อย่าให้เขารู้

เสียงทรงอำนาจเรียกชื่อเธอดังลั่น อีกครั้งเพราะเธเอไม่ได้สนใจเขา แต่น้ำเสียงไม่เป็นนมิตรเท่าที่ควร โจวหว่านถิงจึงหันมาดู พอหันหน้ามาก็เห็นแต่คนแต่งชุดโบราณเต็มไปหมด

มีทั้งผู้หญิง มีทั้งผู้ชาย แปลว่าเธอทะลุมิติมาจริงๆ วิญญาณมาอาศัยร่างคนอื่นงั้นหรือ ท้องฟ้ายามค่ำคืนในยุคโบราณนั้นมืดมิดจริงๆ

มีโคมไฟห้อยอยู่เต็มไปหมด จะว่าสวยก็สวย แต่ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว กระแสน้ำใต้ล่างทำให้ร่างนี้กำลังป่วย ฮัดเช้ยๆๆ

ผู้ชายที่เรียกชื่อเธอคือสามีสารเลวของเจ้าของร่างนี้ คนที่เตะนางในคืนแต่งงานจนกระอักเลือด เขาเกลียดเจ้าของร่างนี้ที่วัยเยาว์ผลักคนรักตอนเด็กของเขาตกน้ำจนนางป่วยตาย แต่จากความทรงจำของร่างนี้ วันนั้นนางไม่ได้อยู่ที่นั่นนี่นา

"โจวหว่านถิง เจ้ามันสตรีร้อยเล่ห์ข้าคิดถูกที่หย่ากับเจ้า"

ซ่างกวนหลิวหยางเอ่ยแก่สตรีที่เพิ่งว่ายน้ำเข้าฝั่งมา เขานั่งลงใช้มือที่หนาบีบคางนางก่อนจะเอ่ยลอดไรฟัน

"ข้าจะแต่งกับโจวลิ่วผิงน้องสาวเจ้า แม้ว่านางจะเป็นเพียงบุตรอนุก็ยังดีกว่าสตรีร้ายกาจเช่นเจ้า เทียบกับน้องสาวเจ้าๆ นับเป็นตัวอะไร ผู้หญิงใจง่าย อยากปีนขึ้นเตียงข้าไม่ส่องดูสารรูปเจ้าในกระโถนเสียเล่าโจวหว่านถิง"

โจวหว่านถิงที่ลำดับความจำเรียบร้อยก็แกะมือเขาออก มองหน้าคนตัวโตอย่างรังเกียจ เธอเกลียดพวกที่ไร้เหตุผลและชอบใช้ความรุนแรงกับผู้หญิง

ผู้ชายคนนี้ไม่คู่ควรกับร่างนี้ หย่านั่นแหละดีแล้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แม้จะเริ่มหนาวสั่นจากอาการไข้แต่ก็ยังคนยืนหลังตรง ซ่างกวนหลิวหยางงงเล็กน้อย ปกตินางเสแสร้งมารยาจะอ่อนแอต่อหน้าเขา

"ท่านพูดว่าจะหย่ามากี่ครั้งแล้ว ลูกผู้ชายคำพูดมีค่าดั่งทอง ทำให้จริงสักที ถ้างานมากนักข้าช่วยท่านฝนหมึกก็ได้นะ ข้าเขียนหนังสือเป็นท่านแค่ประทับตราลงนามก็พอ เอาล่ะข้าจะกลับไปเขียนหนังสือหย่า ท่านก็รีบกลับไปรับรองใบหย่าให้ข้าด้วยล่ะ ซ่างกวนหลิวหยาง"

โจวหว่านถิงกระชากมือกลับ ก่อนจะสาวเท้าไปไม่ใยดีเขาเหมือนเคย ปกติต้องร้องห่มร้องไห้แล้วที่เขาเฉยชา หรือพูดถึงสตรีอื่นเกิดอะไรขึ้นกับนาง วันนี้นางเป็นนอะไรไป เสี่ยวชุ่ยเดินตามแต่เห็นเจ้านายไม่สนใจชินอ๋องก็งง ปกติพระชายารักชินอ๋องมากนี่นา จึงสงสัย

