พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 10 เลือดเย็นรังแกลูกเขา

บทที่ 10

 นิตาเธอนัดเจอยศที่ร้านอาหารซึ่งไม่เข้าไปในบ้านไม่อยากไปเจอผู้หญิงอีกคนที่เป็นภรรยาของยศเพราะทั้งสองคนไม่ถูกกัน 

"ที่อารมณ์เสียแบบนี้ยังจัดการไอ้ธารามไม่ได้ใช่ไหม วิธีง่ายๆ แค่นี้ทำไมแกถึง...." นิตาถอนหายใจและวางแก้วน้ำลง ธารามไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปที่จะคว้าเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้าซึ่งนิตารู้ดี

"คุณพ่อคะ คุณธารามไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เอาผู้หญิงที่ไหนก็ได้มาทำเมียหรือว่าคว้าผู้หญิงข้างทางมาบำเรอร่างกาย เขาให้เกียรติผู้หญิงด้วยซ้ำ นิตาไม่อยากพูดถึงตรงนั้นตอนนี้ธารามมีใจให้กับหลินหลินหลานสาวของคุณพ่อนั่นแหละ" นิตาที่อยู่กับพ่อตัวเองแตกต่างจากนิตาที่อยู่กับธารามน้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นน้ำเสียงแข็งกระด้างพูดด้วยความโมโห

"เอาเถอะที่แกต้องการให้ฉันออกมาหาไม่มีอะไรจริงๆ แกเข้าไปหาฉันที่บ้านก็ได้นะ ทำเหมือนไม่เคยเข้าไป" 

"ไม่เอาค่ะ ไม่อยากไปเจอเมียใหม่ของคุณพ่อ ที่นิตานัดเจอคุณพ่อในวันนี้ นิตามีเรื่องอยากให้คุณพ่อช่วย" ผู้ชายวัยกลางคนใบหน้าจ้องมองผู้เป็นลูกสาวฝั่งตรงข้ามของโต๊ะจนคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยที่ลูกสาวนั้นต้องการให้ตัวเองช่วยอะไร

"พูดมาตรงๆ" 

"ตอนนี้ดูเหมือนว่าธารามจะยังมีโซ่ทองคล้องใจคือไอ้เด็กบ้านั่น นิตาอยากให้คุณพ่อทำยังไงก็ได้ให้มันไปให้พ้นๆ" ผู้เป็นพ่อนั้นหยิบแก้วน้ำกระดกดื่มสายตามองมายังลูกสาวทั้งสวยและน่ารักแต่ใจนั้นโหดร้าย

"หมายถึงลูกชายของมันน่ะเหรอ ก็แค่เด็กสองขวบทำไมถึงจะต้องอิจฉามัน อีกทั้งถ้าแกเป็นแม่เลี้ยงที่ดีไอ้ธารามมันจะรักแกด้วยซ้ำ" 

"ตอนนี้ไอ้เด็กสองขวบที่คุณพ่อพูดมันกำลังเชื่อมใจให้พ่อและแม่มันกลับมารักกัน และถ้าเป็นอย่างนั้นในสิ่งที่คุณพ่อหวังมันคงไม่ได้หรอกนิตาจะกลับแล้ว ถ้าไม่ช่วยก็อย่าหวังว่าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ" นิตาเธอลุกขึ้นโดยที่เสียมารยาทกับพ่อตัวเองในขณะที่ก้มหยิบกระเป๋าผู้เป็นพ่อนั้นลุกขึ้น

"แกจะให้ฉันฆ่าเด็กสองขวบเนี่ยนะ" 

"นิตาไม่ได้ให้คุณพ่อฆ่ามัน แต่นิตาต้องการให้คุณพ่อทำยังไงก็ได้ที่ไม่ให้มันกับธารามเป็นสายเลือดเดียวกัน" ผู้เป็นพ่อนั่งลงที่โซฟาอีกครั้งคว้ามือให้จับลูกสาวนั้นนั่งด้วย

"นิตาแกก็ใจเย็นก่อนทีเวลาอยู่กับมันทำท่าทีอ่อนหวานอ่อนโยนเหมือนกับผู้หญิงเรียบร้อย ตอนอยู่กับพ่อของแกแทบจะกินหัว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องจัดการแม่มันก่อน" 

ใบหน้าของผู้ชายวัยกลางคนแสดงความเจ้าเล่ห์ยกยิ้มด้วยมุมปากซึ่งในใจของเขานั้นมีแผนการที่จะเล่นงานหลินหลินกับลูกชาย 

"นิตาขอเร็วที่สุด" 

