ตกใจ

ตอนที่6

ตกใจ

  “วุ้นเย็น!”

เมธัชร้องเสียงดังก่อนจะรีบกระโดดลงไปช่วยเด็กหญิงขึ้นมาจากสระน้ำ โดยมีโสภากับวิชัยวิ่งมาดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ ในตอนนั้นเมธัชก็พาวุ้นเย็นขึ้นมาจากสระน้ำได้พอดี

โสภาถลันเข้าไปหาร่างของลูกสาวที่เปียกโชกไปทั้งตัว

  “เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”

เด็กหญิงลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะตอบผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้ม ดวงตาก็เป็นประกายสดใส ไม่มี                ความหวาดกลัวหรือตื่นตกใจอยู่ในตากลมคู่นั้นแม้แต่น้อย

          “หนูไม่เป็นไรค่ะ พี่ชายกระโดดลงมาช่วยหนูด้วยค่ะ ดูสิคะเปียกหมดเลย ขอบคุณมากนะคะพี่ชาย”

เมธัชสบตากับดวงตากลมโตสุกใสที่จ้องมองมา แล้วก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพราะตอนแรกเขายอมรับว่าตกใจมาก รีบกระโดดลงไปช่วยทันที โดยลืมไปว่าเจ้าคนตัวเล็กนี่ก็ได้บอกแล้วว่าวายน้ำเป็น แถมยังไม่มีความตกใจแม้แต่น้อย ช่างไม่หมือนน้องสาวที่เขาจินตนาการเอาไว้เลยสักนิด

          “ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบเบา ๆ ก่อนจะขอตัวกลับเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

          “มาวันแรกก็ซนจนเกิดเรื่องเลยนะเราน่ะ น่าตีนักเชียว คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อย แล้วเดินยังไงถึงได้ตกน้ำตกท่าไปได้ละฮึ” โสภาอดไม่ได้ที่จะดุลูกสาว เพราะเกรงใจเมธัชกับวิชัย

         “ไม่เอาน่าคุณ ระมัดระวังยังไงอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้เสมอน่ะ รีบพาลูกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย ไปกลับเข้าบ้านกันเถอะ”

 วิชัยปรามโสภาพร้อมกับทอดสายตามองไปที่เด็กหญิงตัวน้อยด้วยความเอ็นดู

แต่วุ้นเย็นกลับยิ้มร่าเริงไม่ได้กลัวที่โดนดุแม้แต่น้อย ทั้งยังเล่าเหตุการณ์ก่อนเกิดเรื่องจ๋อย ๆ

         “ก็หนูเห็นผีเสื้อนี่คะ ตัวใหญ่มาก สีก็ส้วยสวย เลยวิ่งไล่จับมาจะให้พี่ชาย เลยไม่ทันระวังพลัดตกสระนั่นแหละค่ะ แต่หนูชอบตอนที่พี่เขากระโดดลงไปช่วยหนูมากเลยนะคะ พี่เขาหน้าตื่นดูตกใจมาก คงจะเป็นห่วงหนูมากเลยค่ะ ดีจังต่อไปนี้หนูก็จะมีพี่ชายคอยช่วยเวลาที่หนูหกล้ม ตกต้นไม้หรือว่า..”

  “พอ ๆ ดูคิดแต่ละอย่างเถอะ พี่เขาไม่ได้มีเวลามาดูแลเด็กซน ๆ ได้ตลอดเวลาหรอกนะ คุณธีต้องเรียนพิเศษ ซ้อมกีฬา ไหนจะต้องตามคุณอาไปศึกษาดูงานที่บริษัทอีก เห็นตัวแค่นี้น่ะวัน ๆ พี่เขาต้องเหนื่อยแค่ไหนรู้หรือเปล่า ไม่ว่างมาเล่นซนไร้สาระอย่างหนูหรอกลูก แล้วก็ห้ามไปกวนพี่เขาด้วยนะเข้าใจไหม”

 โสภาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เพื่อที่จะให้               ลูกสาวอยู่ห่าง ๆ เมธัชไว้บ้าง ไม่ใช่เพราะอะไร แค่กลัวจะไปทำให้เมธัชรำคาญหรือไม่พอใจเข้าก็เท่านั้น ถึงเธอจะเป็นแค่แม่เลี้ยงแต่ก็อยากรักษาความรู้สึกของ เมธัชด้วย เธอรักวิชัยและก็รักลูกชายของเขาด้วยเช่นกัน

          “โห...พี่เขาต้องทำขนาดนั้นเลยหรือคะ แบบนี้ก็ไม่มีเวลาเล่นกับหนูเลยน่ะซิ ว้า...เสียดายจัง” เด็กหญิงพูดพลางถอนหายใจออกมาดัง ๆ ด้วยความผิดหวัง

วิชัยเดินตามสองแม่ลูกไปฟังคำสนทนาไปด้วยรอยยิ้มปนชื่นชม ที่โสภาสอนลูกได้อย่างดี เขารู้ว่าที่โสภาสอนลูกไปแบบนั้น เพราะต้องการรักษา              ความเป็นส่วนตัวและความรู้สึกของเมธัชด้วย เขาเลือกไม่ผิดคนจริง ๆ

          “ถ้าหนูอยากให้พี่เขามีเวลาอยู่กับหนูบ่อย ๆ หนูก็ต้องสอบเข้าโรงเรียนเดียวกันให้ได้ แล้วก็ถ้าอยากเรียนพิเศษด้วยก็ได้นะ” วิชัยบอกด้วยความตั้งใจจริง เขาอยากให้สิ่งดี ๆ แก่วุ้นเส้นเหมือนที่ลูกของเขาได้เช่นกัน

         “จริงด้วยค่ะ หนูจะสอบให้ได้และจะตั้งใจเรียนให้เก่งมาก ๆ พอโตขึ้นหนูจะได้เป็นเลขา ช่วยพี่เขาทำงานที่บริษัทด้วยดีไหมคะคุณอา หนูคิดเงินเดือนไม่แพงหรอกนะคะ แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่ชายก็พอ”

         “พูดจาเบา ๆ หน่อยหนูเป็นผู้หญิงนะลูก” โสภาอดไม่ได้จึงดุเอาอีกรอบ

          “ทำไมล่ะคะคุณแม่ พี่ชายเป็นพี่หนูทำไมต้องแยกชายหญิงด้วยล่ะคะ พี่คือพี่ น้องก็คือน้องพี่น้องกันไม่เห็นต้องแบ่งแยกเลยค่ะ”

วุ้นเย็นไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นแม่พูดเลย ในความคิดของเธอนั้นแค่รู้สึกดีใจที่มีเมธัชเป็นพี่ชาย และมีความสุขเวลาที่ได้อยู่ใกล้ ๆ แค่นั้นเอง ถึงจะอายุสิบสองแล้วแต่ก็ไม่ได้เข้าใจความรู้สึกระหว่างหญิงชายเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะว่าถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี จากยาย แม่แล้วก็น้าชายทั้งสองนั่นเอง

วิชัยทอดสายตามองวุ้นเย็นด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ แต่จริงจัง

          “ได้ซิ อาจะสนับสนุนอย่างเต็มที่เลย”

         “เย้! หนูจะเป็นน้องสาวที่เก่งให้สมกับเป็นน้องของพี่เมธัช ให้พี่เขาได้ภูมิใจในตัวหนูเหมือนที่หนูภูมิใจตัวพี่เขาค่ะ”

         “ดี ดีมาก อาเชื่อว่าหนูต้องทำได้”

เมื่อเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ แม่บ้านจึงมาพาวุ้นเย็นเดินขึ้นไปชั้นบน จนมาถึงห้องก็เปิดประตูให้พร้อมกับบอกว่า

         “นี่เป็นห้องนอนของคุณหนูค่ะป้าให้คนขนเสื้อผ้า มาจัดไว้ในตู้นั้นเรียบร้อยแล้วนะคะ”

วุ้นเย็นพนมมือไหว้ ก่อนจะกล่าวขอบคุณตามนิสัยของเด็กที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาดี