ตอนที่ 5 คุณหนูสกุลไป๋

หยางหลงเหวินตั้งใจจะบอกตรงๆ ว่าเขาเปลี่ยนแผนเรื่องที่จะว่าจ้างนักบริหารมืออาชีพมาดูแลเมร่าแกรนด์แทนจางเจี๋ยที่ถูกเรียกตัวกลับไต้หวัน แต่เมื่อเห็นว่าใครที่รอเขาอยู่ในห้องประชุม หลงเหวินก็สั่งให้ทุกคนออกไปไม่เว้นแม้แต่อาเฟย

เหลือไว้เพียงเขากับ “เธอ” คนนั้นตามลำพัง

“ไม่ได้เจอกันนานนะคะ ประธานหยาง”

ไป๋อวี่ชิงส่งยิ้มอ่อนหวานเยือกเย็นมาให้ ลูกสาวคนเล็กของสกุลไป๋อยู่ในชุดสูทสีขาวสวยสง่าราวนางพญา ทั้งที่อายุเพียง 28 ปีเท่านั้น

“ปู่ส่งคุณมาใช่ไหม”

ประธานหนุ่มถามทันทีอย่างไม่มีอารัมภบท ไป๋อวี่ชิงหัวเราะเบาๆ

“ที่จริงฉันก็ตั้งใจจะมาทักทายคุณอยู่แล้ว แต่พอรู้ว่าผู้อำนวยการเฟยกำลังมองหาบริหารมืออาชีพมาบริหารเมร่าแกรนด์ ฉันก็เลยเสนอตัว”

“แล้วเจ้าเฟยก็ไม่บอกสักคำ”

เขาเอ่ยเสียงเย็น สีหน้าเคร่งขรึม

“อย่าโทษเขาเลยค่ะ เขาไม่ทราบมาก่อนว่าฉันจะมา...”

หยางหลงเหวินถอนหายใจและดึงเก้าอี้ลงนั่งอย่างไม่ต้องการพิธีรีตอง

“ขึ้นไปพบผมที่ห้องทำงานก็ได้ ไม่เห็นต้องมาถึงนี่”

“ก็อยากคุยเรื่องงานเหมือนกันนี่คะ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

“คุณหนูชิงชิงสนใจจะมาบริหารโรงแรมเล็กๆ ของหยางกรุ๊ปจริงๆ น่ะหรือ ผมไม่มีเงินจ้างคุณหรอกนะ อีกอย่าง...ผมเปลี่ยนใจแล้วคิดว่าจะเข้ามาดูแลที่นี่เอง”

ไป๋อวี่ชิงสีหน้าแปลกใจทันที

“คุณจะมาอยู่ที่นี่? ที่กรุงเทพฯ”

“สักระยะ”

เขาตอบสั้นๆ

“ดีเหมือนกันที่เป็นคุณ เพราะถ้าเป็นคนอื่นผมคงเกรงใจที่ต้องปฏิเสธ”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่เกรงใจฉันบ้างล่ะ”

“เพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ผมเลยรู้ว่าคุณคงไม่คิดเล็กคิดน้อย”

หยางหลงเหวินตอบทื่อๆ

ชิงชิงยังคงยิ้ม แต่แววตากระด้างไปเล็กน้อย

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิด คุณแค่ไม่ใส่ใจความรู้สึกของฉัน...อาหลง คุณปู่อยากให้เราหมั้นกันมาตั้งหลายปี แต่คุณก็ผัดออกไปทุกปี จนถึงตอนนี้ก็ยังจะปฏิเสธฉันอีกหรือคะ”

“คุณพูดผิดไปอย่างหนึ่งนะชิงชิง”

หยางหลงเหวินแย้งด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์

“ผมไม่ได้ผัดผ่อน แต่ผมบอกคุณปู่และคุณอย่างชัดเจนมาตลอดว่าเราไม่มีทางหมั้นหรือแต่งงานกันได้ ผมคิดกับคุณแค่เพื่อน คุณเองก็ไม่ได้รักอะไรผมหรอก แค่เพราะคิดว่าผมเหมาะสมที่สุดในบรรดาผู้ชายทั้งหมดที่แม่สื่อหาให้ก็เท่านั้น”

