LOGINShare
บทที่ 53
Last Updated:
2025-05-10 11:54:24“ใช่ค่ะ” ปั้นหยาตอบอย่างไม่แคร์
“กลับ!” ตฤณออกคำสั่งเสียงเข้มอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนจากโอบกอดเธอ มาเป็นจับมือไว้แน่น จากนั้นก็เดินออกไปเลยโดยไม่ล่ำลาใคร ก้องการุณจึงทำหน้าที่วิ่งมาบอกกล่าวกับทุกคน “คุณท่านเมามาก ผมขอตัวพากลับก่อนนะครับ ขอโทษด้วย คุณป๊อบมีอะไรก็โทรไปละกันนะ” “ครับคุณก้อง เชิญครับ” ฐากูรตอบงงๆ แต่ก็ยอม จากนั้นก้องการุณจึงตามเจ้านายออกไป รถคันหรูถูกขับออกมาจอดรออยู่ก่อนแล้วด้วยความรวดเร็ว ปั้นหยาประคองและดันให้ตฤณขึ้นไปก่อน ทำราวกับว่าเขาเมาเสียหนักหนา ซึ่งไม่ได้เมาสักนิด แต่อึนๆ หงุดหงิด จากนั้นเธอก็ตามขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนที่ประตูรถจะปิดลงพร้อมกับรถเคลื่อนออกตฤณนั่งนิ่ง เมินหน้าออกนอกรถ ไม่แสดงอาการใดๆ ปั้นหยาจึงเอื้อมมือไปปิดกระจกและผ้าม่านตรงระหว่างที่นั่งคนขับ และห้องโดยสารเพื่อให้เป็นส่วนตัว แล้วจึงหันมาพูดกับเขา“โกรธหยาเหรอคะ” ปั้นหยาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มหูจนเขาเหลือบมองแล้วถอนใจ “แล้วจะให้โกรธเรื่องอะไร” ตฤณถามกลับเสียงเรียบแต่อาก
Latest chapter
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 55
“วันนี้คุณทำให้ผมอดใจไม่ไหว ผมทนไม่ไหว” เขากระซิบเสียงนุ่ม พลางก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำทีเป็นสูดดมกลิ่นหอมจากแก้มเบาๆ ไต่ลงไปจนถึงใบหน้าและซอกคอโดยที่ยังไม่ได้ล่วงเกิน แต่เธอแทบจะหลับตาปี๋“แต่ไม่ใช่แบบนี้ ต้องไม่ใช่แบบนี้ หยาขอร้อง อย่าเพิ่ง... อย่าเพิ่งเลยนะคะ” ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธอหวาดกลัว หัวใจเต้นแรงมาก ใจดีสู้เสือแต่เสือตัวนี้จะปล่อยเหยื่อเหมือนคืนวานหรือเปล่า“ผมไม่รู้ว่าจะทนได้ไหม ผมกำลังไม่ไหว แล้ววันนี้คุณทำให้ผมทั้งหึง ทั้งหวง แล้วก็หงุดหงิดพร้อมๆ กัน” เขากระซิบเสียงพร่า และในน้ำเสียงมีความต้องการเหลือเกินคงเป็นเพราะดื่มไปด้วย ต่างกับคืนแรกที่เธอมานอนด้วยแล้วเขาทนไหว ทว่าตอนนี้หากเขาออกแรงเพราะความเมา เธอจะสู้ได้หรือ“หยาขอโทษ หยาจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว”“นี่คุณกำลังกลัวผมเหรอ หืม รีบขอโทษอย่างเร็วเชียว” น้ำเสียงของเขาก็น่ากลัวจริงๆ นี่น่า“ค่ะ หยากลัวคุณ ปล่อยหยาได้ไหม” เธอกำลังอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงจริงจังและสั่นกลัว
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 54
ปกติตฤณไม่ค่อยฟังใครหรอก มีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง และถือความคิดนั้นเป็นใหญ่ด้วย เป็นคนเด็ดขาดไม่เห็นใจใครแต่ปั้นหยาทำให้เขารับฟังเธอมากกว่าคนอื่น“ตกลงว่า คุณยอมรับเป็นแฟนผมแล้ว” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง“หยารู้ว่าตัวเองต้องเจียมตัว ต่ำต้อย ไม่กล้าคิดที่จะ...”“ใครบัญญัติเอาไว้เหรอ ว่าห้ามไม่ให้คนเราคิดน่ะ”“จริงๆ นะคะ หยาพูดจริงๆ” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วเอาคางเกยไหล่เขา“คำพูดกับการกระทำของหยามันย้อนแย้งกันรู้ไหม ปากบอกว่าไม่กล้าคิด แล้วนี่อะไร หืม” เขาว่าพลางเอามือเขี่ยจมูกเธอเหมือนหยอกเย้า“ก็ หยาคิดว่าตัวเองน่าจะทำให้คุณยิ้มได้บ้าง จากเรื่องเครียดๆ แล้วฟังหยาสักนิดก็ยังดี”“ด้วยวิธีการอ้อนแบบนี้น่ะเหรอ มันก็ได้ผลดี แต่ผมไม่ชอบที่หยาคุยกับนายซันด์ส่วนตัวแบบนั้น”“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หยาดูแลตัวเองได้”“หย
