บทที่20

"ใส่พริกสองเม็ดพอมั้ย"

"กายกินเผ็ดนี่ ใส่อีกสิ"

"กายกินได้ เดี๋ยวพีชปวดท้อง"

"เอางั้นก็ได้"

"ชิมสิ"

"เป็นไงอร่อยมั้ย"

"อืม อร่อย"

เราสองคนช่วยกันเข้าครัวทำอาหารมื้อเย็นง่ายๆ ด้วยกัน เพราะอยากทำชาเลนจ์​ให้ตัวเองอิ่มท้องในงบหนึ่งร้อยบาท เขาเลยพาไปซื้อหมูสับกับใบกะเพราในซูเปอร์​มาร์เก็ต​ฝั่งตรงข้ามมาทำกินกันซึ่งก็เหลือพอให้ซื้อเต้าหู้ไข่กับผักกาดขาวมาทำเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง โดยเขาขอโชว์ฝีมือทำผัดกะเพราหมูสับที่คุยนักคุยหนาว่าเป็นเมนูเด็ด ส่วนฉันก็ทำต้มจืดไว้กินคู่กัน ซึ่งมันทั้งอิ่มทั้งอร่อยแถมยังสบายกระเป๋าอีกด้วย จะว่าไปเขาก็เก่งรอบด้านเลยนะเนี่ย

"ว่าไง ไอติม" 

"ลูกพีช พรุ่งนี้แวะรับฉันด้วยได้มั้ย"

"โดนแฝดเทอะ"

"อะ เอ่อ ดะ ได้สิ"

"ทำไมทำเสียงแบบนั้นละ ไม่สะดวกหรอ"

"ห๊ะ ไม่ๆ สะดวกๆ"

"หึ"

ปึก

"อุ๊บ"

"ลูกพีชแกเป็นอะไรรึป่าว"

"เหมือนฉันได้ยินเสียงผู้ชายเลย"

"เสียงทีวีหน่ะ"

"อ่อ หรอ โอเค"

"เจอกันแปดโมงนะไอติม"

"เดี๋ยวฉันไปรอตรงป้ายรถเมล์"

"แกจะได้ไม่ต้องกลับรถ"

"โอเค" 

"น่ารักที่สุด เจอกันนะ"

"จ้า บ๊ายบาย"

เกือบไปแล้วลูกพีชเอ้ย ไอติมเกือบสงสัยแล้วมั้ยละ เพราะเขาคนเดียวเลยที่ส่งเสียงหัวเราะขำความเลิ่กลั่กพูดติดติดขัดขัดของฉัน ฉันเลยใช้กำปั้นเล็กๆ นี่แหละ ทุบไปที่หน้าท้องแกร่งของเขาเต็มแรงเป็นการทำโทษที่เขาขยันแกล้งฉัน แกล้งได้ทั้งวัน ไม่เบื่อบ้างรึไงก็ไม่รู้

พอฉันวางสายจากไอติม ก็หันหลังไปอ่านหนังสือต่อไม่สนใจคนขี้แกล้งที่นอนมองมาอยู่ก่อน นับหนึ่งถึงสิบเลยเดี๋ยวก็หาเรื่องมาแกล้งกันอีกมาเล่นต้นแขนบ้างแหละดึงผมไปม้วนเล่นบ้างแหละ อยู่นิ่งได้ไม่นานหรอก

"พีช ค้าบ"

"..." 

"กายหิว"

"..." 

"ต้มมาม่าให้หน่อยสิ"

"..." 

"กายปวดท้องลุกไม่ไหว"

"..."

เห็นมั้ยละ ฉันพูดผิดซะที่ไหน แต่ฉันไม่หลงกลแผนเรียกร้องความสนใจของเขาหรอก ปล่อยให้หิวจนไส้ขาดไปเลย เดี๋ยวทนไม่ไหวก็ลุกขึ้นไปทำกินเองนั่นแหละ

อยู่อยู่ฉันก็รู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง นี่ก็ผ่านมาหลายนาทีแล้ว แต่ทุกอย่างกลับเงียบผิดปกติ มีแค่เสียงหน้ากระดาษที่ฉันพลิกอ่านกับเสียงลมแอร์เท่านั้น ฉันเลยค่อยๆ หันไปแอบดูทีละนิดเพราะกลัวความเจ้าเล่ห์ของเขาแล้วจะทำให้ฉันเสียเปรียบอีก

"หลับหรอกหรอ"

ฉันลองทดลองโดยการเอามือแกว่งไปแกว่งตรงหน้าคมแต่เขาก็ยังหลับตาพริ้มไม่มีท่าทีแกล้งหลับเลยสักนิด เลยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ขอหยิกจมูกให้หายหมันเขี้ยวสักที แต่จังหวะที่มือของฉันกำลังจะถึงจมูกโด่งๆ ของเขา ตาคมก็เปิดขึ้นมาพร้อมกับแววตาร้ายกาจเหมือนจิ้งจอก ทำฉันตกใจผละตัวออกทันที แต่ยังช้ากว่าหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่รอตะครุบ​เหยื่อ1อยู่ดี

"ทำอะไรอะ"

"อุ้ย"

"จะลักหลับกายหรอ"

"ร้ายนะ หึ"

"ไอ้บ้า!" 

