกักขังในที่แห่งนี้ ไม่มีโอกาสได้พบปะกับใครและการเข้าเยี่ยมก็ทำได้เพียงแค่เห็นจากระยะไกล ไม่มีการพูดคุยกัน“ถึงแล้วหรือ”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้พร้อมด้วยกุ้ยเฟยหยุนชินและไท่จือหยางหลินเดินทางมาถึงตำหนักกลางน้ำที่เงียบสงัดและห่างไกลจากวังหลวงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เดินขึ้นไปบนเนินเล็กๆ ที่มองเห็นตำหนักในระยะไกล พอเห็นท่าทางสงบของสถานที่นี้ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปกล่าวกับหยางหลินและกุ้ยเฟยหยุนชินด้วยสีหน้าหนักใจ“ในที่สุดแล้ว ข้าก็ไม่อาจตัดใจประหารพวกเขาได้…ถึงแม้ข้าจะบอกว่าไม่รัก แต่…ในใจข้ายังมีความผูกพันกับหลันซื่อ…ตอนนี้นางอยู่ไม่สู้ตายแล้ว ส่วนเยี่ยนอิงก็พูดจาเลอะเทอะไปหมด…จิตใจของเยี่ยนอิงเองคงบอบช้ำไม่น้อยข้าเองก็ไม่อาจทนเห้นพวกเขาต้องทนทุกข์” หลี่เซวียนอี้

เสียงพิณและขลุ่ยดังขึ้นเบาๆท่ามกลางความงดงามของสวนที่ประดับด้วยดอกไม้สีสันสดใส ทั้งท้องฟ้าและแสงแดดที่อ่อนโยนได้สร้างบรรยากาศอันแสนโรแมนติกขันทีจือกงพยุงฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่เป็นประธานในงานวันนี้ พยักหน้าให้แก่ผู้คนที่อยู่รอบข้าง ใบหน้ายิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง“ห่าวๆๆๆวันนี้วันดี”ส่งสียงหัวเราะดังลั่นโม่ชิงเหยียนยืนอยู่ในมุมหนึ่งของงาน ยิ้มเศร้าๆแม้ในใจเขาจะยินดีอย่างบริสุทธิ์ก็เจ็บปวดเล็กน้อยเช่นกัน แต่ในที่สุดเขาก็ยินดีให้กับความสุขของหว่านชิงกับเพื่อนรักจากใจ มือข้างหนึ่งล้วงหยิบเอาหยกพยัคฆ์ขาวออกมา นี่คือของขวัญวันแต่งงานของหว่านชิงที่เขาตั้งใจส่งคืนนางเสียหยางหลินที่ยืนอยู่ข้างๆไป๋เหวินหลงท่าทีองอาจภูมิใจ เขาเดินตรงไปยังตำแหน่งที่ถูกเตรียมไว้ในฐานะไท่จือผู้ที่จะช่วยปัดเป่าปัญหาภายในวังหลวง ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปและวันนี้ก็มั่นใจว่าเขาทำหน้าที่ได้ดีมากขึ้น เขาเป้นไท่จือที่ไร้ข้อบงพร่องแล้วในขณะที่ไป๋เหวินหลงในฐานะเจ้าบ่าวที่องอาจงดงาม ได้ขี่ม้าสีดำที่ประดับด้วยริ้วผ้าสีแดงสดใส ร่างสูงสง่าของเขาเหมือนเทพบุตร สร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนในงานหว่านชิงในชุดเจ้าสาวสีแดงโดดเด่นที่ถูกปัก

