หวังเสวียนแอบหยิกแขนตัวเองหนึ่งที น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาซูอินตกใจ “หวังเสวียน เธอเป็นอะไร ทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมาแบบนี้ รีบหยุดร้องแล้วบอกฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”หวังเสวียนสะอื้น “ซูอิน เมื่อคืนนี้ฉันทำเรื่องผิดพลาดไป!”ซูอิน “เรื่องผิดพลาดอะไร?”หวังเสวียน “เมื่อคืนฉันพักอยู่ที่บ้านฮวนเอ่อร์ ตอนกลางคืนฉันไปหาฮวนเอ่อร์ที่ห้อง แต่บังเอิญไปเจอประธานฟู่ที่กำลังอาบน้ำอยู่ ประธานฟู่หยิบขวดปาใส่หัวฉันทันที!”ซูอินตกตะลึง “อะไรนะ? คู่หมั้นของฮวนเอ่อร์ทำร้ายเธอ?”หวังเสวียน “ซูอิน เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรไปหาฮวนเอ่อร์ ประธานฟู่ก็แค่เข้าใจผิด”ซูอิน “งั้นก็อธิบายให้เข้าใจก็พอแล้วสิ”หวังเสวียน “แต่ว่าฉันรู้สึกว่าฮวนเอ่อร์เข้าใจฉันผิด”ซูอิน “หมายความว่าไง?”หวังเสวียน “เหมือนฮวนเอ่อร์ไม่อยากให้ฉันอยู่ที่บ้านของเธอแล้ว เธอคงสงสัยว่าฉันตั้งใจจะเข้าไปในห้องเพื่อหาประธานฟู่! ซูอิน เธอต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น ถึงฐานะฉันจะไม่ดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต่ำต้อยขนาดนั้น!”ซูอินจับมือหวังเสวียน มอบความเชื่อใจเต็มร้อย “หวังเสวียน ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น เมื่อก่อนเธอยังเ
หรือว่าหวังเสวียนก็คือฮั่วเสวียน?ในชั่วขณะนั้น เย่ฮวนเอ่อร์ก็ได้คำตอบที่แน่ชัด หวังเสวียนก็คือฮั่วเสวียน!ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมหวังเสวียนถึงให้ความรู้สึกคุ้นตา ที่แท้ก็เป็นคนคุ้นเคยนี่เอง เธอกลับไปเปลี่ยนหน้าแล้วตั้งใจเข้ามาใกล้ชิดกับเธอช่างน่าสนใจจริงๆทว่า หวังเสวียนกลับไม่ได้อะไรติดตัวไป แถมยังถูกฟู่อวิ๋นเซินขว้างใส่จนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกต่างหากเย่ฮวนเอ่อร์เอ่ย “คุณหมอ ขอบคุณนะคะ”คุณหมอ “คุณหนูใหญ่เย่ ไม่ต้องเกรงใจครับ”เย่ฮวนเอ่อร์เดินออกมา ก็เห็นร่างสูงใหญ่สง่างามของฟู่อวิ๋นเซินก้าวเข้ามา “เธอมาทำอะไรที่นี่?”เย่ฮวนเอ่อร์ยกยิ้มบาง “ฉันมาถามอาการบาดเจ็บของหวังเสวียนน่ะ”ฟู่อวิ๋นเซินเม้มริมฝีปากเป็นเส้นโค้งเย็นชา “เธอนี่ใส่ใจเธอจริงๆ เลยนะ”เย่ฮวนเอ่อร์ “หวังเสวียนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน สนใจเธอสักหน่อยก็ไม่แปลกนี่ ประธานฟู่ คุณเป็นอะไรไป?”ฟู่อวิ๋นเซิน “จนตอนนี้เธอยังไม่สนใจฉันเลย!”เย่ฮวนเอ่อร์หลุดหัวเราะ “ประธานฟู่ คุณยังต้องให้ใครมาสนใจอีกเหรอ คนที่บาดเจ็บคือหวังเสวียนนะ!”ฟู่อวิ๋นเซินตอบทันที “แต่คนที่ตกใจกลัวคือต่างหากฉัน!”จากนั้นเขายื่นมือมากอดเอวบางของเย