หยางหลงเหวินพูดแทงใจดำจนไป๋อวี่ชิงเถียงไม่ออก ได้แต่แค่นหัวเราะ รอยยิ้มหายไปแล้ว ใบหน้าสวยหวานกลับมาเชิดอย่างคนเอาแต่ใจเหมือนเคย เปล่าประโยชน์จะเสแสร้ง ก็อย่างที่หยางหลงเหวินบอกนั่นแหละ เขาและเธอรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รู้จักกันดีเกินไป

“ถ้าคุณจะยังไม่กลับไต้หวัน ฉันก็จะอยู่ที่นี่ต่อเหมือนกัน...”

หยางหลงเหวินเหมือนอยากจะบอกอะไร แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นพูดสั้นๆ ว่า

“ขอให้โชคดี มีอะไรให้ช่วยก็บอกผ่านอาเฟยก็แล้วกัน”

* * * * *

เมื่อกลับถึงห้องพักที่แมนชั่นกลางกรุง คนรับใช้ที่ติดตามมาด้วยจากไทเปก็ปราดเข้ามาถอดรองเท้าให้ไป๋อวี่ชิง อีกคนมารับกระเป๋าถือราคาหลายแสนไปจากมือบอบบาง และอีกคนก็รีบนำน้ำผลไม้เย็นๆ มาเสิร์ฟ

“เตรียมน้ำอุ่มนวดเท้าให้ฉันด้วย”

“ได้ค่ะคุณหนูใหญ่”

แม่บ้านเกือบสิบคนรีบทำหน้าที่ของตัวเองอย่างว่องไวรู้งาน ไม่ว่าไป๋อวี่ชิงจะไปไหน จะต้องมีทั้งบอดี้การ์ดและแม่บ้านติดตามไปด้วยเป็นโขยง เพราะหญิงสาวมีมาตรฐานในเรื่องต่างๆ ที่ไม่เหมือนใคร ตั้งแต่อุณหภูมิน้ำไปจนถึงความชื้นในอากาศจะต้องมีคนรับใช้ที่รู้ใจคอยดูแลให้ทั้งหมด

มาตรฐานที่สูงส่งของหญิงสาวยังรวมไปถึงเรื่องคู่ครอง...นั่นคือเหตุผลว่าเธอปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่ครอบครัวพยายามแนะนำให้ แต่ตั้งใจจะแต่งเข้าสกุลหยางให้ได้เท่านั้น

และถ้าจะให้เจาะจงก็ต้องบอกว่าเป็นคนสกุลหยางที่ชื่อหลงเหวินคนนี้เท่านั้น เพราะน้องชายฝาแฝดของเขาอีกสองคน เฟิงอี้นั้นมีชื่อเสียงเรื่องความโหดเหี้ยมดุดัน เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากการสู้รบ ไม่ใช่สเปคของเธอ

ส่วนแฝดคนเล็กสุดอย่างลี่เฉินก็สำอางปวกเปียก ไม่ใช่แบบที่เธอชอบอีกเหมือนกัน

คนเดียวที่ไป๋อวี่ชิงหมายมั่นจะแต่งด้วยจึงมีแค่หยางหลงเหวินเท่านั้น และในวัยที่เขาจะต้องมีคู่ได้แล้วแบบนี้ ยังจะมีใครเหมาะสมกับเขามากไปกว่าเธออีกล่ะ...

เมื่อได้ดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ ได้นวดเท้าด้วยน้ำอุ่นๆ หยดน้ำมันหอมระเหยกลิ่นที่ชอบ ไป๋อวี่ชิงก็อารมณ์ผ่อนคลาย...

เธอกดโทรศัพท์หาบิดาที่อยู่ไต้หวันทันที

“ปาป๊าคะ หนูจะอยู่ดูแลสาขาที่กรุงเทพฯ ต่อนะคะ...ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ ก็แค่..."

ไป๋อวี้ชิงยิ้มน้อย ๆ พลางยกนิ้วมือเรียวยาวขาวผ่องขึ้นดูเล็บที่ตัดแต่งอย่างประณีต

"...ก็แค่ หลงเหวินยังไม่กลับ หนูก็เลยยังไม่กลับค่ะ..."

