Nobela ni หลิวซินอี้

ตำหนักม่านหมอกยามค่ำคืนลมกลางคืนพัดเอื่อย เสียงลมหวิวและกลิ่นธูปหอมแผ่วจางลอยคลุ้งอยู่ในเรือนฮองเฮาหลี่หลันซื่อประทับนั่งอยู่บนเบาะรองแท่นนั่ง มือเรียวเรียบถือลูกประคำในมือนับไปทีละลูกช้าๆ แววตาใต้แสงตะเกียงนั้นเยือกเย็นดั่งสายน้ำใต้ผืนภูผาเยี่ยนอิงยืนอยู่ข้างหน้า ยังสวมอาภรณ์สีอ่อนเรียบง่าย ใบหน้าดูนุ่มนวลเช่นเคย ทว่าวันนี้แววตานั้นมีรอยกังวลชัดเจน“เสด็จแม่…” เยี่ยนอิงเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าได้ยินว่าพี่หญิงกระอักเลือดออกมาอีกครั้งและนางยังไม่ได้สติ ตอนนี้มีข่าวลือไปทั่ววังหลวงว่า…ขนมที่ข้าให้คนไปมอบให้องค์หญิงใหญ่…เป็นของมีพิษ…”หลี่หลันซื่อเพียงเหยียดยิ้มน้อยๆ และกล่าวเสียงเรียบ “ข้าจะสั่งให้คนตบปากคนที่พูดเรื่องนี้ ช่างน่าเวทนา…นางอ่อนแอเพียงใด เจ็บป่วยถึงขั้นกระอักเลือด ใครบ้างเล่าจะไม่สงสาร…”“แต่…ข้าไม่ได้ใส่พิษลงไปจริงๆ เสด็จแม่” เยี่ยนอิงรีบพูด ใบหน้าซีดลงเล็กน้อย“ลูกแม่แน่นอนว่าย่อมบริสุทธิ์” ฮองเฮาวางลูกประคำลงบนโต๊ะเบาๆ แล้วเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาสบเข้ากับเยี่ยนอิงโดยตรง “แต่เจ้าเข้าใจไหมว่าในวังนี้...ความจริงไม่สำคัญเท่ากับว่าใครดูเหมือนจะพูดจริงมากกว่ากัน”เยี่ยนอิงช

ด้านหลังตำหนักเหนือเมฆาแดดยามเย็นสาดส่องเฉียงผ่านซุ้มต้นหลิว สาดแสงอ่อนละมุนลงบนเรือนผ้าของแม่ทัพไป๋เหวินหลงยืนพิงเสาหิน มือข้างหนึ่งจับด้ามพัดในมือเคาะเบาๆ ราวกับคิดมากเกินไปจะอยู่เฉยได้ สีหน้าขึงขังเต็มไปด้วยความสับสนลึกๆ“เจ้าว่ายังไงกับเรื่องวันนี้” เสียงทุ้มต่ำของไป๋เหวินหลงเอ่ยขึ้นในที่สุดโม่ชิงเหยียนเหลือบตามองเขานิ่งๆ ก่อนจะพูดตอบช้าๆ“หากหมายถึงเรื่องขนมมีพิษ...ข้าคิดว่า ยังตัดสินเร็วเกินไป เรื่องนี้ไม่แน่ชัดว่าจะเป็นคนใน”ไป๋เหวินหลงถอนหายใจเบาๆ ก่อนพยักหน้า“ข้าก็เห็นด้วย...องค์หญิงรองเยี่ยนอิงดูไร้เดียงสาเกินกว่าจะคิดร้าย อีกทั้งยังส่งของโดยใช้ชื่อจริงเช่นนั้น ไม่สมเหตุผลเลยแม้แต่น้อย หากคิดจะวางยาจริง ไยต้องใช้ชื่อของตนเองให้เป็นหลักฐานชัดเจน”ราชครูหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวก้าวไปช้าๆ อย่างครุ่นคิด แววตาของเขานิ่งลึก ดั่งแม่น้ำที่เงียบสงบแต่เต็มไปด้วยกระแสใต้น้ำ“คำพูดของท่านแม่ทัพ...ก็ฟังขึ้น แต่ลองกลับกัน...” เขาหยุดเดิน แล้วหันกลับมา แววตาคมคายประสานกับสายตาของแม่ทัพ“หากคนทั้งวังคิดเช่นท่าน คิดว่าการใช้ชื่อจริงเพื่อส่งของนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีใครโง่พอจะทำ”“งั้

