Novels by หลิวซินอี้

ตำหนักผิงจื้อ“ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่าาาา” ฮองเฮาหลี่หลันซือนั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้หัวเราะเสียงดังเต็มที่ หม่าอิ๋นฉิงที่ยืนรายงานเรื่องราวของหว่านชิงพร้อมกับการดำเนินการทุกอย่างที่สำเร็จลุล่วงไปได้อย่างราบรื่นรวมถึงสถาณะการณ์โดยรวมตอนนี้ ก็อดจะยิ้มตามไม่ได้“สำเร็จอย่างสวยงามจริงๆ!” ฮองเฮาหลี่หลันซือกล่าวด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและสะใจ เต็มไปด้วยความยินดี“หว่านชิง... เจ้าคิดว่าตัวเองจะรอดจากแผนนี้ได้หรือ มันก็เป็นแค่เรื่องของเวลาที่เจ้าจะต้องตกไปอยู่ในมือของข้า หึหึหึ”หม่าอิ๋นฉิงยิ้มบางๆ แต่ยังไม่ทันที่จะตอบ ฮองเฮาก็หันไปถามว่า“แล้วฝ่าบาทกับรัชทายาทหยางหลินล่ะ”“ฝ่าบาทยังคงตรอมใจหนัก ในตอนนี้ไม่ได้สนใจเรื่องอื่น ทรงให้ความสำคัญไปที่การดำเนินการประหารท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงให้เร็วที่สุด และยังคงทำงานบ้านเมืองแต่ร่างกายก็ทรุดโทรม ส่วนรัชทายาทหยางหลินก็ยังร้องหาองค์หญิงใหญ่หว่านชิงตลอดเวลาคาดว่าจะเสียขวัญและเสียใจที่ช่วยหว่านชิงไม่ได้ นั่นยิ่งทำให้สถานการณ์รอบตัวฝ่าบาทยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆ”ฮองเฮาหลี่หลันซือพยักหน้าช้าๆ อย่างพอใจ หัวเราะเสียงดังอีกครั้ง“แค่จับตัวหยางหลินไปซ่อน กลับได้ผลลัพธ

ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้นั่งอยู่ในตำหนักเฉิงเต๋อ ท่าทางเงียบงันและหมองหม่น ใบหน้าของซีดเซียวจากการตรากตรำทำงานหนักเป็นระยะเวลาหลายวันไม่พักผ่อน มีเอกสารราชกิจวางเต็มโต๊ะ ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ก็ไม่ยอมละสายตา ไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลยแม้แต่น้อยขันทีจื่อกงยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและวิตกกังวล จื่อกงเปิดปากพูดอีกครั้งรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้“ฝ่าบาท... เสวยหน่อยดีไหมขอรับ ฝ่าบาททำงานหนักมาตลอดหลายวันแล้ว ข้าน้อยเห็นฝ่าบาทมิได้เสวยอาหารถูกต้องเลยหลายวันมานี้ ร่างกายของฝ่าบาทไม่สามารถทนต่อไปได้มากกว่านี้ หากฝ่าบาทยังคงฝืนเช่นนี้ ข้าน้อยกลัวว่าฝ่าบาท…จะล้มป่วยไปจริงๆ ขอเชิญฝ่าบาทโปรดพักผ่อนบ้างเถิดขอรับ เสวยเพียงนิดแล้วค่อยทำต่อ”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ยังคงนั่งนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะหันมองขันทีจื่อกงที่ยืนอยู่ข้างๆ คำพูดของจื่อกงจึงไม่ได้รับการตอบรับ ขันทีจื่อกงยิ่งวิตกกังวลยิ่งขึ้น รีบพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น"ฝ่าบาท... ฝ่าบาทจะทำเช่นนี้มิได้นะขอรับ การงานเป็นสิ่งสำคัญแต่อย่าลืมว่าฝ่าบาทต้องรักษาสุขภาพให้ดีด้วย ตอนนี้องค์หญิงใหญ่หว่านชิงก็…จากไปแล้ว งานศพเสร็จสิ้นแล้ว ฝ่าบาทจึง