ยิ่งไปกว่านั้น ฟู่อวิ๋นเซินสามารถขับรถพาหวังเสวียนไปโรงพยาบาลเองได้ แต่เขากลับเรียกรถพยาบาลมาแทนหวังเสวียนถูกหามขึ้นรถพยาบาล ส่วนฟู่อวิ๋นเซินขับรถพาเย่ฮวนเอ่อร์ไปโรงพยาบาลด้วยตัวเองพอถึงโรงพยาบาล คุณหมอทำแผลให้หวังเสวียน “บาดแผลของคุณลึกอยู่ ช่วงนี้ห้ามโดนน้ำ และที่หน้าผากของคุณมีโอกาสสูงที่จะเป็นแผลเป็น”หวังเสวียนตกตะลึง “อะไรนะ? หน้าผากฉันจะมีแผลเป็น?”ใบหน้านี้เธอลงทุนไปมากมายเพื่อปรับแต่ง มันยังไม่ทันได้แสดงความงามออกมาเต็มที่ ตอนนี้กลับจะมีแผลเป็นเสียแล้ว?นี่มันราวกับฟ้าผ่า หวังเสวียนยังตั้งใจจะใช้ความงามเป็นอาวุธอยู่เลยคุณหมอพยักหน้า “มีโอกาสสูงที่จะเป็นแผลเป็น ถ้าอยากลบรอยแผลได้จริงๆ ก็คงต้องพึ่งการทำศัลยกรรมเสริมความงามในอนาคตแล้ว”เย่ฮวนเอ่อร์ฟังทุกอย่าง “คุณหมอ ขอบคุณค่ะ”คุณหมอเดินออกไปเย่ฮวนเอ่อร์ยืนอยู่ในห้องพัก “หวังเสวียน คืนนี้เธอนอนพักที่โรงพยาบาลก่อน พรุ่งนี้ค่อยออก”หวังเสวียนหยิบกระจกขึ้นมา ในนั้นสะท้อนภาพเธอที่หน้าผากพันผ้าพันแผลหนา สีหน้าซีดเซียว เป็นภาพที่เธอไม่อาจยอมรับได้เลย“ทำไมฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?”เย่ฮวนเอ่อร์พูด “หวังเสวียน ครั้งนี้อว
เย่ฮวนเอ่อร์สะท้านเล็กน้อย ที่จริงแล้วเธอไว้ใจฟู่อวิ๋นเซินเต็มร้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าพาหวังเสวียนกลับมาที่บ้านแต่พอเห็นหวังเสวียนในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ เธอก็ยังอดชะงักไปไม่ได้ ดูเหมือนครั้งนี้ฟู่อวิ๋นเซินจะโกรธจริงๆ แล้วเย่ฮวนเอ่อร์ไม่ได้รู้สึกสงสารหวังเสวียน นี่คงเป็นการลงโทษและผลลัพธ์ที่สมควรสำหรับผู้หญิงที่เข้ามาแทรกกลางทำลายครอบครัวของคนอื่นเพียงแต่เย่ฮวนเอ่อร์ยังต้องแสร้งทำเป็นห่วง เพราะเธอต้องการรู้ให้ได้ว่าหวังเสวียนเป็นใคร และแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่เย่ฮวนเอ่อร์ทำทีตกใจ “อา หวังเสวียน!”เธอรีบวิ่งไปข้างหน้า “หวังเสวียน นี่เธอเป็นอะไรไป?”หวังเสวียนลูบเลือดบนใบหน้า เจ็บจนเวียนหัว ตอนนี้ไม่เหลืออารมณ์ใดๆ แล้ว “ฮวนเอ่อร์ ประธานฟู่ทำร้ายฉัน”เย่ฮวนเอ่อร์หันไปมองฟู่อวิ๋นเซิน “อวิ๋นเซิน ทำไมคุณถึงลงมือกับหวังเสวียน?”ฟู่อวิ๋นเซินสีหน้าไม่ดี “เธอคิดว่าเพราะอะไรล่ะ?”เขาตอบกลับด้วยคำถาม เธอคิดว่าเพราะอะไร?เย่ฮวนเอ่อร์อยากหัวเราะ แต่ก็กลั้นไว้ “ไม่ถูกนะหวังเสวียน ที่นี่คือห้องนอนใหญ่ ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของฉัน? แม่บ้านหลิว!”แม่บ้านหลิวก้าวออกมา “คุณนาย”“แม่บ้า
