เดทลับลอบรัก I will never date you

“แฮ่กๆๆ”

เสียงหอบหนักของวินตาดังขึ้นเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง แต่อย่าเป็นอิสระเสียยังดีกว่า หากมันจะดึงดูดความสนใจจากร่างสูงไว้ให้หยุดทุกอย่างอยู่เพียงเท่านี้ วินตาก็จะยอมให้อีกฝ่ายจูบต่อให้นานตราบเท่าที่อีกฝ่ายพึงพอใจ

ทว่าการจูบไม่เคยเพียงพอสำหรับจาริล ชายหนุ่มผละกายออกมาก็เพื่อจะเริ่มบรรเลงบทรักที่แท้จริงต่อจากนี้ เขากำลังจะครอบครองเรือนร่างของวินตาในไม่ช้า

“ริล... ริลอย่า...” วินตาอ้อนวอนรุ่นน้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงด้วยความกลัว นัยน์ตาสีน้ำตาลเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่เตรียมจะไหลรินได้ทุกเมื่อ

และในไม่ช้า... มันจะหลั่งไหลลงมาเพราะการกระทำของจาริล

“จาริลอย่า... ฮือออ...” หญิงสาวยกแขนข้างหนึ่งขึ้นบิดบังใบหน้า เธอทำใจไม่ได้ที่จะต้องทนเห็นคนที่กำลังทำร้ายเธอ

จาริลยกขาเปลือยเปล่าของวินตาขึ้นอ้ากว้าง ก่อนจะยัดเอียดความเป็นชายของตนผ่านช่องทางคับแน่นจนไม่สามารถแทรกแก่นกายผ่านเข้าไปได้

ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างอะไรจากการถูกเศษแก้วบาดเมื่อครู่ แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ได้รู้ว่ามันเจ็บยิ่งกว่าบาดแผลที่ถูกเศษแก้วแทงที่ต้นขาขนาดไหน

จาริลพยายามกระแทกกายเข้าไปจนกระทั่งสามารถสอดใส่แก่นกายได้เติมความยาว กายบางสะดุ้งเฮือก ความเจ็บปวดแล่นพล่านจนยากจะบรรยาย ยิ่งร่างสูงกระเสือกกระสนกายเข้ามามากยิ่งขึ้น หน้าท้องเกร็งของเธอก็จุกแน่นไปหมด มันยิ่งเจ็บปวดทรมาน เมื่อกายหนาถาโถมใส่ไม่เว้นจังหวะ

ร่างบางเคลื่อนไหวไปตามแรงชักนำของจาริลอย่างทุกข์ทรมานจนในที่สุดก็ไม่อาจสะกดกั้นเสียงร้องไห้เอาไว้ได้อีกแล้ว

วินตาระเบิดเสียงร้องไห้โฮปานจะขาดใจให้กับเหตุการณ์ในค่ำคืนนี้

เธอเจ็บ... เจ็บเหลือเกิน...

“ฮือๆๆๆ.... ริล...หยุดเถอะ ขอร้อง ฟังพี่อยู่ไหม...” ถ้อยคำขอถูกส่งไปหา

ทว่าใบหน้าของคนเมาด้วยฤทธิ์ยากลับแสดงออกถึงความสุขใจที่ได้ครอบครองร่างกายของอีกฝ่าย ไม่มีวี่แววว่าจะสนใจใยดีรุ่นพี่คนนี้เลย

จาริลคนนี้ ใจร้ายเหลือเกิน...

“ฮือออ...จาริล... ฮือๆๆ”

กายแกร่งยังคงเร่งจังหวะไม่หยุดพัก ราวกับไม่เคยเหนื่อยล้าทั้งที่หยาดเหงื่อไหลโทรมกายราวกับคนวิ่งแข่งมาเป็นเวลานาน ตรงข้ามกับคนด้านล่างที่เหน็ดเหนื่อยทรมานมากกว่าร่างหนานั้นหลายเท่า

จาริลไม่ปราณีเธอเลยสักนิด

และสิ่งที่น่าอับอายสำหรับวินตาในตอนนี้ก็คือร่างกายของเธอ ร่างกายที่เธอไม่รู้ว่ามันตอบสนองต่อการกระทำอันแสนโหดร้ายนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อรู้ตัวอีกทีเธอกลับต้องการปลดปล่อยอย่างยิ่งยวด แม้จะเคยมีประสบการณ์ด้วยตนเองมาบ้าง แต่เธอกลับไม่เคยหลับนอนกับใครเลยสักคน นี่นับเป็นครั้งแรก อีกทั้งคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปก็ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นคนที่เธอสนิทสนมและยังไว้เนื้อเชื่อใจเป็นอย่างดี

