บทที่ 242

หรงฉือ “อืม”

พอเล่าจบก็ดูเหมือนเฟิงจิ่งซินนึกขึ้นมาได้ว่าหรงฉืออาจจะไม่รู้จักตานตาน เธอเลยพูดขึ้นอีกครั้ง “ตานตานเป็นเพื่อนหนูเอง เธอเรียกคุณอาเฮ่อว่าคุณลุง”

“อื้ม” หรงฉือขานรับ พอเห็นว่าเธอคึกคักอยากแบ่งปันขนาดนี้ เลยพูดออกไป “แล้วพวกหนูไปเล่นอะไรกันมาล่ะ?”

“พวกหนูไปเล่นเกมเขาวงกตมา”

“อืม”

หรงฉือนั่งฟังอยู่ข้าง ๆ ไม่แสดงสีหน้าท่าทีอะไร คุณยายหรงกลับมีใบหน้ามืดครึ้ม

ก่อนหน้านี้ที่เฟิงถิงเซินอยากพาเฟิงจิ่งซินกลับไป เธอคิดว่าเฟิงถิงเซินต้องการดูแลลูกด้วยตัวเองเสียอีก

ตอนนี้เพิ่งได้รู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลลูกด้วยตัวเอง สนใจแต่นัดกับหลินอู๋ก็แล้วไปเถอะ แต่นี่ถึงกับยอมให้คนอื่นช่วยดูแลลูกให้เขาแทน ไม่ยอมให้หรงฉือดูแล

สีหน้าของเธอดูไม่ได้เอาเสียเลย

เฟิงจิ่งซินไม่รู้ความนึกคิดในใจของคุณยายหรง

เธอถึงตรงนี้ แล้วก็เล่าว่า “คุณอาเฮ่ออยากให้หนูอยู่กินข้าวเย็นด้วย แต่หนูอยากกลับมากินข้าวที่บ้าน เลยโทรมาหาแม่”

หรงฉือ “อื้อ”

เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แล้วได้พูดขอบคุณคุณอาเฮ่อของหนูไหม?”

“พูดแล้ว” เฟิงจิ่งซินว่าอย่างมีความสุข

หรงฉือเองก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

เฟิงจิ่งซินทำการบ้านเสร็จแล้ว ข้