110: ถูกตามฆ่า [2]

หญิงสาวมองตามหลังผู้เป็นสามีดูเหมือนว่าเขาจะต้องมีเรื่องให้กังวลเป็นแน่ นางก็ควรจะเชื่อฟังคำสามีดีที่สุด ในเมื่อออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว นางก็จะหาอะไรทำแก้เบื่อแล้วกัน คิดได้ดังนั้นจึงได้เดินเข้าไปในครัวเพราะสิ่งที่นางชอบที่สุดคืออาหาร

หวังอี้หลินหลังจากที่แยกตัวออกมาแล้ว เขาตรงเข้าไปหาหานลู่กับหยงเจาที่ท้ายสวนชาโดยทันที เพื่อหารือเกี่ยวกับการป้องกันและรักษาความปลอดภัยในคืนนี้ เขาจะประมาทไม่ได้เพราะนั่นหมายถึงชีวิตของทุกคนในครอบครัว

ด้วยเพราะบ้านตนมีเพียงชาวบ้านธรรมดา วรยุทธ์ถึงจะฝึกให้กับบ่าวทุกคนเพื่อไว้ป้องกันตัวเมื่อยามที่มีภัยมา แต่ชาวบ้านตาดำ ๆ หรือจะสู้กับพวกที่ถูกฝึกมาเพื่อจะฆ่าคนโดยเฉพาะได้ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องวางแผนให้ดีเพื่อความปลอดภัยของทุกคน

หวังอี้หลินเกณฑ์บ่าวชายทุกคนให้มารวมตัวกันอยู่ตรงลานสำหรับฝึกการป้องกันตัว เขาแบ่งหน้าที่ให้กับบ่าวทุกคน โดยการเพิ่มกำลังเวรยามให้แน่นหนาขึ้นอีกขั้น และได้บอกถึงปัญหาที่มีอยู่ในตอนนี้ให้พวกเขาได้เข้าใจ

ซึ่งชายหนุ่มได้เน้นย้ำแก่ทุกคนว่าไม่จำเป็นต้องสู้ถวายชีวิต หากแต่ให้คำนึงถึงชีวิตของตัวเองเป็นหลัก หากสู้ไม่ไหวก็ให้หนีเอาชีวิตรอดให้ได้ หรือหากใครเจอผู้ที่ไม่น่าไว้วางใจให้รีบแจ้งตนโดยด่วน เพื่อการป้องกันและคิดแผนรับมือได้ทัน

บ่าวทุกคนเข้าใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เพราะหากว่านายท่านและนายหญิงไม่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือพวกเขา ไม่แน่พวกตนในตอนนี้ก็อาจจะจบชีวิตตนเองไปแล้ว เพราะทนความอดอยากไม่ได้นั้นเอง ดังนั้นหากช่วยสิ่งใดได้พวกเขาก็พร้อมจะช่วยเหลือกันเต็มที่ เพราะที่แห่งนี้ได้เปรียบเสมือนครอบครัวของพวกเขาด้วยเช่นกัน

เย็นวันนี้ทุกคนต่างกินอาหารมื้อนี้อย่างเอร็ดอร่อย ด้วยฝีมือของนายหญิงของบ้าน อาหารหลากหลายอย่างบนโต๊ะสามหนุ่มกวาดเรียบไม่เหลือแม้แต่น้ำซุป 

เมื่อทุกคนอิ่มจากการกินอาหารต่างได้แยกย้ายเข้าห้องของตัวเองตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากแต่พอเข้ามาในห้องของตนเองทุกคนต่างตื่นตัวและเตรียมการปะทะ เพราะแน่ใจว่าพวกมันต้องมาในค่ำคืนนี้อย่างแน่นอน

บริเวณเขตรั้วบ้านนอกจากที่ปกติจะมีคนเฝ้าประตูเพียงเท่านั้น แต่ในยามนี้กลับมีบ่าวถือคบเพลิงเดินลาดตระเวนในแต่ละจุด และได้มีการเปลี่ยนเวรยามกันเฝ้าอย่างแข่งขันแต่ชาวบ้านธรรมดาหรือจะสู้ผู้ฝึกยุทธ์ได้ เพราะอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

กลางดึกคืนนี้สายลมเย็นพัดพลิ้วใบไม้โบกสะบัด เสียงสายลมกระทบต้นไผ่ที่โอนอ่อนไปตามแรงดังหวิวราวกับเสียงเพลง แต่หากสังเกตให้ดีกิ่งไม้บางอันได้ขยับจากต้นไม้อีกต้นไปยังอีกต้นอย่างรวดเร็ว ชายชุดดำจำนวนห้าคนได้ซุ่มดูการเคลื่อนไหวของคนภายในบ้านมาสักพักแล้ว จากที่ผู้ว่าจ้างแจ้งแก่พวกเขา

ทุกคนในบ้านเป็นเพียงคนธรรมดาแต่ก็พอมีฝีมือในการต่อสู้อยู่บ้าง ถึงอย่างไรพวกเขาไม่ควรประมาท ตั้งแต่ซุ่มสังเกตการณ์อยู่ตรงนี้คนที่เดินเวรยามยังไม่มีใครรู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ งานนี้ก็เป็นเพียงงานง่าย ๆ เสร็จงานก็แค่รับเงินกลับไปใช้ก็เท่านั้นเอง

นักฆ่าทั้งห้าต่างส่งสัญญาณให้กันเพื่อให้รู้ว่าถึงเวลาแล้ว ทั้งหมดกระโดดออกมาจากกิ่งไม้ด้วยความเร็ว จนคนที่อยู่ด้านล่างไม่ทันได้มองเห็น

เหล่านักฆ่าวิ่งด้วยความเร็วกระโดดข้ามสิ่งกีดขวางต่าง ๆ อย่างคล่องแคล่ว จนใกล้จะถึงหน้าเรือนใหญ่ที่เป็นเป้าหมาย หากแต่เพียงก้าวมาได้หนึ่งก้าวพวกเขากลับต้องเผชิญหน้ากับเจ้าหมาตัวใหญ่ทั้งสอง

“โฮ่ง” เสี่ยวเป่า

“กรรรจ์” ต้าเป่า

พวกมันทั้งสองตัวเมื่อได้กลิ่นของคนแปลกหน้าและจับจิตสังหารได้ ต่างก็ออกมายืนประจันหน้ากับชายชุดดำ พร้อมทั้งขู่ศัตรูตามสัญชาตณาณที่พวกมันถูกฝึกมาเป็นอย่างดี และยังมีผู้ดูแลอีกสามคนที่ออกมายืนถือแส้สีดำเตรียมพร้อมอยู่ด้านข้าง

ชายชุดดำทั้งห้าต่างเตรียมตั้งรับและคิดอย่างกระหยิ่มใจว่า มีเพียงสุนัขกับผู้ดูแลอีกสามคนไม่คณามือเท่าไรหรอก พวกเขาเป็นถึงยอดฝีมือของสำนักฆ่าชื่อดังฝีมือก็มิได้ธรรมดา พวกตนหนึ่งคนสามารถสู้กับนายกองทหารได้ถึงสิบคน งานนี้ง่ายเสียจริง