พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 7 ชีวิตที่สิ้นหวัง

บทที่ 7

 คนตัวโตสวมใส่ชุดกาวน์หมอสีขาวนั่งเก้าอี้ด้านข้างของเตียงกุมมือของหญิงสาวที่ตนเองนั้นรักตั้งแต่ตอนเรียน ใบหน้าน้อยซีดเซียวจนดูน่ากลัวเขาช่วยให้เธอพ้นขีดอันตรายแต่ยังคงมีไข้อ่อนๆ 

"หลินหลินทำไมเธอถึงตกอยู่ในสภาพนั้น" เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมตื่นขึ้นยังคงหวาดผวากับเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนหน้านี้จนกลายเป็นเสียงละเมอร้องไห้ 

"หลินหลินเธอกำลังฝันร้าย" เรือนร่างบางลืมตาตื่นขึ้นตกใจผวากอดคนตรงหน้าด้วยความกลัว เมื่อเธอรู้ว่าตัวเองนั้นพ้นจากอันตรายยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนัก

"หมอคิม ฮื่อๆ" มือหนาของคนตัวโตนั้นลูบหัวของร่างบางเบาๆ และโอบกอดกระชับแน่น

"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้วค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกตั้งสตินะหลินหลิน" หมอคิมจับไหล่ของหลินหลินทั้งสองข้างบอกให้เธอนั้นตั้งสติ คนตัวเล็กได้เพียงแต่ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเองรู้สึกเจ็บที่หน้าอกแปลกๆ 

"เป็นอะไรเจ็บหน้าอกเหรอค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าแล้วก็ปล่อยออกดูนะ นี่น้ำ" หมอคิมรีบคว้าหยิบแก้วน้ำมาให้กับหลินหลินดื่ม

"หลินอยากกลับบ้านค่ะ" หมอคิมส่ายหน้าไปมาปฏิเสธในสิ่งที่หลินหลินต้องการ เธอต้องให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาลเพราะไม่อย่างนั้นอาการของเธอจะแย่

"หลินหลินตอนนี้เธอป่วย เธอต้องให้น้ำเกลือ" 

"ก็แค่นั่งตากฝนเองไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หมอคิมให้หลินกลับบ้านเถอะนะ เดี๋ยวสามีของหลินเข้าใจผิดที่ภรรยาของเฉินลู่ทำแบบนั้น ป่านนี้ข่าวคงออกครึกโครมไปแล้ว" หลินหลินเธอยังจำได้ว่าภรรยาของเฉินลู่ทำร้ายเธอและได้ทำการไลฟ์สดกล่าวหาว่าเธอนั้นมายั่วสามีตัวเอง หลินหลินจึงกลัวว่าธารามสามีของฌธอจะเข้าใจผิดจึงอยากกลับบ้านแต่หมอคิมไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับบ้าน

"ไม่ได้นะหลินหลิน เธอป่วยอยู่และเธอไม่ใช่แค่เป็นไข้" หลินหลินเธอหยุดชะงักใบหน้าน้อยจ้องมองหมอคิมขมวดคิ้วเพ่งมองใบหน้าของหมอคิมที่บอกว่าเธอไม่ได้ป่วยแค่เป็นไข้

"หมอคิมหมายความว่ายังไง หลินเป็นอะไรทำไมไม่ได้เป็นแค่ไข้" หมอคิมก้มหน้าลงและถอนหายใจ 

"ตับของหลินไม่ปกติและยังมีโรคหัวใจที่เพิ่งเป็นในระยะเริ่มแรก ร่างกายของหลินอาจจะยังไม่ได้แสดงอาการอะไรในตอนนี้ แต่ข้างภายในต้องรักษาไม่อย่างนั้นตับของหลินจะกลายเป็นมะเร็งและโรคหัวใจที่เกิดขึ้นด้วยแล้วจะทำให้..."