ท่านโหวจงซื่อที่บาดเจ็บจากการโจมตีของไป๋เหวินหลงและหานเฟิงดึงตัวเองออกไปได้อย่าลำบากแต่ไม่อาจสู้ต่อไปได้อีกแล้ว ล้มลงไปข้างหน้า ไม่มีเสียงใดๆ จากท่านโหวเลือดสีแดงสดท่วมตัวเขาเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฮองเฮาหลี่หลันซือที่ถูกกักบริเวณแต่ผู้คุมกันข้างกายทำลายประตูตำหนักและช่วยออกมา เมื่อได้ยินข่าวก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของนางซีดเซียวเต็มไปด้วยความตกใจ และเมื่อเห็นท่านโหวจงซื่อล้มลงไปกับพื้น ร่างของฮองเฮาหลี่หลันซือสะดุดหยุดลงทันที"ท่านโหว!" ฮองเฮากรีดร้องเสียงดังวิ่งไปข้างหน้าแล้วประคองร่างอ่อนแรงของท่านโหวขึ้นมา โดยไม่สนใจว่าตอนนี้ท่านโหวได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หยดน้ำตาของฮองเฮาหลี่หลันซือไหลออกจากดวงตาหยดลงบนแก้มท่านโหวจงซื่อ ฮองเฮากล่าวเสียงอ่อนด้วยความเสียใจราวกับดวงใจแตกสลาย"ท่านโหว...ท่านโหว ข้าขอโทษ…ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะ…รุมทำร้ายท่านเช่นนี้…"หว่านชิงที่กอดหยางหลินอยู่มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและหันไปมองไป๋เหวินหลงและโม่ชิงเหยียนที่ยังคงยืนเคียงข้าง“อาจาร์ย รีบตามหมอหลวงและทหารมา” หว่านชิงรีบพูดอย่างร้อนใจ มือกดห้ามเลือดหยางหลินแน่นโม่ชิงเหยียนเข้าใจทันทีร

แม้ว่าหยางหลินจะมีแผนอยู่แล้ว แต่การเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ทำให้เขาเกิดความกลัวและกังวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ท่านโหวหันไปมองหยางหลินด้วยท่าทางเย็นชาพลางส่ายหัวไปมา ใครจะอยากปล่อยหอกข้างแคร่นี้ไปกันเล่า ท่านโหวไม่ละสายตาจากหว่านชิง แม้จะเห็นความสับสนในน้ำเสียงของหยางหลินไป๋เหวินหลงจ้องท่านโหวด้วยสายตาเย็นเยียบและพยายามที่จะหาทางเอาตัวเองเข้าช่วยหว่านชิงให้ได้ แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับถูกหยุดยั้งด้วยกระบี่ที่กดคอหว่านชิงเอาไว้หว่านชิงที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ยากจะหนี ได้แต่กัดฟันแน่น"หยางหลิน...พี่หว่านชิงไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเจ้า" น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจพยายามที่จะทำให้หยางหลินเข้าใจแต่ก็รู้ดีว่ามันคงยากในสถานการณ์แบบนี้ อาจจะสายไปแล้วไม่รู้หยางหลินจะยังรับฟังหรือไม่หรืออาจจะคิดว่าหว่านชิงเพียงพูดจาหลอกล่ออ้อนวอนขอชีวิต"ไท่จือไหนคนของท่าน เรียกคนของท่านและส่งสัญญาณถึงคนของข้าได้แล้ว!" ท่านโหวจงซื่อปายเหลียวรีบจะตะคอกขึ้นดังๆเสียงของท่านโหวที่ก้องกังวานไปทั่วท้องพระโรง ทุกสายตาพุ่งมาที่หยางหลินเป็นฉับพลันหยางหลินยิ้มมุมปากก้าวไปข้างหน้า มือข้างหนึ่งเลื่อนคมกระบี่ขึ้นอย่างเฉียบคม แววตาข

หยางหลินไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ยังคงยืนตรงอย่างสง่างาม ปัดเสื้อคลุมของตัวเองเบาๆ เหมือนไม่รู้ไม่สนใจ พูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ"ข้าคือไท่จือ แต่เสด็จพ่อก็ได้มอบตราผู้สำเร็จราชการให้กับพี่หว่านชิง" หว่านชิงที่ยืนอยู่ตรงกลางของสถานการณ์นี้หันไปมองหยางหลินที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย หว่านชิงไม่อาจปิดบังสีหน้าเสียใจได้อีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าหยางหลินจะมีความคิดเช่นนี้ต่อเรื่องนี้"หยางหลิน...เจ้าคิดผิดแล้ว""เขาเข้าใจถูกแล้ว" พูดเสียงต่ำด้วยความดูถูกท่านโหวจงซื่อปายเหลียวยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย เขาไม่ใช่คนหูหนวกตาบอดที่ผ่านมาได้รับฟังสถานะการณ์วังหลวงมาตลอด ความโปรดปรานของหลี่เซวียนอี้ต่อหว่านชิงที่หลายครั้งละเลยหยางหลินอย่างโหดร้าย เขาเองก็เคยนึกสงสัยหลายครั้งไท่จือผู้นี้เป็นอย่างไรกันแน่ ช่างจืดจางและเงียบเชียบ ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าเขาคือคนที่อดทนและเก็บกลั้นความไม่พอใจเช่นข้า ท่านโหวขมวดคิ้วแล้วมองหว่านชิงอย่างไม่พอใจ"เจ้ามันก็ไม่ต่างจากหลี่เซวียนอี้เลย เป็นพี่ที่จ้องเอาเปรียบน้อง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะยกบัลลังก์ให้กับหยางหลินหากทุกอย่างจบลง" เขากล่าวเสริมด

