บทที่ 667

คำพูดนี้ก็ดูจะมีเหตุผลอยู่

แต่ไฟโทสะของหลินเย่ว์ยังไม่มอดลง ยังคงตะคอกเสียงกร้าว “เช่นนั้นเจ้าจะอธิบายเรื่องถังน้ำเย็นเต็มถังนั้นอย่างไร! ท่านแม่อายุก็มากแล้ว นี่ก็ใกล้เข้าฤดูใบไม้ร่วง เจ้ายังจงใจให้นางอาบน้ำเย็น ไม่ใช่ว่าต้องการให้นางป่วยหรอกหรือ?!”

“ไม่ ไม่ใช่นะ!” หลินยวนส่ายหน้าสุดแรง “เป็นเพราะน้ำเย็นสามารถกระตุ้นจุดต่าง ๆ ของร่างกาย ข้าก็แค่ได้ยินคนอื่นพูดมาว่า การอาบน้ำเย็นมีประโยชน์ต่ออาการของท่านแม่! พี่ใหญ่ดูสิ วันนี้ท่านแม่ยังจำท่านได้แล้วมิใช่หรือ?”

ได้ยินดังนั้นหลินเย่ว์พลันชะงักไป

เขาหันไปมองฮูหยินหลินที่อยู่ข้าง ๆ ก็เห็นนางขมวดคิ้ว ดวงตาคู่นั้นกำลังมองเขาอยู่ แล้วเรียกอีกครั้ง “เย่ว์เอ๋อร์…”

ใช่แล้ว นางจำเขาได้แล้ว

ท่านแม่จำเขาไม่ได้มาพักหนึ่งแล้ว

ในชั่วขณะนั้น ไฟโทสะของเขาก็มอดลงกว่าครึ่ง

เขามองหลินยวน คิ้วขมวดเป็นปม “เพราะอย่างนั้น เจ้าทำทั้งหมดเพื่อท่านแม่หรือ?”

หลินยวนรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างยิ่ง น้ำตาหยดโตไหลลงมา “ก็แน่สิเจ้าคะ ทั้งหมดก็เพื่อท่านแม่! พี่ใหญ่ ข้าปฏิบัติต่อท่านแม่และพี่อย่างไร พี่รู้อยู่แก่ใจ ทำไมถึงเข้าใจข้าผิดแบบนี้ ฮือฮือฮือ…”

เห็นหลินยวนร้อง