ร่างเล็กที่เจ็บปวดแสนสาหัสไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไป หมวกเหล็กหนักแสนหนักนั้น ร่วงหลุดจากหัวผมยาวสลายลงมาเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ร่างเล็กในอาภรณ์ทหารกล้านอนหงายกับพื้น“มันเกิดอะไรขึ้น” ไป่เหวินหลงเบิกตากว้างพ่นเสียงแหบแห้งออกมาแขนของหว่านชิงสั่นเล็กน้อยในขณะที่มองไปที่หยางหลินที่มีสีหน้าเจ็บปวดจากสภาพของหว่านชิงหรือว่าเพราะบาดแผลกันนะ หยางหลินน้ำตาเริ่มหยดลงมา จับมือหว่านชิงไว้ก้มลงกอดไว้แน่น “ไม่ไม่ไม่พี่ว่านยหชิงม่ายยยยท่านจะต้องไม่เป็นอะไร ท่านอาช่วยพี่หว่านชิงด้วย” น้ำตาไหลพรากเต็มสองตาของหยางหลินโถ่ตัวเองถูกแทงยังไม่ร้องไห้เลย เจ้าเด็กคนนี้ ลืมแผลตัวเองไปเสียแล้วสินะ"ข้า... ข้า..." หว่านชิงพูดไม่ออก หว่านชิงเห็นภาพของหยางหลินที่อยู่ตรงหน้า น้องชายคนนี้ยังคงกอดเธอไว้แม้ว่าแผลบนตัวเขาจะรุนแรงแต่หยางหลินก็ยังคงพยายามปกป้องหว่านชิงก่อนเสมออยู่ดี“ฮือออออพี่หว่านชิงใจแข็งไว้เราจะไปพบหมอหลวงฮือออออ”มือของหว่านชิงเริ่มสั่นยิ่งขึ้น คำพูดติดค้างในปากไม่สามารถหลุดออกมาได้ ลำคอร้อนผ่าวเหมือนถูกน้ำร้อนลวกเจ็บและตันไปหมด พอพยายามจะพูดอีกครั้งกลับเป็นเพียงเลือดข้นๆ ที่สำลักออกมามากกว่าเ

หว่านชิงเดินเร่งฝีเท้าไปตามทิศทางที่ผีเสื้อสีเงินนำทางอย่างเร็วๆข้างๆตัวเธอคือเสียงแมวระบบที่กระซิบ"ท่านหว่านชิง... ไท่จือหยางหลินถูกซ่อนไว้ที่... คลังเก็บของที่ชายป่าทิศตะวันตกค่ะ""คลังเก็บของที่ชายป่าทิศตะวันตกหรือ" หว่านชิงรีบถามอย่างร้อนใจ "รีบพาไปเลย"“ได้เจ้าค่ะ เร็วเข้าเจ้าผีน้อย!” เสียงเจ้าแมวดังขึ้น ก่อนที่ผีเสื้อสีเงินจะบินไปข้างหน้าในลักษณะการนำทาง หว่านชิงรีบตรงไปตามทางที่ผีเสื้อพาไป กังวลในใจที่ว่าหยางหลินอาจจะอยู่ในอันตรายหว่านชิงก้าวเดินไปตามทางที่ผีเสื้อสีเงินนำทาง มันบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หว่านชิงก้าวตามไปด้วยความหวังแม้ว่าจะยังมีความวิตกกังวลอยู่ในใจสารพัด จู่ๆเจ้าแมวระบบพูดเตือนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราวกับผู้เชี่ยวชาญ "ปี๊บๆ ขอเตือน ท่านหยางหลินอาจจะไม่ได้อยู่ที่นั่นเพียงลำพัง และอาจมีอันตรายที่ไม่คาดคิด ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร ข้าต้องไปช่วยเขาก่อน ถ้าไปถึงก่อนคงชะลอคนร้ายได้บ้าง โถ่ รู้งี้น่าจะหาทางพาไป๋เหวินหลงมาด้วย"ในขณะเดียวกันนั้น ไป๋เหวินหลงที่เดินตามมาห่างๆอยู่ตลอด ก็เริ่มตั้งใจสังเกตหว่านชิงมากขึ้น เมื่อเห็นว่าหว่านชิงยังคงเดินไปอย่างมั่นใจแล

