111: ถูกตามฆ่า [3]

ด้านหวังอี้หลินและพรรคพวกที่แยกย้ายเข้าห้องของตน เมื่อได้ยินเสียงของเสี่ยวเป่าและต้าเป่าดังมาจากข้างนอก พวกเขารู้ได้ทันทีว่าพวกมันต้องมาแล้ว หยงเจาและหานลู่ต่างก็ออกมารอคุ้มกันอยู่กลางบ้าน เพื่อป้องกันเด็กและสตรีที่อยู่ภายในหากว่ามีนักฆ่าคนใดคนหนึ่งหลุดเข้ามาได้

ด้านหวังอี้หลินรีบออกจากห้องเพื่อไปอุ้มบุตรสาวมาอยู่กับภรรยา และตัวเขาจะออกไปสู้กับพวกนั้นด้านนอก

“ชิงเอ๋อร์เจ้าอยู่กับลูกไปก่อนนะ ประเดี๋ยวพี่กลับมา” หวังอี้หลินยื่นตัวบุตรสาวให้กับภรรยา

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ” หยุนชิงถามขึ้นถึงแม้ตานางจะปิดอยู่แล้วด้วยความง่วงงุน แต่มือก็ยังยื่นออกไปรับอาจูน้อยที่ยังหลับสนิทมานอนด้านข้างตน

“มีคนบุกรุกเข้ามาพี่จะไปดูสักหน่อย เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนะหยงเจากับหานลู่คอยป้องกันอยู่ด้านนอก”

“ท่านพี่ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ” จากตอนแรกที่ตาแทบจะปิดตอนนี้นางได้หายง่วงเป็นปลิดทิ้งทันที แต่ก็ได้แต่พยักหน้ารับและบอกให้สามีระวังตัวเองได้เท่านั้น

หวังอี้หลินออกจากห้องและออกมาที่หน้าเรือนทันที ด้วยความเป็นห่วงว่าคนด้านนอกจะรับมือไม่ไหว แต่ภาพที่เขาเห็นนั้นก็คือ เจ้าหมาตัวใหญ่สองตัวจ้องพวกนั้นราวกับราชสีห์จ้องเหยื่อ พวกมันค่อย ๆ เดินเยื้องย่างเข้าไปเรื่อย ๆ พร้อมกับขู่ให้อีกฝ่ายได้เกรงกลัว

“กรรรจ์”

หนึ่งในผู้ดูแลเจ้าหมายักษ์ทั้งสองตัวได้หันกลับมาหาหวังอี้หลิน และได้บอกกล่าวให้ชายหนุ่มได้คลายใจว่า

“ท่านอี้หลินมิต้องเป็นห่วงขอรับ พวกเราถูกฝึกมาเป็นอย่างดี ท่านเข้าไปดูแลแม่นางหยุนชิงกับท่านหญิงเถิด ด้านนอกไว้เป็นหน้าที่ของพวกข้าเอง นักฆ่าปลายแถวเช่นนี้ไม่ต้องให้ถึงมือท่านหรอกขอรับ”

“ขอบคุณพวกท่านมาก ท่านอ๋องไว้ใจพวกท่านข้าก็คงไม่ต้องห่วงอะไร” ในเมื่อเป็นคนของท่านอ๋องมีหรือจะด้อยฝีมือ ดังนั้นด้านนอกก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเขาแล้วกัน เมื่อไม่มีสิ่งใดต้องกังวลแล้วชายหนุ่มจึงพยักหน้าให้กับผู้ดูแลเจ้าหมายักษ์ เขาจึงเดินหายเข้ามายังห้องนอนของตนกับภรรยา

ด้านชายชุดดำทั้งห้าอารมณ์เริ่มเดือดดาลกับคำพูดของผู้ดูแลสุนัข บังอาจมาดูถูกฝีมือพวกเขาเป็นแค่นักฆ่าปลายแถว  เช่นนั้นก็อย่าได้มีชีวิตต่อไปทั้งคนทั้งหมาแล้วกัน

