เดทลับลอบรัก I will never date you

“แฮ่กๆๆ”

เสียงหอบหนักของวินตาดังขึ้นเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง แต่อย่าเป็นอิสระเสียยังดีกว่า หากมันจะดึงดูดความสนใจจากร่างสูงไว้ให้หยุดทุกอย่างอยู่เพียงเท่านี้ วินตาก็จะยอมให้อีกฝ่ายจูบต่อให้นานตราบเท่าที่อีกฝ่ายพึงพอใจ

ทว่าการจูบไม่เคยเพียงพอสำหรับจาริล ชายหนุ่มผละกายออกมาก็เพื่อจะเริ่มบรรเลงบทรักที่แท้จริงต่อจากนี้ เขากำลังจะครอบครองเรือนร่างของวินตาในไม่ช้า

“ริล... ริลอย่า...” วินตาอ้อนวอนรุ่นน้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงด้วยความกลัว นัยน์ตาสีน้ำตาลเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่เตรียมจะไหลรินได้ทุกเมื่อ

และในไม่ช้า... มันจะหลั่งไหลลงมาเพราะการกระทำของจาริล

“จาริลอย่า... ฮือออ...” หญิงสาวยกแขนข้างหนึ่งขึ้นบิดบังใบหน้า เธอทำใจไม่ได้ที่จะต้องทนเห็นคนที่กำลังทำร้ายเธอ

จาริลยกขาเปลือยเปล่าของวินตาขึ้นอ้ากว้าง ก่อนจะยัดเอียดความเป็นชายของตนผ่านช่องทางคับแน่นจนไม่สามารถแทรกแก่นกายผ่านเข้าไปได้

ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างอะไรจากการถูกเศษแก้วบาดเมื่อครู่ แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ได้รู้ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าบาดแผลที่ถูกเศษแก้วแทงที่ต้นขาขนาดไหน

จาริลพยายามกระแทกกายเข้าไปจนกระทั่งสามารถสอดใส่แก่นกายได้เติมความยาว กายบางสะดุ้งเฮือก ความเจ็บปวดแล่นพล่านจนยากจะบรรยาย ยิ่งร่างสูงกระเสือกกระสนกายเข้ามามากยิ่งขึ้น หน้าท้องเกร็งของเธอก็จุกแน่นไปหมด มันยิ่งเจ็บปวดทรมาน เมื่อกายหนาถาโถมใส่ไม่เว้นจังหวะ

ร่างบางเคลื่อนไหวไปตามแรงชักนำของจาริลอย่างทุกข์ทรมานจนในที่สุดก็ไม่อาจสะกดกั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ได้อีกแล้ว

วินตาระเบิดเสียงร้องไห้โฮปานจะขาดใจให้กับเหตุการณ์ในค่ำคืนนี้

เธอเจ็บ... เจ็บเหลือเกิน...

“ฮือๆๆๆ.... ริล...หยุดเถอะ ขอร้อง ฟังพี่อยู่ไหม...” ถ้อยคำขอถูกส่งไปหา

ทว่าใบหน้าของคนเมาด้วยฤทธิ์ยากลับแสดงออกถึงความสุขใจที่ได้ครอบครองร่างกายของอีกฝ่าย ไม่มีวี่แววว่าจะสนใจใยดีรุ่นพี่คนนี้เลย

จาริลคนนี้ ใจร้ายเหลือเกิน...

“ฮือออ...จาริล... ฮือๆๆ”

กายแกร่งยังคงเร่งจังหวะไม่หยุดพัก ราวกับไม่เคยเหนื่อยล้าทั้งที่หยาดเหงื่อไหลโทรมกายราวกับคนวิ่งแข่งมาเป็นเวลานาน ตรงข้ามกับคนด้านล่างที่เหน็ดเหนื่อยทรมานมากกว่าร่างหนานั้นหลายเท่า

จาริลไม่ปราณีเธอเลยสักนิด

และสิ่งที่น่าอับอายสำหรับวินตาในตอนนี้ก็คือร่างกายของเธอ ร่างกายที่เธอไม่รู้ว่ามันตอบสนองต่อการกระทำอันแสนโหดร้ายนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอกลับต้องการปลดปล่อยอย่างยิ่งยวด แม้จะเคยมีประสบการณ์ด้วยตนเองมาบ้าง แต่เธอกลับไม่เคยหลับนอนกับใครเลยสักคน นี่นับเป็นครั้งแรก อีกทั้งคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปก็ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นคนที่เธอสนิทสนมและยังไว้เนื้อเชื่อใจเป็นอย่างดี