ห้องบรรทมของหยงฉีในค่ำนั้นขันทีหม่าซื่อหลินเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างที่สุด“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ หม่าซื่อหลินมาแล้ว”“อืมมมพอดีเลยตามสนมจางมาให้ข้าด้วย”“เอ่อๆๆ ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ สนมจางตอนนี้ร่างกายอ่อนแอเดินไหวพ่ะย่ะค่ะ”“เฮ้อ ข้าจำต้องทนให้พวกนางได้พักใช่ไหม”“ฝ่าบาทให้ซื่อหลินตามแม่นางน้อยม่านม่านดีไหม”“ไม่ต้องข้าจะนอนแล้ววันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” หม่าซื่อหลินกำลังจะหันหลังกลับ แล้วก็หันกลับมา"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยได้ยินเรื่องหนึ่ง ซึ่งฝ่าบาทจะต้องถูกใจอย่างที่สุด" หม่าซื่อหลินพูดขึ้นเบาๆ ราวกระซิบ แต่เสียงของเขากลับสะท้อนในห้องกว้างของตำหนักหยงฉีอย่างชัดเจน ดวงตาของหม่าซื่อหลินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความหวังหยงฉี ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย “เรื่องใดกัน?” น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยความสนใจ เขาไม่เคยเห็นหม่าซื่อหลินแสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อนหม่าซื่อหลินกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เอ่อ... เรื่องยาอายุวัฒนะพ่ะย่ะค่ะ องค์ชายสี่ทรงลงมือปรุงยาด้วยองค์เอง”คำพูดนี้ทำให้หยงฉีหยุดชะงัก ดวงตาของเขาค่อยๆ มาเป็นความสนใจที่ทวีคูณมากขึ้น เขามองไปที่หม่าซื่อหลินด้วยความตกใจและแ

เมื่อทุกอย่างสงบลง ลำแสงสีแดงและสีดำที่แหวกว่ายกลางอากาศค่อยๆ สลายหายไป เหลือเพียงกลิ่นไหม้บางเบาในอากาศ เสียงลมหายใจของเหล่าทหารขันทีและนางกำนัลดังแผ่วก่อนกลายเป็นเสียงโห่ร้องโล่งใจ หลินหยูชูกระบี่ขึ้นเหนือศีรษะ แสงสีฟ้าสบายตาค่อยๆ จางหายไป ราวกับหมอกยามเช้าที่สลายตัวเมื่อแสงอาทิตย์ขึ้น"พิธีเสร็จสิ้นแล้ว…" หลินซินพึมพำ พัดในมือพับเก็บแนบลำตัว ส่วนหลินหานก็สะบัดมือปัดฝุ่นบนบ่า ยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ทุกอย่างคลี่คลายเหล่าขันทีนางกำนัลต่างพูดคุยถึงเรื่องการทำพิธีที่ผ่านมาด้วยความตื่นเต้น เสียงพึมพำสรรเสริญชื่อสามพี่น้องสามหลินดังทั่วลานหินเย็น พวกเขาทั้งสามก้าวออกมาประสานมือคารวะตรงหน้าฮ่องเต้หยงฉี ไท่จือหยงซิน และองค์ชายหยงเจี้ยนตามลำดับบรรยากาศคล้ายจะนิ่งเงียบอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆ จะดังขึ้นจากทางด้านข้าง “ละครจบแล้วหรือ” หยงเจี้ยนถามด้วยนำเสียงเย้ยหยัน พลางยกมือประสานไว้ที่ท้ายทอยในท่าสบาย ดวงตาเปล่งประกายราวกับผู้ชมที่พอใจในฉากสุดท้ายของละครเรื่องหนึ่งหลินหยูเพียงยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไร หลินซินถอนหายใจยาวราวกับเหนื่อยใจ แต่ยังไม่ทันที่ใครจะกล่าวต่อ เสียงของหลินหานก็ดัง