เสียงบานประตูเปิดออกเบาๆ เยี่ยนอิงที่เดินก้าวเข้ามาช้าๆ แต่งกายงดงามเรียบร้อย ดวงหน้างามละไมหากแต่ซีดเผือด ยามสบตาหลี่เซวียนอี้ก็ชะงักไปเล็กน้อยแล้วรีบคุกเข่าลง“เสด็จพ่อ…ลูก…หาได้เกี่ยวข้องกับเรื่องพิษในขนมเพคะ” เสียงของเยี่ยนอิงแผ่วเบาแต่มั่นคง หากแฝงความตระหนกอยู่ลึกๆฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้มองลูกสาวอีกคนอย่างชั่งใจ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่เฉียบขาด“เจ้าเป็นผู้ส่งขนมมาให้หว่านชิงใช่หรือไม่”เยี่ยนอิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ข้าเพียง…ให้คนส่งของมาเยี่ยม ไม่ได้แตะต้องขนมเหล่านั้นเลยเพคะ”ท่ามกลางความเงียบ แม่ทัพไป๋เหวินหลงเงยหน้าขึ้น “หากมิใช่เจ้า แล้วผู้ใดใส่พิษในขนม”เยี่ยนอิงเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาสั่นระริก“ลูกทำลงมือทำขนมด้วยตัวเองก็จริงแต่ไม่ได้วางยาอย่างแน่นอน บางทีอาจเป็นนางกำนัลที่ยกมาส่ง…ลูกไม่รู้จริงๆ” “หม่าอินฉิงสั่งโบยคนยกขนม เค้นเอาความจริง ข้ากำลังคิดว่ามีผู้ไม่หวังดีใส่ร้ายเจ้าเยี่ยนอิง เจ้าเองก็เป็นเด็กดี ไม่น่าทำสิ่งเช่นนี้” ฮองเฮาหลี่หลันซื่อเอ่ยเสียงอ่อน โม่ชิงเหยียนที่เงียบมานานพูดขึ้นเสียงเรียบ“คนที่วางยาในขนมจงใจที่จะให้องค์หญิงใหญ่ได้กินโดยอาศัยความวางใจขององค์หญิงที่ม

ซื่อซื่อวิ่งเข้ามาอย่างร่าเริง“องค์หญิงเจ้าคะ มีคนขององค์หญิงรองเยี่ยนอิงมาส่งขนมเจ้าค่ะ บอกว่าอบสดๆ จากเรือนขององค์หญิงรอง”“หือ…ขนมจากเยี่ยนอิง” หว่านชิงลืมตาขึ้นเล็กน้อยหว่านชิงลุกขึ้นนั่ง ขณะซื่อซื่อเปิดห่อผ้าไหมที่หุ้มกล่องไม้อย่างงดงาม กลิ่นหอมอบอวลลอยออกมาทันที เป็นกลิ่นหอมกรุ่นของงาดำ น้ำผึ้งและกล้วยหอมอบใหม่ๆ “กลิ่นหอมมากเลยแฮะ…” หว่านชิงจ้องขนมในกล่อง ดวงตาเป็นประกายทันทีเจ้าแมวระบบโผล่มาเหนือไหล่ ทำเสียงเหมียวเบาๆ“นายหญิง...ไม่ลองใช้ขวดทดสอบพิษก่อนหรือเจ้าคะ” “จะวางยาข้าทำไมกันล่ะนั่นมันน้องสาวข้านะ” หว่านชิงโบกมือ“พูดแบบนี้ถ้าชักตาตั้งข้าจะไม่ช่วยเลยเชียว”หว่านชิงหัวเราะเบาๆ พลางหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่ง“นี่มันน่าจะเป็นขนมแบบเดียวกับที่เยี่ยนอิงส่งไปให้ท่านแม่ทัพเมื่อวานนั่นแหละมั้ง อาจจะทำส่วนของข้าด้วย”หว่านชิงสูดกลิ่นหอมใส่จมูกด้วยความเคลิบเคลิ้ม ไม่ใช่สิ หอมๆ อุ่นๆ เลยนี่“แถมเยี่ยนอิงก็อ่อนหวาน เรียบร้อยแบบนั้น จะกล้าวางยาข้าเหรอ… ขืนทำแบบนั้นแล้วท่านแม่ทัพรู้ เขาต้องไม่ปลื้มแน่”จากนั้น…หว่านชิงก็ อ้าปากงับขนมเข้าปากทั้งชิ้น พร้อมใบหน้าพริ้มพราย“อื้อ หอม หวาน…

