บทที่ 323

บรรยากาศกลับไปกระอักกระอ่วนอีกครั้ง

สุดท้ายมู่หรงฉิงเทียนก็เอ่ยขึ้นมาอย่างตะขิดตะขวง “เมื่อครู่ ข้ามิได้ตั้งใจล่วงเกิน เพียงอยากรักษาอาการบาดเจ็บให้ท่านเท่านั้น”

“ข้ารู้!” จ่านเหยียนรีบพูดออกไป นางช้อนตาขึ้นมา เขาก็มองมาพอดี จึงสบสายตากันท่ามกลางแสงขมุกขมัวเช่นนี้

ทั้งสองต่างนิ่งไป

จากนั้นก็ขยับตัวออกอย่างรวดเร็ว

มู่หรงฉิงเทียนลุกขึ้นยืน เอ่ยอย่างไม่มองจ่านเหยียน “ในเมื่อท่านไม่เป็นไร ข้าก็ควรออกจากวังแล้ว”

“ได้!” นางแทบจะตอบทันที ทั้งโล่งอกยกใหญ่ เพียงแต่ต่อมาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีมารยาท จึงได้แต่รั้งตัวไว้สักหน่อย “ไม่เป็นไร ไม่เป็นการรบกวน นั่งอีกสักหน่อยเถอะ”

“ไม่แล้ว ๆ” มู่หรงฉิงเทียนโบกมือ น้ำเสียงทุ้มต่ำเล็กน้อย “ข้ายังมีธุระ ฮุ่ยอวิ่นกำลังรอข้าอยู่ในจวน อื่ม ข้า...”

“เช่นนั้นก็ไม่กล้ารั้งตัวท่านอ๋องไว้แล้ว!” จ่านเหยียนรีบพูด

มู่หรงฉิงเทียนปราดตามองนางแวบหนึ่ง ในดวงตามีอารมณ์แปลกประหลาด “รักษาตัวด้วย!”

“ท่านก็เช่นกัน!” จ่านเหยียนก็มองเขา ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อครู่อยากจะให้เขาไปเร็ว ๆ ทว่ายามนี้กลับอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย แต่จะเรียกให้เขาอยู่ต่อก็ไม่ได้กระมัง?

มู่หรงฉิงเท