หลินหยูชูกระบี่ชูขึ้นเหนือศีรษะ อีกครั้งปลายกระบี่เปล่งแสงสีฟ้าอ่อนราวกับแสงดาว ลำแสงนั้นแตกกระจายออกเป็นวงกลมกว้าง ล้อมรอบทุกผู้คนไว้ภายในทั้งฮ่องเต้หยงฉี ม่านม่าน หยงเจี้ยน อี้จือ ไท่จือหยงซิน เหล่าองค์ชายและเหล่าสนม นางในและขันทีทุกคนต่างตกตะลึงชั่วขณะเมื่อเห็นม่านแสงสีฟ้าเคลื่อนตัวราวม่านหมอกใสที่คลุมลงมาเหนือศีรษะ“โอ้โห้ทำไมแปลกประหลาดเพียงนี้” เสียงขันทีน้อยคนหนึ่งพูดขึ้นดังๆ อย่างไม่ระวังกิริยาอากาศรอบตัวเย็นลงทันที คล้ายมีพลังบางอย่างสั่นสะเทือนอยู่ใต้พื้นหินอ่อน เสียงของหลินชินและหลินหานเริ่มท่องตามทำนองมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ประสานกันเป็นคลื่นเสียงก้องกังวานไปทั่วลานกว้างจนเกิดแรงลมวนขึ้นกลางอากาศ พัดใบไม้กิ่งไม้ปลิวว่อนเหล่าสนมพากันร้องอุทานเบาๆ หลายคนกุมมือกันแน่นด้วยความกลัว ไท่จือหยงซินขมวดคิ้วจับมืออี้จือแน่น สายตาจับจ้องภาพเบื้องหน้าไม่กะพริบ“ไม่ต้องกลัวข้าจะปกป้องเจ้าเอง” หยงซินกะซิบกับอี้จือเบาๆ อี้จือแค่ไม่ขยับตัวออกจากการเกาะกุมปล่อยให้หยงซินกำมืออยู่อย่างนั้นทว่าเพียงผู้เดียวที่ไม่หวั่นไหวคือองค์ชายสี่หยงเจี้ยนเขายืนกอดอกพิงเสา สายตาเย็นชาสงบนิ่งเหมือนผู้ชมที่มองกา

หลินหยูถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มบางๆ มองไปที่หยงฉีและตอบเสียงเรียบ "เผ่าสวรรค์ของพวกเราใช้เวลาเดินทางไปกลับครึ่งปี ข้าน้อยทั้งสามเดินทางออกจากเผ่ามานับปี จึงตั้งใจจะจัดการเรื่องราวที่แคว้นเหว่ยให้เรียบร้อยเสียก่อน จึงจะเดินทางกลับ"ไม่มีท่าทางลังเลแต่น้อยแม้ว่าเหตุผลของพวกเขาจะคล้ายกับเหตุผลของม่านม่านที่ไปกลับลำบาก ฮ่องเต้หยงฉียิ้มขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะพูดอย่างยินดี"ดีเลย เช่นนั้นพวกท่านพำนักที่วังหลวง ข้าจะให้คนจัดเตรียมที่พักรับรองพวกท่านอย่างดี พวกท่านอยู่ที่นี่ ข้าจึงอุ่นใจ"หลินหานหันไปยิ้มให้หลินซินที่ยืนข้างๆ หลุบตามองพื้นเสีย พลางคิดในใจว่าเจ้าหลินหานไม่ระวังเลยเกือบแสดงพิรุธออกมาตำหนักเทียนฮวา "องค์ชายขอรับ ฝ่าบาทให้ข้าน้อยไปเชิญองค์ชายไปทำพิธีสำคัญ" ขันทีหม่าซื่อหลินพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ"พิธีสำคัญอะไรกัน? ทำไมไม่มีแจ้งก่อน" หยงเจี้ยนถามด้วยท่าทีไม่ค่อยสนใจนัก "พิธีสำคัญสะเดาะห์เคราะห์วังหลวงพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทสองสามวันก่อนฝันร้าย ไม่สบายพระทัยจึงได้จัดหานักพรตผู้เก่งกาจจากเผ่าสวรรค์เร่งรีบเดินทางมาจัดพิธีทันทีในวันนี้เลยและสั่งว่าให้องค์ชายและนางสนมนางในมาร่วมพิธี" หม่