ภายในตำหนักเหนือเมฆา แสงแดดยามสายอ่อนลอดม่านบางพลิ้ว ซื่อซื่อนางกำนัลคนสนิทของหว่านชิงเดินย่องเข้ามาอย่างระวัง มือถือถาดชาที่มีกลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆ แต่สีหน้ากลับดูไม่สู้ดีนัก“องค์หญิงเจ้าคะ…ซื่อซื่อมีเรื่องจะหนึ่งอยากให้องค์หญิงใหญ่ได้รู้” ซื่อซื่อว่าพลางวางถาดชาลงบนโต๊ะอย่างเบามือ หว่านชิงที่กำลังวาดอะไรบางอย่างในสมุดเล่มเล็กเงยหน้าขึ้น ดวงตายังเป็นประกายขี้เล่นตามเคย“มีอะไรงั้นหรือ ข้าไม่ค่อยสนเรื่องราชการ วันนี้นะข้ากำลังวาดแบบเสื้อให้ตัวละครในนิยายของข้าอยู่”ซื่อซื่อสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่งก่อนพูดเสียงต่ำ“เจ้าค่ะ แต่ว่าองค์หญิงรอง…เยี่ยนอิงน่ะเจ้าค่ะ เมื่อวานไปยืนรอหน้าจวนแม่ทัพตั้งนานเลย แล้วก็...นำขนมไปให้ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงด้วย”หว่านชิงชะงักเล็กน้อยก่อนเอียงคอ มุมปากยกขึ้นเล็กๆ“หืม…อย่างนั้นหรือ”ซื่อซื่อเบิกตากว้าง รีบเติมสีให้ฉากนี้“เห็นว่าองค์หญิงรองทำเองกับมือเชียวนะเจ้าคะ! ท่านแม่ทัพรับไว้แล้วด้วย ข้าน้อยว่าท่านแม่ทัพต้องใจอ่อนแน่เลย”หว่านชิงเพียงแค่ยักไหล่ แล้ววางพู่กันลงอย่างไม่เร่งรีบ“ก็เรื่องของเขานี่ใจอ่อนแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า”รอยยิ้มยังแต่งแต้มอยู่บนใบหน้างด

แล้วก็ผ่านมาอีกวันกับภารกิจ โหดหิน กับแม่ทัพหน้าตาย ยามบ่ายคล้อยของอีกวัน ลมรำเพยแผ่วเบาเหนือสวนหลวง กลีบดอกเหมยปลิดปลิวลอยลงข้างหน้าต่างงดงามเหลือเชื่อ“ท่านแม่ทัพมาแล้วเจ้าค่ะ” ซื่อซื่อวิ่งมาบอกหว่านชิง ที่รีบจัดฉาก อิอิ ระบบ ฉันกำลังทำดีเพื่อโลกนิยาย อย่าลืมแต้มล่ะในตำหนักเหนือเมฆา โต๊ะตำรากลางห้องถูกวางเต็มไปด้วยของหวานเล็กๆ และเอกสารรายงานบ่อปลาคาร์ฟที่แม่ทัพเพิ่งนำมา หว่านชิงรีบฟุบลงกับโต๊ะหนังสือ ใบหน้าเล็กพิงลงกับแขนเรียวบนโต๊ะ ลมหายใจสม่ำเสมอ ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยเพียงนิด...และ… มีขนมแปะที่มุมปากเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง กลิ่นหอมของขนมอบอวลทั่วห้อง พร้อมกลิ่นกายหอมอ่อนจากผิวลอยล่อใจอยู่ทุกอณู เมื่อเช้าพรมน้ำอบน้ำหอมมาเต็มที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นของท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงเดินเข้ามาเงียบๆ ในมือถือรายงานพร้อมจะกล่าวบางอย่าง แต่พอเห็นนางฟุบหลับ...เขากลับหยุดนิ่งสายตาคมนั้นมองสำรวจใบหน้านุ่มละมุนของหญิงสาวผู้ที่ตนเคยมองว่าช่างเอาแต่ใจ แต่ตอนนี้…นางดูสงบและน่าเอ็นดูอย่างยิ่ง“เหมือนเด็กน้อยไม่เปลี่ยน…นางกินขนมเลอะปากอีกแล้ว…สินะ” ไป๋เหวินหลงพึมพำเบาๆ ขนมชิ้นเล็กที่เลอะที่มุมปาก สร้างความร