ความจริงข้อนี้กำลังแผดเผาหัวใจของเธอ

ต่อจากนี้เธอจะมองหน้าจาริลด้วยความรู้สึกอย่างไร หากอีกฝ่ายตื่นขึ้นแล้วรู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป นั่นไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับเจ้าตัวหรอกหรือ เธอเองรู้สึกโกรธอีกฝ่ายอย่างมาก แต่ทั้งหมดนั้นคงจะเทียบไม่ได้กับความเสียใจที่เกิดขึ้น

เพราะทุกวินาทีที่จาริลได้เสพสม ทุกวินาทีที่จาริลมีความสุข เธอคนนี้รู้สึกเสียใจเหลือเกิน...

“ฮึก...ฮึก...”

วินตาสะอื้นฮักเมื่อร่างสูงแตะถึงฝั่งฝัน ทั้งสองร่างที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวถึงเวลาปลดปล่อยสายธารออกมาพร้อมๆ กัน ซึ่งนั่นเป็นเสมือนเจลหล่อลื่นอย่างดีให้กับร่างสูง

จาริลดึงส่วนที่เชื่อมอยู่ภายในกายของวินตาออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ ช่องทางรักที่ฉีกขาดตอดรัดส่วนแข็งขืนของชายหนุ่มไว้อีกครั้ง แม้ครั้งนี้การสอดใส่จะทำได้ง่ายขึ้นเพราะของเหลวที่เอ่อล้นออกมาพร้อมด้วยเลือดข้นที่ช่วยให้ความหล่อลื่นก็ตาม แต่ผิวอ่อนนุ่มของหญิงสาวก็ยังคงเจ็บปวดมากเหลือเกิน

จาริลกระชับท่อนขาของหญิงสาวเข้ามาใกล้มากขึ้นแล้วส่งแรงทั้งหมดชำแรกผ่านร่างบางด้วยท่อนเนื้อร้อนขนาดใหญ่ ทุกครั้งที่แก่นกายกรีดผ่านผิวเนื้อของร่างบางเลือดสีแดงสดก็จะไหลหยดลงเปื้อนผ้าปูที่นอนเป็นวงไม่นับรวมรอยเลือดที่เกิดจากบาดแผลที่ต้นขาข้างขวานั้นด้วย เพราะยามนี้เลือดที่ต้นขาขาวก็ยังคงไม่หยุดไหล สายเลือดกระเด็นเปือนผืนผ้าสีขาวไปตามจังหวะโยกไหวของจาริล

ร่างหนาซอยสะโพกถี่กระชั้นเป็นสัญญาณบอกให้คนด้านล่างรับรู้ว่าอีกไม่นานร่างสูงจะถึงจุดสูงสุด และหญิงสาวแอบหวังว่าการกระทำอันแสนป่าเถื่อนนี้จะจบลงได้สักที

“อาห์...” จาริลครางตํ่า

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเมื่อตนเองใกล้ถึงฝั่งฝัน แต่ถึงกระนั้นใครอีกคนกลับไม่ถึงฝั่งฝันไปด้วย ร่างกายของวินตาบาดเจ็บจนไม่อาจตอบรับสัมผัสของเขาอีกแล้ว

ทว่าร่างสูงกลับไม่ปล่อยให้อีกคนถูกเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว เขาใช้มือปลุกปั่นอารมณ์ของร่างบางด้วยการบีบขยำทรวงอกของหญิงสาวพลางซุกไซ้ริมฝีปากไปตามซอกคอขาว

วินตาส่ายหน้าอย่างทรมาน เธอเอื้อมมือไปเพื่อหยุดมือของจาริลแล้ว แต่กลับถูกมือหนาสะบัดจนหลุดออกราวกับจะกลั่นแกล้ง

“อย่า... พอได้แล้ว พอ!”

