ตอนที่ 40เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนทำได้ทุกอย่าง กานดาไม่เคยเชื่อในคำนั้นจนกระทั่งวันนี้“...ค่าเสียหายของการลาพักร้อนเหรอ...มันแพงมากเลยนะ เธอจะจ่าย-”“เรื่องเงินผมไม่เคยมีปัญหาอยู่แล้วครับ”อ่า...เราลืมไปว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งปิดดีลใหญ่มา หน้างานระดับนั้น...ตำแหน่งไหนนะ ผู้บริหาร? รองประธาน? ประธาน? กรรมการ? ไม่สิ ประธานน่าจะเป็นพ่อหรือแม่ของอีกฝ่ายมากกว่า งั้น...รองประธาน...งั้นสินะกานดาขบคิดกับตนเองอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยตัวเล็กห้าหลักที่ทำเอาคิ้วทรงสวยของนภัทรเลิกขึ้นได้หน่อย ๆ “ห้าแสน”“...?”“คำขอลาพักที่คุณขอ มีค่า ห้าแสนบาทไทย รับสกุลนี้เท่านั้นไม่รับสกุลอื่น”ดวงตาคมทรงเมล็ดชิงใต้กรอบแว่นทรงแฟชั่นมองมองสบเนตรคมสีม่วงครามอย่างท้าทาย เรื่องตัวเลขเธอแต่บอกไปงั้น ๆ จะถึงล้านก็ไม่สมเหตุสมผล จะหน่อยกว่าหลักแสนก็ไม่สมเหตุสมผล เพราะงั้นจำนวนเท่านี้กำลังดี แม้ในใจเธอ...ปีย์วราจะมีค่ามากกว่านั้นก็ตาม...เธอจ้องมองชายหนุ่มอยู่แบบนั้นได้ไม่นาน ดวงตารูปเมล็ดชิงก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อมือหนาล้วงเอาสมุดเช็คธนาคารออกมาจากกระเป๋ากางเกงพลางลงมือเขียนเงินจำนวนที่เธอบอกไปเมื่อครู
ตอนที่ 39สามวันหลังเหตุการณ์น่าหวาดหวั่นของปีย์วราที่ต้องกลับมาทำงานหนักชดใช้กรรมกับกานดาที่ตามมาคุยถึงคอนโด สาเหตุเป็นเพราะแม่บรรณาธิการสาวตัวดีไม่อยากให้เธอที่กำลังป่วยออกไปเจอมลพิษและสภาพอากาศที่อาจจะทำให้เธอช็อกตายเอาได้ง่าย ๆ อย่างฝุ่นละอองขนาดเล็กที่เรียกกันว่า PM 2.5“ซีนที่25 มีอะไรอยากเพิ่มไหม มีดีเทลหายไปไหม พี่ลองดูก่อน ถ้าหายดาจะได้ไปไล่บี้กับคนเขียนบทให้”มือเรียวที่ได้รับการบำรุงดูแลอย่างดียื่นบทที่ผ่านการเรียบเรียงใหม่ให้นักเขียนคนโปรดตรวจสอบ ตามปกติแล้วปีย์วราจะเป็นคนเขียนบทละครเอง แต่เพราะทางกองและผู้จัดต้องการดันนักเขียนคนนี้ให้ได้ผลงาน นักเขียนสาวในดวงใจของเธอเลยทำได้แค่นั่งคุมบังเหียนอยู่เบื้องหลังเท่านั้น“มีจ้ะ หายไปเป็นฉากเลย โอย วันหลังเอาคนเขียนบทมานั่งด้วยเลย จะได้จี้ถูก”เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่บก.คนเก่งของเธอหยิบเอาฉากที่นักเขียนบทมือฉมังค์ของกองละครมาให้เธอพิจารณา “ปวดหัว ทำไมทางผู้จัดสาวคนนั้นถึงอยากดันแม่คนนี้นักนะ ที่เขียนมาก็ดีอยู่หรอกแต่หายไปเป็นฉากเหมือนไม่ใส่ใจจะเขียนงั้นละ แล้วนี่อะไร ตัดซีนไหนไม่ตัดมาตัดซีนทำไมมม ฮื่ออ ไม่ไหวแล้วดา พี่