“เสี่ยวเปา”พึมพำออกมาเบาๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง“ตามหมอหลวง ใครก็ได้ตามหมอหลวง” ดึง เสื้อคลุมของตัวเองออกมาคลุมให้กับ ชลชลที่นอนหงายเหยียดยาว“ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองนั่นเสื้อคลุมมังกร คนผู้นี้ไม่ทราบว่าเป็นใครกัน”ตู้กังกับเจียงหยา ทรุดกายลงคุกเข่า“เสื้อคลุมมังกรแล้วอย่างไร” ยิ้มทั้งสีหน้าและแววตา เจียจิว มองหลงตี้ตาไม่กะพริบ ก้มลงแนบใบหูกับอกข้างซ้ายประสานมือกดไปที่ช่องออกทำซีพีอาร์ ก้มลงแนบหูกับออกก่อนจะกดริมฝีปากกับปากบางเป่าลมหายใจเข้าไปช่วยชีวิต ชลชลอย่างสุดกำลัง“แค่กๆๆๆ อ่อกกๆๆ ”ร่างของชลชลสะท้อนขึ้นมาข้างบน สำลักน้ำออกมาจากลำคอลืมตาขึ้น พร้อมกับรอยยิ้ม“ฝ่าบาท” หลงตี้กอดซบชลชลไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลรินไม่อายสายตาของคนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น“ข้าคิดถึงเจ้า ข้าคิดถึงเจ้าที่สุด แล้วสวรรค์ก็เมตตาส่งเจ้ามาพบกับข้าอีกครั้ง”ชลชล อมยิ้มช่าง โชคดีเหลือเกินว่าแต่ ไอ้หมอนั่นคนที่ชนชลชลจนตกสะพานนั่นมา มัน ใต้เท้าหลัวชัดๆแต่เป้นสมัยหนุ่มๆ“บ็อกๆๆๆๆ ”เสียง ลุกหมาตัวน้อยเห่าขู่คนทั้งหมด หลงตี้หันไปมองสุนัขตัวน้อยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะขึ้นพร้อมกันกับชลชล“ฝ่าบาทว่าแต่ เจ้าตัวน้อยเป็นหมาของใคร”“ข้ายกให

เฉิงตูโลกปัจจุบัน ชลสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เดินทอดน่องมองทิวทัศน์รอบๆ ที่แสนจะงดงามของเมืองเฉิงตู บางอย่างของเฉิงตู รูู้สึกคุ้นเคยเสียจริงชลชลอมยิ้มนี่เขาเป็นเอามาก เห็นได้ชัดว่าเป็นแค่ฝันไม่ได้เป็นความจริงเสียหน่อยคนบ้าที่ไหนจะย้อนเวลาได้มีเฉพาะในนิยายเท่านั้น แล้วยังย้อนเวลาไปเป็นหมาอีกเสียงไกด์นำเที่ยวส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ไทยกับจีนปนกันไปมา ชลชลพอจะฟังออกบางคำบางคำก้ผสมปนเปกันมั่วไปหมดสวนสวย ด้านข้างกับรูปแกะสลักสุนัขพันธ์ุเชาเชา ชลชลอดที่จะเดินไปที่นั่นไม่ได้แหงนหน้ามองรูปสลักก่อนจะยิ้ม ใครช่างทำ เหมือนของจริงเปี๊ยบเลยหยุดยืนอยู่นานสองนานก่อนจะทอดสายตาออกไปสะพาน สูงที่งดงามจนไม่อาจละสายตาชลชลก้าวขาขึ้นไปบนสะพาน“เดี๋ยวก่อน คุณจะไปไหน”เสียงหญิงชาวจีนคนหนึ่ง ตวาดแวดใส่สามีหรือคู่รักไม่อาจทราบได้ ชลชลก็แค่เหลือบตามองไม่ทันได้เห็นใบหน้าของคนผู้ชายที่ยืนหันหลัง“ผมเบื่อแล้ว แม้แต่ตอนมาเที่ยวคุณยังหาเรื่องทะเลาะกับผม”“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ยังตวาดไม่เลิกไม่อายสายตาใคร“ใครบอกไม่ได้ ผมบอกว่าได้ก็ได้สิ”ก้าวขาจากไป หญิงชาวจีน กระชากแขนสุดแรงก่อนที่ร่างสูงของอีกคนจะเซถลาชนเข้ากับร่างส

