LOGINShare
บทที่ 171
Latest chapter
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 328
รากฐานของบ้านเมือง คือประชาชน ประชาชนคือน้ำ น้ำสามารถโอบอุ้มเรือได้ก็สามารถคว่ำเรือได้ ดังนั้นขอเพียงทำงานเพื่อประชาชนต้าโจวอย่างจริงใจ นั่นจึงจะเป็นหนทางที่ถูกต้อง“เสด็จแม่ เราเข้าใจแล้ว!” มู่หรงเจี้ยนลุกขึ้นยืน สายตาไม่มีความดูถูกเหมือนเมื่อก่อนอีก แทนที่ด้วยความเคารพ“นั่งลง ข้ายังมีเรื่องจะพูดกับพระองค์” จ่านเหยียนเอ่ยมู่หรงเจี้ยนนั่งลง มองนางอย่างจริงจัง“ก่อนเสด็จพ่อของพระองค์จะสวรรคต เคยคิดจะกำจัดพระองค์ แต่สุดท้ายยังเลือกให้พระองค์ขึ้นครองราชย์ สาเหตุที่ทรงต้องการกำจัดพระองค์นั้น เพราะรู้ว่าพระองค์ต้องถูกสกุลถงบังคับแน่ วันหน้าจะรักษาชีวิตไม่ได้ ทรงอยากรักษาชีวิตของพระองค์เอาไว้ ที่ตอนท้ายทรงเลือกให้พระองค์ขึ้นครองราชย์ นั่นเพราะเชื่อพระทัยพระองค์ ดังนั้นข้าจึงหวัง ไม่ว่าพระองค์จะตัดสินนโยบายใดก็จงนึกถึงความคาดหวังที่เสด็จพ่อของพระองค์มีต่อพระองค์ให้มาก ระมัดระวังรอบคอบให้มาก กับบ้านเมืองเช่นนี้ กับความสัมพันธ์ต่างแคว้นก็เช่นนี้” ที่จ่านเหยียนกล่าว ความจริงก็เพื่อองค์หญิงแปด นางทำใจให้พี่น้องมองหน้ากันไม่ติดเพราะเรื่องนี้ไม่ได้“เสด็จแม่หมายถึงเรื่องของน้องแปดหรือพ่ะย่ะค
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 327
“ท่านจะประเมินอิทธิพลของราชครูถงในราชสำนักต่ำไปแล้ว” มู่หรงเจี้ยนรู้สึกว่านางมีวิสัยทัศน์ของอิสตรี แม้ข้อเสนอของนางจะทำให้เขาหวั่นไหว แต่อันดับแรก จะผ่านด่านของเสด็จอาก็ยากแล้ว ยังไม่ต้องกล่าวถึงราชครูถง สองคนนี้ไม่อนุญาตให้เขาฝึกกองกำลังของตัวเองเชียนอวี่เห็นเขาห่วงหน้าพะวงหลัง จึงอดพูดไม่ได้ “ฝ่าบาท ราชครูถงผู้นี้จะร้ายกาจอย่างไร ก็ไม่กล้าขัดพระประสงค์ของพระองค์อย่างเปิดเผย ฝ่าบาทแค่ได้รับความเห็นชอบจากเซ่อเจิ้งอ๋องก็พอเพคะ จากนั้นก็ประกาศในสภาขุนนาง มิต้องขอความเห็นจากผู้ใด ทรงประกาศ มิใช่ขอความเห็นเพคะ”มู่หรงเจี้ยนเหลือบมองเชียนอวี่แวบหนึ่ง เห็นนางแปลกหน้า กลับพูดจามีประโยชน์ จึงถาม “เจ้าคือใคร?”เชียนอวี่เดินหน้าทำความเคารพ “หม่อมฉันชนชั้นรากหญ้ามือปราบที่ว่าการเมืองหลวงเพคะ”“เป็นมือปราบ กลับเรียกตัวเองว่าชนชั้นรากหญ้า?” มู่หรงเจี้ยนส่ายหน้า “ไม่ค่อยรู้มารยาท”เชียนอวี่เหลือบมองจ่านเหยียนทีหนึ่ง หากไม่เรียกตัวเองว่าชนชั้นรากหญ้า แล้วจะให้เรียกว่าหม่อมฉันผู้เป็นขุนนางผู้น้อย หรือว่าผู้น้อยกันเล่า? นางไม่เข้าใจจริง ๆจ่านเหยียนก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นนางจึงเอ่ย “เวลานี้เชียนอวี่