ความจริงข้อนี้กำลังแผดเผาหัวใจของเธอ

ต่อจากนี้เธอจะมองหน้าจาริลด้วยความรู้สึกอย่างไร หากอีกฝ่ายตื่นขึ้นแล้วรู้ว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป นั่นไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับเจ้าตัวหรอกหรือ เธอเองรู้สึกโกรธอีกฝ่ายอย่างมาก แต่ทั้งหมดนั้นคงจะเทียบไม่ได้กับความเสียใจที่เกิดขึ้น

เพราะทุกวินาทีที่จาริลได้เสพสม ทุกวินาทีที่จาริลมีความสุข เธอคนนี้รู้สึกเสียใจเหลือเกิน...

 

“ฮึก...ฮึก...”

วินตาสะอื้นฮักเมื่อร่างสูงแตะถึงฝั่งฝัน ทั้งสองร่างที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวถึงเวลาปลดปล่อยสายธารออกมาพร้อมๆ กัน ซึ่งนั่นเป็นเสมือนเจลหล่อลื่นอย่างดีให้กับร่างสูง

จาริลดึงส่วนที่เชื่อมอยู่ภายในกายของวินตาออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ ช่องทางรักที่ฉีกขาดตอดรัดส่วนแข็งขืนของชายหนุ่มไว้อีกครั้ง แม้ครั้งนี้การสอดใส่จะทำได้ง่ายขึ้นเพราะของเหลวที่เอ่อล้นออกมาพร้อมด้วยเลือดข้นที่ช่วยให้ความหล่อลื่นก็ตาม แต่ผิวอ่อนนุ่มของหญิงสาวก็ยังคงเจ็บปวดมากเหลือเกิน

จาริลกระชับท่อนขาของหญิงสาวเข้ามาใกล้มากขึ้นแล้วส่งแรงทั้งหมดชำแรกผ่านร่างบางด้วยท่อนเนื้อร้อนขนาดใหญ่ ทุกครั้งที่แก่นกายกรีดผ่านผิวเนื้อของร่างบางเลือดสีแดงสดก็จะไหลหยดลงเปื้อนผ้าปูที่นอนเป็นวงไม่นับรวมรอยเลือดที่เกิดจากบาดแผลที่ต้นขาข้างขวานั้นด้วย เพราะยามนี้เลือดที่ต้นขาขาวก็ยังคงไม่หยุดไหล สายเลือดกระเด็นเปือนผืนผ้าสีขาวไปตามจังหวะโยกไหวของจาริล

ร่างหนาซอยสะโพกถี่กระชั้นเป็นสัญญาณบอกให้คนด้านล่างรับรู้ว่าอีกไม่นานร่างสูงจะถึงจุดสูงสุด และหญิงสาวแอบหวังว่าการกระทำอันแสนป่าเถื่อนนี้จะจบลงได้สักที

“อาห์...” จาริลครางตํ่า

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเมื่อตนเองใกล้ถึงฝั่งฝัน แต่ถึงกระนั้นใครอีกคนกลับไม่ถึงฝั่งฝันไปด้วย ร่างกายของวินตาบาดเจ็บจนไม่อาจตอบรับสัมผัสของเขาอีกแล้ว

ทว่าร่างสูงกลับไม่ปล่อยให้อีกคนถูกเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว เขาใช้มือปลุกปั่นอารมณ์ของร่างบางด้วยการบีบขยำทรวงอกของหญิงสาวพลางซุกไซ้ริมฝีปากไปตามซอกคอขาว

วินตาส่ายหน้าอย่างทรมาน เธอเอื้อมมือไปเพื่อหยุดมือของจาริลแล้ว แต่กลับถูกมือหนาสะบัดจนหลุดออกราวกับจะกลั่นแกล้ง

“อย่า... พอได้แล้ว พอ!”