ม่านม่านถอยออกจากห้องไปปิดประตูอย่างเบามือทิ้งให้หยงฉีอยู่ภายในห้องกับพี่ทั้งสาม“เชิญฝ่าบาทประทับที่บัลลังก์ทองจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย” หลินหหยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสรียงนอบน้อม หยงฉียอมทำตามโดยดี หลินหยูยืนอยู่กลางห้อง ท่ามกลางความเงียบสงบของพิธี ที่มือของเขากำกระบี่ไว้มั่น สายตาจับจ้องกระบี่คมวาวด้วยความมุ่งมั่น ก่อนจะยกกระบี่ขึ้นสูงชี้ฟ้าแทงพสุธา หยงฉีหลับตาปี๋ ลำแสงสีฟ้าเจิดจ้าสาดส่องไปยังท้องฟ้าผ่านช่องหน้าต่าง กระทบหลังคา กระแสลมโหมกระหน่ำพัดแรงขึ้น พร้อมกับเสียงสั่นสะท้านของอากาศรอบตัวขณะลำแสงสีฟ้าพุ่งลงสู่พื้นกห้องแรงจนแผ่นดินสั่นสะเทือนลำแสงสีฟ้าที่หลินหยูร่ายออกมาเปล่งประกายสว่างไสว ขยายวงออกจากกระบี่ที่เขาถืออยู่ พุ่งตรงไปยังบัลลังก์ทองที่หยงฉีประทับอยู่ ก่อนจะหมุนวนรอบร่างของฮ่องเต้ด้วยพลังมหาศาล ทำให้เกิดกระแสลมวนที่พัดปะทะไปทั่วห้องทรงอักษร ปกคลุมทุกสิ่งที่อยู่ภายในไว้ด้วยพลังสถิตที่ไม่อาจล่วงล้ำได้ขณะที่หลินหยูร่ายเวทย์ หลินชินที่ยืนอยู่ข้างๆ ถือพัดสีแดงในมือ โบกพัดไปมารอบๆ ทำให้เกิดแสงสีแดงร้อนแรงสะท้อนออกจากบัลลังก์ทอง เปล่งประกายร้อนยิ่งกว่าไฟ ลมที่โหมกระพือก็ยิ่งเพิ

จิ้งจอกน้อยมิ่นหมิ่นสั่น ดิ้นพรวดหนีสุดแรง แต่ก็ไม่พ้นอ้อมแขนแข็งแรงที่รวบเอาไว้แน่น หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอกออกมาดิ้นตามมิ่นหมิ่น“กรี๊ดดดดด!! ไม่นะ! ข้ายังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่นะ! ข้าเป็นสาวน้อยบริสุทธิ์อยู่เลย!” ร่ำร้องในใจ“เจ้าหมาน้อย เจ้าจิ้งจอกตัวนี้นี่นะ สะบัดสะบิ้งราวกับเป็นหญิงงามไปได้ ข้าแค่กอด ไม่ได้ฆ่าเจ้าซะหน่อย มานี่สิ ไม่ต้องอาย” หยงเจี้ยนหัวเราะเบาๆมิ่นหมิ่นยังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของหยงเจี้ยน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกกระชับแน่นเข้าเรื่อยๆ จนในที่สุดต้องยอมจำนนให้ความอบอุ่นที่โอบล้อมไว้ หัวใจเต้นระรัวจนหูอื้อตาลายหยงเจี้ยนก้มลงมองใบหน้ากลมเล็กในอ้อมแขน แววตาเขาอ่อนโยนจนแทบไม่เหลือเค้าความเย็นชาที่เคยมี"นอนกันเถอะ..." เอ่ยเบาราวกับลมหายใจที่เพียงพัดผ่านหลินหานยืนอยู่บนกิ่งไม้สูง สายลมกลางคืนพัดปลายผมและชายอาภรณ์สีเข้มให้พลิ้วไหว เขากอดกระบี่ไว้แน่น ดวงตาคมจ้องมองไปยังห้องบรรทมของหยงเจี้ยนที่แสงตะเกียงดับลงแล้ว ภายในนั้นคือมิ่นหมิ่น…น้องสาวแสนรักที่ครั้งหนึ่งเคยซุกซนอยู่ข้างขาเขา บัดนี้กลับกล้าไปอยู่ในห้องเดียวกับชายอื่นผู้มีนิสัยร้ายกาจผู้นั้นหลินหานขมวดคิ้ว ส่ายหน้