ตอนที่ 38มือหนาโยนถุงห่อผ้าอนามัยลงกับพื้นก่อนจะกระชากแขนเรียวของคนที่พยายามหนีให้เข้าไปในห้องท่ามกลางเสียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวของปีย์วรา “ปล่อย!!!! โอยยย ภัทรปล่อยนะ!!! ปล่อย!! ฮึกก ปล่อย!!!”เสียงหวานที่ทั้งแหบแห้งและโรยแรงหวีดร้องทั้งขอทั้งตะคอกให้ชายหนุ่มที่คร่าสวาทเธอมานานหลายวันยอมปล่อยเธอไปแต่มีหรือที่คนโดนโทสะครอบงำจะยอมฟัง...“ฮึก ปล่อยปริมนะ ปริมไม่หนี ฮึก แล้ว แต่ภัทรปล่อยปริมนะ ปริมเจ็บ”“โกหกทำไม..”“ไม่ได้โกหก ผ้าอนามัยหมด ปริมเมนมา ไม่เชื่อก็ดูเอาเอง ฮึก ฮื่ออ ไม่เอา ไม่ทำนะ ฮื่ออ”เสียงร้องไห้โฮดังขึ้นเมื่อนภัทรช้อนอุ้มร่างของปีย์วรามาวางลงบนเตียง เธอไม่อยากทำ นอกจากไม่มีความสุขแล้วยังทรมานจนเหมือนจะตาย เหยื่อข่มขืนคนอื่นทรมานเช่นนี้ไหม...แต่กับเธอในตอนนี้ ไม่มีอะไรทรมานเท่ากับคนที่เธอรักขืนใจเธออีกแล้ว...“ฮึก กรี๊ดด ภัทร ปล่อย ฮึก ปล่อย ไม่ทำนะ ขอร้อง ปริมขอร้อง ฮึก ฮื่ออ”ร่างเพรียวที่ซีดเซียวด้วยอาการป่วยหวีดร้องลั่นเมื่อมือหนาเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก มือเรียวพยายามทั้งจับทั้งปัดแต่ก็ไม่สามารถหยุดฝ่ามือร้อนของคนอายุน้อยกว่าได้เลย หยา
ตอนที่ 37วันนี้คือวันที่สาม ที่เธอสามารถออกจากห้องนอนมานั่งดูทีวี ดูหนังหรือเขียนงานได้ แต่ก็เป็นวันที่หกแล้ว ที่เธอไม่สามารถก้าวออกจากห้องชุดภายในคอนโดหรูแห่งนี้ไปได้ และอีกสองวันประจำเดือนเธอจะมา ถ้าถึงวันนั้นมันไม่มา...เธอก็ต้องเตรียมตัวหาทางหนีทีไล่...เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับนภัทรถ้าสบโอกาสเธอจะหนีทันทีที่และหนีไปอยู่กับพี่ชายของที่ชลบุรี เธอยังไม่ได้ติดต่อใครเพราะนภัทรล็อคทุกอย่างของเธอจนหมด แต่ปริมรู้ว่าตินพี่ชายของเธอพร้อมอ้าแขนรับเธอไปอยู่ด้วยเสมอ แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องหามือถือของเธอให้เจอก่อน...หญิงสาวมองรอบ ๆ เพื่อมองหาที่ที่ชายหนุ่มจะเอาของของเธอไปซ่อนไว้ได้ แต่ไม่ว่าจะกวาดสายตาไปมุมไหนเธอก็รู้สึกรวดร้าวในอกอย่างเลี่ยงไมjได้เพราะเธอรู้สึกราวกับห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเธออีกต่อไปแล้ว...ของทุกอย่างเธอเป็นคนซื้อหามาติดเพื่อความปลอดภัย และความสบายของตนเอง แต่ในตอนนี้ไม่ว่าจะรหัสประตูหรือรหัสไวไฟเธอก็ไม่รู้เลยสักอย่าง มือถือก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน อยากลองต่อไปไวไฟห้องอื่นก็คงไม่ได้เพราะทุกห้องล็อครหัสหมด ครั่นจะกดโทรลงไปรีเซ็ปต์ชั่นให้คนมาช่วยก็ไม่