"เอามา" 

"อะไร" 

"ค่าเสียหาย พีชต้องรับผิดชอบ"

"ไม่มี ไม่จ่าย" 

พีชอะ ไม่ทันผมหรอก ต้องขอบคุณ​ความอดทนของผมที่นิ่งรอเธอเคลื่อนไหว ซึ่งมันก็ได้ผล จนทำให้ตอนนี้ผมจับเธอพลิกตัวลงนอนแทนที่โดยมีผมทับทาบอยู่ข้างบนได้สำเร็จ แม่แมวจะมาสู้พ่อเสืออย่างผมได้ยังไงกัน

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมควรไปต่อตามอารมณ์​ที่มีหรือหยุดไว้แค่นี้เหมือนทุกครั้งที่ผ่าน แล้วถ้าไปต่อเธอจะจะโกรธ​ผมมั้ย มันคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด กลัวว่าเธอจะไม่ยอมให้ผมมาเจอมาอยู่ด้วยกันแบบนี้อีก ขอลองดูก่อนนิดนึงแล้วกัน ถ้าเธอไม่พร้อมผมก็จะไม่ฝืนกลับมาอดทนรอต่อไป

จุ๊บ จุ๊บ​ จุ๊บ​

ผมลองจุ๊บ​ลงไปที่ปากเล็กๆ นั่นที่ผมเคยจูบเบาเบามาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ผมขอตักตวงความหวานแบบที่ไม่เคยทำกับเธอมาก่อน จากไม่ลุกล้ำกลายเป็นลุกล้ำ จากละเมียดละไมค่อยๆ ชิมทีละนิดเปลี่ยนเป็นดูดดื่มแสนหวานและร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์​พลุ่งพล่าน​ที่พร้อมจะลุกโชนตามความร้อนในตัวผม เราจูบกันนานกว่าครั้งไหนๆ และดูเหมือนแม่แมวจะพยายามสู้ผมอย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าอย่างนั้นผมขอไปต่อ

"อะ อื้อ"

จ๊วบ

"จะจูบกันให้ตายเลยหรือไง"

"ใครเขาตายเพราะโดนจูบกันครับพี่พีช"

"..." 

"อื้อ"

ผมไม่รอให้ปากหวานๆ นั่นต่อว่าผมได้อีก เพราะผมจัดการปิดปากเธอด้วยปากของผมอีกครั้ง รวบมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะ​ของเธอด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว เพราะอีกข้างกำลังยุ่งอยู่กับการแกะกระดุมชุดนอนผ้าลื่นสีขาวมุกจนได้สัมผัสความใหญ่จนล้นมือมีเพียงบราลูกไม้สีขาวบางปกปิดไว้ เลยพลั้งมือบีบอย่างเต็มแรงจนเนื้อล้นออกมาตามง่ามมือด้วยความหมันเขี้ยวทำเธอส่งเสียงหวานร้องประท้วง

จากใบหูเล็ก ลิ้นร้อนค่อยๆ ไล่เลียลงมาตามลำคอขาวหอมกลิ่นเดียวกับผม แต่กลับชวนหลงใหลมากกว่า ทั้งที่ใจอยากจะขบเม้มผิวบอบบางที่เป็นของผม แต่คงต้องหักห้ามใจไว้ ขยับลงมาสร้างรอยจางๆ ตามเนินอวบอิ่มที่มันดูสวยถูกใจผมมากแทน

"กะ กาย"

"ยะ อย่ากัดนะ"

"อยากกัด"

ความซุกซนของจมูกโด่ง​และริมฝีปากหนายังคงวุ่นวายอยู่กับเนินนุ่มนิ่มอยู่ไม่ห่าง พยายามดูดดึงจนยอดสีหวานโผล่พ้นบราออกมาได้หนึ่งข้าง เลยต้องปล่อยมือเธอที่จับเอาไว้มาทำหน้าที่ปลดตะขอด้านหลังให้สิ่งกีดขวางพ้นทางอย่างง่ายดาย

"พี่พีช"

ฟอด

"อะ อืม"

"ไปต่อได้มั้ย"

"ถะ ถามทำไมตอนนี้"

"กลัวพี่พีชโกรธ"

"จะ เจ็บมั้ย"

"กายทำไม่เจ็บ"

"นะครับ"

"อ๊ะ อืม" 

#ฟินก่อนนอน ฟินมั้ยนะ 🤭 ราตรีสวัสดิ์​ค่ะ

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ ไม่มีปม กันเหมือนเดิมนะคะ