ไป๋เหวินหลงสบตากับหว่านชิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวและหันไปสั่งการทหารรอบๆ“เตรียมกำลังลาดตระเวนรอบๆ ชายป่า ค้นหาไท่จือให้ทั่วอีกครั้ง” เสียงของไป๋เหวินหลงหนักแน่น ท่าทีของท่านแม่ทัพไม่อ่อนลงเลยแม้แต่น้อยแต่ในใจของไป๋เหวินหลงกลับเต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับทหารใหม่คนนี้ ความรู้สึกที่ว่าบางอย่างไม่ถูกต้องยังคงไม่หายไปไหนหว่านชิงยังคงยืนเงียบ พยายามไม่ให้ตัวเองแสดงออกมาโดดเด่นมากนัก ในใจเริ่มเกิดความรู้สึกผิด กลัวว่าจะถูกจับได้และจะไม่เป็นไปตามที่คิดแต่ไป๋เหวินหลงก็ไม่ยอมให้มีเวลาตั้งตัว เขาหันกลับมามองหว่านชิงอีกครั้ง“ถ้าเจ้าเป็นคนที่ฝ่าบาทส่งมาทดลองงานจริงๆ เช่นนั้นอยู่ใกล้ๆ ข้าไว้ ข้าไม่ไว้ใจเจ้า...” ไป๋เหวินหลงพูดก่อนจะเดินออกไปจากที่นั่น พร้อมกับทหารที่เตรียมตัวออกลาดตระเวนตามคำสั่งหว่านชิงยืนนิ่ง รู้สึกถึงความเครียดที่เพิ่มขึ้น ขณะเดียวกัน ระบบแมวในใจก็พูดขึ้นมาเบาๆ【คะแนนที่เสียไป 10 แต้มเนื่องจากท่าทางที่ไม่มั่นคงของนายหญิง... สถานการณ์ยังไม่ค่อยดีนะเจ้าคะ】หว่านชิงก้มหน้าและพึมพำกับตัวเอง“ข้าไม่มีทางถอยแล้ว...”ไป๋เหวินหลงยืนอยู่ตรงหน้าทหารทุกคน สั่งการด้วยท่าทีเข้ม

หว่านชิงที่ปลอมตัวมาอย่างดีในชุดขององครักษ์ ยืนฟังอย่างเงียบๆ อยู่ข้างหลัง ท่าทางเหมือนกำลังตั้งใจฟังในทุกคำที่ไป๋เหวินหลงพูด คำพูดที่ว่า “ทุกอย่างล้วนมีเงื่อนงำไม่อาจเชื่อใครได้” มันทำให้ใจของหว่านชิงเต้นแรงขึ้น คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด“หยางหลิน... ตายแล้วจริงๆ หรือ โธ่น้องพี่” หว่านชิงพึมพำกับตัวเองเมื่อได้ยินไป๋เหวินหลงพูดถึงการไปตรวจสอบศพที่ชายป่า หว่านชิงรู้สึกกระวนกระวายใจไม่สามารถนั่งรออยู่ในขบวนได้อีกต่อไปหว่านชิงรีบควบม้าออกจากขบวนไปโดยเร็ว การตัดสินใจของหว่านชิงในครั้งนี้ล้วนมาจากความกลัวที่อยู่ในใจ หากหยางหลินตายไปจริงๆ อย่างในซีรีย์ที่หว่านชิงแสดง คนที่ฆ่าหยางหลินคือองค์หญิงใหญ่หว่านชิงตัวร้ายในเรื่อง แล้วในตอนนี้ข้าไม่ฆ่าแล้วมันก็คงเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ งั้นถ้าหากยังไงหยางหลินก็ถูกกำหนดให้ต้องตายแม้ข้าจะพยายามเปลี่ยนล่ะหว่านชิงควบม้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว ผ่านป่าหนาๆ และต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอย่างไม่ย่อท้อ เพราะจริงๆ แล้วรู้ดีว่าทุกอย่างอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดแต่ในตอนนี้ มีความรู้สึกบางอย่างในใจ รู้สึกถึงความเป็นไปได้ว่า... ถ้าหยางหลินตายไปจริงๆ หว่านชิงจะต้องรับผิดชอ

