"อื้อ หนักจัง อื้มมม"

"อยู่เฉยๆสิ คุณชวนผมเองนะ"

"อื้อ โอ๊ยย เจ็บ"

.......................................

นิรชา สาวน้อยวัยยี่สิบสี่ปี ดีไซเนอร์สาวออกแบบและตกแต่งบริษัทออกแบบชื่อดัง TC Design กะพริบตาถี่ๆเพื่อปรับตาเพื่อสู้แสง เมื่อคืนนี้ในงานเลี้ยงบริษัทที่จัดในโรงแรมหรูกลางเมืองพัทยาของบริษัท เธอจำได้ว่าดื่มไปเยอะมากจนเดินกลับห้องแทบจะลำบาก และหลังจากนั้น....

"โอยย ทำไมปวดตัวแบบนี้ล่ะ สงสัยนานๆทีจะออกสเตปที ปวดเอวไปหมด"

เธอค่อยๆขยับตัวแต่พบว่ามีบางอย่างพาดอยู่ที่บนผ้าห่ม และใต้ผ้าห่มเองก็มีบางอย่างที่พาดอยู่ที่ขาของเธอ นิรชารู้สึกเย็นสันหลังวาบเมื่อพึ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่พร้อมกับค่อยๆหันไปมองข้างๆ

 เธอรู้สึกร้อนตรงช่วงต้นคอเหมือนมีคนนอนอยู่ข้างๆ เมื่อเธอหันไป เธอต้องต้องใจแทบสติหลุดเมื่อเห็นใบหน้าขาวเนียน จมูกเป็นสันได้รูปนั้นนอนตะแคงหน้ามาหาเธอ เขายังหลับสนิทอยู่

"บอส!!"

นิรชาหรือแป้ง หันหน้ากลับมาอย่างตกใจ เธอไม่กล้ากระดิกตัวแม้แต่น้อยเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา

"นโม พุทโธ ธัมโม สังโฆ งานเข้าแล้วแป้งเอ๊ยยย อะไรวะเนี่ย ผีผลักแน่เลย สิ้นชีพแน่ๆ ตายแน่ๆ อย่านะ อย่าพึ่งตื่น นะโมๆ ไว้ชีวิตลูกช้างด้วยเถอะ สาธุๆ อย่าตื่นนะ"

เธอค่อยๆขยับตัวพร้อมกับมองหาเสื้อผ้าที่เกลื่อนพื้นทั้งของเขาและของเธอด้วยความอับอาย พร้อมกับนึกในใจ

"นี่มันสงครามโลกเหรอ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทำไมมาอยู่ในห้องนี้กับบอสได้ล่ะเนี่ย"

ถ้าเขาตื่นแล้วมาเจอเธอ งานที่ได้มาอย่างยากลำบากนี่คงหลุดมือไปแน่ๆ เธอทำงานที่ TC Design นี้มาได้สองปีแล้วหลังจากที่ลาออกจากที่เดิมที่แฟนเก่าเธอเป็นเจ้าของ

 เมื่อเธอจับได้ว่าเขาแอบมีอะไรกับเลขาในห้องทำงาน ทั้งๆที่เธอพึ่งจะรับหมั้นเขา เธอปาแหวนเพชรที่เขาพึ่งสวมให้ใส่หน้าเขาในห้องก่อนที่จะเดินมาเก็บของและออกจากที่นั่นทันที

"ไม่ได้ๆ แป้งเอ๊ย ไหนจะผ่อนรถ ผ่อนคอนโด ค่าเลี้ยงดูสโนว์อีก ยังตกงานตอนนี้ไม่ได้นะ"

เธอรีบสวมชุดอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองไปที่คนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงและรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็วทั้งๆที่หาบราชั้นในไม่เจอ

แป้งค่อยๆส่องตาแมวที่ประตูก่อนที่จะเดินออกมาและปิดประตูลง และรีบวิ่งจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าห้องพักของตัวเองได้อย่างหวุดหวิด ห้องนี้เธอพักคนเดียวเพราะหัวหน้าแผนกแต่ละคนได้สิทธิพิเศษที่จะพักห้องเดี๋ยวเพื่อจัดการงานของตัวเอง 

"อยู่ไม่ได้แล้ว กลับไปตั้งหลักก่อนก็แล้วกัน"

เธอยกหูโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิท

"ฮัลโหลลลล ง่วงอยู่ โทรมาทำไมตอนนี้"

"เนย แกตื่นหรือยัง"

"นี่มันพึ่งเจ็ดโมงเช้าเองนะ แกเป็นอะไรเนี่ย ทำไม แปลกที่แล้วนอนไม่หลับเหรอ"

"เนย เกิดเรื่องแล้ว อีกสิบห้านาทีเจอกันที่ห้องฉันนะ"

"แต่ว่าฉันยัง.....ห๊าาา อะไรนะ....ชิ..หายละ เออๆ อีกสิบนาทีจะรีบไป"

ห้อง 1504

"มานี่เร็วๆ แกมานี่ เล่ามาซิๆ มันยังไงเมื่อคืนนี้แกเมาแล้วบอกว่าจะกลับไปพักก่อน แล้วไหงตื่นมาอยู่ห้องบอสได้ล่ะ"

"ไม่รู้เลย จำได้แค่ว่าขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นห้องพักแล้วเดินกลับห้อง จากนั้นภาพมันก็ตัดไปเลยว่ะ"

"ไอ้แป้งเอ๊ยยย เข้าห้องใครไม่เข้า ไปเข้าห้องอีตาเตชินท์จอมโหดนั่น แล้วเขาทันเห็นแกมั้ย"

"ไม่เห็น เขาหลับสนิทเลยแก แต่ว่า แต่..."

"แต่อะไร..."

"คือ ....

เธอจำได้แค่ว่าจังหวะที่หันไปมองเขาที่เปลือยเปล่าถึงช่วงอกนั้น ร่องรอยคิสมาร์คที่เธอทำเอาไว้กับเขามีอยู่ทั่วทั้งคอ จนถึงหน้าอกของเขา

 เธอไม่ได้มองมากกว่านั้นแม้ว่าเขาจะหล่อราวเทพบุตรมากขนาดไหนก็ตาม แต่ก็ยังน่ากลัวเกินกว่าจะคิดถึงอยู่ดีเมื่อเขาลงมือทำงาน พวกเธอต่างรู้ถึงความโหดและความเผด็จการของเขาดี

"แกยังบอกว่าภาพตัดอีก ไปทิ้งรอยเอาไว้ขนาดนั้น"

"ทำไงดีอ่ะแก หลังจากนี้จะสู้หน้าเขายังไง"

"แป้ง แกมีสองทางเลือก หนึ่ง ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งสิ้น แกเมาแล้วกลับห้อง"

"แล้วทางที่สองล่ะ"

"ลาออกจากบริษัท"

"ไอ้เนย ไอ้บ้า ภาระฉันยังมีเยอะอยู่ ยังลาออกไม่ได้"

"งั้นแกก็เลือกทางที่หนึ่ง"

"ทำไม่รู้ไม่เห็น แล้วถ้าฉันทำไม่เนียนล่ะ มีตัวเลือกที่สามมั้ย"

"มีสิ"

"ยังไงๆ ว่ามาเร็วๆ"

"ยอมรับกับบอสโหดนั่นตรงๆแล้วสำนึกผิดซะ!!"