“เสี่ยวเปา”พึมพำออกมาเบาๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง“ตามหมอหลวง ใครก็ได้ตามหมอหลวง” ดึง เสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้กับ ชลชลที่นอนหงายเหยียดยาว“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองนั่นเสื้อคลุมมังกร คนผู้นี้ไม่ทราบว่าเป็นใครกัน”ตู้กังกับเจียงหยา ทรุดกายลงคุกเข่า“เสื้อคลุมมังกรแล้วอย่างไร” ยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา เจียจิว มองหลงตี้ตาไม่กะพริบ ก้มลงแนบใบหูกับอกข้างซ้ายประสานมือกดไปที่ช่องออกทำซีพีอาร์ ก้มลงแนบหูกับออกก่อนจะกดริมฝีปากกับปากบางเป่าลมหายใจเข้าไปช่วยชีวิต ชลชลอย่างสุดกำลัง“แค่กๆๆๆ อ่อกกๆๆ ”ร่างของชลชลสะท้อนขึ้นมาข้างบน สำลักน้ำออกมาจากลำคอลืมตาขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม“ฝ่าบาท” หลงตี้กอดซบชลชลไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลรินไม่อายสายตาของคนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น“ข้าคิดถึงเจ้า ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด แล้วสวรรค์ก็เมตตาส่งเจ้ามาพบกับข้าอีกครั้ง”ชลชล อมยิ้มช่าง โชคดีเหลือเกินว่าแต่ ไอ้หมอนั่นคนที่ชนชลชลจนตกสะพานนั่นมา มัน ใต้เท้าหลัวชัดๆแต่เป้นสมัยหนุ่มๆ“บ็อกๆๆๆๆ ”เสียง ลุกหมาตัวน้อยเห่าขู่คนทั้งหมด หลงตี้หันไปมองสุนัขตัวน้อยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกันกับชลชล“ฝ่าบาทว่าแต่ เจ้าตัวน้อยเป็นหมาของใคร”“ข้ายกให

เฉิงตูโลกปัจจุบัน ชลสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องมองทิวทัศน์รอบๆ ที่แสนจะงดงามของเมืองเฉิงตู บางอย่างของเฉิงตู รูู้สึกคุ้นเคยเสียจริงชลชลอมยิ้มนี่เขาเป็นเอามาก เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ฝันไม่ได้เป็นความจริงเสียหน่อยคนบ้าที่ไหนจะย้อนเวลาได้มีเฉพาะในนิยายเท่านั้น แล้วยังย้อนเวลาไปเป็นหมาอีกเสียงไกด์นำเที่ยวส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ไทยกับจีนปนกันไปมา ชลชลพอจะฟังออกบางคำบางคำก้ผสมปนเปกันมั่วไปหมดสวนสวย ด้านข้างกับรูปแกะสลักสุนัขพันธ์ุเชาเชา ชลชลอดที่จะเดินไปที่นั่นไม่ได้แหงนหน้ามองรูปสลักก่อนจะยิ้ม ใครช่างทำ เหมือนของจริงเปี๊ยบเลยหยุดยืนอยู่นานสองนานก่อนจะทอดสายตาออกไปสะพาน สูงที่งดงามจนไม่อาจละสายตาชลชลก้าวขาขึ้นไปบนสะพาน“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหน”เสียงหญิงชาวจีนคนหนึ่ง ตวาดแวดใส่สามีหรือคู่รักไม่อาจทราบได้ ชลชลก็แค่เหลือบตามองไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนผู้ชายที่ยืนหันหลัง“ผมเบื่อแล้ว แม้แต่ตอนมาเที่ยวคุณยังหาเรื่องทะเลาะกับผม”“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ยังตวาดไม่เลิกไม่อายสายตาใคร“ใครบอกไม่ได้ ผมบอกว่าได้ก็ได้สิ”ก้าวขาจากไป หญิงชาวจีน กระชากแขนสุดแรงก่อนที่ร่างสูงของอีกคนจะเซถลาชนเข้ากับร่างส