“เสี่ยวเปา”พึมพำออกมาเบาๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง“ตามหมอหลวง ใครก็ได้ตามหมอหลวง” ดึง เสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้กับ ชลชลที่นอนหงายเหยียดยาว“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองนั่นเสื้อคลุมมังกร คนผู้นี้ไม่ทราบว่าเป็นใครกัน”ตู้กังกับเจียงหยา ทรุดกายลงคุกเข่า“เสื้อคลุมมังกรแล้วอย่างไร” ยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา เจียจิว มองหลงตี้ตาไม่กะพริบ ก้มลงแนบใบหูกับอกข้างซ้ายประสานมือกดไปที่ช่องออกทำซีพีอาร์ ก้มลงแนบหูกับออกก่อนจะกดริมฝีปากกับปากบางเป่าลมหายใจเข้าไปช่วยชีวิต ชลชลอย่างสุดกำลัง“แค่กๆๆๆ อ่อกกๆๆ ”ร่างของชลชลสะท้อนขึ้นมาข้างบน สำลักน้ำออกมาจากลำคอลืมตาขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม“ฝ่าบาท” หลงตี้กอดซบชลชลไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลรินไม่อายสายตาของคนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น“ข้าคิดถึงเจ้า ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด แล้วสวรรค์ก็เมตตาส่งเจ้ามาพบกับข้าอีกครั้ง”ชลชล อมยิ้มช่าง โชคดีเหลือเกินว่าแต่ ไอ้หมอนั่นคนที่ชนชลชลจนตกสะพานนั่นมา มัน ใต้เท้าหลัวชัดๆแต่เป้นสมัยหนุ่มๆ“บ็อกๆๆๆๆ ”เสียง ลุกหมาตัวน้อยเห่าขู่คนทั้งหมด หลงตี้หันไปมองสุนัขตัวน้อยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกันกับชลชล“ฝ่าบาทว่าแต่ เจ้าตัวน้อยเป็นหมาของใคร”“ข้ายกให

เฉิงตูโลกปัจจุบัน ชลสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องมองทิวทัศน์รอบๆ ที่แสนจะงดงามของเมืองเฉิงตู บางอย่างของเฉิงตู รูู้สึกคุ้นเคยเสียจริงชลชลอมยิ้มนี่เขาเป็นเอามาก เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ฝันไม่ได้เป็นความจริงเสียหน่อยคนบ้าที่ไหนจะย้อนเวลาได้มีเฉพาะในนิยายเท่านั้น แล้วยังย้อนเวลาไปเป็นหมาอีกเสียงไกด์นำเที่ยวส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ไทยกับจีนปนกันไปมา ชลชลพอจะฟังออกบางคำบางคำก้ผสมปนเปกันมั่วไปหมดสวนสวย ด้านข้างกับรูปแกะสลักสุนัขพันธ์ุเชาเชา ชลชลอดที่จะเดินไปที่นั่นไม่ได้แหงนหน้ามองรูปสลักก่อนจะยิ้ม ใครช่างทำ เหมือนของจริงเปี๊ยบเลยหยุดยืนอยู่นานสองนานก่อนจะทอดสายตาออกไปสะพาน สูงที่งดงามจนไม่อาจละสายตาชลชลก้าวขาขึ้นไปบนสะพาน“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหน”เสียงหญิงชาวจีนคนหนึ่ง ตวาดแวดใส่สามีหรือคู่รักไม่อาจทราบได้ ชลชลก็แค่เหลือบตามองไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนผู้ชายที่ยืนหันหลัง“ผมเบื่อแล้ว แม้แต่ตอนมาเที่ยวคุณยังหาเรื่องทะเลาะกับผม”“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ยังตวาดไม่เลิกไม่อายสายตาใคร“ใครบอกไม่ได้ ผมบอกว่าได้ก็ได้สิ”ก้าวขาจากไป หญิงชาวจีน กระชากแขนสุดแรงก่อนที่ร่างสูงของอีกคนจะเซถลาชนเข้ากับร่างส