วินตาแผดเสียงแหบแห้งห้ามอีกฝ่ายออกไปด้วยความกลัวและเกลียดสัมผัสนี้ใจแทบขาด แต่จาริลก็ยังไม่ยอมหยุดปรนเปรอความเสียวซ่านให้แก่เธอ ชายหนุ่มจงใจหยอกเย้ายอดปทุมถรรพ์สีชมพูอ่อนอย่างสำราญมือไม่ยอมหยุด มือหนาบีบเค้นทรวงอกอันเต่งตึงสลับกับการบีบบิดยอดถรรพ์อย่างรุนแรง จนกระทั่งเสียงร้องห้ามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางแห่งความเสียวซ่าน ยามนั้นจึงได้เวลาที่ร่างสูงรุกคืบเข้ามาภายในกายของวินตาอีกครา

“อ๊ะ” วินตาร้องครางด้วยความเจ็บจากแผลสดที่ถูกกรีดซ้ำตรงรอยเดิม

หญิงสาวผันหน้าหนีเพราะไม่อาจทนมองอีกฝ่าย ร่างสูงเคลื่อนไหวกายซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเสียงร้องแหบแห้งของวินตาค่อยๆ เบาหายไป เหลือเพียงเสียงครางกระเส่าของจาริลที่ดังสลับกับเสียงเสียดสีของผิวกายแต่เพียงเท่านั้น ร่างของเธอกระตุกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ของเหลวอุ่นจะฉีดพุ่งภายในกายและเอ่อล้นออกมาอาบช่องทางสีสดอย่างมากมาย

คราวนี้จาริลถอนแก่นกายออกมาจากช่องทางรักที่บอบช้ำแล้วถอยตัวออกห่าง เป็นโอกาสให้วินตากระเถิบตัวถอยหนีได้บ้าง ร่างบางรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีลุกหนีลงไปจากเตียงนอน แต่ก็ถูกกระชากเรือนผมกลับมาจนล้มลงนอนหงายบนเตียงกว้าง

หญิงสาวพลิกกายนอนตะแคงข้าง ลำตัวขดเกร็งเข้าหากันด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรเธออีก ดวงตาของเธอปิดสนิทแน่น ริมฝีปากแดงสั่นระริก ก่อนที่มันจะอ้ากว้างกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อจาริลยกขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าแล้วกดแท่งเนื้อร้อนลงมาชำแรกผ่านช่องทางรักที่เปื้อนของเหลวสีขุ่นและคราบเลือดเกรอะกรังโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอ

แม้ว่าเลือดจากบาดแผลที่ขาจะหยุดไหลลงแล้ว แต่น้ำตาที่เคยเหือดแห้งกลับไหลลงรดหมอนไม่หมดสิ้น เช่นเดียวกับการกระทำของจาริลที่วินตาไม่รู้ว่าจะดำเนินไปอีกนานแค่ไหน นานจนกว่าเธอจะหยุดร้องไห้ หรือนานจนกว่าทุกคนจะกลับมาถึง

เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นภาพของเธอกับจาริลตอนนี้เลย

“ริล... พอแล้ว... พอได้แล้ว” เสียงสะอื้นไห้ของวินตาทำให้ร่างสูงชะงัก

จาริลย่นหัวคิ้วมองจ้องรุ่นพี่ชั่ววินาที จนทำให้หญิงสาวเริ่มมีความหวัง แต่สุดท้ายความหวังของเธอก็ต้องพังลงไป เมื่อจาริลจับขาทั้งสองข้างของเธอถ่างออกกว้างแล้วกระแทกเข้ามาอย่างไม่ปราณีปราศรัย

วินตากรีดร้องลั่น น้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บที่ทวีมากยิ่งขึ้น

“ฮึก อ๊ะ... อ๊ะ! อ๊า!!”

“จาริล เจ็บ! ฮือออ พอสักที! พอที!!”

ร่างบางรํ่าร้องอย่างเจ็บปวด ไม่มีทางเลยที่เธอจะห้ามปรามอีกคนหนึ่งได้ เธอจำต้องนอนนิ่งให้ร่างสูงตักตวงความสุขจากร่างกายของเธอมากเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ

“จาริลพี่ไม่ไหวแล้ว เจ็บ อ๊ะ จาริล!”

เสียงของวินตาขาดหายเมื่อถูกร่างสูงก้มลงจุมพิตปิดปาก จาริลส่งผ่านเรียวลิ้นเข้าไปลุกล้ำภายในโพรงปากอุ่นร้อนด้วยความรุนแรงเหมือนทุกครั้งจนร่างบางหายใจไม่ออก มือข้างหนึ่งของวินตาบีบเข้าที่ลำคอของจาริลเพื่อบังคับให้อีกฝ่ายหยุดการกระของตัวเองครั้งนี้ แต่ผลของการถือดีทำร้ายร่างสูงก็คือความรุนแรงที่มากขึ้นจนร่างบางทนรับไม่ไหว จึงไม่กล้าต่อกรกับคนใจร้ายผู้นี้อีก

แล้วเมื่อไรกันที่อีกฝ่ายจะพอ เมื่อไรที่เธอจะถูกปลดปล่อย

 