คนทั้งห้าชักดาบคู่กายออกมาเดินล้อมรอบผู้ดูแลเจ้าหมา และหมายักษ์ออกเป็นวงกลม ทันใดนั้นหนึ่งในกลุ่มชายชุดดำกระโจนเข้ามา เพื่อหวังจะฟันดาบสะบั้นคอเจ้าเสี่ยวเป่าที่กำลังจ้องชายชุดดำอีกคน แต่ก่อนที่มันจะเข้าถึงตัวเสี่ยวเป่า เจ้าต้าเป่าที่รออยู่แล้วได้ตะปบเท้าอันใหญ่โตใส่คนผู้นั้นจนต้องกระเด็นออกไปไกล

ชายชุดดำทั้งสี่เมื่อได้เห็นว่าพละกำลังของเจ้าหมาไม่ได้น้อยไปกว่าตัวมันเลย พวกนักฆ่าถึงขนาดต้องคิดใหม่เห็นทีเจ้าหมายักษ์คงจะดูเบามันไม่ได้จริง ๆ

ชายชุดดำด้านขวาเมื่อเห็นว่าสุนัขทั้งสองกำลังละสายตาไปจากตน จึงได้ฉวยโอกาสนั้นเข้าไปแทงเจ้าต้าเป่าจากด้านหลัง แต่ก็ยังมิได้ไปถึงตัวหมายังเช่นเดิม เพราะผู้ดูแลได้ฟาดแส้ที่อยู่ในมือใส่ชายผู้นั้นจนแขนของมันได้หลุดกระเด็นจากตัวทันที

เจ้าต้าเป่าโกรธจัดที่พวกมันถูกทำลายความสงบยามค่ำคืน มันได้กระโจนเข้าใส่ชายชุดดำที่แขนขาดพร้อมกับขย้ำชายผู้นั้นจนสิ้นใจ

เจ้าเสี่ยวเป่าก็ไม่น้อยหน้ามันได้วิ่งตรงเข้าไปยังชายชุดดำที่เหลืออีกสามคน และคนที่มันเลือกคือคนที่อยู่ทางซ้ายมือ เจ้าเสี่ยวเป่าวิ่งตรงเข้าไปหาพร้อมกับเสี่ยงขู่คำรามอย่างเอาเรื่อง แม้อีกฝ่ายจะตวัดดาบเข้าใส่แต่ด้วยถูกฝึกมาอย่างดี แม้เพียงปลายขนกับไม่โดนคมดาบแม้แต่น้อย

“โฮ่ง”

ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าเสี่ยวเป่าก็ได้ล้มนักฆ่าผู้นั้นได้สำเร็จ ตอนนี้จากที่ผู้ดูแลและเจ้าหมายักษ์โดนล้อม กลายเป็นว่าพวกชายชุดดำอยู่ในวงล้อมแทน พวกเขาไม่น่าประมาทเพราะคิดว่าเป็นเพียงผู้ดูแลและหมาที่คอยเฝ้าบ้านเลย

ชายชุดดำที่เหลืออีกสามคนคิดจะหนีเอาตัวรอดโดยการฝ่าออกไปคนละทาง หากแต่ความไวก็ยังไม่เท่ากับแส้ในมือของผู้ดูแลทั้งสาม

เหล่าผู้ดูแลสุนัขตวัดแส้เพียงครั้งเดียวก็สามารถดึงตัวพวกมันกลับมาได้ ส่งให้เจ้าเสี่ยวเป่าและต้าเป่าได้ขย้ำเล่น ใช้เวลาไม่นานการต่อสู้ก็จบลง นักฆ่าตายทั้งหมดทั้งที่จริงแล้วเหลือหนึ่งคนที่พวกเขาไม่ฆ่าให้ตาย แต่มันกลับชิงฆ่าตัวเองเสียก่อน

คนดูแลทั้งสามได้เก็บกวาดร่างชายชุดดำจนพื้นที่ที่ใช้ต่อสู้ ไม่เหลือแม้แต่รอยเลือดสักหยด และจัดการทำความสะอาดเจ้าหมายักษ์สองตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะเข้าไปรายงานผู้ที่อยู่ด้านในให้รับทราบ ว่าสถานการณ์ภายในได้สงบลงแล้วมิต้องเป็นห่วง