หมอคิมไม่ได้พูดต่อหลินหลินเธอก้มหน้าลงชีวิตไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอกับโรคร้ายไม่เคยคิดว่าชีวิตเธอจะมาอยู่ที่จุดนี้ได้ 

"ไม่ต้องเสียใจนะหลินหลิน และไม่ต้องกลัวพี่เป็นหมอเฉพาะทางเกี่ยวกับโรคนี้เลย พี่ไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงที่พี่รักเป็นอะไรแน่นอน หลินหลินให้ความร่วมมือรักษาโรคที่เป็นอยู่ให้หายก่อนนะ เรื่องอื่นช่างมันก่อน" หมอคิมกุมมือของหลินหลินเอาไว้แล้วขอให้เธอนั้นร่วมมือกับเขาเพื่อรักษาโรคให้หายก่อน

หลินหลินนั้นดึงมือตัวเองออกจากมือหมอคิมและยิ้มให้เขาเหมือนกับคนที่ไม่กลัวกับโรคที่เป็นอยู่ในตอนนี้

"หมอคิมบอกว่าหลินเพิ่งจะเป็นระยะเริ่มเเรกไม่ใช่เหรอ แสดงว่าหลินก็ยังมีเวลาเอาไว้หลินจะมารักษานะคะ ช่วงนี้ขอจัดการเรื่องบางเรื่องก่อน สามีหลินเขางอนมากต้องง้อสามีให้สำเร็จก่อน" หลินหลินเธอยิ้มให้กับหมอคิมแต่เขานั้นกลับส่ายหน้าไปมาในความที่ไม่ห่วงตัวเองของหลินหลินที่จะไปง้อสามีของเธอก่อน

"ไม่ได้นะหลินหลินจะปฏิเสธการรักษาแบบนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าโรคที่เป็นอยู่จะรักษาให้หายได้ง่ายๆ นะ จะปล่อยให้มันลุกลามหรือยังไง อีกอย่างคุณธารามสามีของหลินนั้นเขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาไม่ได้รักหลินหรอก" หมอคิมจับมือของหลินหลินและพยายามอธิบายเพื่อให้เธอรักษาตัวเองก่อนรวมทั้งพูดถึงสามีของเธอจึงทำให้หลินไม่พอใจจนกระชากมือออก

"ขอโทษนะคะ หลินขอบคุณพี่หมอคิมมากๆ แต่อย่าพูดถึงสามีของหลินแบบนี้อีกเพราะเขาเป็นคนดีแน่นอน ที่เขาเป็นแบบนั้นมันมีเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เขาเข้าใจผิดแน่ๆ" 

หลินหลินเธอลงจากเตียงจับสายน้ำเกลือกระชากออกเองเพราะเธอเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจมาโดยตลอดจึงไม่ยอมฟังในสิ่งที่หมอคิมบอกด้วยความเป็นห่วงแต่กลับเดินออกมาจากโรงพยาบาลในสภาพร่างกายทรุดโทรม

"อย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง" หมอคิมถึงแม้ว่าในใจนั้นจะรู้สึกนอยส์หลินหลินแต่เขาไม่สามารถโกรธผู้หญิงคนนี้ได้ลงและยังคงเป็นห่วงหลินหลินเอามากๆ ซึ่งเวลานี้ก็ดึกมากแล้วหมอคิมจึงวิ่งตามออกมาและบอกว่าจะไปส่ง

"ผู้หญิงแบบเธอมันไร้ยางอายจริงๆ ฉันล่ะขยะแขยงในตัวของเธอที่สุด" เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหน้านั่นเสียงที่คุ้นเคยเป็นเสียงสามีของเธอเอง ธารามมองมาที่หลินหลินและเห็นหมอคิมในขณะที่หมอคิมจับมือของหลินหลินบอกว่าจะไปส่งเธอพอดี

หมอคิมปล่อยมือของหลินหลินเขาจ้องมองไปยังธารามด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

"คุณพูดเกินไปหรือเปล่า" หมอคิมจ้องมองหน้าของธารามด้วยความโมโหไม่พอใจในคำพูดที่ดูถูกหลินหลิน แต่ธารามนั้นโมโหมากกว่าปากบอกว่ารังเกียจขยะแขยงแต่พอเห็นหมอคิมจับมือของหลินหลินกับโกรธจนใบหน้าแดงไปถึงก็ใบหู ธารามพุ่งตัวกำหมัดแน่นต่อยเข้าใบหน้าหมอคิมจนล้มลงไปกองกับพื้น

"หยุดนะคะคุณ คุณธารามหยุด" หมอคิมล้มลงไปกองกับพื้นแล้วธารามยังคงตามไปต่อยซ้ำอีก หลินหลินจึงห้ามเอาไว้เธอผลักหน้าอกของธารามและพยยามแทรกตัวเข้าไประหว่างกลางกันหมอคิมไว้