"แกก็ต้องเป็นคนลงมือทำ ตอนนี้ธารามมันเข้าใจผิดว่าเมียของมันถูกไอ้เฉินลู่ลากขึ้นคอนโด เราต้องไปที่ต้นเหตุไปเริ่มจากจุดนั้นและทุกอย่างมันจะราบรื่น" ใบหน้าสวยจ้องมองผู้เป็นพ่อตัวเองและยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์แผนการร้ายของพ่อเธอนั้นช่างร้ายลึกและความคิดหลักแหลม

"คุณพ่อ คุณพ่อพูดแบบนี้หมายความว่า" 

"ตีงูต้องตีให้ตาย ถ้าจะกำจัดใครก็ต้องกำจัดให้หมดทั้งต้นตออย่าให้มันย้อนกลับมาหาเรา เฉินลู่เป็นลูกเขยของผู้มีอิทธิพลซึ่งเมียตามใจมาก ต่อให้จับได้ว่ามีผู้หญิงกี่ครั้งเมียก็ยอมได้แต่ตามตบผู้หญิงไม่มีปัญญาเอาผัวตัวเองให้อยู่ และลองคิดดูสิถ้าเฉินลู่มันร่วมมือกับเราแผนการที่จะกำจัดนิตากับลูกของมันก็ง่ายนิดเดียว" 

ผู้ชายวัยกลางคนนั้นพูดพร้อมกับมองขึ้นบนเพดานยังไม่ทันจะสำเร็จในแผนการแต่ทำท่าทีล่องลอยเหมือนกับแผนการนั้นสำเร็จแล้ว

"แล้วทำยังไงนิตาถึงจะเจอกับคุณเฉินลู่"

ทั้งพ่อและลูกพากันวางแผนเล่นงานหลินหลินเพราะต้องการที่กำจัดหลินหลินออกไปจากบ้าน

กลับมาทางด้านของหลินหลิน

เด็กผู้ชายตัวเล็กหัวเราะในขณะที่กินข้าวมีความสุขที่พ่อกับแม่นั้นใส่ใจตัวเองเป็นครั้งแรกและวันแรกที่เธอนั้นเห็นลูกมีความสุขโดยที่เมื่อก่อนนี้หลินหลินไม่เคยใส่ใจดูแลลูกเลยถึงแม้ว่าจะให้ความสำคัญกับลูกแต่การดูแลแตกต่างกันนอกจากพี่เลี้ยงน้องณธีก็อยู่กับคุณตาแต่หลังจากที่ตาของเขาเสียน้องณธีก็ได้อยู่แต่กับพี่เลี้ยงจนกระทั่งวันนี้ที่พ่อแม่ของเขาอยู่ด้วยกันหัวเราะกันต่อหน้าลูก

"อยู่แบบนี้ได้ไหม" น้องณธีนั่งโต๊ะอาหารสำหรับเด็กโดยที่พ่อของเขาคือธารามอยู่ทางด้านขวามือส่วนด้านซ้ายคือหลินหลินมือ น้อยทั้งซ้ายและขวาจับมือของผู้เป็นแม่กับพ่อมาใส่กัน

ใบหน้าน้อยมองหน้าพ่อและแม่สลับกันก่อนที่จะเอ่ยพูดด้วยความเป็นเด็กอยากมีความสุขและอยู่แบบนี้พร้อมหน้าพร้อมตา

"ได้สิหม่ามี๊กับป๊าอยู่ด้วยกันตลอดไปอยู่แล้วใช่ไหมป๊า" หลินหลินเธอยังคงมีความหวังว่าสามีของเธอนั้นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอไม่เคยคิดว่าความโกรธแค้นของเขานั้นคือเรื่องจริงอาจจะเป็นสิ่งที่เขาประชดเธอเท่านั้น ส่วนธารามได้เพียงแต่ยิ้มและพยักหน้าให้กับลูกชายเขายกมือลูบหัวน้องณธีเบาๆ และป้อนข้าวต่อ

"กินข้าวดีกว่าครับ กินให้หมดแล้วเราค่อยคุยกันนะ" 

"คืนนี้ป๊ากับหม่ามี๊นอนด้วย" ด้วยความเป็นเด็กและยังพูดไม่ทันเก่งเขาพยายามที่จะบอกให้พ่อกับแม่นั้นนอนด้วย

"โอ๊ย" อยู่ๆ เสียงที่ดังขึ้นจากทางหน้าประตูก็ร้องเสียงดังขัดจังหวะ จนต้องหันไปมองเป็นนิตาเดินเข้ามาทำถุงของกินหล่นและร้องเสียงดัง ธารามจึงรีบลุกขึ้นและเดินไปดูนิตาที่ด้านหน้าประตู