ปลายสายคงพูดอะไรที่ถูกใจเพราะหญิงสาวหัวเราะเสียงใส แก้มแดงระเรื่อนิดๆ

"แหม อย่าเพิ่งเลยค่ะปาป๊า เอาเป็นว่าให้หนูพาเขากลับไปด้วยกันได้ แล้วถึงตอนนั้นป๊ากับม้าค่อยให้รางวัลหนูก็ยังไม่สายหรอกนะคะ"

* * * * *

หยางหลงเหวินตั้งใจจะแล่นกลับไปหาใบข้าวทันทีแต่ตลอดครึ่งเช้ายังมีภาระอีกเป็นหางว่าวที่เขาต้องรับเรื่องและอนุมัติแก้ไข ไหนจะคอยติดตามว่าปัญหาที่ญาติผู้น้องอย่างจางเจี๋ยก่อไว้สะสางเรียบร้อยดีหรือยัง

กว่าจะมีเวลาว่างก็คือช่วงพักกินข้าวกลางวันนั่นแหละ เขาสั่งให้ยกอาหารที่เพียงพอสำหรับคนสิบคนไปที่ชั้น 28 และกำชับผ่านสุภัทราด้วยว่าแม่บ้านประจำชั้น 28 จะต้องคอยอยู่รับใช้เขา ห้ามเธอหนีหายไปไหนเด็ดขาด

สุภัทราพยักหน้าหงึกๆ แล้วรีบไปโทรศัพท์สั่งการ

เฟยจื้อหรงเกาคาง ทำหน้าพิกล เพราะไม่เคยได้ยินประธานหยางมีคำสั่งแปลกๆ อะไรแบบนี้

“คือจะให้แม่บ้านไปกินข้าวหลังนาย อะไรแบบนี้ใช่ไหม”

“เปล่า จะให้เขากินพร้อมกันกับฉัน”

“โอ้...งั้นที่สั่งอาหารมาเยอะแยะ คือจะกินพร้อมกันกับผู้ช่วยแล้วก็แม่บ้านด้วย?”

“ไม่ใช่ แค่ฉันกับคุณแม่บ้านแค่สองคน นายกับพวกผู้ช่วยก็ดูแลตัวเองก็แล้วกัน”

เฟยจื้อหรงอ้าปากค้าง ยังไม่ทันได้ถาม หยางหลงเหวินก็พูดต่อ

“อ้อ...แล้วเขามีชื่อ นายเลิกเรียกเขาว่าแม่บ้านได้แล้ว เขาชื่อใบข้าว”

“เขาเป็นอะไรกับนาย!”

เฟยจื้อหรงถามตรงประเด็นทันทีเพราะแน่ใจล้านเปอร์เซ็นต์แล้วว่าประธานหยางกับคุณแม่บ้านที่ชื่อใบข้าวเคยรู้จักกันมาก่อนแน่นอน

หยางหลงเหวินก็ตอบทันทีเช่นกัน

“เป็นแฟนเก่าฉัน...มีอะไรจะถามอีกก็เอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันหิวแล้ว แฟนฉันเขาก็คงจะหิวแล้วเหมือนกัน...”

พูดจบก็เดินตรงดิ่งขึ้นลิฟต์ไปแบบไม่ยอมให้ใครตามไปด้วย เฟยจื้อหรงได้แต่อ้าปากค้าง กระพริบตาปริบๆ... อย่าบอกนะว่าแม่บ้านคนนี้นี่เองที่เป็นเหตุผลให้ประธานหยางของเขาปฏิเสธการดูตัวมาตลอดหลายปีทั้งแบบทางการและไม่เป็นทางการ

ที่แท้ก็มี ‘อดีตฝันวันวาน[1]’ ตกค้างอยู่ที่เมืองไทยนี่เอง

[1] “อดีตฝันวันวาน” หรือชื่อภาษาญี่ปุ่น Hakusen Nagashi คือซีรีส์ญี่ปุ่นที่เล่าเรื่องมิตรภาพ ความรัก และความฝันของกลุ่มเพื่อนวัยเรียนสู่ชีวิตผู้ใหญ่ เป็นละครในยุค 90s ที่โด่งดังทั้งละครและเพลงประกอบ ฉายในไทยทางช่อง 3