นานเท่าไรแล้ว... วินตาไม่อาจรู้

เวลาแห่งความทุกข์ทรมานล่วงเลยผ่านไปนับชั่วโมงจนเธออยากจะหายตัวไปจากสถานที่แห่งนี้ เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปถึงจุดสุดยอดแล้วกี่ครั้ง รวมถึงไม่สามารถนับหยดน้ำตาที่สูญเสียไปได้เช่นเดียวกัน

ภายในห้องพักของวินตายามนี้กลับกลายเป็นสถานที่ก่อกิจกามของร่างสูงที่การเสพสมครั้งไหนก็ยังไม่สามารถสนองตัณหาของเขาได้ ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่ร่างสูงไม่เคยถอนส่วนที่เชื่อมอยู่ภายในกายของอีกคนออกมาเลย... เสร็จแล้วก็เริ่มใหม่... เหมือนยังไม่หนำใจและจะดำเนินต่อไปแม้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะจบลงและเริ่มเข้าสู่เช้ากันใหม่

สิ่งเดียวที่วินตาทำได้ในตอนนี้คืออดทนรอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป

“อืม... นี่ฉันมีอะไรกับท่อนไม้เหรอเนี่ย ทำไมถึงได้นิ่งเงียบขนาดเน้”

จาริลส่ายหน้าไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงกดจูบไปที่ทรวงอกงามของหญิงสาวจนเป็นรอยแดง อีกฝ่ายพยายามดันใบหน้าของคนด้านบนออกห่างแต่ก็ถูกตรึงมือทั้งสองข้างไว้

กับเตียงแน่น

ใบหน้าของวินตาเชิดขึ้นเมื่อปลายลิ้นของจาริลระรานยอดอกข้างซ้ายของเธอ

“อื้มมม”

อีกฝ่ายส่งเสียงครางในลำคออย่างอิ่มเอมใจเมื่อได้ครอบครองเรือนร่างงามทั้งส่วนบนและส่วนล่างไปพร้อมๆ กัน เขี้ยวคมของเขากัดกระชากเชอร์รี่ผลงามจนถูกตอกกลับด้วยกำปั้นไปหลายครั้ง

กายบางพยายามอดทนและอดกลั้นอารมณ์อย่างยิ่งยวดเพราะรู้ดีว่าหากถูกปลุกปั้นอารมณ์ขึ้นมาแล้วนั้น ผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร เธอไม่อยากจะปลดปล่อยความอัดอั้นนั้นอีกแล้ว เพราะในสถานการณ์เช่นนี้มันทำให้เธอเจ็บปวดทรมานมากนัก ดังนั้นถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรกับมัน เธอก็จะไม่ตกหลุมพรางของจาริลอีก

กายแกร่งพรมจูบไปทั่วเรือนร่างของวินตาอย่างบ้าคลั่ง โดยทุกพื้นผิวที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนผ่าน ร่างหนาก็จะฝากรอยสีกลีบกุหลาบไว้ให้เห็นอยู่ประปราย ลิ้นร้อนลากวนอยู่บริเวณท้องน้อยของหญิงสาว ปลุกความเสียวซ่านของอีกฝ่ายจนคนที่พยายามอดทนอดกลั้นต้องแพ้พ่าย ปล่อยให้ผู้ชนะครอบครองเรือนกายของเธออย่างน่าอับอาย

“อา...”

หญิงเผลอปล่อยเสียงครางที่คิดว่าน่าอายนั้นออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เธอรีบเม้มริมฝีปากแน่น อดทนกับสัมผัสรุนแรงที่ปรนเปรอส่วนล่างของเธอด้วยเรียวนิ้ว แต่ก็ผวาครางทุกครั้งที่ก้านนิ้วยาวกดย้ำเข้าที่จุดกระสัน เพียงไม่นานเธอก็รู้สึกได้ถึงมวลของเหลวที่กำลังจะปลดปล่อย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่จาริลยันตัวลุกขึ้นนั่ง

ชายหนุ่มยกเอวบางให้ขึ้นมานั่งทับบนตักของตน เขานำพาให้ช่องทางรักของหญิงสาวสัมผัสกับยอดของแท่งเนื้อร้อนของเขาจนนำมาซึ่งความรู้สึกวาบหวาม ก่อนจะกดร่างวินตาลงจนสุดให้สามารถครอบครองเจ้าโลกของเขาไว้ได้มิด