วินตาแผดเสียงแหบแห้งห้ามอีกฝ่ายออกไปด้วยความกลัวและเกลียดสัมผัสนี้ใจแทบขาด แต่จาริลก็ยังไม่ยอมหยุดปรนเปรอความเสียวซ่านให้แก่เธอ ชายหนุ่มจงใจหยอกเย้ายอดปทุมถรรพ์สีชมพูอ่อนอย่างสำราญมือไม่ยอมหยุด มือหนาบีบเค้นทรวงอกอันเต่งตึงสลับกับการบีบบิดยอดถรรพ์อย่างรุนแรง จนกระทั่งเสียงร้องห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแห่งความเสียวซ่าน ยามนั้นจึงได้เวลาที่ร่างสูงรุกคืบเข้ามาภายในกายของวินตาอีกครา

“อ๊ะ” วินตาร้องครางด้วยความเจ็บจากแผลสดที่ถูกกรีดซ้ำตรงรอยเดิม

หญิงสาวผันหน้าหนีเพราะไม่อาจทนมองอีกฝ่าย ร่างสูงเคลื่อนไหวกายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเสียงร้องแหบแห้งของวินตาค่อยๆ เบาหายไป เหลือเพียงเสียงครางกระเส่าของจาริลที่ดังสลับกับเสียงเสียดสีของผิวกายแต่เพียงเท่านั้น ร่างของเธอกระตุกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ของเหลวอุ่นจะฉีดพุ่งภายในกายและเอ่อล้นออกมาอาบช่องทางสีสดอย่างมากมาย

คราวนี้จาริลถอนแก่นกายออกมาจากช่องทางรักที่บอบช้ำแล้วถอยตัวออกห่าง เป็นโอกาสให้วินตากระเถิบตัวถอยหนีได้บ้าง ร่างบางรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีลุกหนีลงไปจากเตียงนอน แต่ก็ถูกกระชากเรือนผมกลับมาจนล้มลงนอนหงายบนเตียงกว้าง

หญิงสาวพลิกกายนอนตะแคงข้าง ลำตัวขดเกร็งเข้าหากันด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเธออีก ดวงตาของเธอปิดสนิทแน่น ริมฝีปากแดงสั่นระริก ก่อนที่มันจะอ้ากว้างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อจาริลยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าแล้วกดแท่งเนื้อร้อนลงมาชำแรกผ่านช่องทางรักที่เปื้อนของเหลวสีขุ่นและคราบเลือดเกรอะกรังโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอ

แม้ว่าเลือดจากบาดแผลที่ขาจะหยุดไหลลงแล้ว แต่น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับไหลลงรดหมอนไม่หมดสิ้น เช่นเดียวกับการกระทำของจาริลที่วินตาไม่รู้ว่าจะดำเนินไปอีกนานแค่ไหน นานจนกว่าเธอจะหยุดร้องไห้ หรือนานจนกว่าทุกคนจะกลับมาถึง

เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพของเธอกับจาริลตอนนี้เลย

“ริล... พอแล้ว... พอได้แล้ว” เสียงสะอื้นไห้ของวินตาทำให้ร่างสูงชะงัก

จาริลย่นหัวคิ้วมองจ้องรุ่นพี่ชั่ววินาที จนทำให้หญิงสาวเริ่มมีความหวัง แต่สุดท้ายความหวังของเธอก็ต้องพังลงไป เมื่อจาริลจับขาทั้งสองข้างของเธอถ่างออกกว้างแล้วกระแทกเข้ามาอย่างไม่ปราณีปราศรัย

วินตากรีดร้องลั่น น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บที่ทวีมากยิ่งขึ้น

“ฮึก อ๊ะ... อ๊ะ! อ๊า!!”

“จาริล เจ็บ! ฮือออ พอสักที! พอที!!”

ร่างบางรํ่าร้องอย่างเจ็บปวด ไม่มีทางเลยที่เธอจะห้ามปรามอีกคนหนึ่งได้ เธอจำต้องนอนนิ่งให้ร่างสูงตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอมากเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ

“จาริลพี่ไม่ไหวแล้ว เจ็บ อ๊ะ จาริล!”

เสียงของวินตาขาดหายเมื่อถูกร่างสูงก้มลงจุมพิตปิดปาก จาริลส่งผ่านเรียวลิ้นเข้าไปลุกล้ำภายในโพรงปากอุ่นร้อนด้วยความรุนแรงเหมือนทุกครั้งจนร่างบางหายใจไม่ออก มือข้างหนึ่งของวินตาบีบเข้าที่ลำคอของจาริลเพื่อบังคับให้อีกฝ่ายหยุดการกระของตัวเองครั้งนี้ แต่ผลของการถือดีทำร้ายร่างสูงก็คือความรุนแรงที่มากขึ้นจนร่างบางทนรับไม่ไหว จึงไม่กล้าต่อกรกับคนใจร้ายผู้นี้อีก

แล้วเมื่อไรกันที่อีกฝ่ายจะพอ เมื่อไรที่เธอจะถูกปลดปล่อย