บทที่ 2 การช่วยเหลือ (4/4)

           คุณชายรองเจียงก้มมองเทียบเชิญเข้าร่วมพิธีปักปิ่นของน้องสาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะรีบสั่งให้คนเตรียมรถม้าเขาจะออกนอกจวน

            เท่าที่เขาทราบรองเจ้ากรมยุติธรรมเหอเป็นขุนนางตงฉินที่ใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ฝักใฝ่อำนาจ ไร้ความทะเยอทะยาน แม้จะค่อนข้างมีเงินถุงเงินถังเพราะเหอฮูหยินเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมขนาดกลางอย่างโรงเตี๊ยมไฉ่เหวินที่ต้อนรับตั้งแต่ชาวบ้านไปถึงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ และแม้จะเปิดมาเกือบสิบเจ็ดปี แต่ทว่ายังมีลูกค้ามากมายสร้างรายได้ให้จวนเหอมากกว่าเบี้ยหวัดของรองเจ้ากรมยุติธรรมเหอช่างเสียอีก

            นัยน์ตาราบเรียบกวาดมองสองข้างทางในระหว่างที่เดินไปยังโถงกลางจึงได้เห็นเครื่องประดับและการตกแต่งที่เรียบง่ายแต่ทว่าดูดี ทั้งยังมีสวนที่ปลูกดอกไม้ผสมผสานกับผลไม้ซึ่งต่างจากจวนอื่นที่มักจะปลูกต้นไม้มงคล

            ‘เรียบง่าย ไร้ความทะเยอทะยานอย่างแท้จริง’ บ่งบอกได้ว่าจวนเหออาจจะไม่ได้คิดการใหญ่เพื่อแสวงหาผลประโยชน์จากตระกูลเจียงของเขา

            ที่ผ่านมามีคุณหนูตระกูลใหญ่พยายามเข้าหาและตีสนิทน้องสาวของเขาอย่างมีจุดประสงค์ ทำให้น้องสาวเขารู้สึกเข็ดขยาดที่จะคบหาหรือสนทนากับคุณหนูคนอื่น

            “คุณชายรองเจียง รอชั่วครู่นะขอรับ” พ่อบ้านจางบอกกล่าวก่อนจะรีบไปตามเหอฮูหยินที่วันนี้กลับจวนก่อนเวลาพอดี

            ผ่านไปไม่ถึงชั่วหนึ่งก้านธูป เหอฮูหยินก็ออกมาต้อนรับคุณชายรองเจียง ที่มาขอพบ

            “คารวะเหอฮูหยินขอรับ ขออภัยที่ข้ามารบกวนเวลาของท่าน”

            “ไม่เป็นไร ท่านมีเรื่องใดหรือ”

            “อีกสามวันที่จวนตระกูลเจียงจะจัดพิธีปักปิ่นของเซียวเล่อ แต่ยามนี้นางล้มป่วยจึงไม่อาจนำเทียบเชิญมาส่งด้วยตนเอง เพื่อเป็นการขออภัยที่ส่งเทียบเชิญให้คุณหนูเหอที่เป็นสหายอย่างเร่งด่วน ข้าจึงนำมาส่งด้วยตนเองพร้อมทั้งขออภัยเหอฮูหยินด้วยที่เชิญกะทันหันเช่นนี้”

            “คุณชายรองเจียงเกรงใจตระกูลเหอของเราเกินไปแล้ว ที่ผ่านมาซือซือของเราไม่ค่อยชอบออกนอกจวนจึงไม่ใคร่จะมีสหาย ข้าจึงรู้สึกยินดีที่นางได้เป็นสหายกับคุณหนูเจียง เทียบเชิญนี้ข้าจะรีบตอบกลับและแจ้งให้ซือซือทราบ”

            “ขอบคุณเหอฮูหยินที่ไม่ถือสาจวนที่ไร้ผู้อาวุโสเช่นจวนเจียง ต่อจากนี้คุณหนูเหอกับเซียวเล่อคงไปมาหาสู่กันบ่อย หากเหอฮูหยินมีเรื่องใดจะชี้แนะ สามารถเรียกข้ามาสนทนาได้เลยนะขอรับ ข้าเป็นบุรุษบางครั้งอาจจะขาดตกบกพร่องดูแลน้องสาวไม่ทั่วถึงไปบ้าง ขอเหอฮูหยินได้โปรดชี้แนะ”

            “คุณชายรองเจียงเกรงใจกันเกินไปแล้ว แต่หากท่านเอ่ยถึงเพียงนี้ ยามคุณหนูเจียงมาที่จวนเหอ ข้าจะช่วยดูแลให้อีกทาง ท่านอย่าได้กังวล”

            “ขอบคุณเหอฮูหยินที่เมตตาพวกเราสองพี่น้องขอรับ” ท่าทางนอบน้อมของบุรุษรูปงามตรงหน้าทำให้เหอฮูหยินยิ้มอ่อนโยน

            ช่างเป็นบุรุษที่รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่เสียจริง ทั้งยังกล่าววาจาได้อย่างนุ่มนวล เปิดเผยและจริงใจพลอยทำให้ผู้อาวุโสเช่นตนรู้สึกเอ็นดูไปด้วย

            “เอาเถิด มีอันใดอยากปรึกษาหารือ ท่านสามารถมาหาข้าที่จวนได้เสมอ”

            “ขอบคุณขอรับ เช่นนั้นวันนี้ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว ขอตัวลาก่อนนะขอรับ”

            “เชิญตามสบาย คราวหน้ามาก็อยู่สนทนากันให้นาน ๆ หน่อยอย่าได้ถือเป็นการรบกวน” น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยเมตตาให้ทำคนที่ไร้มารดามานานรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

            เพราะวันนี้เขาแจ้งกับพ่อบ้านจวนเหอว่าจะนำเทียบเชิญมามอบให้คุณหนูเหอเพื่อเชิญไปร่วมงานปักปิ่น ด้วยมั่นใจว่ายามนี้เหอฮูหยินน่าจะไม่อยู่จวน อย่างไรสหายของน้องสาวก็ต้องออกมาต้อนรับขับสู้ เขาจะได้รู้กันไปเลยว่านางใช่สตรีที่แย่งซื้อเสี่ยวหลงเปาจริง ๆ หรือไม่

            ทว่าคนที่ออกมาพบกลับไม่ใช่สตรีนามเหอซือซือ แต่เป็นเหอฮูหยินที่บังเอิญอยู่จวนพอดีออกมาต้อนรับ

            ในภายหน้าอย่างไรเจียงเซียวเล่อย่อมมาเยือนจวนตระกูลเหอบ่อยครั้ง ดังนั้นเขาจึงฝากเนื้อฝากตัวกับอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะได้มีคนช่วยสอดส่องอีกคน

            ‘วันนี้ไม่ได้เจอ อย่างไรอีกสามวันข้างหน้าข้าต้องได้เจอเจ้า’ แม้จะมั่นใจไม่น้อยว่าคนที่แย่งซื้อเสี่ยวหลงเปาไปเป็นสหายของน้องสาว แต่อย่างไรเขาก็อยากเห็นเช่นกันว่าสตรีที่ชอบเอ่ยวาจาออดอ้อนผู้นั้นจะทำหน้าเช่นไรเมื่อทราบว่าเขาเป็นพี่ชายของสหายนาง