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 326
ครั้นมู่หรงเจี้ยนนั่งลง กัวอวี้ก็รีบยกน้ำชา“ไทเฮาทรงชงพระสุธารสชานี้ด้วยพระองค์เอง ฝ่าบาทลองเสวยดูนะเพคะ” กัวอวี้เอ่ยมู่หรงเจี้ยนมิได้ดื่ม เพียงเอ่ยชืด ๆ “เมื่อครู่เราดื่มน้ำถั่วแล้ว ตอนนี้ไม่เหมาะจะดื่มน้ำชา ขอบพระทัยความประสงค์ดีของเสด็จแม่”แม้รู้จำเป็นต้องเรียกนางว่าเสด็จแม่ แต่อย่างไรก็ยากจะทำใจสงบได้ ดังนั้นเขาจึงชักสีหน้าใส่จ่านเหยียนจ่านเหยียนอื่ม “ฮ่องเต้ วันนี้ที่ข้าเรียกพระองค์มาเพราะต้องการหารือกับพระองค์เรื่องหนึ่ง”มู่หรงเจี้ยนเอามือลูบลายมังกรตรงเข่า เอ่ยด้วยสีหน้าเฉยเมย “เสด็จแม่มีพระดำรัสก็ตรัสมาเถอะ”จ่านเหยียนไม่สนว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องพูดกับนางหรือไม่ ใบหน้าฉายอารมณ์สงบ “ข้าอยากก่อตั้งหน่วยปาซ่านเหมิน”“ปาซ่านเหมิน? มันคือสิ่งใด?” มู่หรงเจี้ยนเงยหน้ามองนางแล้วถาม คิดว่าคงเป็นเรื่องที่ทำขึ้นเพื่อเบ่งบารมีเท่านั้น“บัดนี้การทุจริตยักยอกเงินในราชสำนักรุนแรงมาก ฝ่าบาทน่าจะทรงทราบกระมัง?” จ่านเหยียนไม่อธิบายแต่ย้อนถามมู่หรงเจี้ยนแสยะยิ้มกับนางอย่างเสียดสี “คิดไม่ถึงว่าเสด็จแม่จะสนใจเรื่องในราชสำนักเช่นนี้ เพียงแต่... ไม่กลัวความผิดวังหลังห้ามก้าวก่ายเ
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 325
แต่นางสันนิษฐานว่าจ่านเหยียนต้องการพบฝ่าบาทเพราะมีเรื่องสำคัญแน่ จึงไม่คำนึงถึงเขาจะระแวงนางมู่หรงเจี้ยนสองมืออยู่หลังศีรษะ จ้องนางนิ่ง ๆ ครู่ใหญ่จึงเอ่ย “ฟางเอ๋อร์กล่าวมีเหตุผล”หยวนผินแย้มยิ้ม “กล่าวมีเหตุผลอันใดกันเพคะ หม่อมฉันพูดจาเพ้อเจ้อชัด ๆ ช่างนาโมโหจริง ๆ กว่าจะได้มียามเช้าอันสงบรับอาหารเช้ากับฝ่าบาทได้ กลับถูกคนทำลายเสียนี่”นางเอ่ยพลางไปปรนนิบัติมู่หรงเจี้ยนลุกจากเตียงมู่หรงเจี้ยนโอบเอวนางแล้วยื่นริมฝีปากมากัดกลีบปากของนาง ตามด้วยเขยิบไปที่ติ่งหูของนางอย่างคลุมเคลือ “พูดเช่นนี้ ฟางเอ๋อร์ไม่อยากให้เราไป เช่นนั้น เราก็ไม่ไปแล้ว”หยวนผินตะลึงในใจ ใบหน้ากลับขวยเขิน “คนมากมายกำลังดูอยู่นะเพคะ ฝ่าบาทประสงค์ให้พวกเขาหัวเราะเยาะหม่อมฉันหรือ?”มู่หรงเจี้ยนปล่อยนาง หยวนผินจึงรีบก้มตัวสวมรองเท้าให้เขา เอ่ย “วันนี้หม่อมฉันสั่งให้คนทำน้ำถั่วแดงถั่วเหลือง อากาศชื้นฝนเช่นนี้ต้องไล่ความชื้นออกจากร่าง หม่อมฉันต้องจับตาดูฝ่าบาทเสวยหนึ่งถ้วยแล้วถึงจะอนุญาตให้เสด็จนะเพคะ”นางน้ำเสียงอ่อนโยน กลับพกพาการยืนกรานที่มิไม่อนุญาตให้ปฏิเสธนางรู้ มู่หรงเจี้ยนชอบให้นางเป็นห่วงอย่างที่เหมือนตั
