บทที่ 2 การช่วยเหลือ (3/4)

            เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งรถม้าจากไป อิงอู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องหาข้ออ้างมาปฏิเสธอีกฝ่ายเช่นคุณหนูคนก่อนหน้านี้ แล้วนำเสี่ยวหลงเปาที่ได้รับ ไปตรวจสอบพิษก่อนจะนำไปมอบให้คุณหนูสามผู้เป็นแก้วตาดวงใจของบุรุษตระกูลเจียง

            เจียงเซวียนเลิกคิ้วมองน้องสาวด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นในสำรับอาหารมีจานใบหนึ่งว่างเปล่า คล้ายกับเจียงเซียวเล่อถูกใจมันมากจนกินหมดไม่เหลือ

            “ดูเจ้ากินข้าวได้มากทีเดียว” เขากล่าวก่อนจะทรุดกายนั่งเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้าม

            “ที่คุณหนูกินจนหมดเป็นเสี่ยวหลงเปาที่คุณหนูเหอนำมาให้เจ้าค่ะ” เป็นจี้เอ๋อเอ่ยแทน เพราะนางเกลี้ยกล่อมให้คุณหนูกินอย่างอื่นด้วยแต่กลับโดนปฏิเสธ

            “สหายเจ้านำเสี่ยวหลงเปามาให้หรือ”

            “เจ้าค่ะ ซือซือช่างใส่ใจข้าจริง ๆ” คิดแล้วก็โมโหที่ท่านลุงพ่อบ้านไม่เชิญนางเข้าจวน ได้แต่รับฝากแล้วปล่อยกลับไป นางจึงออกคำสั่งว่าต่อจากนี้ไม่ว่าคุณหนูเหอจะมาเยือนจวนนี้ยามใด ต้องอนุญาตให้นางเข้าเรือน

            “เช่นนั้นเจ้าก็ได้กินเสี่ยวหลงเปาร้านป้าจางที่อยากกินแล้วใช่หรือไม่” เจียงเซวียนกล่าวคล้ายไม่ใส่ใจ แต่แท้จริงกลับรอฟังคำตอบจากน้องสาว

            “ใช่เจ้าค่ะ ข้ากินคนเดียวทั้งห้าลูกเลย”

            “ห้าลูกหรือ กินมากขนาดนั้นไม่แปลกใจเลยที่จะกินอย่างอื่นไม่ได้แล้ว” จำได้ว่าเสี่ยวหลงเปาที่นางได้ไปมีหกลูกมิใช่หรือ นางคงไม่ได้แอบกินไปหนึ่งลูกหรอกกระมัง

            “ก็เสี่ยวหลงเปามันอร่อยนี่เจ้าคะ ข้ากินไปกินมาก็เผลอกินไปจนหมด”

            “ในเมื่อกินเสี่ยวหลงเปาจนแน่นท้องไปแล้ว เช่นนั้นก็ได้เวลากินยา”

            “แต่ว่าข้า...” เจียงเซียวเล่อตั้งใจจะต่อรอง

            “อีกสามวันก็จะถึงพิธีปักปิ่นของเจ้าแล้ว อย่างไรก็ต้องกิน”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ” เมื่อน้องสาวตอบรับ คนเป็นพี่จึงเอาห่อกระดาษออกมาจากอกเสื้อก่อนจะแกะเชือกที่ผูกเผยให้เห็นน้ำตาลปั้นรูปสัตว์

            “น้ำตาลปั้น!” แววตาของคุณหนูสกุลเจียงเปล่งประกายฉายแววยินดี มีพี่รองก็เหมือนมีมารดาที่เข้าใจนาง

            “เห็นเจ้าชอบต่อรองเวลากินยา พี่เลยซื้อน้ำตาลปั้นมา หวังหลอกล่อให้เจ้ากินยาง่ายขึ้นและหายป่วยก่อนถึงวันงานปักปิ่น”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่รองช่างเข้าใจข้าจริง ๆ”

            “งานปักปิ่นของเจ้า เจ้าได้เชิญสหายมาหรือไม่”

            “ข้าลืมเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้จี้เอ๋อรีบนำเทียบไปมอบให้”

            “อีกหนึ่งชั่วยามพี่จะออกไปตรวจบัญชีที่ร้านต่อ อย่างไรเจ้าฝากเทียบเชิญพี่ไปก็ได้ ประเดี๋ยวพี่จะไปมอบให้นางด้วยตนเองจะได้ดูจริงใจกว่า ทั้งยังได้ขออภัยที่ส่งเทียบเชิญให้อย่างกะทันหัน”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ”

            เพราะมีน้ำตาลปั้นกินตามหลัง เจียงเซียวเล่อจึงสามารถดื่มยาได้อย่างรวดเร็วต่างจากก่อนหน้านี้ที่ต้องหลอกล่อกันแทบตาย แต่ก่อนที่พี่ชายจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป คุณหนูเจียงก็เอ่ยวาจาที่ทำให้เจียงเซวียนอดยิ้มไม่ได้

            “พี่รองก่อนเดินเข้าจวนตระกูลเหอท่านควรหาผ้ามาคลุมหน้าเสีย ประเดี๋ยวสหายข้าจะหลงใหลท่าน”           

            “ไหนเจ้าบอกว่าที่ชอบสหายคนนี้มาก เพราะนางไม่สนใจพี่ ดังนั้นหากพี่จะนำความรูปงามของตนไปพบหน้าสหายเจ้า นางก็ไม่หลงใหลพี่หรอก” หากนางหลงรูปลักษณ์ของเขาจริงวันนั้นคงไม่เสียมารยาทแย่งเสี่ยวหลงเปาของเขาไปหน้าตาเฉยหรอก

            “พี่รองจะล่อลวงคุณหนูคนไหนก็ได้ข้าไม่ว่า แต่ได้โปรดยกเว้นซือซือสหายของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ นาน ๆ ครั้งข้าจะพบเจอคนที่รู้ใจเช่นนาง” เจียงเซียวเล่อกล่าว

            ‘คนที่รู้ใจเช่นนั้นหรือ’ ฟังดูทะแม่ง ๆ แปลก ๆ นะหากเอ่ยถึงบุรุษเขาต้องคิดว่าคนผู้นั้นคงเป็นบุรุษที่น้องสาวพึงใจ แต่นี่เป็นสตรี นางคงแค่เอ่ยวาจาผิดไป

            “นะเจ้าคะพี่รอง ก่อนเข้าประตูจวนเหอ ท่านกรุณาใส่ผ้าคลุมหน้าด้วย”

            “ขอรับคุณหนูเจียง ข้าจะทำตามที่ท่านสั่งขอรับ”

            “ดีมาก” เจียงเซียวเล่อยิ้มก่อนจะแสร้งโบกมือเป็นเชิงไล่พี่ชาย

            “เจ้านี่นะ!” เจียงเซวียนกล่าวอย่างหมั่นไส้ก่อนจะยกมือยีผมน้องสาวให้ยุ่งเหยิงแล้วรีบออกไปจากห้องทันที

            “พี่รองแกล้งข้าอีกแล้ว” เสียงโวยวายของน้องสาวดังตามหลังมา

            คุณชายรองเจียงก้มมองเทียบเชิญเข้าร่วมพิธีปักปิ่นของน้องสาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะรีบสั่งให้คนเตรียมรถม้าเขาจะออกนอกจวน