Chapter 101“ลุงเมฆ ฮือ ลุงเมฆอย่าตายนะฮะ ฮือ”“รีบพาเมฆไปโรง’ บาลเถอะ ท่าทางไม่ดีเลย”ก้องเกียรติบอก หันไปเรียกอนันต์ให้มาช่วยกันอุ้มร่างเมฆาขึ้นรถยนต์ และขับไปโรงพยาบาลในตัวเมืองให้เร็วที่สุด โดยมี ณัฐรวีกับเนาวรัตน์ติดรถไปด้วย สายวันต่อมา ห้องวีไอพีภายในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลางเมืองจังหวัดภูเก็ต ร่างเมฆานอนตะแคงร่างอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือและสายให้เลือดติดอยู่บนหลังมือทั้งสองข้าง หลังเมฆาถูกนำตัวมารักษาที่นี่ ทางสถานพยาบาลนำร่างเมฆาเข้าห้องผ่าตัดเพื่อผ่าตัดกระสุนที่ฝังอยู่ตรงช่วงบั้นเอวออก เป็นความโชคดีว่า อีกไม่กี่เซนติเมตรกระสุนจะถูกกระดูกสันหลัง หากถูกตรงจุดนั้น เมฆาจะอาการสาหัสมากกว่านี้ระหว่างที่เมฆาอยู่ในห้องผ่าตัด คนที่รอด้านนอกใจร้อนรุ่ม ความเป็นห่วงในจิตใจพุ่งสูง เนาวรัตน์นั่งแทบไม่ติด ร้องไห้เป็นระยะตามประสาแม่เป็นห่วงลูก ภาวนาขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ลูกชายปลอดภัย อยู่ตลอดเวลาณัฐรวีที่มีความหลังเจ็บปวดจากการกระทำของเมฆา ตอนนี้หล่อนแทบไม่รู้สึกถึงเรื่องนั้น การที่เขาทำงานในไร่กอบกุลโดยไม่ปริปากบ่น ยอมรับการกลั่นแกล้งต่างๆ นานา เผื่อยอมให้หล่อนอภัยให้ทำ
Chapter 100“ไอ้ห่าบ่าวยิงใคร กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอะไรตัวประกัน” นุ๊กที่เข้าใจว่า เสียงปืนดังมาจากปืนของบ่าว “ไอ้ยศ มึงลงไปดูมันสิว่า มันยิงใคร” คำพูดของนุ๊กทำให้ณัฐรวีใจสั่น อยากรู้เช่นเดียวกันว่า ปืนที่ถูกปล่อยออกจากรังเพลิงฝังอยู่ในร่างใคร ระหว่างนั้นหล่อนอุ้มลูกชายแล้วกอดไว้แน่น ปกป้องสายเลือดตัวเองเต็มที่ ปัง ปัง ปัง เม่นก้าวลงบันไดได้เพียงสองขั้น นพกับพร้อมก็ยิงปืนขึ้นสกัดตามคำสั่ง เม่นกระโดดหลบแทบไม่ทัน “ใครยิงวะ” นุ๊กที่เห็นเหตุการณ์รีบถามเม่นที่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาลูกพี่ “ผมว่าเสียงปืนที่เราได้ยินเมื่อกี้ไม่ได้มาจากไอ้บ่าวหรอกพี่ บางทีมันอาจโดนเก็บแล้วก็ได้” เม่นคาดเดา และคิดว่าเดาไม่ผิด “แม่งเอ๊ย!” นุ๊กสบถออกมาอย่างหัวเสียที่แผนไม่ได้เป็นไปตามที่คิดไว้ “มานี่” นุ๊กกระชากแขนณัฐรวี ลากตัวหล่อนที่อุ้มเมฆินทร์อยู่ไปตรงหัวบันได “ไอ้คนที่อยู่ข้างล่างอย่ายิงขึ้นมานะมึง ถ้ามึงยิงขึ้นมากูเป่าหัวสองแม่ลูกคู่นี้แน่” นุ๊กตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านล่าง ก่อนดันร่างณัฐรวีให้เดินลงบันได นุ๊กใช้สองแม่ลูกเป
