ログイン“วิลเลี่ยม”
“ครับคุณหนู”
เลขาส่วนตัวขานรับขณะขับรถพาคุณหนูไปส่งที่บ้านตามเดิม สักพักแล้วที่ไอ้เชนทร์มันไม่ได้พาคุณหนูนรินทร์แว้นกลับด้วยกัน จนเข้าใกล้งานแต่งงานทั้งสองคนก็ยังมีความไม่ลงรอยกันอยู่ ไอ้เขาแม้จะเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่อยากล้ำเส้นเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ เสียด้วย ต่อให้จะเป็นคนเอาสัญญาไปเสนอกับมือก็ตาม
“ขับไปบ้านหลักก่อนได้ไหม จากนั้นวิลเลี่ยมก็กลับได้เลยนะ”
“คุณหนูจะไม่นอนเพนต์เฮาส์เหรอครับ?”
“เดี๋ยวขับรถกลับเอง ไม่เป็นไร”
“แต่คุณหนูทำงานมาทั้งวัน-”
“วิลเลี่ยมก็ทำนี่ เอาเป็นว่าผมจัดการตัวเองได้”
วิลเลี่ยมจำใจยอมรับ ผนวกกับนี่ก็ดึกมากแล้ว เขาต้องกลับไปนอนพักเอาแรง มิฉะนั้นจะตื่นมาทำงานไม่ไหว เอาเป็นว่าส่งข้อความบอกไอ้เชนทร์เอาไว้ก็แล้วกัน หากถึงเที่ยงคืนแล้วคุณหนูยังไม่ถึงที่หมายคงจับสังเกตได้บ้าง
นรินทร์ได้งีบหลับราวชั่วโมงนิด ๆ ก่อนจะขอตัวยกสัมภาระลงจากรถ และกล่าวลาเลขานุการส่วนตัว โอเมก้าร่างเล็กในชุดสีอ่อนเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ทอดนำสู่บ้านสองชั้นหลังย่อมหลังหนึ่ง ผ่านแปลงพืชผักสวนครัวที่รายล้อมรอบบ้าน เสียงแมลงกลางค
‘คุณจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้นะครับ!’‘ผมบอกว่าจัดการได้ ก็คือจัดการได้สิ!’‘มันโทรมาขู่คุณหนูทุกวันแบบนี้เรียกว่าจัดการได้เหรอครับ!?‘ผมมีวิธีของผม คุณราเชนทร์อย่ามาก้าวก่ายจะได้ไหม!?’‘ทำไม? จะบอกว่าคุณซื้อผมมา ผมเลยมีปากมีเสียงไม่ได้ใช่ไหม’‘นั่นมันไม่เกี่ยว…’นรินทร์พูดไปก็พะอืดพะอมคล้ายจะหน้ามืด พอเขากลับมาเห็นคุณราเชนทร์หยิบโทรศัพท์ไปดูโดยพลการจึงหัวเสียที่มีคนมายุ่งเรื่องส่วนตัว ไม่ต้องเป็นคุณราเชนทร์หรอก กับคนในครอบครัวเขาก็ไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้ ทว่าจากการทะเลาะเรื่องมือถือ มันเริ่มลุกลามใหญ่โตขึ้นมาเรื่อย ๆ เสียอย่างนั้น‘ผมจะกลับไปนอนที่บ้านสักพัก’คุณราเชนทร์กล่าวออกมาก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเข้าห้องไปเก็บกระเป๋า ส่วนเขาก็ได้แต่ยืนอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่รู้ต้องจัดการอย่างไรพวกเขาทะเลาะกันอีกแล้ว จากการจะได้ขอโทษแต่ดันเป็นคนสร้างเรื่องอีกแล้ว ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ไร้ประโยชน์สิ้นดี แค่พูดไม่กี่คำก็ทำไม่ได้ขณะเดียวกันกับที่ความคิดกำลังพันกันยุ่งเหยิง เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ก
ลูกชอบราเชนทร์รึเปล่า?หากปะป๊าหมายถึงตัวเขาเองแล้วไซร้ มันไม่ใช่เรื่องที่หาคำตอบได้ง่ายเลย เพราะเขาไม่ค่อยได้ทำอะไรตามใจตัวเองสักเท่าไรนัก แต่มักเลือกในสิ่งที่เหมาะสมมากกว่า ไม่ว่าจะอาหารการกิน เครื่องแบบที่สวม การแสดงอารมณ์ ทั้งหมดล้วนเป็นไปเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง‘อะไรก็ได้ครับ ไม่ต้องเป็นของคาวก็ได้ เป็นขนมหรืออะไรก็ได้’คล้ายกับในตอนที่คุณราเชนทร์ถามว่าเขามีขนมที่ชอบหรือเปล่า จากนั้นจึงมักทำผลไม้เคลือบช็อกโกแลตตุนไว้ให้ตลอดทุกสัปดาห์ ทีแรกเขาไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าชอบรสชาติหวานปนขมของมัน เป็นคุณราเชนทร์ที่ทำให้ภาพทุกอย่างชัดขึ้น เรื่องเมื่อคืนเองก็เช่นกันเขาไม่รู้ว่ากลุ่มก้อนความคิดนี้ คือคำว่า ‘ชอบ’ อย่างที่ใคร ๆ เขาหมายถึงกันหรือเปล่า แต่เขามั่นใจว่าตั้งแต่มีคุณราเชนทร์เข้ามา แง่มุมต่าง ๆ ในชีวิตล้วนดีขึ้นจากแต่ก่อนที่เขาไม่คิดว่าจะมีสิ่งใดดีไปกว่านี้ เหมือนเขาพอใจกับก้อนหินโดยไม่รู้ว่ามันสามารถกลายเป็นอัญมณีได้ ดังนั้นเขาจึงตอบปะป๊าไปตามความจริง‘อื้อ’&n
“ราชภพ เมื่อเที่ยงทำไมลูกชายฉันร้องไห้”“ครับ?”ราเชนทร์ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อถูกเรียกขึ้นมาสอบถามด้วยเรื่องชวนประหลาดใจ ตอนตื่นนอนพวกเขาคุยกันแค่เรื่องมื้อเช้าในปิ่นโต ตอนเที่ยงเขาก็ได้สนทนากับคุณหนูไม่เท่าไร แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นใครมันเป็นคนทำคุณหนูร้องไห้ มันน่าจับถ่วงน้ำจริง ๆ“เธอไม่รู้เหรอ? อะไรเนี่ย หรือว่าทะเลาะกัน?”“ท่านประธานทราบด้วยเหรอครับ?”“เห็นฉันติงต๊องแบบนี้ แต่ก็แก่กว่าเธอหลายปีนะราชศักดิ์”ราเชนทร์ตกใจไม่คิดว่าท่านประธานจะรู้ตัวเอง ทว่าการมองปราดเดียวก็ดูออกแบบนี้คงไม่ธรรมดา ไม่เจ้าตัวคงใช้คนในอาณัติคอยเป็นหูเป็นตาทั่วโรงแรมกระมัง“คนแก่อย่างฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งหรอก เอาเป็นว่าค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาก็แล้วกัน”“ครับ ขอตัวนะครับ”ท่านประธานกล่าวทิ้งท้ายเช่นนั้นก่อนจะอนุญาตให้ออกจากห้อง ไม่รู้เป็นโชคดีของเขาหรือเปล่าที่ได้เวียนกะในช่วงคาบเกี่ยวระหว่างที่เขาเดินทางกลับคนเดียวโดยไม่มีคุณหนูซ้อนท้าย กระนั้นมันก็มีความโหวงเล็กน้อย แขนคู่นั้นตอนกอดเอวเขาก็บาง
“วิลเลี่ยม”“ครับคุณหนู”เลขาส่วนตัวขานรับขณะขับรถพาคุณหนูไปส่งที่บ้านตามเดิม สักพักแล้วที่ไอ้เชนทร์มันไม่ได้พาคุณหนูนรินทร์แว้นกลับด้วยกัน จนเข้าใกล้งานแต่งงานทั้งสองคนก็ยังมีความไม่ลงรอยกันอยู่ ไอ้เขาแม้จะเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่อยากล้ำเส้นเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ เสียด้วย ต่อให้จะเป็นคนเอาสัญญาไปเสนอกับมือก็ตาม“ขับไปบ้านหลักก่อนได้ไหม จากนั้นวิลเลี่ยมก็กลับได้เลยนะ”“คุณหนูจะไม่นอนเพนต์เฮาส์เหรอครับ?”