โลกปัจจุบัน“พี่ชล พี่ปานระพีมาเยี่ยม พี่”ธารธาร เดินเข้ามากอดอกที่หน้าประตูด้วยใบหน้า เบื่อหน่ายเต็มกำลัง“เชิญพี่เขาเข้ามา”“แต่พี่เขามากับ...ใครอีกคน”“เชิญเขาเข้ามา พี่ไม่ได้อะไรกับเขาแล้ว”ธารธารถอนหายใจ หันหลังเดินออกจากห้องไป“ชลเป็นอย่างไรบ้าง หายหรือยัง”น้ำเสียงห่วงใย ชลชลยิ้ม“พี่ปานระพีเล่าสบายดีไหม”“ก็ต้องสบายดิ ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย พี่มีใครจะแนะนำ”ชลชลกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ แม้จะทำใจไว้แล้วแต่ก้อดที่จะใจสั่น ไหววูบคล้ายจะเป็นลมเสียไม่ได้“นี่ ปัญยภัทร...เขาเป็น...อืมเราสองคนกำลังคบกันปัญยพัทรเขาย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของพี่”พูดรัวเร็ว ชลชลยิ้มบางๆ กับใบหน้าที่คุ้นตาของหลงต่าชินอ๋องใน นามปัญยพัทร“ยินดีที่รู้จัก “อีกคนยิ้มเจื่อนๆ“ชลไม่โกรธพี่นะ”“ม่ายยย ไม่ โกรธจะโกรธเรื่องอะไรพี่สบายดีก็ดีแล้วมีความสุขก็ดีแล้วอีกอย่าง ชลก็ว่าเขา เป็นคนดีนะ”“ชลรู้ได้อย่างไร”“อ่อ เอิ่ม คือ ไม่สิ รู้สึกว่าถูกชะตากับน้องเขา”“อืม พี่ กลัวว่าชลจะโกรธแต่ได้ยินแบบนี้ ก็โล่งใจ”ปัญยภัทรยิ้ม แห้งๆ“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรแล้วตอนนี้ ชลเองก็ ...กำลังมองหาใครสักคนเหมือนกัน”“อืมไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อน

จวนเสนาบดี“555สำเร็จสำเร็จไปขั้นหนึ่ง ของมีค่าเหล่านั้นข้าชนออกมาจนสิ้น สับเปลี่ยนบ้างหยิบฉวยออกมาเฉยๆ บ้าง เจ้าหน้าโง่ จ้านกงก็ไม่มีทางต่อกรกับข้า ฝ่าบาทก็เอาแต่เศร้าโศกเสียใจเรื่อง หมาป่วย แบบนี้อีกไม่นาน บีบให้สละบัลลังก์เสียก้ไม่ยาก หรือจะส่งมือสังหารอีกที”คนสนิทยิ้มกริ่ม“ใต้เท้า สิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้นมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว ใต้เท้าจะไม่เชยชมมันหน่อยหรือไร”สอพลอ ใต้เท้าหลัวยิ้ม ก่อนจะก้าวขาไปเปิด หีบห่อของสิ่งของมีค่าเหล่านั้นที่สับเปลี่ยนหยิบฉวยมา“ข้านี้สุดแสนจะ ภูมิใจ”อ้าปากค้างเมื่อเห็นสิ่งของ ในนั้นว่าไม่ใช่สิ่งของมีค่าอย่างที่ควรจะเป็น ปาสิ่งของในมือลงบนพื้นแตกกระจาย กำมัดแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นอย่างที่สุดก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาทก็แค่ สับเปลี่ยนของพวกนั้นเสียเชื่อว่าไม่นานใต้เท้าหลัวจะต้องส่งคนมาชิงของพวกนั้นคืนไปหรือดีหน่อยอาจหาทางยักยอกหรือสับเปลี่ยนอย่างนั้นไม่สู้เราสับเปลี่ยนเสียก่อน”ชลชลนั่งอธิบายแผนการให้หลงตี้ฟังก่อนวันที่จ้านกงจะมาขอรับผิดชอบสิ่งของมีค่าควรเมืองเหล่านั้น“เจ้าเชื่อว่าข้าจะต้องมาชิงเอาของไปอย่างนั้นหรือ”“ของที่กำลังจะเป็นของเขา ฝ่าบาท คิดว่าเขา

