บทที่ 619

แม้จะบอกว่าเป็นเรื่องภายในของจวนโหว แต่เขากลับเรียกนางว่า ‘เฉียวเนี่ยน’ เช่นนี้ ต่อให้เป็นฮองเฮาก็ไม่อาจเรียกนางด้วยแซ่หลินได้อีกต่อไป

เฉียวเนี่ยนรู้สึกซาบซึ้งใจ จึงโค้งคำนับฮ่องเต้ทันที “ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”

ฮองเฮาและองค์หญิงซูหยวนแม้จะไม่พอใจในใจ แต่ก็ทำได้เพียงตอบรับ “เพคะ”

ขณะเดียวกัน เซียวเหิงที่ปกติมักจะได้รับความสนใจ กลับคล้ายเป็นคนโปร่งแสงในเวลานี้

ตำแหน่งที่เขายืนยังคงเป็นที่จับจ้อง แต่ทว่าสายตาทุกคู่ในห้องกลับจับจ้องเฉียวเนี่ยนและฉู่จืออี้

แม้แต่เขาก็เลือนราง

เขาคล้ายจะเข้าใจแล้วว่าเมื่อสามปีก่อน เขาผิดพลาดตรงจุดใด

สามปีก่อน หากเขาพูดคำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’ ออกมาได้อย่างไม่ลังเลเช่นเดียวกับฉู่จืออี้ แม้คนทั้งจวนโหวจะตำหนิเฉียวเนี่ยน หากเขาสามารถออกโรงปกป้องนาง และพูดว่าความผิดทั้งหมดเขาขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว วันนี้ทุกสิ่งจะไม่แตกต่างไปจากนี้หรือ?

สองกำปั้นกำแน่นจนเกิดเสียงกรอบแกรบ

เซียวเหิงพยายามอย่างยิ่งที่จะอดกลั้นความเจ็บปวดราวถูกฉีกกระชากในใจ

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อสามปีก่อนถึงไม่ได้ทำเช่นนั้น?

ทำไมเมื่อสามปีก่อน เขาถึงปล่อยให้นางถูกพาตัวไปต่อหน้าต่อตาได้?"

แค