"พระชายา ปกติท่านรักท่านอ๋องมากนี่เพคะ เหตุใดจะหย่าเสียเล่า เมื่อเช้าท่านยังร้องไห้เสียใจอยู่เลย"

"เสี่ยวชุ่ยตอนตกน้ำไปใต้ล่างนั้นเย็นเฉียบเหมือนเข็มหมื่นเล่มแสนเล่มมาทิ่มแทงข้าเจ็บปวดนัก ทำให้ข้าได้สติขึ้นมาจึงนึกได้ ที่ข้าควรรักคือตัวเองอย่าเอาชีวิตที่มีคุณค่า ไปให้ใจคนไร้ค่าอย่างซ่างกวนหลิวหยาง"

ทะลุมิติแบบงงๆ2

1687 คำ

"คนไร้ค่าหรือโจวหว่านถิง เจ้ากล้านัก มาดูกันใครจะเป็นฝ่ายคุกเข่าขอร้องใคร"

แม่จะเป็นเพียงการพูดคุยของนายบ่าว แต่พวกเขาได้ยินทุกคน ซ่างกวนหลิวหยางกำมือแน่น บรรดาองค์ชายล้วนฝึกวรยุทธ ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสด็จอานั้นเกรี้ยวกราดโจวหว่านถิงเพียงใด

พวกเขาเองก็ไม่ได้ชอบหรือเกลียดนาง แค่ได้ยินมาว่านางเป็นสตรีเลวร้าย และถูกไล่ให้ไปอยู่เรือนร้างตั้งแต่คืนแรกที่แต่งงงาน

อีกทั้งบิดานางมีอนุมากมารส่วนมารดานางตายนานแล้ว อีกทั้งมารดายังเป็นแค่บุตรสาวบัณฑิตจนๆคนนึง นางไม่มีแม้แต่สินเดิมแต่งมาด้วยซ้ำ สกุลโจวไม่ให้ค่านางสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะนางวางยาท่านอาจะได้แต่งเข้ามาหรือ ไร้ยางอายเสียจริงๆ

ซ่างกวนหลิวหยางขึ้นรถม้ากลับจวนทันที มาถึงครึ่งทางก็เห็นสองนายบ่าวเดินกลับจวน เขาเร่งม้าไปจนเบียดพวกนาง โจวหว่านถิงหกล้มจนเข่าออกเลือดซิบ

ซ่างกวนหลิวหยางเปิดม่านมายิ้มเยาะก่อนจะเอ่ยวาจาเชือดเฉือน

"จวนของข้าปิดประตูยามไฮ่ ถ้าเจ้ายังกลับไม่ถึงก็นอนหน้าจวนแล้วกัน อาฝูไปได้แล้ว"

เสี่ยวชุ่ยร้องไห้ออกมา นี่ก็จะยามไฮ่อีกไม่นาน หากไม่ได้เข้าจวนจะทำอย่างไร แต่โจวหว่านถิงไม่ใส่ใจ ตอนนี้นางเป็นไข้ต้องการหาที่นอนสักตื่น ไม่ไหวแล้ว

"เจ้าหาโรงเตี้ยมดูสักที่ เอาปิ่นทองนี่ให้เขา ขอเสื้อผ้าสตรีสักสามชุดกับให้ตามหมอให้ข้าด้วย ข้าไม่ค่อยสบายน่ะ"

"แต่ว่าพระชายาเพคะ หากนอนข้างนอกท่านอ๋องจะหาข้ออ้างหย่าท่านอีกนะเจ้าคะ"

"นั่นแหละที่ข้าต้องการ แต่งงานคืนแรกก็เตะข้าปางตาย ข้าคงไม่เอาคนเช่นนี้มาทำยาหรอก ไปได้แล้วเสี่ยวชุ่ย หรือจะนอนกลางถนน"

