นางหน้าพระพักตร์

เสี่ยวจื้อทำสีหน้างงงัน

“อาภรณ์ชุดไหนกันฝ่าบาท”

จึงถามเพื่อความกระจ่าง

“ชุดฮั่นฝูสีขาวขลิบฟ้าตัวนั้น” 

อันอันถอนหายใจ

“ฝ่าบาทอาภรณ์นั่น เป็นผ้าเนื้อดีจากทางเหนืออีกอย่างราคาค่อนข้างสูง”

“ข้าบอกให้เผาก็เผา”

อันอันไม่ได้รู้สึกอะไร หลายอย่างที่อินจิ๋นทำมักไร้เหตุผลเสมอ เสี่ยวจื้อหันประกระซิบกับนางกำนัลก่อนที่นางจะออกจากท้องพระโรงซึ่งไม่ต้องสงสัยว่าไปทำอะไรนางก็คงนำอาภรณ์งดงามยั่วยวนตัวนั้นไปเผาเสียตามบัญชาของคนไร้เหตุผลนามอินจิ๋น

“ขบวนราชทูตแคว้นฉี เดินทางมาถึงแล้วววววว”

เสียงขันทีพิธีการขานขึ้นดังๆ ขุนนางที่กำลังจับกลุ่มคุยกันกลับเงีบยเสียงหันหน้ามายังทางเดินทอดยาว มุ่งสู่ใจกลางท้องพระโรงที่ด้านบนสุดเป็นบัลลังก์มังกรสูงสง่า

“อือหือ อ่าาาา”

เสียงแซ่ซ้องเมื่อเห็นว่า ขบวนราชทูตที่เดินเข้ามามีหญิงงามราวเทพีสวรรค์ สวมใส่อาภรณ์สีแดงบ่งบอกถึงความนัยย์บางอย่าง ชุดฮั่นฝูที่สวมใส่ พลิ้วไหวงดงามรับกับใบหน้า ริมฝีปากแต้มด้วยชาดสีแดงเข้ม อวบอิ่มจนน่าจุมพิตยิ่ง อกอวบถูกดันออกมาล้ำหน้ากว่าสิ่งอื่นใด เอวคอดกิ่ว สะโพกกลมมนบั้นท้ายงอนงามจนสะดุดตา อินจิ๋นเหลือบตามององค์หญิงใหญ่แคว้นฉี อันอันยิ้ม แบบนี้ช่างตรงตามความนิยมของอินจิ๋นยิ่งนักคืนนี้หรือคืนไหนสักคืนอันอันคงไม่ต้องเหนื่อยในการจัดหานางใน ไม่วันไหนก็วันไหนอินจิ๋นจะต้องรวบหัวรวบหางองค์หญิงใหญ่ที่ทอดสะพานเพียงนี้แต่จะว่าไปอินจิ๋น ไม่ชอบหญิงที่มักจะยั่วยวนเกินงามเขามักจะนิยมหญิงที่มีท่าทีชดช้อยและอ่อนหวานน่าถนุถนอมมากกว่า อันอันเผลอยิ้ม อยากรู้จริงว่าใครกันส่งข้อมูลความนิยมของอินจิ๋นให้กับองค์หญิงใหญ่ แล้วยังอยากจะรู้ว่าอินจิ๋นจะแพ้ทางให้กับองค์หญิงใหญ่ผู้นี้หรือไม่ ในเมื่อนางเดาใจอินจิ๋นถูกแปดในสิบส่วน

“องค์หญิงใหญ่ชิงซีถวายพระพรฝ่าบาท”

น้ำเสียงดุจระฆังทอง ดวงตาหวานหยดทว่าไม่สบตาอินจิ๋น อันอันยิ้มนางถูกเก้าส่วน รู้ว่าอินจิ๋นไม่ชอบหญิงงามที่ใช้สายตาเชิญชวน

“อันอัน”

อันอันก้มลงเอาหูแนบกับริมฝีปากอินจิ๋นเหมือนที่เคยทำ แต่ครั้งนี้อินจิ๋นกลับใกล้กว่าที่เคยลมหายใจอุ่นๆ รินรดที่สองแก้มเนียน

“เจ้าว่านางเป็นอย่างไรบ้าง”

