122: ช่วยเหลือว่าที่บิดา [2]

แต่กว่าหวังอี้หลินจะหลบหนีออกมาจากอาณาเขตของจวนนั้นได้ พวกเขาก็เกือบจะได้รับบาดเจ็บอยู่หลายครั้ง เพราะไม่คิดว่าพวกมันจะชุบเลี้ยงผู้มีฝีมือไว้มากถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังมีช่องทางลับสามารถทะลุออกได้ทุกที่ภายในจวน

ไม่ว่าพวกเขาจะหลบไปทางไหนพวกมันก็ตามทันเกือบเสียทุกครั้ง ถึงแม้จะหลบหนีออกมาได้ พวกเขาก็ยังถูกไล่ล่าออกมาจนถึงชายป่า

“หัวหน้าข้าว่าท่านหนีไปก่อน ทางนี้ข้ากับหยงเจาจะต้านไว้เอง” หานลู่พูดขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ พวกเขาหนีกันออกมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว สามคนต่อนักฆ่าอีกนับสิบต่อให้มีฝีมือเยี่ยมยอดแค่ไหนก็มีสิทธิ์ตายได้

“ข้าเห็นด้วยขอรับ ท่านรีบไปเถิดก่อนที่พวกมันจะตามเราทัน” หยงเจาเห็นด้วยกับความคิดของสหายอย่างหานลู่ ให้เขาหลบหนีต่อไม่ไหวแล้ว เพราะกว่าจะสู้และวิ่งหลบหนีไปด้วยก็ใช้พลังไปมาก เรี่ยวแรงตนเริ่มจะลดน้อยถอยลง ดังนั้นพลังเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่เขาจะขอสู้ตายกับพวกมัน

“พวกเจ้าเอาบันทึกนี้ไปแล้วรีบหนีไปซะ คนที่พวกมันตามมิใช่พวกเจ้าแต่เป็นข้า ข้าจะล่อพวกมันไปอีกทางเอง” หวังอี้หลินไม่เห็นด้วยกับความคิดของทั้งสองคน

ฟิ้วว

ตึก ตึก ตึก

เสียงคนนับสิบวิ่งเข้ามารายล้อมตรงที่พวกเขาทั้งสามหลบซ่อนตัวอยู่ พร้อมทั้งฝนห่าลูกธนูพุ่งเข้าหาพวกเขาไม่หยุด จนต้องหมุนตัวหลบและเผยตัวออกมาจากที่ซ่อน

“นึกว่าจะหนีไปได้ไกล ที่แท้ก็มาหลบกันอยู่นี่เอง หึ หึ” หัวหน้ากลุ่มนักฆ่าพูดอย่างเย้ยหยัน พลางมองคนทั้งสามด้วยสายตาดูแคลนกับฝีมือของอีกฝ่าย

“จะฆ่าก็เข้ามาอย่าพูดให้เปลืองน้ำลาย ไอ้พวกหมาหมู่” หวังอี้หลินตะโกนเสียงดังอย่างมีโทสะ หากสู้กันตัวต่อตัวมีหรือเขาจะแพ้

“ปากดีนักนะ พวกเจ้าก็จงตายในป่าเสียเถิด แต่หากพวกเจ้ายอมคืนบันทึกนั้น ข้าอาจจะไว้ชีวิตพวกเจ้าก็ได้”

“กำลังเพ้อฝันอยู่หรือไอ้พวกหน้าโง่ อยากตายก็เข้ามา”

หวังอี้หลินและพวกต่างยืนหันหลังชนกันพร้อมสู้ ตอนนี้ตกอยู่ในวงล้อมของพวกมันต่างคนต่างพร้อมสู้ตาย หากมีผู้ใดในสามคนของพวกเขารอดไปได้ และนำหลักฐานนี้ส่งให้ถึงพระหัตถ์ของฝ่าบาทก็ยังดี อย่างน้อยการเสี่ยงตายในวันนี้ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว

ส่วนหวังอี้หลินเขาไม่คิดที่จะตายอยู่ในป่าแห่งนี้อยู่แล้ว เพราะมีทั้งภรรยาที่รักและบุตรรอเขาอยู่ จะมาตายอย่างนี้มิได้พวกเขาทุกคนต้องรอด

“ฆ่าพวกมันให้หมด แล้วโยนศพพวกมันสามคนให้สัตว์กินในป่านี้ซะ”

สิ้นคำสั่งของเจ้าหัวหน้า นักฆ่าเหล่านั้นได้กรูกันเข้ามา หมายเอาชีวิตของทั้งสามในดาบเดียว แต่มีหรือพวกหวังอี้หลินจะพลาดท่า เนื่องจากพวกเขาตั้งรับไว้อย่างดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีถูกปลายดาบเฉือนโดนตามเนื้อตัวอยู่ดี

นักฆ่าถูกกำจัดคนแล้วคนเล่าแต่ก็ยังเหลืออยู่มาก กำลังของพวกตนนั้นค่อย ๆ ลดน้อยลงเต็มที หากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกไม่นานคงต้องนอนเป็นอาหารสัตว์ในป่านี้เป็นแน่

ในระหว่างที่นักฆ่าสามคนเตรียมฟันดาบลงมาที่หวังอี้หลินเพียงคนเดียวนั้น ต้นไม้ใหญ่ได้หักโค่นลงมาอย่างรวดเร็ว จนพวกมันทั้งสามถูกต้นไม้ทับกระอักเลือดออกมาและสิ้นลมในทันที หวังอี้หลินแอบถอนหายใจ หากว่าเขาไม่มีประสาทสัมผัสเร็วหมุนตัวหลบได้ทัน มีหวังได้เป็นคนที่สี่ที่นอนอยู่ภายใต้ต้นไม้ต้นนั้นเป็นแน่

ชายหนุ่มมีเวลาหายใจได้ไม่นานนัก ลูกธนูก็พุ่งเข้ามาหาเขาจนหวังอี้หลินคิดว่า ตนคงจะหลบไม่ทันแล้วนั้น จึงได้ยกมือทั้งสองขึ้นบังลูกธนูเหล่านั้นไว้ แต่ไม่นานเขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดยามถูกลูกธนูพุ่งเข้าใส่สักนิด แต่หากลืมตาดูมันกลับร่วงหล่นอยู่บนพื้นก่อนที่จะถึงตัวเขาด้วยซ้ำ