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 53
“ใช่ค่ะ” ปั้นหยาตอบอย่างไม่แคร์“กลับ!” ตฤณออกคำสั่งเสียงเข้มอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนจากโอบกอดเธอ มาเป็นจับมือไว้แน่น จากนั้นก็เดินออกไปเลยโดยไม่ล่ำลาใคร ก้องการุณจึงทำหน้าที่วิ่งมาบอกกล่าวกับทุกคน“คุณท่านเมามาก ผมขอตัวพากลับก่อนนะครับ ขอโทษด้วย คุณป๊อบมีอะไรก็โทรไปละกันนะ”“ครับคุณก้อง เชิญครับ” ฐากูรตอบงงๆ แต่ก็ยอมจากนั้นก้องการุณจึงตามเจ้านายออกไป รถคันหรูถูกขับออกมาจอดรออยู่ก่อนแล้วด้วยความรวดเร็ว ปั้นหยาประคองและดันให้ตฤณขึ้นไปก่อน ทำราวกับว่าเขาเมาเสียหนักหนา ซึ่งไม่ได้เมาสักนิด แต่อึนๆ หงุดหงิด จากนั้นเธอก็ตามขึ้นมานั่งข้างๆ ก่อนที่ประตูรถจะปิดลงพร้อมกับรถเคลื่อนออกตฤณนั่งนิ่ง เมินหน้าออกนอกรถ ไม่แสดงอาการใดๆ ปั้นหยาจึงเอื้อมมือไปปิดกระจกและผ้าม่านตรงระหว่างที่นั่งคนขับ และห้องโดยสารเพื่อให้เป็นส่วนตัว แล้วจึงหันมาพูดกับเขา“โกรธหยาเหรอคะ” ปั้นหยาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มหูจนเขาเหลือบมองแล้วถอนใจ“แล้วจะให้โกรธเรื่องอะไร” ตฤณถามกลับเสียงเรียบแต่อาก
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 52
“ให้ตายสิคุณซันด์ท่าจะขายขนมจีบคุณหยาซะแล้ว” กันระพีเอ่ยขึ้นด้วยความไม่สบายใจ“ทำไมแกไม่รอคุณหยาอยู่ด้านในวะ” ก้องการุณบ่นอย่างหงุดหงิด“ก็คุณหยาบอกว่าจะเข้านานไง ธุระส่วนตัวผู้หญิงนะโว้ย จะให้ยืนเฝ้าได้ยังไง” กันระพีเถียงกลับ“ก็เฝ้าอยู่ห่างๆ ไง เสร็จแล้วจะได้พาออกมา ไม่ใช่เปิดโอกาสให้คุณซันด์แบบนี้ คนนี้ยิ่งไม่แคร์อยู่ด้วยว่าเป็นผู้หญิงของใคร”“ใครจะไปรู้วะ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงต้อนรับกันตามประสาเจ้าของบ้าน”“แกนี่มันโลกสวยจัง ดูไม่ออกเหรอว่าคุณซันด์จ้องคุณหยาอยู่”“เอ่อน่าเหตุสุดวิสัย ให้คุณหยาได้ยืดเส้นยืดสายบ้าง ไม่ใช่นั่งเฝ้าผู้บริหารคุยกัน น่าเบื่อเหมือนกันนะโว้ย”“เป็นคำแก้ตัวของแกมากกว่าไอ้กัน ถ้าคุณท่านดุขึ้นมา ฉันช่วยแกไม่ได้นะโว้ย”“ถ้าดุ ฉันจะให้คุณหยาช่วย”“หึๆ หวังว่าจะช่วยได้”&
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 51