"นิตาเป็นอะไรหรือเปล่า" หลินหลินมองสามีตัวเองที่กำลังจับมือของนิตาผู้เป็นเมียที่ยอมรับไม่ได้ไม่ที่ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้สามีตัวเองมักจะโมโหและไม่พอใจ ในเมื่อกล้าที่จะเสแสร้งและแกล้งทำเป็นคนดี เธอก็จะได้เจอดีนิตา

หลินหลินเธอลุกขึ้นเดินไปแทรกสามีตนเองและจับมือของนิตา

"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆ ถึงทำของร่วงแบบนี้หรือว่าตะคริวกินไม่ดีนะ ถ้าตะคริวกินแล้วเข้าสู่หัวใจตายได้เลยนะมานั่งพักก่อน" 

ไม่เพียงแต่นิตาที่ตกใจแม้กระทั่งธารามยังตกใจที่อยู่ๆ หลินหลินนั้นดีแถมทั้งยังเป็นห่วงนิตาอีกด้วย

"คุณคะ ป้อนข้าวลูกต่อเถอะคะ เดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลเอง" หลินหลินหันกลับไปยิ้มให้กับธารามและบอกให้เขากลับไปป้อนข้าวลูก ส่วนตัวเองนั้นบีบมือของนิตากัดฟันดังกรวดๆ แต่ก็ยังคงฉีกยิ้มให้กับผู้หญิงเสแสร้งที่จ้องจะงาบสามีตัวเอง

"เป็นอะไรหรือเปล่าเดี๋ยวนวดให้นะ" ในการนวดของเธอทั้งบีบและกดหักนิ้วของนิตาจนเธอต้องดึงมือออก

"อีบ้า" หลินหลินยกมือใช้นิ้วชี้สัมผัสปากตัวเองไม่ให้นิตานั้นร้องเสียงดัง

"จุ๊ๆ ไม่เอาสิอย่าร้องเสียงดังนะ ปล่อยให้พ่อกับลูกเขาอยู่ด้วยกันป้อนข้าวกัน ดูสิเขามีความสุขมากเลยนะ เธอคงไม่เข้าใจหรอกเพราะว่าเธอไม่เคยมีพ่อมีแม่ เธอก็เลยไม่เคยได้สัมผัสกับเหตุการณ์แบบนั้น ฉันเข้าใจ" นิตาจ้องมองหลินหลินเหมือนกับว่าเธอตกใจในสิ่งที่หลินหลินพูด

"เธอกำลังจะพูดอะไรไม่มีพ่อไม่มีแม่ได้ยังไง พ่อของฉันก็คือน้องชายของพ่อเธอไง" 

"อ้าว....เหรอเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าอายศที่เป็นหมันสามารถมีลูกสาวที่สวยและร่านแบบเธอได้" นิตากลืนน้ำลายลงคอในสายตามองหลินหลินซึ่งเปลี่ยนไปเธอดูกลัวหลินหลิน

"เธอกำลังจะพูดอะไร เธอหมายถึงอะไรหลินหลิน ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะแพ้เธอเลยหาวิธีใส่ร้ายฉันแต่เสียใจด้วยนะ ธารามเขาไม่เชื่อเธอหรอก" 

"อย่าให้ฉันเอาความจริงมาแฉนะ เพราะคนที่จะเสียใจก็คือเธอจำไว้เลิกยุ่งกับสามีชาวบ้านซะ" หลินหลินเธอลุกขึ้นและยิ้มให้นิตาอย่างยั่วโมโหก่อนที่จะเดินมาหาลูกชาย 

"เธอคุยอะไรกับนิตา" เมื่อมาถึงเขาคงเป็นห่วงกันมากจึงรีบถามว่าคุยอะไรกับผู้หญิงของเขา

"ฉันก็จะทำทุกอย่างให้ความรักของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไงคะ" หลินหลินยังคงรอให้ธารามผู้เป็นสามีนั้นกลับมารักตัวเองเหมือนเดิมในแววตาของหลินหลินจ้องมองไปยังธารามที่เขาไม่กล้าสู้หน้า

"คุณป้อนข้าวลูกไปเถอะผมมีธุระ" เขาแค่แคร์ความรู้สึกกันมากแม้ธารามป้อนข้าวลูกก็ยังละถ้วยข้าวของลูกและเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น

หลินหลินยกมือลูบหัวของลูกชายเบาๆ และยิ้มให้เด็กน้อยที่น่ารักคนนี้ 

"หม่ามี๊จะทำทุกอย่างให้ครอบครัวของเรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะลูก หม่ามี๊รักหนูนะ"