บทที่ 500

เมื่อเข้าลิฟต์ไปแล้ว เห็นว่าเฉิงหยวนกดลิฟต์ชั้นที่เฟิงถิงเซินอยู่เท่านั้น จู่ ๆ เฟิงถิงเซินก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “ไม่ต้องตามขึ้นมา”

เฉิงหยวนชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อได้สติกลับมาจึงกล่าวว่า “ครับ”

กล่าวจบ เขาจึงกดลิฟต์ไปยังชั้นที่เขาอยู่

เช้าวันถัดมา

เฟิงถิงเซินสวมชุดคลุมอาบน้ำ เขาเดินถือเสื้อผ้าของเมื่อคืนออกจากห้องแล้วปิดประตู ก่อนจะเดินตรงไปอีกทาง

หลินอู๋ที่เพิ่งเดินออกจากลิฟต์ เห็นเขาเข้าก็ยิ้มออกมาทันที กำลังจะเอ่ยปาก แต่เมื่อเหลือบไปเห็นรอยลิปสติกชัดเจนบนปกเสื้อและไหล่บนเสื้อเชิ้ตของเขาที่พาดไว้อยู่ตรงข้อศอก รอยยิ้มก็พลันหายไปจากใบหน้า

คำพูดที่กำลังจะเอ่ยก็หยุดชะงักไปในทันที

เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เฟิงถิงเซินก็หายไปตรงมุมทางเดิน จากนั้นก็มีเสียงเปิดและปิดประตูดังมาจากที่ที่ไม่ไกลนัก

หลินอู๋ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว ตัวเลขห้องพักที่อยู่ตรงหน้าเธอก็พลันปรากฏสู่สายตา

2508

แต่เธอจำได้อย่างชัดเจนว่า เฉิงหยวนบอกเธอว่าห้องที่เฟิงถิงเซินพักคือ 2503

เธอหยิบคีย์การ์ดสำรองของห้องเฟิงถิงเซินที่เฉิงหยวนให้ไว้ขึ้นมาดู

เธอไม่ได้จำผิด คือห้อง 2503 จริง ๆ

แต่ทำไมเฟิงถิงเซินถึง