ตอนที่ 3 หัวใจแตกสลาย

ตอนที่ 3

หัวใจแตกสลาย

“เลือดของเพื่อนผมเองครับ พอดีว่าวันนี้เพื่อนผมประสบอุบัติเหตุ ผมก็เลยพาไปส่งโรงพยาบาล ตอนนี้อาการก็ไม่สู้ดีนักครับ ผมก็เลยไม่ได้ไปที่ว่าการอำเภอ” น้ำเสียงของธมกรฟังดูสั่นเครือ ดวงตาของเขาแดงก่ำทั้งบวมเป่งเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เขาผละออกจากผู้เป็นย่าแล้วเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

เขาปิดห้องและทรุดลงนั่งพิงประตูห้อง น้ำตาลูกผู้ชายไหลเอ่ออาบแก้ม วันนี้เป็นวันครบรอบการคบกัน 3 ปีของเขากับสิกานต์และในที่สุดวันนี้คือวันที่เขาตัดสินใจที่จะบอกความจริงกับเธอว่าเขานั้นมีคู่หมั้นอยู่แล้ว ตอนแรกเขาอยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง อยากใช้ชีวิตกับผู้หญิงที่เขารัก ถ้าเขาบอกเธอว่าเขาจะต้องไปจดทะเบียนสมรสวันนี้และเธอห้ามเขาไว้ เขาจะตัดสินใจหนีไปใช้ชีวิตกับเธอสองคนและไม่กลับมาที่ประเทศไทยอีก แต่แล้วเขายังไม่ได้สารภาพกับเธอด้วยซ้ำ เมื่อเขาเดินไปรอสิกานต์อยู่ตรงทางม้าลาย เธอก็โบกมือส่งยิ้มให้เขา ธมกรจึงโบกมือส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน

            “รออยู่ฝั่งนั้นแหละ เดี๋ยวผมข้ามไปรับ” ธมกรกำลังรอสัญญาณไฟที่จะข้ามไปรับสิกานต์แต่แล้วสิกานต์ก็ตะโกนกลับมาหาเขา

            “ไม่ต้องค่ะ ฝั่งฉันไฟเขียวแล้ว เดี๋ยวฉันจะข้ามไปหาคุณเอง” หญิงสาวยิ้มกว้างและโบกมือให้กับชายหนุ่ม เธอก้าวเดินข้ามทางม้าลายมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยิ้ม แต่แล้วก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็ว

ธมกรที่หันไปเห็นว่ารถยนต์คันนั้นคงจะเบรกไม่ทัน เขารีบตะโกนห้ามสิกานต์ทันที

            “กานต์อย่า” สิ้นเสียงเขารถยนต์คันนั้นพุ่งชนสิกานต์เข้าเต็มเปา

            “โครม!!”

“กานต์!!” สิกานต์ที่โดนชนด้วยความเร็วและแรงของรถคันนั้นทำให้ร่างของเธอนั้นลอยกระเด็นตกไปไกลถึงอีกฝั่งของถนน

“ตึก!”

“กานต์!” ธมกรร้องเรียกชื่อเธอสุดเสียง สิกานต์ที่สติเริ่มเลือนรางก็เห็นภาพของชายหนุ่มนั้นวิ่งข้ามถนนตรงมาที่เธอ เขาวิ่งถลาล้มลงไปดึงร่างของเธอเข้ามากอดและเขย่าหญิงสาวจนตัวสั่น

            “กานต์อย่าเป็นอะไรนะ กานต์ลืมตามองผมก่อน ผมมีเรื่องจะบอกคุณ กานต์ได้ยินผมไหม” ชายหนุ่มตะโกนร้องเรียกผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดที่บัดนี้สภาพร่างกายของเธอนั้นแทบดูไม่ได้ เลือดที่ออกจากร่างของเธอทาทั่วบริเวณนั้น กะโหลกศีรษะยุบเลือดไหลอาบกางเกงของเขา อีกทั้งขาทั้งเธอก็ยังผิดรูปอีกด้วย ยิ่งเขาเห็นสภาพของเธอก็ยิ่งน่าเวทนาและสงสารเธอใจแทบขาด มันเป็นความทรมานที่ไม่อาจบรรย่าได้ที่ต้องเห็นคนที่รักอยู่ในสภาพนี้ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ใบหน้าหวานที่เคยสวยงามบัดนี้อาบทาไปด้วยเลือดสีแดงสด

            “ผมรักคุณกานต์ ผมรักคุณ”

            รถเข็นถูกเคลื่อนไปด้วยแรงดันของบุรุษพยาบาลทั้งสี่คนที่กำลังเร่งนำร่างของสิกานต์นั้นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

“กานต์ได้ยินไหมกานต์อย่าเป็นอะไรนะ” บุรุษพยาบาลคนหนึ่งดันหน้าอกของเขาไว้เพื่อไม่ให้เขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