“ป๊าต้องใจเย็นๆ ก็อย่างที่เฮียพูด มันต้องใช้เวลา ไม่งั้นเราต้องกู้ธนาคารเอา ซึ่งก็ใช้เวลานานกว่ากู้เฮียอีกเป็นเดือนได้น้อยกว่าด้วย”“ทำให้ฉันหงุดหงิดมากๆ เข้า อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีเดียวกันพ่อมันนะ”“เราไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนั้นครับ เรามีตัวช่วยอื่น”“แกดูมันพูด ฉันทนได้เท่าที่ทนนะ มันจองหองเหมือนพ่อมันนั่นแหละ เงินที่มันใช้อยู่ควรเป็นของเราด้วยซ้ำ เงินมรดกน่ะ”“ป๊า ผมกำลังพยายามอยู่ ป๊าอยู่เฉยๆ เถอะ”“แล้วนังเด็กนั่น จริงๆ แล้วเป็นใครกันแน่ ทำไมไอ้ตฤณดูฟังจังเลย”“ก็เป็นเลขาครับแอบจีบ สงสัยอยากรวบหัวรวบหางเหมือนที่เคยทำกับสาวๆ คนอื่น”“แกทำยังไงก็ได้ ให้นังเด็กนี่อยู่ฝ่ายเราแล้วไปเป่าหูไอ้ตฤณอีกที ห้าร้อยล้านฉันต้องได้มา”“ดูท่าแม่คุณจะชอบเฮียนะครับ”“แกก็แย่งมาซะสิ ยืมกันดีดีไม่ให้”&ldquo
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 50
“คุยกันซะนะ” ตฤณว่าเสียงเข้ม“อาก็แค่... อยากรู้คร่าวๆ”“คร่าวๆ ก็ยังไม่มีครับคุณอา และถ้ายังไม่เข้าใจที่พูด ผมอาจจะตัดสินใจตอนนี้เลยก็ยังได้ จะฟังเลยไหมครับ” ตฤณเริ่มมีน้ำโหขึ้นเรื่อยๆ ปั้นหยาก็ไม่น่าจะช่วยได้“เอ่อ อารอก็ได้ ไว้ค่อยๆ คิดมีเวลาอีกเยอะ”“ค่อยๆ คิดก็ได้นี่คะ มีเวลาพิจารณาตั้งหนึ่งอาทิตย์แน่ะ” ปั้นหยาแทรกขึ้นเบาๆ พลางเอามือแตะที่แขนเขาเล็กน้อย“แล้วหยาคิดเห็นว่าไง” ตฤณลองหันมาถามความเห็นของเธอ ดูสิว่าจะถูกใจเขาหรือเปล่า“หยาให้ความเห็นเรื่องนี้ไม่ได้หรอกค่ะ หยาไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูง แต่ถ้า... ท่าน เอ่อคุณตฤณจะฟัง แค่ทดลองก้อนแรกก็ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ถือว่าเป็นทุนสำรองให้คุณอาทิตย์หมุนเวียน เพราะถึงยังไงก็ดีลงานกับคุณป๊อบแล้ว ไม่มีเงินซื้อของมาให้คุณป๊อบงานของเราก็ไม่เดิน มันกระทบหมดไม่ใช่เหรอคะ”“หึๆ บริษัทของเจ้าซันด์มีมูลค่าหลายร้อยล้านจ้ะ ต้องมีทุนสำรองอยู่แล้ว นี่เรียกว่าเงินกินเปล่า”“ใครบอกเฮียล่ะครับ ผมไม่ได้
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 49
“อ่อ คุณประวิทย์ ลืมเห็นมากับเขาด้วย” ตฤณเอ่ยถามผู้จัดการฝ่ายการเงินของบริษัทตัวเอง“เอ่อ ขอโทษครับที่ไม่ได้ทักทายท่าน ให้คุณๆ ทักทายก่อน”“ไม่เป็นไร เราเจอกันที่บริษัททุกวันอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาร่วมด้วยนะ”“แหม ทีคุณป๊อบยังมาเลยครับ”“ผมเป็นผู้รับเหมานี่ครับ” ฐากูรแทรกขึ้น“เอาล่ะๆ คุณตฤณนั่งดีกว่าจะได้ดื่มอะไรอร่อย” ชาติชายบอก จากนั้น ตฤณจึงได้นั่งข้างๆ เพราะถือว่าเป็นผู้ใหญ่รองจากชาติชาย ไม่นับรวมอาสะใภ้เพราะไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายที่จะคุยกันเรื่องธุรกิจ ส่วนปั้นหยา ก้องการุณขอไปอยู่อีกโต๊ะ ทว่าตฤณแทรกขึ้นเสียก่อน“หยาต้องนั่งกับผมเท่านั้น” ตฤณหันไปบอกเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเอาไว้แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งข้างๆ แสดงความเป็นเจ้าของให้รู้กันไปเลย ใครที่คิดจะขายขนมจีบถือว่าหมดโอกาส“ขอบคุณค่ะ” ปั้นหยารับคำอย่างขอบคุณ แล้วนั่งตัวลีบตัวเล็ก เพราะลึกๆ แล้วเธอรู้ตัวดีกว่าเป็นคนอื่น ตำแหน่งห่างไกลจากทุกคนที่นั่งตรงนี้มากนักแต
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 48
