บทนำ

บทนำ

วสันตฤดูเป็นช่วงเวลาน่ายินดี ยิ่งน่ายินดีเมื่อเช้านี้มีเสียงแตรดังก้องทั่วถนนสายหลักเมืองจงเหนียน

ขบวนสังคีตเดินนำหน้าอาชาเจ้าบ่าว ตามด้วยรถม้าเจ้าสาวประดับเพชรพลอยห้อยผ้าแดงอลังการ

ขบวนแห่งความสุขนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมือง..เพื่อรับตัวเจ้าสาว

“อีกไม่นานคงมาถึงแล้วกระมัง”

เสียงสาวใช้ในห้องนอนเอ่ยขึ้นยามเสียงดนตรีอึกทึกดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตัวเจ้าสาวหน้าคันฉ่องเองก็ได้ยิน

เงาสะท้อนจากภายในนั้นจึงยิ่งดูหมองหม่น ราวกับเป็นวันตายเสียอย่างนั้น

“คุณหนู.. บ่าวคลุมผ้าเลยนะเจ้าคะ”

“อืม”

นางตอบรับสั้นห้วน ก่อนภาพเบื้องหน้าจะกลายเป็นสีแดงเฉกเช่นผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่บังตาไว้

วันนี้เป็นวันแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์สองแคว้น เจ้าบ่าวคือแม่ทัพผู้องอาจเกรียงไกรแห่งแคว้นโจวหนาน นามว่าสวี่ห่าวซวน ส่วนเจ้าสาวคือโฉมสะคราญบุตรสาวเจ้าเมืองจงเหนียน นามว่าลู่เจียวจู

หากนึกภาพตามใครๆก็คงว่าช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมราวกิ่งทองใบหยก

ใครจะคิด..ว่าการแต่งงานนี้ต้องแลกด้วยอะไรบ้าง

อย่างแรกคืออิสรภาพของข้า ประการต่อมาคือความปลอดภัยของข้า เพราะต้องแต่งเข้าบ้านของอดีตศัตรู

“เฮ้อ!”

เสียงถอนหายใจก้องในห้องอันเงียบงัน สาวใช้ที่ช่วยจัดอาภรณ์งดงามอยู่ก็สะดุ้งร้องเตือน “คุณหนู ร่าเริงหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

“จริงเจ้าค่ะ วันแต่งงานทั้งที”

“แต่งให้คนที่ไม่รัก เป็นพวกเจ้าจะร่าเริงได้หรือ”

ถึงไม่รู้ว่านางกำลังมีสีหน้าแบบไหน แต่เพียงฟังน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“อย่างน้อยก็ช่วยนำความสงบมาให้เมืองจงเหนียนของเราได้นะเจ้าคะ”

อา...ใช่ เพราะผู้ครองแคว้นโจวหนานสั่งบุตรชายที่รั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ผู้นั้นบุกโจมตีเมืองเราไม่หยุด บิดาข้าถึงได้ต้องใช้วิธีนี้เป็นทางออก

เดิมทีผู้ครองแคว้นโจวหนานอันยิ่งใหญ่ไม่ถูกกับเจ้าเมืองจงเหนียน ตลอดร้อยปีไม่เคยมีความปรองดองเพราะทั้งสองฝั่งพุ่งหอกดาบและเกาทัณฑ์ใส่ฝั่งตรงข้ามมาโดยตลอด

จะมามีคราวโชคของชาวเมืองก็ตอนที่เจ้าแคว้นโจวหนานคนใหม่เกิดความคิดอันใดไม่ทราบ ถึงยอมทำพันธะสงบศึก โดยมีข้อแม้ว่าเจ้าเมืองจงเหนียนต้องส่งบุตรสาวให้แต่งกับบุตรชายแม่ทัพของเขา

ว่าให้ง่าย คือข้ากลายเป็นเครื่องบรรณาการ ต้องสังเวยตนเพื่อบ้านเมือง

แต่เอาเถิด.. มันก็มิใช่ว่าจะถึงขั้นยอมรับไม่ได้ อย่างน้อยไม่มีคนตายเพิ่มก็นับว่าเป็นเรื่องดี

และในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องเดินหน้าต่อ

ลู่เจียวจูพยายามปลุกกำลังใจตัวเอง ยามที่นางลุกขึ้นแล้ว ชุดแดงมงคลปักดิ้นทองลายหงส์ทิ้งชายยาวตามทางที่นางย่างก้าว มีสาวใช้คอยประคองออกไปนอกเรือน ขณะเดียวกันเจ้าบ่าวก็ยืนรอทำพิธีอยู่พอดี

ที่บ้านเจ้าสาวไม่ได้มีพิธีสำคัญอะไรมาก เพียงเข้ามาคารวะพ่อเจ้าสาวเพื่อบอกกล่าวคำอำลาและรับคำอวยพร

บุรุษที่ยืนอยู่ข้างๆนี้ ลู่เจียวจูไม่เคยพบมาก่อน แต่ฟังจากเสียงฝีเท้าอันหนักแน่นของเขา ทำให้พอกะได้ว่าเป็นบุรุษตัวสูงใหญ่

ส่วนใบหน้า..เคยได้ยินเพียงคำร่ำลือว่าเป็นชายหนุ่มรูปงาม ก็เท่านั้น

“ขอให้ครองคู่กันนานๆนะ”