Chapter 99เสียงปืนที่ดังเป็นระยะทำให้เมฆากับก้องเกียรติร้อนใจมากขึ้น ทั้งสองวิ่งกลับเข้ามาในไร่อย่างรีบร้อน แต่ก็ระวังตัวเพราะไม่รู้ว่า เหตุการณ์ในไร่เป็นอย่างไรบ้าง และอาจมีกลุ่มคนร้ายซุ่มโจมตี พวกเขาวิ่งมาถึงบ้านพักคนงานก็พบว่า นพกับพร้อมยืนรออยู่ มีศพอยู่บนพื้นดินห้าศพ หัวใจก้องเกียรติเต้นแรง คิดว่าคนที่นอนตายคือลูกน้องตน แต่พอมาหยุดยืนข้างศพจึงรู้ว่าไม่ใช่ “รีบไปที่บ้านใหญ่เถอะครับ อาส่งนำหน้าไปแล้ว”นพบอกก้องเกียรติที่รีบวิ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ด้วยใจเป็นกังวล ไม่ต่างกับเมฆา ตอนนี้เขาร้อนรุ่มไปหมด ห่วงทั้งแม่ ห่วงทั้งเมียและลูก ก้าวแต่ละก้าวของเมฆาเสมือนเดินอยู่ท่ามกลางกองไฟราวห้าสิบเมตรก่อนถึงบ้านพักเจ้าของไร่ ก้องเกียรติกับพวกหยุดวิ่งเปลี่ยนมาเป็นก้าวเดินแบบแถวเรียงหนึ่ง และเดินชิดริมทางเดินเพื่อไม่ให้คนร้ายที่ไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่ งานนี้ต้องระมัดระวังมากขึ้น เพราะคนที่อยู่ในบ้านล้วนเป็นคนสำคัญของพวกเขาทั้งสิ้น ก้องเกียรติโยนหินไปข้างตัวประสงค์ที่นั่งยองๆ อยู่ริมผนังบ้าน ลอบมองดูภายในบ้าน ประสงค์หันมาทางด้านหลังพร้อมกับกระชับปืนในมือ“อาส่ง ผมเอง” ก้องเกียรติรีบบอกป
Chapter 98ลูกน้องทั้งสองคนทำตามคำสั่ง เดินไปยืนตรงบันได นุ๊กย้ายตัวเองมายืนข้างประตูอย่างระมัดระวัง มือทั้งสองข้างถือระเบิดควันอยู่ ก่อนวางมันลงบนพื้นหนึ่งขวดเพื่อสะดวกในการทำงาน เขาเปิดจุกขวดระเบิดควันในมือ มืออีกข้างหมุนลูกบิดประตูแล้วดันเข้าไป ใช้ความเร็วโยนขวดระเบิดควันเข้าไปในห้อง จากนั้นก็รีบปิดประตู จังหวะที่ปิดเสียงปืนดังออกมาจากห้องหลายนัด เป็นกระสุนปืนที่ก้องภพกับณัฐรวียิงออกมา นุ๊กที่เตรียมตัววิ่งหนีก็ก้าวเท้าวิ่งไปยืนรวมกับลูกน้องสิ้นเสียงปืน ภายในห้องก็เต็มไปด้วยควันที่ทำให้คนในห้องระคายดวงตา และเริ่มไอจากการสำลักควัน นุ๊กที่ยืนอยู่ด้านนอกได้ยินเสียง เขาจึงจัดการส่งระเบิดควันอีกขวดเข้าไปด้านใน“แคกๆ” เสียงไอจากคนในห้องดังแข่งกัน ด้วยจำนวนควันที่มากทำให้สถานการณ์ภายในเริ่มไม่ดี ณัฐรวีพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด หากพาเข้าไปในห้องน้ำมันก็จะมีพื้นที่จำกัดและเสี่ยงที่จะถูกกลุ่มโจรจับตัว ณัฐรวีมองไปที่ระเบียงห้องนอน“ไปค่ะ ไปที่ระเบียง”ณัฐรวีบอกทุกคนที่รีบทำตาม ใช้มือปิดปากและจมูกวิ่งออกไปนอกห้อง ณัฐรวีดึงผ้าปูที่นอนออกมา จากนั้นก็วิ่งตามไปสมทบ ระหว่างที่วิ่งก็ยิงปืนออกไปสองนัด