โลกปัจจุบัน“พี่ชล พี่ปานระพีมาเยี่ยม พี่”ธารธาร เดินเข้ามากอดอกที่หน้าประตูด้วยใบหน้า เบื่อหน่ายเต็มกำลัง“เชิญพี่เขาเข้ามา”“แต่พี่เขามากับ...ใครอีกคน”“เชิญเขาเข้ามา พี่ไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว”ธารธารถอนหายใจ หันหลังเดินออกจากห้องไป“ชลเป็นอย่างไรบ้าง หายหรือยัง”น้ำเสียงห่วงใย ชลชลยิ้ม“พี่ปานระพีเล่าสบายดีไหม”“ก็ต้องสบายดิ ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย พี่มีใครจะแนะนำ”ชลชลกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ แม้จะทำใจไว้แล้วแต่ก้อดที่จะใจสั่น ไหววูบคล้ายจะเป็นลมเสียไม่ได้“นี่ ปัญยภัทร...เขาเป็น...อืมเราสองคนกำลังคบกันปัญยพัทรเขาย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของพี่”พูดรัวเร็ว ชลชลยิ้มบางๆ กับใบหน้าที่คุ้นตาของหลงต่าชินอ๋องใน นามปัญยพัทร“ยินดีที่รู้จัก “อีกคนยิ้มเจื่อนๆ“ชลไม่โกรธพี่นะ”“ม่ายยย ไม่ โกรธจะโกรธเรื่องอะไรพี่สบายดีก็ดีแล้วมีความสุขก็ดีแล้วอีกอย่าง ชลก็ว่าเขา เป็นคนดีนะ”“ชลรู้ได้อย่างไร”“อ่อ เอิ่ม คือ ไม่สิ รู้สึกว่าถูกชะตากับน้องเขา”“อืม พี่ กลัวว่าชลจะโกรธแต่ได้ยินแบบนี้ ก็โล่งใจ”ปัญยภัทรยิ้ม แห้งๆ“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรแล้วตอนนี้ ชลเองก็ ...กำลังมองหาใครสักคนเหมือนกัน”“อืมไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อน

จวนเสนาบดี“555สำเร็จสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ของมีค่าเหล่านั้นข้าชนออกมาจนสิ้น สับเปลี่ยนบ้างหยิบฉวยออกมาเฉยๆ บ้าง เจ้าหน้าโง่ จ้านกงก็ไม่มีทางต่อกรกับข้า ฝ่าบาทก็เอาแต่เศร้าโศกเสียใจเรื่อง หมาป่วย แบบนี้อีกไม่นาน บีบให้สละบัลลังก์เสียก้ไม่ยาก หรือจะส่งมือสังหารอีกที”คนสนิทยิ้มกริ่ม“ใต้เท้า สิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้นมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ใต้เท้าจะไม่เชยชมมันหน่อยหรือไร”สอพลอ ใต้เท้าหลัวยิ้ม ก่อนจะก้าวขาไปเปิด หีบห่อของสิ่งของมีค่าเหล่านั้นที่สับเปลี่ยนหยิบฉวยมา“ข้านี้สุดแสนจะ ภูมิใจ”อ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งของ ในนั้นว่าไม่ใช่สิ่งของมีค่าอย่างที่ควรจะเป็น ปาสิ่งของในมือลงบนพื้นแตกกระจาย กำมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอย่างที่สุดก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาทก็แค่ สับเปลี่ยนของพวกนั้นเสียเชื่อว่าไม่นานใต้เท้าหลัวจะต้องส่งคนมาชิงของพวกนั้นคืนไปหรือดีหน่อยอาจหาทางยักยอกหรือสับเปลี่ยนอย่างนั้นไม่สู้เราสับเปลี่ยนเสียก่อน”ชลชลนั่งอธิบายแผนการให้หลงตี้ฟังก่อนวันที่จ้านกงจะมาขอรับผิดชอบสิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้น“เจ้าเชื่อว่าข้าจะต้องมาชิงเอาของไปอย่างนั้นหรือ”“ของที่กำลังจะเป็นของเขา ฝ่าบาท คิดว่าเขา