ตอนที่ 36มือหนาจับเข้าที่ปลีน่องของเธอก่อนจะยกขาเรียวที่ถูกมัดไว้ด้วยกันขึ้นสูง เผยให้เห็นช่องทางสีหวานที่บวมแดงจากการกระทำของเขาเมื่อวานอย่างถนัดตานภัทรปลดเอากางเกงตนเองลงก่อนจะกดกายเข้าไปในกลีบดอกไม้สีหวานทันโดยไม่คิดแม้แต่จะเตรียมพร้อมหรือเล้าโลมหญิงสาวก่อนเลยแม้แต่นิดเดียว“กรี๊ดดด เจ็บ ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!! อื่ออ”“อ้า...ปากบอกเจ็บ แต่ตอดดีขนาดนี้เนี่ยนะ? หึ”“ออกไป!! ออกไปนะ!!! เธอบ้าไปแล้วหรือไง!! โกรธกันแล้วต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ! อ๊ะ ทั้ง ๆ ที อั๊ก กรี๊ดดดด เจ็บ ฮึกเจ็บ!!”คำอธิบายถูกกลืนลงคอเมื่อแกนเนื้อลำเขืองถูกดุนดันเข้ามาในช่องทางคับแคบจนมิดลำ ไม่ก้มมองปริมก็เดาได้ว่าคงมีทั้งเลือดจะน้ำหล่อลื่นไหลนองจนเปรอะเปื้อนแกนกายของนภัทรไปหมด เธอปิดปากเงียบและหวังในใจลึก ๆ ให้ชายหนุ่มมองมันแล้วได้สติ ทว่าแรงกระแทกกระทั่งที่ได้รับกลับไม่ลดลงเลย ทั้งยังรุนแรงจนปริมเจ็บท้องไปหมด “ฮึก พอ อ๊ะ พอ พอเถอะ เจ็บ ฉันเจ็บ!!”เธอไม่อยากร้อง ไม่อยากอ่อนแอ่ต่อหน้าชายหนุ่ม แต่เธอเจ็บจนต้องระบายออกมาด้วยเสียงร้อง “อึก อดทน”เสียงเนื้อกระทบกันผสานไปกับเสียงโยกคลอนของเตียงขนาดคิงไซส์ภายในห้อง
ตอนที่ 35ซ่า“อื้อ ทำอะไรนะ อึก อื้ออ”หลังไล่ไคร์กลับไปแล้วนภัทรก็ช้อนอุ้มตัวปริมพลางพาเดินไปยังห้องน้ำก่อนจะเปิดฟักบัวใส่เธอ “อื้อ ภัทร เดี๋ยว แค่กๆ ฟังปริมก่อน ฮึก”ไร้คำตอบจากชายหนุ่มหน่ำซ้ำนิ้วหัวแม่มือของอีกฝ่ายยังคงปาดเช็ดที่ริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ความเจ็บจากแรงที่กดลงมาที่ริมฝีปากเรียกหยาดน้ำสีใสให้ไหลรินจากดวงตา ทว่าสายน้ำจากฟักบัวพัดพาเอาคราบความเสียใจของเธอไปจดหมด“ฮึก เจ็บ แค่กๆ พอ อึก พอสักที!!”เพียะ!!!ฝ่ามือเรียวงามฟาดเพียะลงที่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างแรงจนฟักบัวที่สาดใส่หน้าเธออยู่ละออกไปพร้อมฝ่ามือหนาที่ลดมือลงจากริมฝีปากของเธอด้วย ปริมอ้าปากหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างเหนื่อยอ่อน หลังจากต้องหายใจตามจังหวะและช่องว่างของสายน้ำที่สาดใส่หน้าเธอมานานเกือบสิบนาทีเธอหวังจะอธิบายให้นภัทรฟังอย่างที่ตั้งใจไว้ทว่ามือหนาที่เคยประคองใบหน้าและใช้นิ้วหัวแม่เช็ดริมฝีปากเธอก็เปลี่ยนไปประคองศีรษะเธอให้เชิดขึ้นมองกันและกันแทน “แฮ่ก ๆ บอกให้ฟั- อื้อออออ”แต่ได้สบตาไม่เท่าไรริมฝีปากหยักก็ทาบทับลงมาประกบปากเธออย่างหนักหน่วง บดเบียดขยี้จนริมฝีปากอวบอิ่มบวมช้ำน่าหวาดกลัว“อึก อื้