“เดี๋ยวขับรถกลับเอง ไม่เป็นไร”“แต่คุณหนูทำงานมาทั้งวัน-”“วิลเลี่ยมก็ทำนี่ เอาเป็นว่าผมจัดการตัวเองได้”วิลเลี่ยมจำใจยอมรับ ผนวกกับนี่ก็ดึกมากแล้ว เขาต้องกลับไปนอนพักเอาแรง มิฉะนั้นจะตื่นมาทำงานไม่ไหว เอาเป็นว่าส่งข้อความบอกไอ้เชนทร์เอาไว้ก็แล้วกัน หากถึงเที่ยงคืนแล้วคุณหนูยังไม่ถึงที่หมายคงจับสังเกตได้บ้างนรินทร์ได้งีบหลับราวชั่วโมงนิด ๆ ก่อนจะขอตัวยกสัมภาระลงจากรถ และกล่าวลาเลขานุการส่วนตัว โอเมก้าร่างเล็กในชุดสีอ่อนเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ทอดนำสู่บ้านสองชั้นหลังย่อมหลังหนึ่ง ผ่านแปลงพืชผักสวนครัวที่รายล้อมรอบบ้าน เสียงแมลงกลางค
“คุณหนู ไม่ใช่ว่าจะมาตอนบ่ายเหรอครับ?”ราเชนทร์ที่ถึงคราวเวียนมาทำงานกะเช้าซึ่งรับผิดชอบตั้งแต่ช่วงสายถึงเย็น เขาตรวจตารางงานคุณหนูดูก่อนขับรถมาทำงาน เห็นว่าจะมีการสุ่มตรวจโรงแรม แต่เขาที่กึ่งเป็นคนในจึงทราบก่อน“ผมมาทานมื้อเที่ยงครับ”“เดี๋ยวผมไปเชิญเชฟใหญ่มาให้นะครับ”“คุณราเชนทร์ไม่มาทานด้วยกันเหรอครับ?”“ตอนเที่ยง ไม่มีพ่อครัวคนไหนทานข้าวได้หรอกนะครับ”ราเชนทร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนจะขอตัวเดินเข้าทางหลักไปยังห้องทำงานเชฟใหญ่ นรินทร์ที่ขอเดินเข้ามาดูส่วนในจึงชวดคำขอไปโดยปริยาย เขาเองลืมไปเสียสนิทว่าเวลาที่พวกเขาพักคือเวลาทำงานของร้านอาหาร ไม่น่ามารบกวนเวลาคุณราเชนทร์เลยคุณหนูโอเมก้าค่อย ๆ เดินพลางพิจารณาหัวข้ออื่น นอกจากการมาชวนกินข้าวแล้ว เขาอยากรู้ว่าคุณราเชนทร์จะมีปฏิกิริยาอย่างไรกับชุดที่เขาใส่วันนี้ เพราะเมื่อย้อนกลับไปตั้งแต่ชุดสีฟ้าอ่อนตัวนั้น คุณราเชนทร์ก็มีท่าทีแปลกไปอย่างมีนัยสำคัญพอนำเรื่องนี้ไปถามวิลเลี่ยมโดยละเอียด จึงทราบว่า ที่คุณราเชนทร์หน้าแดง ไม่ใช่เพราะป่วยไข้ แต่มีที่มาจากอาการขวยเขิน จึงได้รับคำอธิบายเส
“คุณหนูทานยาแล้วอาการเป็นอย่างไรบ้างครับ?”“ตัวร้อนนิดหน่อยครับ”หลังจากได้รับยาแก้ฮีตตัวใหม่มา เมื่อทานจนหมดรอบไตรมาสนี้ก็ได้เวลาตรวจสุขภาพประจำปีพอดี คุณหมอจึงเดินทางมาที่บ้านเพื่อติดตามผลข้างเคียง และสอบถามความเป็นไปของสุขภาพในช่วงที่ผ่านมา ซึ่งไม่มีตรงไหนน่ากังวลเป็นพิเศษนัก“ผมขอเก็บเลือดสักครู่นะครับ”“ครับ”“จากการตรวจเลือดคราวก่อน ฮอร์โมนคุณหนูค่อนข้างต่ำ แต่ถ้ามีอาการตัวร้อนหรือครั่นเนื้อครั่นตัวตอนฮีต ก็สันนิษฐานได้ว่าร่างกายเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้วนะครับ”นรินทร์ฟังนายแพทย์อธิบายไปก็เชื่อฟัง เจ้าตัวบอกว่าชุดยาที่ให้ทานไม่ได้มีเพียงยาแก้ฮีต แต่มียาปรับสมดุลฮอร์โมนด้วย ประกอบกับเขาอยู่ใกล้อัลฟ่ามาตลอด มันจึงเสริมกันและกันทำให้ทุกอย่างบรรเทาลงอย่างรวดเร็ว“แล้วนี่แฟนคุณหนูเขาไปไหนเหรอครับ ปกติจะมานั่งดูด้วย”นายแพทย์สูงอายุยิ้มหวานพลางเก็บตัวอย่างใส่กล่องเตรียมนำไปส่งแล็บ นอกจากตรวจสุขภาพประจำปี ก่อนหน้านั้นเขาก็แวะมาเป็นระยะเพื่อตรวจสุขภาพเบื้องต้น เอาไว้รายงานท่านประธานและรองประธาน ราเชนทร์คนนั้นมักเตรียมของเล็ก ๆ น้อย