เป็นบิดาของลู่เจียวจูที่เอ่ยคำอวยพรด้วยรอยยิ้ม..ซึ่งไม่อาจทราบได้ว่าข้างในยินดีจริงหรือไม่

หญิงสาวเงียบ ภายใต้ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวไม่ทราบมีสีหน้าอย่างไรเหมือนเช่นเคย มีเพียงเสียงหายใจฮึดฮัดเบาๆจากฝั่งเจ้าบ่าว

เขาที่เคยเป็นศัตรูกันคงไม่มีทางพอใจ แต่ถึงกระนั้นจะไม่รับคำอวยพรไว้ก็เสียมารยาท

เสร็จสิ้นพิธี บ่าวสาวเดินเคียงกันไป นางขึ้นรถม้า ส่วนเขาขึ้นหลังอาชาด้านหน้า บังคับให้มันเดินช้าต่างจากตอนออกศึก

จนกระทั่งไปถึงจวนเจ้าบ่าวที่แคว้นโจวหนานในช่วงราวๆยามเซิน

การกราบไหว้ฟ้าดินยังเป็นไปตามธรรมเนียม แม้เลยฤกษ์งามยามดีไปแล้ว แต่นี่มิใช่การแต่งงานที่ทั้งคู่พอใจ เช่นนั้นจะเริ่มหรือจบเมื่อใดก็หาใช่เรื่องสำคัญ

ญาติผู้ใหญ่ก็ล้วนให้คำอวยพรส่งๆไปอย่างนั้น จนถึงตอนเข้าห้องหอรอบเย็นเพื่อเปิดหน้าเจ้าสาวยังกระทำอย่างเรียบง่าย เพียงลู่เจียวจูนั่งลงบนเตียงซึ่งประดับประดาด้วยกลีบดอกไม้ ผลส้ม และธัญพืชมงคล รอให้สวี่ห่าวซวนนั่งลงข้างๆ เลิกผ้าคลุมออกเพียงเท่านั้น

ไม่สิ..ต้องเรียกว่าเขากระชากอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์มากกว่า

เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้พบหน้ากัน ดวงตาสบประสาน ทั้งที่งดงามทว่ากลับดูเย็นชา

ชายหนุ่มมีเครื่องหน้าที่ดูทรงเสน่ห์ดุดัน ดวงตาเรียวดุจมังกร คิ้วทรงกระบี่เสริมความห้าวหาน สันจมูกโด่ง ริมฝีปากไม่หนาไม่บางจนเกินไป หน้าเรียวได้รูป หนวดเคราโกนจนเกลี้ยงเกลาเพราะเป็นวันแต่งงาน

ส่วนฝั่งหญิงสาวเล่า ช่างสมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นยอดสตรีอันดับหนึ่งของเมือง ดวงตากลมโตสีอ่อน ดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา พวงแก้มสีอมชมพูดูอ่อนเยาว์ ผิวขาวผ่องดุจไข่มุก ยิ่งเมื่อแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมก็ยิ่งงามผุดผาด

“...”

ความเงียบปกคลุมรอบห้อง เมื่อทั้งคู่เพียงจ้องหน้ากันแต่ไร้ซึ่งอารมณ์หวานซึ้งอย่างที่กล่าว ราวกับไม่ใช่คนที่กำลังจะเป็นสามีภรรยากันกระนั้น

“ไหนมาให้พวกข้าทดสอบว่าเจ้าบ่าวเราแข็งแกร่งสมคำร่ำลือที่ว่าดวลพันจอกยังไม่ล้มจริงหรือไม่”

เสียงญาติผู้ใหญ่ที่เป็นสักขีพยานในการเปิดหน้าดังขึ้นเพื่อให้บรรยากาศไม่อึมครึมเกินไปนัก สวี่ห่าวซวนถึงลุกขึ้นคารวะเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลาย

“คงต้องขอคำชี้แนะจากพวกท่านอีกมาก”

ว่าแล้วเขาก็เดินกลับออกไปในงานเลี้ยงด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่ต่างจากหญิงสาวที่ไม่สนใจจะมองแผ่นหลังของผู้เป็นสามีด้วยซ้ำ

“เอาล่ะๆ เจ้าเดินทางมาไกล ไยไม่ชำระกายให้สบายตัวสักหน่อย”

ระหว่างนี้จะมีอะไร เจ้าบ่าวโดนเชิญไปชนจอกมอมเหล้า ส่วนเจ้าสาวก็ไปผลัดผ้าอาบน้ำให้กายติดกลิ่นหอมจรุงเพื่อรอสามีกลับทำกิจในคืนเข้าหอ

“รบกวนพวกท่านแล้ว”

ลู่เจียวจูตอบเหล่าท่านป้าท่านน้าทั้งหลายตามมารยาท น้ำเสียงของนางฟังไม่ดูมีความสุขหรือตื่นเต้นสักเท่าใด ราวกับไม่ได้รอคอยเวลาในคืนเข้าหอสุดหฤหรรษ์เหมือนที่สาวรุ่นราวคราวเดียวกันเฝ้าจินตนาการวาดหวัง

มันก็ถูกแล้ว...ข้าไม่เคยรอคอยให้เวลาเช่นนี้เกิดขึ้น