ชิงซีเหลือบตามองอันอันเพียงแว่บเดียว ก็มีท่าทีเป็นปกติ

“นางเป็นแบบที่ฝ่าบาทโปรดปราน”อันอันพูดตามที่คิด

“ข้าชอบนาง”

“ฝ่าบาท… แคว้นฉีเดินทางมาเจริญสัมพันธไมตรีในครั้งนี้ได้นำเครื่องบรรณาการ อันประกอบไปด้วยผ้าไหม หนึ่งหีบ แร่เงินสองหีบ เครื่องลายครามสองหีบ และเครื่องทองอีกหนึ่งหีบ พร้อมกันนี้ฮ่องเต้แคว้นฉีได้ ให้ความสำคัญกับไมตรีครั้งนี้อย่างมากจึงหมายใจว่า.. ฝ่าบาทจะไม่ปฏิเสธบรรณาการชิ้นสำคัญ คือองค์หญิงใหญ่อันเป็นที่รักของฮ่องเต้และชาวแคว้นฉี ในการนี้องค์หญิงใหญ่ได้เดินทางพร้อมเครื่องบรรณาการมาเพื่อถวายตัวกับฝ่าบาท”

อันอันอมยิ้ม อินจิ๋นหลุบตามองพื้น

“ขอบพระทัยฝ่าบาทแคว้นฉียิ่งนัก ข้ายินดีรับเครื่องบรรณาการ”

อันอัน ก้มหน้ามองมือตัวเอง อินจิ๋นกวักมือเรียกอันอันให้ก้มตัวลงไปให้เขากระซิบกระซาบ

“เจ้าว่านางจะยินดีให้ข้าทำเหมือนที่เคยทำไหม”อันอันยิ้มบางๆ

“นั่นอยู่ที่ฝ่าบาทว่าจะ..พอ กับสิ่งที่เคยทำมาเสียนานได้หรือยัง แต่อันอันคิดว่า ฝ่าบาทควรพอได้แล้ว”

พูดไปยิ้มไปก็ในเมื่อนางเป็นถึงองค์หญิงจะไม่ให้เกียรตินางได้อย่างไร

“หากข้าพอ ก็คงต้องปลดเจ้าจากตำแหน่งไม่จำเป็นต้องใช้เจ้าอีกแล้ว”อันอันใจหายวาบแต่ทว่ากับ ยิ้มกลบเกลื่อนเสีย

“ข้าว่า จะต้องลองดูว่านางจะตรึงใจข้าได้ดีเพียงใด บางทีข้าอาจหยุดที่นาง”

น้ำเสียงแหบพร่าเหมือนในทุกครั้งที่พบเจอหญิงงามถูกใจ

“อันอันหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”น้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ

“อืม ข้ายังไม่พบใครที่ทำให้ข้าหยุดเรื่องนี้ได้ พนันกันไหมว่านางไม่อาจตรึงใจข้าได้”พูดยิ้มๆ

“ฝ่าบาทก็จะทำให้ตัวเองชนะพนัน โดยการบอกอันอันว่า ..อันอันคืนนี้ข้าต้องการหญิงงามคนใหม่…”

 อินจิ๋นยิ้ม ลุกขึ้นยืนก้าวเดินลงจากบัลลังก์ไปหยุดยืนตรงหน้า ชิงซี เอื้อมมือกุมมือชิงซีดึงให้ลุกขึ้นยืนมืออีกข้างเชยคางมน

“ข้าอินจิ๋นยินดีรับบรรณาการ แต่ยังไม่คิดจะมอบตำแหน่งใดในตอนนี้ ข้าให้เวลาองค์หญิงใหญ่ได้พยายาม หากองค์หญิงใหญ่สามารถทำให้ข้ายกตำแหน่งฮองเฮาให้นางได้ ข้าอินจิ๋นก็ไม่ลังเล แต่หากองค์หญิงใหญ่ไม่สามารถทำให้ข้าอินจิ๋นพอใจ ก็คงไม่อาจมอบตำแหน่งใดในวังหลวง”

ไม่สนใจผู้ใดเช่นเคยอินจิ๋นผู้ไม่แยแสผู้ใด

อันอันก้มหน้ามองมือตัวเองราวกับไม่เคยเห็นมัน ใจหล่นอยู่ที่ตาตุ่ม หรือไม่ดวงใจดวงน้อยก็หายไปแล้ว กลัวว่าชิงซีจะพยายามครองใจอินจิ๋นให้ได้