วังหลวงภพอดีต"ท่านหมอ เสี่ยวเปาเป็นอย่างไรบ้าง""ฝ่าบาทพระอาญาไม่พ้นเกล้า อาการของใต้เท้าเสี่ยวเปาสาหัสยิ่งนัก ข้าน้อยเกรงว่า..."ตู้กังปาดน้ำตา"ทำอย่างไรจึงจะช่วยเจ้าหมาตัวนี้ได้""ฝ่าบาทลูกดอกทำลายหัวใจ ข้าน้อยไม่แน่ใจว่าจะฟื้นฟูมันกลับขึ้นมาได้""ข้าควรทำเช่นไร""ฝ่าบาท มีทางเดียวจำต้องป่าวประกาศออกไปหาคนที่มีความถนัดด้านสรีระและการรักษาสัตว์โดยเฉพาะ""ตู้กังป่าวประกาศออกไปทั่วแคว้นใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเปาให้ดีขึ้นมาได้ข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม""ฝ่าบาท นั่นแค่หมาทำไมต้องทุ่มเทเพียงนี้"จ้านกงก้าวขาเข้ามาข้างในตู้กังกับหมอหลวงจากไปหลงตี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น"เสี่ยวเปาไม่ใช่แค่หมา เสี่ยวเปาคือทุกอย่างของข้า""ฝ่าบาท เลิกคิดว่าเจ้าหมานั่นเป็นทุกอย่างได้แล้วเราคือมนุษย์พวกมันก็แค่สัตว์เลี้ยงหย่อนใจ""ไม่ไม่ จ้านกงท่านเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนอกจากเสี่ยวเปา ข้าไม่ต้องการสิ่งใด”จ้านกงกอดรวบลำตัวของหลงตี้ไว้แน่น“ฝ่าบาท ฝ่าบาทลืมเลือนความสัมพันธ์ของเราแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมจ้านกงแล้วหรือ ฝ่าบาทลืมรสจูบของจ้านกงแล้วหรือ”หลงตี้ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของจ้านกง จ้านกงพลิกร่างของ

จวนเสนาบดีของใต้เท้าหลัว"พลาดย่างนั้นหรือข้าให้เจ้าสังหารหลงตี้แต่พลาดไปโดนเจ้าหมาโง่นั่นได้อย่างไร""ใต้เท้าเจ้าหมานั่น รู้ได้ทันทีว่าข้ากำลังเล็งธนูไปที่ฝ่าบาท""อืม ไม่น่าเชื่อเจ้าหมานั่นจะฉลาดเพียงนั้น""ใต้เท้า"จ้านกงประสานมือ"มีเรื่องใด"โบกมือให้มือสังหารออกไปก่อนกลัวว่าความลับเรื่องส่งมือสังหารสังหารหลงตี้จะสร้างความไม่พอใจให้กับจ้านกงเขาประเมินจ้านกงต่ำไป"ของสำคัญใต้เท้าจ้านกงนำมันมาเก็บไว้ที่จวนแม่ทัพเรียบร้อยแล้วใต้เท้าส่งของเลียนแบบไปสับเปลี่ยนได้เต็มที่ระหว่างนี้ทยอยนำออกมาเสีย""555ไม่น่าเชื่อ ท่านแม่ทัพช่างทำงานได้รวดเร็วเพียงนี้""แล้วเรื่องที่ข้าไหว้วานใต้เท้า"ยิ้มมุมปาก"ข้า ส่งคนลอบสังหารทว่ากลับเป็นเจ้าหมาโง่นั่นที่รับลูกดอกแทน""เจ้าหมาโง่555สมน้ำหน้ายิ่งนัก อยากเห็นเหลือเกินว่าที่นี่จะเห่าหอนอย่างไร""เป็นเรื่องดีใช่หรือไม่""เป็นเรื่องดีที่สุดเจ้าหมานั่นสมควรตายอย่างที่สุดส่วนคนผู้นั้นไว้ข้านั่งบนบัลลังก์จึงค่อยกำจัดเขายังไม่สาย"ใต้เท้าหลัวยิ้มมุมปาก"ข้าจะทยอยส่งของเข้าไปสับเปลี่ยนเสียทั้งหมดในเร็ววัน วันนี้พบเจอเรื่องดี เด็กๆ นำสุราอาหารมาฉลองมิตรภาพของข้ากับ