บทที่ 2 การช่วยเหลือ (1/4)

                                                                                    2

                                                                           การช่วยเหลือ

            เพราะต้องการเดินไปถึงจวนแม่ทัพเจียงให้เร็วที่สุด นางจึงรีบร้อนเดินเข้าตรอกเพื่อไปขึ้นรถม้าโดยไม่ทันได้ดูว่าตนเองนั้นได้เดินเข้าผิดตรอก กว่าจะรู้ตัวนั้นเท้าของนางก็คล้ายกับก้าวไปเยือนปรโลกข้างหนึ่งแล้ว

            “ชะ...” นางกำลังจะส่งเสียงร้องเมื่อเห็นคนถือดาบเปื้อนเลือดกำลังวิ่งมาทางนี้ แต่จู่ ๆ ก็มีมือของใครบางคนมาปิดปากแล้วพาตัวนางเข้าไปซ่อนในห้อง ๆ หนึ่งคล้ายกับห้องเก็บฟืน

            “พวกมันจะฆ่าปิดปากทุกคนที่เห็นหน้า หากเจ้าไม่อยากตายก็ทำตัวให้เงียบที่สุด” เสียงเข้มแฝงข่มขู่ของบุรุษผู้นั้นดังขึ้นก่อนจะทรุดตัวลงนั่งโดยใช้ไม้ที่วางระเกะระกะบังตนเอง

            เมื่อเห็นดังนั้นนางจึงใช้ฟางที่กองอยู่แถวนั้นคลุมตนเองด้วยเช่นกัน สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของนางมีไม่ด้อยกว่าผู้อื่นหรอกนะ

            ‘ในเมื่อตั้งใจจะมีชีวิตยืนยาว ข้าไม่มีทางยอมตายอยู่ที่นี่หรอก’

            ตึกตัก ๆ หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ในขณะที่มันกำลังจะก้าวเข้ามาก็ถูกเสียงเรียกของพวกเดียวกันเรียกเอาไว้ก่อนที่มันจะรีบแยกย้ายกันหลบหนีไป

            “แม่นางเจ้าออกมาเถิด”

            “พวกมันไปแล้วหรือเจ้าคะ” แม้นางจะทำใจกล้าแต่ทว่าเสียงที่เอ่ยออกมากลับสั่นเล็กน้อย ก็ใครมันจะไปเคยอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

            “อืม” เขาบอกด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ

            “ท่านได้รับบาดเจ็บหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามเมื่อเห็นเขาเอามือกุมท้องในสภาพที่ไม่ใคร่ปกติ

            “อืม แต่ไม่มาก” บุรุษที่สวมหน้ากากไม้ปิดบังใบหน้าครึ่งบนเอาไว้บอก

            “เช่นนั้นข้าจะไปตามหมอให้ท่านนะเจ้าคะ” นางตั้งใจจะไปตามหมอให้จริง ๆ นั่นแหละ แต่แค่จะไม่กลับมาแล้ว แม้คนผู้นี้จะช่วยนางไว้ แต่ก็ไม่แน่อาจจะไปทำเรื่องไม่ดีมาจึงถูกตามล่า ดังนั้นควรรีบพาตัวออกห่างให้เร็วที่สุด

            “ประเดี๋ยวก่อนแม่นาง” เขารั้งชายอาภรณ์ของนางไว้

            “มีอันใดหรือเจ้าคะ”

            “เจ้าอย่าเพิ่งออกไปจะดีกว่า เกิดพวกมันย้อนกลับมาเจ้าจะเป็นอันตราย”

            ‘เขาก็พูดถูก’ เช่นนั้นแล้วนางควรทำเช่นไรดีก่อนจะหน้าเสียเมื่อเห็นเลือดไหลเปรอะเปื้อนมือเขายิ่งกว่าเดิม

            “ท่านบาดเจ็บมากเช่นนี้ หากไม่รีบไปตามหมอ แล้วท่านตายไปเช่นนี้ ข้ามิกลายเป็นคนร้ายสังหารท่านหรือเจ้าคะ แล้วอีกอย่างข้ากลัวท่านจะเป็นผีมาหลอกหลอนข้า เอ่อ...ขอโทษเจ้าค่ะ” นางเผลอพูดในสิ่งที่คิดออกไปก่อนจะยิ้มแหยๆ ออกมา