หญิงสาวอ้าปากค้าง อยากร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่สามารถทำได้เมื่อโพรงปากถูกแทนที่ด้วยลิ้นร้อนที่เริ่มคุ้นเคยนั้นอีกครั้ง มันเกี่ยวกระหวัดชอนไชและพรากลมหายใจของเธอไปไม่เคยพลาด ร่างสูงเกือบจะทำให้ร่างบางโอนอ่อนด้วยรสจูบอันร้อนแรงนั่นแล้ว หากไม่ใช่เพราะกายท่อนล่างของเธอถูกกระแทกจากกายท่อนล่างของเขา

“อื้อ”

วินตาส่งเสียงครางในลำคอแล้วผันหน้าหนีออกมาด้วยความตกใจ เห็นดังนั้นจาริลจึงกระชับเอวบางของอีกฝ่ายไว้เพื่อไม่ให้ดิ้นตัวหนีไปได้

ร่างบางที่กำลังจะเผชิญชะตากรรมครั้งใหม่รีบดันหน้าอกกว้างของจาริลให้ออกห่าง

“ไม่! ไม่เอาแล้ว พอแล้ว!”

วินตาตะคอกบอกคนที่โอบรั้งกายเธอไว้ แต่คนด้านล่างก็กระแทกแก่นกายเข้ามาในทันที

หญิงสาวเอี้ยวตัวออกไปด้านข้าง หวังจะหลุดออกจากส่วนกายที่เชื่อมต่อร่างกายของพวกเขาไว้ แต่จาริลก็จับสะโพกของเธอไว้แน่นก่อนจะยกร่างเธอขึ้นรับกับแรงกระแทกที่แรงไม่ต่างจากครั้งไหนๆ

ดวงหน้าหวานถึงกับเปลี่ยนสีหน้า อยากจะร้องไห้อีกครั้งแต่ก็ร้องไม่ออก ในเมื่อเธอสูญเสียน้ำตามากเสียจนไม่เหลือน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว

ไม่เหลืออะไรแล้ว นอกจากความเจ็บปวด...

 

ร่างบางเริ่มหอบหนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งใกล้จะปลดปล่อยมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้นเท่านั้น ใบหน้าของเธอเอนซบลงไปกับแผ่นอกกว้างของจาริลอย่างไม่รังเกียจ หากนาทีนี้มันจะเป็นที่พักพิงให้เธอได้บ้าง เธอก็ยอม...

ในตอนนั้นเธอได้ยินเสียงหัวใจของจาริลดังชัดเจนเมื่อใบหูแนบเข้ากับแผ่นอกกว้าง และจังหวะการเต้นของหัวใจเธอเองก็ไม่แตกต่าง เว้นเสียแต่มันมีที่มาของความรู้สึกที่แตกต่างกันเท่านั้นเอง

เปลือกตาสีน้ำนมปิดลงช้าๆ เมื่อหยาดน้ำหวานหลั่งไหลออกมาปนเมือกเหลวและคราบเลือดที่โคนขาด้านในของวินตา ก่อนที่หลังจากนั้นจาริลจะพลิกร่างบางให้ควํ่าหน้าลงกับเตียงแล้วเสือกไสแก่นกายเข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนอีกครั้งโดยไม่ทอดทิ้งจังหวะ

วินตาครางหวือกับการรุกล้ำครั้งนี้ มือข้างหนึ่งของเธอจำต้องยกขึ้นปิดปากเพื่อปิดกั้นเสียงคราง ทั้งที่ไม่อยากเปล่งเสียงที่น่าอับอายเช่นนั้นออกไปแท้ๆ แต่จาริลก็บังคับให้เธอต้องร้องมันออกมาอยู่ดี

“อย่าเงียบสิ ฉันเกลียดความเงียบ”

“ร้องออกมา! เวลาเอากับฉันจำไว้ว่าต้องครางออกมาดังๆ ร้องสิ!”

“อ๊ะ!”

กายหนาถาโถมเข้ามารัวเร็วเพื่อเร่งจังหวะให้ตนเองไปถึงฝั่งฝัน ใบหน้าที่โชกไปด้วยหยาดเหงื่อแนบเข้ากับแผ่นหลังเปลือยเปล่าของร่างบางก่อนบรรจงจูบมันอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งแรกโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดใดไว้

วินตาครางแผ่วเป็นระยะและไม่สามารถหยุดได้จนกว่าร่างสูงจะพึงพอใจ กายหนายังตอกย้ำ แกล้งเธอให้ครางหวือด้วยจังหวะรุนแรงที่ส่งมาไม่หยุดง่าย และเสียงของเธอคงจะดังต่อไปเรื่อยๆ หากไม่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น