โลกปัจจุบัน“พี่ชล พี่ปานระพีมาเยี่ยม พี่”ธารธาร เดินเข้ามากอดอกที่หน้าประตูด้วยใบหน้า เบื่อหน่ายเต็มกำลัง“เชิญพี่เขาเข้ามา”“แต่พี่เขามากับ...ใครอีกคน”“เชิญเขาเข้ามา พี่ไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว”ธารธารถอนหายใจ หันหลังเดินออกจากห้องไป“ชลเป็นอย่างไรบ้าง หายหรือยัง”น้ำเสียงห่วงใย ชลชลยิ้ม“พี่ปานระพีเล่าสบายดีไหม”“ก็ต้องสบายดิ ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย พี่มีใครจะแนะนำ”ชลชลกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ แม้จะทำใจไว้แล้วแต่ก้อดที่จะใจสั่น ไหววูบคล้ายจะเป็นลมเสียไม่ได้“นี่ ปัญยภัทร...เขาเป็น...อืมเราสองคนกำลังคบกันปัญยพัทรเขาย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของพี่”พูดรัวเร็ว ชลชลยิ้มบางๆ กับใบหน้าที่คุ้นตาของหลงต่าชินอ๋องใน นามปัญยพัทร“ยินดีที่รู้จัก “อีกคนยิ้มเจื่อนๆ“ชลไม่โกรธพี่นะ”“ม่ายยย ไม่ โกรธจะโกรธเรื่องอะไรพี่สบายดีก็ดีแล้วมีความสุขก็ดีแล้วอีกอย่าง ชลก็ว่าเขา เป็นคนดีนะ”“ชลรู้ได้อย่างไร”“อ่อ เอิ่ม คือ ไม่สิ รู้สึกว่าถูกชะตากับน้องเขา”“อืม พี่ กลัวว่าชลจะโกรธแต่ได้ยินแบบนี้ ก็โล่งใจ”ปัญยภัทรยิ้ม แห้งๆ“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรแล้วตอนนี้ ชลเองก็ ...กำลังมองหาใครสักคนเหมือนกัน”“อืมไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อน

จวนเสนาบดี“555สำเร็จสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ของมีค่าเหล่านั้นข้าชนออกมาจนสิ้น สับเปลี่ยนบ้างหยิบฉวยออกมาเฉยๆ บ้าง เจ้าหน้าโง่ จ้านกงก็ไม่มีทางต่อกรกับข้า ฝ่าบาทก็เอาแต่เศร้าโศกเสียใจเรื่อง หมาป่วย แบบนี้อีกไม่นาน บีบให้สละบัลลังก์เสียก้ไม่ยาก หรือจะส่งมือสังหารอีกที”คนสนิทยิ้มกริ่ม“ใต้เท้า สิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้นมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ใต้เท้าจะไม่เชยชมมันหน่อยหรือไร”สอพลอ ใต้เท้าหลัวยิ้ม ก่อนจะก้าวขาไปเปิด หีบห่อของสิ่งของมีค่าเหล่านั้นที่สับเปลี่ยนหยิบฉวยมา“ข้านี้สุดแสนจะ ภูมิใจ”อ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งของ ในนั้นว่าไม่ใช่สิ่งของมีค่าอย่างที่ควรจะเป็น ปาสิ่งของในมือลงบนพื้นแตกกระจาย กำมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอย่างที่สุดก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาทก็แค่ สับเปลี่ยนของพวกนั้นเสียเชื่อว่าไม่นานใต้เท้าหลัวจะต้องส่งคนมาชิงของพวกนั้นคืนไปหรือดีหน่อยอาจหาทางยักยอกหรือสับเปลี่ยนอย่างนั้นไม่สู้เราสับเปลี่ยนเสียก่อน”ชลชลนั่งอธิบายแผนการให้หลงตี้ฟังก่อนวันที่จ้านกงจะมาขอรับผิดชอบสิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้น“เจ้าเชื่อว่าข้าจะต้องมาชิงเอาของไปอย่างนั้นหรือ”“ของที่กำลังจะเป็นของเขา ฝ่าบาท คิดว่าเขา