Chapter 97เมฆารับรู้ถึงความผิดปกติ เพราะยิ่งเดินเข้ามาใกล้น้ำตก ระยะห่างเพียงสามสิบเมตร แต่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดจากฝั่งตรงข้าม เสียงปืนที่ดังรัวหลายนัดมันค่อนข้างได้ยินชัด และจุดที่ใกล้ที่สุดคือลำธาร เดินมาใกล้ขนาดนี้หากอีกฝ่ายเห็นก็ต้องยิงปืนใส่มาบ้างหรือไม่ก็ทำอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่เลย ไม่มีเสียงใดๆ หรือสัญญาณให้เห็นว่า เจ้าของเสียงปืนอยู่ฝั่งตรงข้ามลำธาร “หยุดก่อน” เมฆาพูดเบาๆ พอให้ทุกคนได้ยิน “มีอะไร” ก้องเกียรติถาม “ฉันว่ามันผิดปกติ” “ยังไง” “เดินมาใกล้ขนาดนี้พวกมันจะไม่เห็นเชียวเหรอ ถ้ามันเห็นมันก็ต้องยิงสกัดหรือทำอะไรสักอย่างที่จะไม่ให้เราเข้าใกล้พวกมัน แต่นี่เงียบมากเลยนะ” เมฆาตอบ เขาเริ่มใจไม่ดี “เออจริงด้วย มันเงียบจริงๆ” ก้องเกียรติเห็นด้วย “ทั้งที่เสียงปืนมาดังมาจากทางนี้ หรือว่าพวกมันไปกันแล้ว” “แล้วพวกมันยิงอะไร” เมฆาพูดพลางนึก ขณะนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น ปัง ปัง ปัง... เกิดเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด เสียงปืนดังมาจากด้านหลังเมฆากับพวกที่ยืนอยู่ใกล้ลำธาร ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางต้นเสียง
Chapter 96จวนตีสอง ณ ไร่กอบกุล ภายในห้องพักคนงานเล็กๆ บนฟูกที่ให้ความนุ่มมากกว่าการนอนเสื่อ ศีรษะน้อยๆ ของเมฆินทร์หนุนแขนกำยำของเมฆาแทนหมอน มีผ้าห่มแสนอบอุ่นเป็นอ้อมกอดของคนเป็นพ่อที่นอนกอดลูกชายไว้ตลอดเวลา เป็นความใกล้ชิดที่เมฆาปรารถนามานานวัน หลังจากที่สองพ่อลูกพากันมายังห้องพัก เมฆากับเมฆินทร์ได้นั่งเล่นกันตามประสา ราวสองทุ่มณัฐรวีเดินมาหาลูกชายพร้อมนมจืดหนึ่งกล่อง มือที่กำลังจะยกขึ้นเคาะประตูชะงัก เมื่อหล่อนได้ยินเสียงหัวเราะของเมฆินทร์ลอดออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่คนเป็นแม่รู้ดีว่า มีความสุขมากแค่ไหน ความกลัวเกิดขึ้นในใจณัฐรวีทันที หล่อนไม่อยากคิดเลยว่า หากเมฆาไม่อยู่ที่นี่ กลับไปไร่ดุจตะวัน เมฆินทร์จะเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หล่อนต้องก้าวข้ามผ่านมันไปให้ได้ ณัฐรวียกมือขึ้นเคาะประตู อึดใจต่อมาบานประตูเปิดกว้าง เมฆายืนฉีกยิ้มเมื่อรู้เป็นใคร “รวีจะมานอนกับเราเหรอ” เมฆาพูดเย้า “ดีเลย อยากนอนกอดอยู่พอดี” “ทะลึ่ง” ณัฐรวีกระแทกเสียงและถลึงตาใส่ “ฉันเอานมมาให้คีย์” “แม่ฮะ” เมฆินทร์เมื่อได้ยินเสียงมารดาก็รีบวิ่งออกมาด้านนอก “แม่เ