ในห้องน้ำ ฟู่อวิ๋นเซินยืนอยู่ใต้ฝักบัว น้ำไหลกระทบลงบนกล้ามเนื้อของเขาแตกกระเซ็น ขณะนั้นเขาได้ยินเสียงเคาะประตู“ฮวนเอ่อร์”เขาเรียกออกไปหนึ่งเสียงหวังเสวียนที่อยู่นอกประตูย่อมได้ยินเสียงฟู่อวิ๋นเซินเรียก “ฮวนเอ่อร์” แต่เธอไม่กล้าขานรับ หากเอ่ยปากก็จะโป๊ะแตก เธอต้องการให้ฟู่อวิ๋นเซินเข้าใจผิด คิดว่าเธอคือเย่ฮวนเอ่อร์ฟู่อวิ๋นเซินก็ไม่สงสัยอะไร ในเมื่อที่นี่คือห้องนอนใหญ่ของเขากับเย่ฮวนเอ่อร์ เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหวังเสวียนถูกพามาอยู่ที่นี่“ฮวนเอ่อร์ เข้ามาเถอะ”ฟู่อวิ๋นเซินอนุญาตให้เข้าหวังเสวียนอดไม่ได้ที่จะยินดี ริมฝีปากยกขึ้นอย่างรื่นรมย์ เธอจับลูกบิดประตูแล้วก้าวเข้าไปกลิ่นหอมสดชื่นของสบู่อาบน้ำอบอวลอยู่ ฟู่อวิ๋นเซินกำลังอาบน้ำอยู่ข้างในฟู่อวิ๋นเซินคิดว่าเย่ฮวนเอ่อร์เข้ามา เขาหันศีรษะไปมอง “ฮวนเอ่อร์……”คำพูดยังไม่ทันจบ แม้จะมองไม่เห็นคนข้างนอกเพราะกระจกฝ้าของประตู แต่สัญชาตญาณบอกทันทีว่าคนนี้ไม่ใช่เย่ฮวนเอ่อร์หวังเสวียนเงยหน้าด้วยความตื่นเต้น เธออยากเห็นภาพชายหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลแห่งวงการธุรกิจในยามเปียกชุ่มออกจากห้องน้ำแต่เพิ่งเงยหน้า มองผ่านกระจกฝ้าเห็นเพียงเงา
ฟู่อวิ๋นเซินรู้สึกว่าหัวใจเต็มเปี่ยม ไม่ว่าเขาจะยุ่งวุ่นวายข้างนอกแค่ไหน ที่บ้านยังมีแสงไฟรอเขาเสมอ ที่นี่มีภรรยาของเขา มีลูกของเขา ความสุขทั้งหมดถูกทำให้เป็นรูปธรรมในตอนนี้ชีวิตคนหนึ่งล้วนแสวงหาแต่เพียงเท่านี้ฟู่อวิ๋นเซินกอดเย่ฮวนเอ่อร์ มือใหญ่ของเขาวางลงบนท้องนูนของเธอ “ตอนนี้เธอตั้งครรภ์เกือบหกเดือนแล้ว เป็นช่วงที่ลำบากมาก คราวหลังรีบนอนหน่อย ฉันจะพยายามรีบกลับบ้านให้เร็วขึ้น”คืนนี้เขากลับถึงบ้านตอนสองทุ่ม ซึ่งก็ไม่สายแล้ว แต่ปกติเขาจะกลับถึงหกโมงเพื่อทำอาหารให้เย่ฮวนเอ่อร์ยกยิ้ม “ประธานฟู่ วันนี้คุณก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำเถอะ”ฟู่อวิ๋นเซิน “เธอขึ้นไปพร้อมฉันสิ”เย่ฮวนเอ่อร์ถือพู่กัน “ขอฉันทำแบบออกแบบในมือนี้ให้เสร็จก่อน แล้วจะขึ้นไป”ฟู่อวิ๋นเซินมองแบบที่ยังทำไม่เสร็จในมือเธอ แล้วพยักหน้า “ได้ งั้นฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อน”ฟู่อวิ๋นเซินเดินขึ้นชั้นบนขณะนั้นแม่บ้านหลิวเดินเข้ามา มือถือชามรังนก “คุณนาย รังนกเสร็จแล้วค่ะ”เย่ฮวนเอ่อร์รับมาไว้ในมือ “ขอบคุณแม่บ้านหลิว”แม่บ้านหลิวพูดขึ้น “คุณนาย วันนี้คุณหวังมาที่นี่นะคะ เรื่องนี้คุณนายยังไม่ได้บอกคุณผู้ชายเลย”เย