"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ผู้หญิงแบบเธอมันน่าขยะแขยง ฉันควรเอะใจตั้งแต่แรกว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อนแต่ฉันก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะสำส่อนได้ขนาดนี้" น้ำเสียงตะคอกใบหน้าตะเบ็งเสียงใส่จนคอสั่นเอ่ยด่าว่าให้กับหลินหลินว่าสำส่อน

"คุณกำลังเข้าใจผิดนะคะธาราม" หลินหลินยังคงพยายามที่จะอธิบายให้กับสามีฟัง แต่เขาไม่ฟังสะบัดมือออกจนหลินหลินล้มลงไปกองกับพื้นอีกคน หมอคิมจึงขยับเข้าไปประคองหลินหลินเอาไว้

"หลินเป็นอะไรหรือเปล่า" สายตาของธารามมองมาที่หมอคิมกับหลินหลินเขาเงยหน้าขึ้นพยายามสูดลมหายใจเพื่อระงับสติตัวเอง

"ก็เหมาะสมกันดีนี่ อยากได้เหรออยากได้เมียคนอื่นมากใช่ไหมชอบกินของมือสองหรือว่าของเหลือเดน หึ ก็เอาไปสิ เอาไปเลยกูขยะแขยงผู้หญิงคนนี้ที่สุดแล้ว" ผู้ชายที่เคยแสนดีวันนั้นเขาหายไปไหนแล้วทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ไม่ยอมฟังอะไรและยังใจร้ายกับเธอ 

หลังจากที่เขาบอกว่ายกหลินหลินให้หมอคิมเขาหันหลังและเดินหนีออกไปทันที

"ฮื่อๆ ธาราม คุณกำลังเข้าใจฉันผิดกลับมาก่อนกลับมาก่อนได้ไหม คุณกำลังเข้าใจฉันผิด" หลินหลินที่นั่งอยู่กับพื้นพยายามเอื้อมมือและร้องเรียกให้สามีตัวเองนั้นหันกลับมาหาตัวเองแต่เขาเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย

"หลินหลินเขาเป็นคนไม่ดีเห็นแล้วใช่ไหมเลิกกับเขาเถอะ" หมอคิมจับมือของหลินหลินและบอกให้เธอเลิกกับสามีแต่หลินหลินสะบัดมือออกด้วยความไม่พอใจ

"เขาเป็นคนดี เขาแค่แกล้งเพราะว่าโมโหเขาคงหึง ฮึ๊ก หลินขอกลับบ้านก่อนนะ" หลินหลินเธอลุกขึ้นวิ่งตามธารามมาที่รถ เขาสตาร์ทรถแล้วปิดประตูรถทันทีไม่ให้เธอขึ้น หลินหลินเธอจึงอ้อมมาตรงกระจกของคนขับ

"คุณธาราม คุณเปิดประตูให้ฉันหน่อยฉันต้องการอธิบายให้คุณฟัง มันไม่ใช่แบบนั้นเลย" ธารามไม่ได้เปิดประตูรถ ใบหน้าที่เคร่งขรึมจับพวงมาลัยและเบิ้ลเครื่องยนต์ เขาได้เพียงแต่ลดกระจกประตูรถลงเพียงเล็กน้อย

"คุณธารามเปิดประตูให้ฉันก่อนสิ ฮึ้ก ฉันรู้ว่าคุณหึงฉันคุณโกรธ ขอให้ฉันได้อธิบายก่อนนะ มันไม่ใช่แบบนั้น" ในแววตาแดงก่ำหันมามองหลินหลินจนดูน่ากลัว

"ผู้หญิงสกปรกแบบเธอไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น ไปหย่าให้ฉันแล้วจะไปไหนก็ไป" รถที่จอดอยู่นั้นขับออกจนหลินหลินเธอต้องปล่อยมือไม่อย่างนั้นต้องถูกรถเขาเหยียบแน่ๆ

"ฮื่อๆ ธารามกลับมาก่อนกลับมาให้ฉันอธิบายให้คุณฟังก่อนได้ไหม" ร้องไห้จนสุดเสียงพยายามเรียกให้สามีนั้นกลับมาหาตัวเอง แต่กลับไร้วี่แววเธอได้เพียงแต่ยืนเช็ดน้ำตาให้กับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น