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 324
ประตูตำหนักเปิดเอี๊ยด จี๋เสียงกับหรูอี้รีบวิ่งไปปรนนิบัติจ่านเหยียนจ่านเหยียนกลับใส่เสื้อผ้าออกมา เห็นอาเสอถูกคนมุงล้อมและได้ยินถ้อยคำที่นางกล่าวเมื่อครู่ จึงแสยะยิ้มเย้ยหยัน เอ่ย “โอ้ ฝึกแต่เช้าเลยหรือ? นี่ต้องฝึกไปถึงเมื่อใด?”อาเสอมองนางตาปริบ ๆ “นี่อย่างไร ต้องไปทำธุระเดี๋ยวนี้แล้ว ทรงคิดว่าบ่าวควรฝึกไปถึงเมื่อใดเพคะ?” น้ำเสียงหวานพราวเสน่ห์“วันนี้ไม่มีธุระให้เจ้าทำ อีกอย่าง ต่อให้มีก็ยังมีอาหูมิใช่หรือ?” จ่านเหยียนยื่นมือกด “เจ้าต่อนะ ฝึกสักสามวัน ห้าวัน เจ็ดวันก็ได้”“สามวัน ห้าวัน เจ็ดวัน?!” อาเสอปากอ้าตาค้าง นี่จะใจร้ายเกินไปแล้วกระมัง? นางแค่ล้อเล่นเอง!หากทุกคนมองนางด้วยสายตาอิจฉา นี่คือพระเมตตาพิเศษเชียวนะ เพื่อเรื่องฝึกยุทธ์ของนาง แม้แต่งานที่ต้องทำในตำหนักก็ไม่ต้องให้นางทำแล้ว คุณหนูใหญ่ทรงดีต่ออาเสอแท้ ๆ“อาเสอ คุณหนูใหญ่โปรดปรานเจ้ามากจริง ๆ นะ!” อาหูอดพูดขึ้นอย่างหึง ๆ ไม่ได้อาเสอมองสายตาอิจฉาริษยาเคียดแค้นของทุกคน ช่างเหมือนคนใบ้กินหวงเหลียน มีขมมิอาจเอ่ย ได้แต่หัวเราะแหะ ๆ แสร้งทำเป็นปกติ “แน่นอนว่าพวกเจ้าจะอิจฉามากไม่ได้ แต่วางใจเถอะ ต่อไปพวกเจ้าแต่ละคนจะได
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 323
บรรยากาศกลับไปกระอักกระอ่วนอีกครั้งสุดท้ายมู่หรงฉิงเทียนก็เอ่ยขึ้นมาอย่างตะขิดตะขวง “เมื่อครู่ ข้ามิได้ตั้งใจล่วงเกิน เพียงอยากรักษาอาการบาดเจ็บให้ท่านเท่านั้น”“ข้ารู้!” จ่านเหยียนรีบพูดออกไป นางช้อนตาขึ้นมา เขาก็มองมาพอดี จึงสบสายตากันท่ามกลางแสงขมุกขมัวเช่นนี้ทั้งสองต่างนิ่งไปจากนั้นก็ขยับตัวออกอย่างรวดเร็วมู่หรงฉิงเทียนลุกขึ้นยืน เอ่ยอย่างไม่มองจ่านเหยียน “ในเมื่อท่านไม่เป็นไร ข้าก็ควรออกจากวังแล้ว”“ได้!” นางแทบจะตอบทันที ทั้งโล่งอกยกใหญ่ เพียงแต่ต่อมาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีมารยาท จึงได้แต่รั้งตัวไว้สักหน่อย “ไม่เป็นไร ไม่เป็นการรบกวน นั่งอีกสักหน่อยเถอะ”“ไม่แล้ว ๆ” มู่หรงฉิงเทียนโบกมือ น้ำเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย “ข้ายังมีธุระ ฮุ่ยอวิ่นกำลังรอข้าอยู่ในจวน อื่ม ข้า...”“เช่นนั้นก็ไม่กล้ารั้งตัวท่านอ๋องไว้แล้ว!” จ่านเหยียนรีบพูดมู่หรงฉิงเทียนปราดตามองนางแวบหนึ่ง ในดวงตามีอารมณ์แปลกประหลาด “รักษาตัวด้วย!”“ท่านก็เช่นกัน!” จ่านเหยียนก็มองเขา ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อครู่อยากจะให้เขาไปเร็ว ๆ ทว่ายามนี้กลับอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย แต่จะเรียกให้เขาอยู่ต่อก็ไม่ได้กระมัง?มู่หรงฉิงเท