            “เจ็บแค่นี้ข้าไม่ตายหรอก เจ้าช่วยฉีกชายอาภรณ์มาพันห้ามเลือดให้ข้าที”

            “จะดีหรือเจ้าคะ” อาภรณ์ตัวนี้มารดาเพิ่งมอบให้นางเมื่อวาน หากมันฉีกขาด นางจะโดนดุหรือไม่

            “เจ้าไม่ทำก็ไม่เป็นไร แต่หากข้าตายไปเพราะเจ้าไม่ช่วย ข้าจะเป็นผีมาหลอกเจ้า”

            ‘อ้าว! ไอ้คนชั่ว เป็นเจ้าที่พากลุ่มคนถือดาบเปื้อนเลือดมาหาข้า ยังมีหน้ามาข่มขู่ข้าอีก’ แม้ในใจจะด่าทอแต่ทว่านางกลับต้องลงมือทำตามที่เขาต้องการ ก็นะเขาเก่งกาจเอาตัวรอดจากกลุ่มคนที่ตามล่าได้ เช่นนั้นเขาย่อมไม่ธรรมดา และคนที่ไม่ธรรมดาเช่นเขาย่อมสังหารนางได้โดยไม่ต้องออกแรงมาก ดังนั้นการยอมทำตามที่เขาบอกคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

            “ก็ได้เจ้าค่ะ” นางตอบรับก่อนจะถลกอาภรณ์ขึ้นเล็กน้อยแล้วฉีกมันออกมา ในใจนึกขอโทษมารดาผู้แสนดีแต่ปากร้ายไปด้วย

            “เจ้า!” บุรุษที่นอนพิงกองไม้ตกใจไม่น้อยที่เห็นนางถลกชายอาภรณ์ขึ้นจนเผยให้เห็นข้อเท้าและเข่าก่อนจะฉีกชายอาภรณ์เช่นที่เขาต้องการ

            หากบาดแผลติดเชื้อขึ้นมาก็อย่ามาโทษนางภายหลัง เป็นท่านเองที่ร้องขอ โทษข้าไม่ได้

            “ท่านถอดอาภรณ์ออกก่อนได้หรือไม่” แผลกว้างขนาดไหนก็ไม่ทราบหากพันไม่ดี ประเดี๋ยวเลือดไม่หยุดไหลก็จะไม่ยอมปล่อยนางไปเสียที

            ฮือ...เสี่ยวหลงเปาเย็นหมดแล้วกระมัง

            “นี่เจ้า! ไร้ยางอายเกินไปแล้ว” สตรีผู้นี้กล้าดีอย่างไรมาขอให้เขาถอดอาภรณ์

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอย่าเพิ่งคิดหลงตัวเองไปไกล ที่ข้าขอให้ท่านถอดอาภรณ์เป็นเพราะว่าข้าจะได้ดูว่าแผลมันกว้างหรือเอียงซ้ายเอียงขวาประมาณใด จะได้พันแผลห้ามเลือดถูกเจ้าค่ะ” นางบอกด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

            “ขออภัยที่เข้าใจผิด”

            ภายใต้หน้ากากไม้คนผู้นี้คงรูปงามไม่น้อยถึงได้หลงตัวเอง แต่ขอโทษนะ! หากนางอยากดู นางไปดูที่หอชายงามก็ได้ แค่จ่ายตำลึงให้มากหน่อยได้ยินว่าจะลูบจะไล้จะทำอันใดก็ได้

            นางไม่เคยไปหรอกแค่เคยได้ยินสหายในโลกเก่าบอกมาว่าเป็นเช่นนี้ พอเอ่ยถึงก็อยากลองไปสักครั้งเหมือนกัน

            เพราะมัวเหม่อลอยคิดเรื่องหอชายงามอยู่หันกลับมาอีกครั้งเขาก็ปลดเปลื้องอาภรณ์เปลือยแผงอกให้เรียบร้อยแล้ว