ตฤณ ผ่านมันมาได้เพราะบารมีที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบิดา และจากความแข็งแกร่งของตนเอง ทำให้มีพันธมิตร แต่ศัตรูก็ไม่น้อย และเมื่อไหร่ที่ศัตรูรู้จุดอ่อนของเขา มันจะเป็นอย่างไร ซึ่งตอนนี้เขารู้ว่าตัวของเขากำลังมีจุดอ่อน ให้เล่นงานได้ง่ายๆ นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นกังวล แสร้งยิ้มแย้มอารมณ์ดี แต่ลึกๆ แล้วห่วงเธอผู้ที่ย่างเท้าเข้าสู่วงการผู้มีอิทธิพล“เฮ้อ” ตฤณเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความลืมตัว ขณะที่นั่งเงียบๆ มาจนถึงหน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน ที่ญาติของตฤณอาศัยอยู่ และขณะเดียวกันปั้นหยาก็ได้ยิน และกรอกตามองคนที่นั่งข้างๆ เล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ไม่อยากทำให้มีพิรุธและรู้ว่าเธอเป็นห่วง เธอควรแกล้งโง่เหมือนที่เขาบอกสินะ ขณะเดียวกัน กันระพีก็ขับรถเข้ามาในซอยช้าๆ จนกระทั่งถึงคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่มาก เป็นทรงโดมอยู่ตรงกลางสไตล์บ้านท่านเจ้าสัวเมื่อกันระพีขับมาถึง ประตูบ้านก็เปิดอัตโนมัติ เพราะมีคนรับใช้รอเปิดให้อยู่แล้ว แต่มองเข้าไปแล้วดูว่าเหมือนจะมีแขกเพิ่ม เพราะเห็นรถคุ้นตาอยู่สองคัน ตฤณคิดแล้วก็ถอนใจอีกครั้งก่อนที่รถจะจอดสนิท แล้วบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตูใ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 47
แต่เปล่าเลย เขาแค่เดินผ่านห้องรับแขกก็ต้องชะงักฝีเท้า แล้วเอี้ยวตัวหันมามองก็เห็นหญิงสาวร่างเล็ก เพรียว ใส่ชุดเดรสสั้นเสมอหัวเข่า สีฟ้า ยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างเหมือนกำลังรอใครอยู่ เขามัวแต่ตะลึงแต่ก็รู้ว่าใคร จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ“ยืนรอแฟนเหรอครับ” ตฤณแซวขึ้น ทำให้เธอหันกลับมาช้าๆ พร้อมกับยิ้มหวาน เขาเหมือนถูกมนตร์สะกดให้ยืนจังงัง เธอไม่ต้องแต่งอะไรให้นานก็สวยจริงๆ ด้วย ก็แค่ปล่อยผม แต่งหน้าบางๆ เน้นที่เรียวปากสีชมพูอิ่ม ส่วนชุดก็เป็นเดรสเกาะอกเข้ารูปเน้นทำให้เอวคอดกิ่ว นี่ก็เพิ่งจะเห็นชัดๆ ก็วันนี้ เขามองตาหวานเยิ้ม มองด้วยความชื่นชม จนเธอหน้าแดง ร้อนวูบวาม ทำตัวไม่ถูก“เอ่อ เราจะไปกันเลยไหมคะ” ปั้นหยาแสร้งถามน้ำเสียงอึกอัก“ครับ” ตฤณตอบและยิ้ม ก่อนจะผายมือให้เธอเดินก่อน แน่นอนว่าเธอทำให้ลูกน้องของเขาตะลึงมาก่อนแล้ว“เราไปกันหมดนี่เลยเหรอคะ” ปั้นหยาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นบอร์ดี้การ์ด 4 คนขึ้นรถไปอีกคัน ส่วนคันที่เธอนั่งก็มีสองคนแล้ว“เขาก็ไปกับผมประจำ”“อืม หยาไม่ชิน”
You may also like
ภรรยาข้าเจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เล่ม1-2
ไห่ถาง13.8K viewsธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม44.7K views(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก39.6K viewsวางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น
เพลงมีนา10.2K viewsซุ่ยเสียน (สะใภ้ร่านสวาท)
กาสะลอง1.6K viewsรักสำรอง
สาวน้อย.ช่างฝัน2.8K viewsพ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง
บ้านเขมปัณณ์4.5K viewsรักได้ไหมสาวข้างห้อง
เกศิณีแอดมินสกั้ง217 views