วังหลวงภพอดีต"ท่านหมอ เสี่ยวเปาเป็นอย่างไรบ้าง""ฝ่าบาทพระอาญาไม่พ้นเกล้า อาการของใต้เท้าเสี่ยวเปาสาหัสยิ่งนัก ข้าน้อยเกรงว่า..."ตู้กังปาดน้ำตา"ทำอย่างไรจึงจะช่วยเจ้าหมาตัวนี้ได้""ฝ่าบาทลูกดอกทำลายหัวใจ ข้าน้อยไม่แน่ใจว่าจะฟื้นฟูมันกลับขึ้นมาได้""ข้าควรทำเช่นไร""ฝ่าบาท มีทางเดียวจำต้องป่าวประกาศออกไปหาคนที่มีความถนัดด้านสรีระและการรักษาสัตว์โดยเฉพาะ""ตู้กังป่าวประกาศออกไปทั่วแคว้นใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเปาให้ดีขึ้นมาได้ข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม""ฝ่าบาท นั่นแค่หมาทำไมต้องทุ่มเทเพียงนี้"จ้านกงก้าวขาเข้ามาข้างในตู้กังกับหมอหลวงจากไปหลงตี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น"เสี่ยวเปาไม่ใช่แค่หมา เสี่ยวเปาคือทุกอย่างของข้า""ฝ่าบาท เลิกคิดว่าเจ้าหมานั่นเป็นทุกอย่างได้แล้วเราคือมนุษย์พวกมันก็แค่สัตว์เลี้ยงหย่อนใจ""ไม่ไม่ จ้านกงท่านเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนอกจากเสี่ยวเปา ข้าไม่ต้องการสิ่งใด”จ้านกงกอดรวบลำตัวของหลงตี้ไว้แน่น“ฝ่าบาท ฝ่าบาทลืมเลือนความสัมพันธ์ของเราแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมจ้านกงแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมรสจูบของจ้านกงแล้วหรือ”หลงตี้ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของจ้านกง จ้านกงพลิกร่างของ

จวนเสนาบดีของใต้เท้าหลัว"พลาดย่างนั้นหรือข้าให้เจ้าสังหารหลงตี้แต่พลาดไปโดนเจ้าหมาโง่นั่นได้อย่างไร""ใต้เท้าเจ้าหมานั่น รู้ได้ทันทีว่าข้ากำลังเล็งธนูไปที่ฝ่าบาท""อืม ไม่น่าเชื่อเจ้าหมานั่นจะฉลาดเพียงนั้น""ใต้เท้า"จ้านกงประสานมือ"มีเรื่องใด"โบกมือให้มือสังหารออกไปก่อนกลัวว่าความลับเรื่องส่งมือสังหารสังหารหลงตี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับจ้านกงเขาประเมินจ้านกงต่ำไป"ของสำคัญใต้เท้าจ้านกงนำมันมาเก็บไว้ที่จวนแม่ทัพเรียบร้อยแล้วใต้เท้าส่งของเลียนแบบไปสับเปลี่ยนได้เต็มที่ระหว่างนี้ทยอยนำออกมาเสีย""555ไม่น่าเชื่อ ท่านแม่ทัพช่างทำงานได้รวดเร็วเพียงนี้""แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานใต้เท้า"ยิ้มมุมปาก"ข้า ส่งคนลอบสังหารทว่ากลับเป็นเจ้าหมาโง่นั่นที่รับลูกดอกแทน""เจ้าหมาโง่555สมน้ำหน้ายิ่งนัก อยากเห็นเหลือเกินว่าที่นี่จะเห่าหอนอย่างไร""เป็นเรื่องดีใช่หรือไม่""เป็นเรื่องดีที่สุดเจ้าหมานั่นสมควรตายอย่างที่สุดส่วนคนผู้นั้นไว้ข้านั่งบนบัลลังก์จึงค่อยกำจัดเขายังไม่สาย"ใต้เท้าหลัวยิ้มมุมปาก"ข้าจะทยอยส่งของเข้าไปสับเปลี่ยนเสียทั้งหมดในเร็ววัน วันนี้พบเจอเรื่องดี เด็กๆ นำสุราอาหารมาฉลองมิตรภาพของข้ากับ