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 322
อยู่มาสามร้อยกว่าปี เป็นครั้งแรกที่อีหลักอีเหลื่อเช่นนี้นางรีบกระชับเสื้อตัวเอง กระแอมกระไอ รู้สึกว่าต้องหาเรื่องพูดสักหน่อย สลายสถานการณ์อึดอัดนี้“เอ่อ ข้า... ข้าเพิ่งฟืน” หลังจากจ่านเหยียนพูดออกมาแล้วก็หัวเสียกว่าเดิม นี่มิใช่การยอมรับหรือ?มู่หรงฉิงเทียนก็ไม่รู้จะมองไปทางไหนดีแล้วเหมือนกัน ครั้นได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ ใบหน้าแดงซ่าน ดีที่ทัศนวิสัยขมุกขมัว จ่านเหยียนมองไม่ชัด อันที่จริงนางก็ไม่ได้มองเขาเหมือนกัน หลัก ๆ เพราะไม่กล้าจ่านเหยียนยกมือประคองกระดูกคิ้วตัวเอง ในสมองเละตุ้มเปะไปหมด จะพูดอะไรดี?! ทำไมเขายังไม่ไปอีก?! ความอึดอัดมันทำให้คนตายได้นะ!ประตูถูกกระแทกเปิดออกดังปัง สายลมรุนแรงขุมหนึ่งหอบมาถึงมู่หรงฉิงเทียน เขาใบหน้าขึงขัง นึกว่าเป็นผู้ร้าย จึงอุ้มจ่านเหยียนบนเตียงแล้วกระโดดถอยออกไปหลายก้าว“ใคร?! กล้าบุกรุกตำหนักหรูหลานยามวิกาล?!”กลับเป็นอาเสอที่เพิ่งไปนอนเมื่อครู่จ่านเหยียนเอ่ยด้วยความหงุดหงิด “ตาล่ะ?”“ท่านอ๋อง?” อาเสออึ้ง ราวกับเพิ่งเห็นชัดตอนนี้เอง “ท่านอ๋องเข้าวังได้อย่างไรเพคะ?”ยามนี้มู่หรงฉิงเทียนกำลังอุ้มจ่านเหยียนอยู่ ครั้นเห็นชัดว่าเป็นอาเสอก็รี
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 321
เกิดอะไรขึ้น? คงไม่ใช่มาดูข้อเท็จจริงหรอกนะ?นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคนผู้นี้กำลังยืนอยู่ข้างเตียงนาง ลมหายใจแผ่วเบา แต่คนผู้นี้ใจเย็นมาก นางไม่ได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้น หรืออาจเป็นยอดฝีมือในวงการ เขาคือใครกันแน่? จงเสี้ยนส่งเขามาทำไม?เช่นนี้ ศัตรูไม่ขยับ ข้าไม่ขยับ ทักษะการแกล้งหลับของจ่านเหยียนล้ำเลิศมาก ไม่ให้เขาเห็นพิรุธได้เด็ดขาดในที่สุดเขาก็ลงมือแล้ว จ่านเหยียนได้ยินเสียงกระแสลมที่เขายกมืออยู่กลางอากาศแต่มือข้างนั้นของเขาตกลงปีกจมูกของนางเบา ๆ จากนั้นก็ไล้ลงไปตรงเส้นเลือดใหญ่ตรงคอ นางได้ยินอีกฝ่ายพรูลมยาว มือของเขาแตะอยู่ตรงชีพจรของนางใครกัน?