            “คุณเป็นญาติของผู้ประสบอุบัติเหตุใช่ไหมครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยกรอกประวัติของเธอให้ด้วยนะครับ” ธมกรที่น้ำตาไหลอาบแก้มนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉินจู่ ๆ เขาก็ทิ้งตัวลงนอนกับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงและในที่สุดเขาก็หมดสติไป พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

            “กานต์” เขาเรียกชื่อของผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ ภาพนั้นยังจำได้ติดตาว่าสภาพของหญิงสาวที่ถูกรถชนจนลอยกระเด็นนั้นคงเป็นภาพที่เขานั้นไม่มีวันลืม

            “คุณพูดถึงผู้หญิงที่มากับคุณเหรอคะ” พยาบาลสาวที่มาดูน้ำเกลือให้เขาถามขึ้นเสียงแผ่ว ธมกรรีบลุกตึงตังขึ้นด้วยความตกใจที่สติสัมปชัญญะของเขานั้นกลับมาครบถ้วน

            “แฟนผม แฟนผมเป็นยังไงบ้าง” พยาบาลสาวส่ายหน้าไปมา

“แฟนของคุณยังอยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ คงต้องรออีกสักระยะ”

            “ถ้าอย่างงั้นช่วยถอดสายน้ำเกลือให้ผมได้ไหมครับ ผมจะไปหาแฟน” เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ น้ำตาก็เริ่มไหลเอ่อออกมาอีกครั้ง

            “แต่ว่าร่างกายของคุณ”

            “ผมไม่เป็นไรครับ ผมไม่เจ็บแต่กานต์” เขากลืนก้อนสะอื้นที่มันดันอยู่ที่ลำคอให้ลึกลงที่สุดด้วยความเจ็บปวดและทรมานทั้ง ๆ ที่ในใจของเขานั้นมีคำตอบอยู่แล้วว่าหญิงสาวจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้หรือเปล่า แต่เขาก็อยากจะรอปาฏิหาริย์ที่จะทำให้คนรักของเขานั้นฟื้นกลับมาหาเขาอีกครั้ง

            เมื่อพยาบาลถอดสายน้ำเกลือให้เขาแล้ว เขาก็มานั่งรอสิกานต์อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินผ่านไปเป็นเวลาสองชั่วโมง หมอก็เดินออกมาจากห้องผ่าตัด ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาหมอทันที

            “หมอเป็นยังไงบ้างครับ” เสียงชายหนุ่มสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มจนหมอและพยาบาลที่เดินออกมาด้วยกันนั้นนิ่งเงียบไปสักพัก

            “คือร่างกายของเธอบอบช้ำมากนะครับ”

            “ขอร้องล่ะครับ” เขาคุกเข่าลงตรงหน้าหมอที่ทำการผ่าตัดให้เธอ ด้วยอยากจะร้องขอไม่ว่ายังไงให้หมอนั้นช่วยแฟนของเขาให้กลับมาเหมือนเดิม เขาสะอื้นไห้จนตัวโยน

            “คุณครับ ผมไม่รู้ว่าเธอจะผ่านคืนนี้ไปได้หรือเปล่า” คำพูดของหมอทำให้มือหนาที่เกาะชุดของหมออยู่นั้นร่วงเผาะลงกับพื้น เขาแทบจะไม่มีแรงที่พยุงยกมือขึ้นด้วยซ้ำ เมื่อคำตอบที่มันอยู่ในใจถูกฉายซ้ำวนด้วยคำตอบของหมอเจ้าของไข้

            “คุณคะ ไหวไหมคะ” นั่นเป็นคำถามสุดท้ายที่ธมกรได้ยินและแล้วทุกอย่างก็เหมือนจะดับวูบลงไปอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าเขาสลบไปนานเท่าไหร่เมื่อตื่นฟื้นขึ้นมาเขาก็รีบติดตัวลุกจากเตียงคนไข้แล้วเดินตรงไปยังห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

            “คุณคะ คุณควรกลับบ้านไปพักก่อนนะคะ”

            “ไม่ครับ ผมจะเฝ้าเธอ”

            “ถึงคุณเฝ้าอยู่ตรงนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ คุณควรกลับบ้านไปอาบน้ำแล้วก็ไปพักผ่อน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวทางโรงพยาบาลจะโทรไปแจ้งนะคะ”

ยิ่งนึกถึงภาพที่สิกานต์นั้นโดนรถชนต่อหน้าต่อตาเขายิ่งทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ ทำไมนะ ทำไมเธอไม่รอเขาอยู่ฝั่งนั้น ทำไมเธอจึงอยากจะวิ่งข้ามถนนมาหาเขา ทำไม ทำไมฟ้าถึงทำให้เขาเจ็บปวดปางตายอย่างนี้ทำไมนะ ทำไม เขาพย่าามหาคำตอบอยู่ภายในใจครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้ว่าทำไมชีวิตเขาต้องพลัดพรากจากคนที่เขารักและจะต้องถูกบังคับให้อยู่กับคนที่เขาไม่แม้จะเจอหน้าค่าตากัน แล้วเขาจะรักผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงในเมื่อคนที่เขารักเต็มหัวใจคือสิกานต์