บทที่ 156 ต้าเกอที่ถูกเมิน

ส่วนสหายหญิงที่เมินเพื่อนหนุ่มตัวเหม็นอยู่ในร่างจิ้งจอกน้อยล่อลวงญาติผู้น้องของสหายที่ริมทะเลสาบยามอัสดงอันเงียบสงบ

เงาร่างผ่าเผยนั่งพิงต้นไม้ใหญ่อยู่กับจิ้งจอกขนแดงที่นอนอยู่บนตัก คือ รัชทายาทราชอาณาจักรซีเว่ยที่อ่านตำราทวนซ้ำ(อีกรอบ)อย่างตั้งใจ

แม้มู่หรงลู่เฉินยังใช้ลมปราณได้ไม่เต็มที่ เนื่องจากพิษของเทาเทีย ทำให้เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านตำรา แต่ก็ยังไม่ทิ้งการฝึกยุทธ เพียงแต่ฝึกโดยไม่ใช้ลมปราณในตอนเช้าของทุกวันอย่างขยันขันแข็ง

มือเรียวข้อนิ้วเด่นชัดเปิดพลิกเปลี่ยนหน้าหนังสือ อีกมือลูบไล้ขนนุ่มนิ่มจิ้งจอกของเขาอย่างเอ็นดู

หูลี่เซียนนอนรับลมเย็น ๆ อย่างพึงพอใจยิ่ง นางไม่รู้สึกสงบใจเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้ว

กาลก่อนที่ถูกสาปเพียงเพราะต้องเอาตัวรอด ไม่เคยได้อยู่เป็นสุขสักวัน ตอนนี้มีทั้งลู่เฉิน มีทั้งเยี่ยหยาง ฉีเจิ้งเพื่อนนางอยู่พร้อมก็ดีไม่น้อยแล้ว

นางรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ลู่เฉิน แต่มันคงไม่ใช่ความรู้สึกรักลึกซึ้งเชิงชู้สาว รักเป็นเช่นไรนางคงบอกไม่ได้

อุ้งเท้าหน้าของจิ้งจอกแดงสะกิดเรียกเด็กหนุ่ม ที่ทวนตำราจนลืมเวลา

นาง