“บาดเจ็บภายในหนักมากจริง ๆ” เขาเอ่ยช้า ๆจ่านเหยียนตะลึงงัน มู่หรงฉิงเทียน? เขาเข้าวังได้อย่างไร? นางจะลืมตาดีหรือไม่? แต่... ลืมตาแล้วจะพูดอะไรล่ะ? เขาเข้าตำหนักนางกลางดึก แล้วดูว่านางตายหรือไม่ บรรยากาศนี้...พิลึกอยู่บ้างไม่ตื่นจะดีกว่า ลองฟังดูว่าเขาจะพูดอะไร“ขอบคุณที่ช่วยข้า” เขาเอ่ยอย่างขัดเขิน เอ่ยคำว่า ‘ขอบคุณ’ แปลกที่สุด ดูท่าเขาคงไม่ได้พูดคำนี้บ่อย ๆ“อาเสอบอกว่าเพื่อช่วยข้า เจ้าเกือบตายแล้ว ข้ารู้สึกไม่สบายใจมาก” มู
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง บทที่ 320
อาซิ่นเดินกลับไป และย่อมไปรายงานกับมู่หรงฉิงเทียนทันที“เมื่อครู่แม่นางอาเสอมา บอกว่าเพื่อปกป้องดวงวิญญาณของท่านอ๋อง คุณชายอู่เกือบเสียชีวิต ตอนนี้ยังหมดสติอยู่พ่ะย่ะค่ะ” อาซิ่นบอกกับมู่หรงฉิงเทียนอย่างที่อาเสอพูดมู่หรงฉิงเทียนปรับลมหายใจบนเตียง เมื่อได้ยินคำนี้พลันเกือบธาตุไฟข้าแทรก เขาลืมตาขึ้นแล้วถาม “อาเสอล่ะ?”“กลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ บอกคำหนึ่งก็ไปแล้ว” อาซิ่นลูบศีรษะ ไม่รู้ว่าควรบอกเรื่องที่อาเสอให้เขาตอบแทนบุญคุณดีหรือไม่“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าไม่ถามให้ชัดเจนก็ให้นางไปแล้วหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยด้วยโทสะอาซิ่นรีบตอบ “ถามแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางไม่บอก รั้งไว้ไม่อยู่ ตามไปก็ไม่เห็นนางแล้ว”มู่หรงฉิงเทียนขมวดคิ้ว “สั่งให้คนเข้ามาแต่งตัวให้ข้า”อาซิ่นอึ้ง “ท่านอ๋องจะไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ไร้สาระ ก็ต้องเข้าวังสิ!”อาซิ่นเอ่ยตะกุกตะกัก “เข้า...วัง? จะเข้าวังเวลานี้? นี้มันครึ่งคืนแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ จะไม่เป็นที่ครหาหรือ?”“ใครให้เจ้าเดินอาด ๆ เข้าไปเล่า?” มู่หรงฉิงเทียนถลึงตาใส่เขาอาซิ่นลูบศีรษะตัวเองอย่างโง่งม “ก็จริงพ่ะย่ะค่ะ ได้ กระหม่อมจะสั่งให้คนเข้ามาเดี๋ยวนี้”อาเสอกลับวั
You may also like
ข้าจะพาครอบครัวใหม่ไปสู่ความร่ำรวย
ต้าซินซิน25.5K viewsทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง
ชวี่เหว่ย7.3K viewsชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน16.9K viewsยอดหญิงในเงามาร
ฉินอันอัน94.0K viewsท่านแม่ทัพ ข้าคือศรีภรรยา
ซีไซต์2.5K viewsเพียงแค่ก้าว
ฉู่เฉียว1.5K viewsรักเร่าร้อนของฮูหยินทั้งห้า
ไห่ถาง7.4K viewsฮูหยินที่ท่านไม่ต้องการ
Lovedee3.3K views