วังหลวงภพอดีต"ท่านหมอ เสี่ยวเปาเป็นอย่างไรบ้าง""ฝ่าบาทพระอาญาไม่พ้นเกล้า อาการของใต้เท้าเสี่ยวเปาสาหัสยิ่งนัก ข้าน้อยเกรงว่า..."ตู้กังปาดน้ำตา"ทำอย่างไรจึงจะช่วยเจ้าหมาตัวนี้ได้""ฝ่าบาทลูกดอกทำลายหัวใจ ข้าน้อยไม่แน่ใจว่าจะฟื้นฟูมันกลับขึ้นมาได้""ข้าควรทำเช่นไร""ฝ่าบาท มีทางเดียวจำต้องป่าวประกาศออกไปหาคนที่มีความถนัดด้านสรีระและการรักษาสัตว์โดยเฉพาะ""ตู้กังป่าวประกาศออกไปทั่วแคว้นใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเปาให้ดีขึ้นมาได้ข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม""ฝ่าบาท นั่นแค่หมาทำไมต้องทุ่มเทเพียงนี้"จ้านกงก้าวขาเข้ามาข้างในตู้กังกับหมอหลวงจากไปหลงตี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น"เสี่ยวเปาไม่ใช่แค่หมา เสี่ยวเปาคือทุกอย่างของข้า""ฝ่าบาท เลิกคิดว่าเจ้าหมานั่นเป็นทุกอย่างได้แล้วเราคือมนุษย์พวกมันก็แค่สัตว์เลี้ยงหย่อนใจ""ไม่ไม่ จ้านกงท่านเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนอกจากเสี่ยวเปา ข้าไม่ต้องการสิ่งใด”จ้านกงกอดรวบลำตัวของหลงตี้ไว้แน่น“ฝ่าบาท ฝ่าบาทลืมเลือนความสัมพันธ์ของเราแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมจ้านกงแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมรสจูบของจ้านกงแล้วหรือ”หลงตี้ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของจ้านกง จ้านกงพลิกร่างของ

จวนเสนาบดีของใต้เท้าหลัว"พลาดย่างนั้นหรือข้าให้เจ้าสังหารหลงตี้แต่พลาดไปโดนเจ้าหมาโง่นั่นได้อย่างไร""ใต้เท้าเจ้าหมานั่น รู้ได้ทันทีว่าข้ากำลังเล็งธนูไปที่ฝ่าบาท""อืม ไม่น่าเชื่อเจ้าหมานั่นจะฉลาดเพียงนั้น""ใต้เท้า"จ้านกงประสานมือ"มีเรื่องใด"โบกมือให้มือสังหารออกไปก่อนกลัวว่าความลับเรื่องส่งมือสังหารสังหารหลงตี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับจ้านกงเขาประเมินจ้านกงต่ำไป"ของสำคัญใต้เท้าจ้านกงนำมันมาเก็บไว้ที่จวนแม่ทัพเรียบร้อยแล้วใต้เท้าส่งของเลียนแบบไปสับเปลี่ยนได้เต็มที่ระหว่างนี้ทยอยนำออกมาเสีย""555ไม่น่าเชื่อ ท่านแม่ทัพช่างทำงานได้รวดเร็วเพียงนี้""แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานใต้เท้า"ยิ้มมุมปาก"ข้า ส่งคนลอบสังหารทว่ากลับเป็นเจ้าหมาโง่นั่นที่รับลูกดอกแทน""เจ้าหมาโง่555สมน้ำหน้ายิ่งนัก อยากเห็นเหลือเกินว่าที่นี่จะเห่าหอนอย่างไร""เป็นเรื่องดีใช่หรือไม่""เป็นเรื่องดีที่สุดเจ้าหมานั่นสมควรตายอย่างที่สุดส่วนคนผู้นั้นไว้ข้านั่งบนบัลลังก์จึงค่อยกำจัดเขายังไม่สาย"ใต้เท้าหลัวยิ้มมุมปาก"ข้าจะทยอยส่งของเข้าไปสับเปลี่ยนเสียทั้งหมดในเร็ววัน วันนี้พบเจอเรื่องดี เด็กๆ นำสุราอาหารมาฉลองมิตรภาพของข้ากับ