ไม่นานสองนายบ่าวก็ได้โรงเตี้ยมเล็กๆที่นึง เสี่ยวชุ่ยขอน้ำร้อนมาจากนั้นก็ผสมให้โจวหว่านถิงได้อาบ แต่งตัวเรียบร้อยหมอก็มาถึง เสี่ยวชุ่ยขอตัวไปเทน้ำที่อาบทิ้ง นางจึงคุยกับหมอแค่สองคน

"ท่านหมอ ดูเหมือนระดูข้าไม่มา ท่านตรวจให้ละเอียดสักนิดได้หรือไม่ "

"พระชายา ท่านเป็นพระชายาของชินอ๋องมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดจึงมาค้างข้างนอกกัน"

"ท่านหมอ เขาหย่าข้าแล้วตอนนี้ข้าไม่ใช่แล้ว ท่านตรวจให้ที หากใช่รบกวนท่านปิดปากได้หรือไม่ ข้าไม่มีเงินทองมากนัก สมบัติตอนนนี้คงมีแค่เด็กคนนี้แล้วหากเรื่องที่ข้าสันนิษฐานั้นมันถูกต้อง"

หมอส่ายหน้าแล้วจับชีพจรให้นาง โจวหว่านถึงคนเดิมวางยาซ่างกวนหลิวหยางคืนนั้นเขาร่วมรักกับร่างนี้ถึงห้าครั้งกว่าฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดจะหมด

โจวหว่านถิงคนเดิมแต่งให้เขาหลังจากนั้นสามวัน จนตอนนี้แต่งเข้าจวนมาสามเดือนแล้วและตั้งแต่วันนั้นระดูนางไม่มาสามเดือนแล้วเช่นกัน

หมอตรวจเสร็จแล้วก็เขียนใบสั่งยา

"แม่นางโจว ท่านตั้งครรภ์ได้สามเดือนแล้ว ต่อไประวังให้ดี เมื่อสักครู่เพิ่งหกล้มมาข้าจะจ่ายยาบำรุงครรภ์ให้ เอ่อไม่ทราบว่าเรื่องนี้ข้าควร..."

"ท่านหมอเรื่องนี้กลืนลงท้องท่านไปเถอะ ข้ากับชินอ๋องกลายเป็นคนอื่นไปแล้วนับตั้งแต่เขาเขียนหนังสือหย่าให้ข้า พรุ่งนี้ข้าก็จะไปจากเมืองหลวงแล้ว ขอท่านเมตตาเด็กในท้องข้าด้วย หากชินอ๋องไม่อยากเอาเขาไว้และบังคับให้ข้าทำลาย ท่านจะทำใจดูเด็กคนนึงที่ยังไม่ลืมตาดูโลกถูกฆ่าได้หรือ"

หยวนซานไห่ถึงกับถอนหายใจ ฝ่าบาทอยากได้หลานสาวมานานแล้วอยากมีบุตรสาวก็ไม่ได้สมใจ สนมกี่คนๆก็ล้วนแต่มีองค์ชาย

ไทเฮาอยากได้หลานสาวกับเขาบ้างเช่นกัน ตอนนี้พระชายาชินอ๋องตั้งครรภ์อาจจะมีหวังแต่กลับหย่าขาดจากกันเสียแล้ว ก่อนจะสั่งเขียนใบยาให้นางแล้วขอตัวลา

เสี่ยวชุยกลับเข้ามาแล้ว นางขอน้ำร้อนมาให้ด้วย จากนั้นนายบ่าวก็พากันนอนหลับ โจวหว่านถิงหลับไปเพราะพิษไข้ เพิ่งจะมาที่นี่ไม่สองชั่วโมงก็ป่วยเสียแล้ว ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ตอนนี้แม่คงไม่ลำบากแล้วหลี่หงด้วย

หันไปเห็นเสี่ยวชุ่ยนอนหลับอยู่ก็ยิ้มในความมือ เด็กคนนี้ก็คือหลี่หงนัยวัยมัธยมนั่นเอง หน้าเหมือนกันนักก่อนจะหลับตามไป