ตอนที่7
ทำไมไม่ล็อคประตูห้อง
วุ้นเย็นปิดประตูแต่เมื่อหันมาเจอห้องนอนที่กว้าง กว่าห้องที่บ้านต่างจังหวัดถึงสามเท่า เธอก็ ค่อย ๆ เดินไปลูบที่นอนกว้าง เครื่องนอนทุกอย่างเป็นสีชมพูหวานเหมือนลูกกวาด บนที่นอนมีหมอนข้างและตุ๊กตาแมวตัวใหญ่เกือบเท่าตัวเธอ วุ้นเย็นกรีดร้องออกมาทันที ดวงตาเป็นประกายด้วยความชอบใจ ตั้งท่าจะกระโดดขึ้นเตียงนอน เพื่อที่จะไปกอดตุ๊กตาแมวตัวนั้น แต่นึกขึ้นได้ว่าเปียกไปทั้งตัว จึงเดินไปที่ห้องน้ำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องห่อปากส่งเสียงออกมา
“นี่มันห้องนอนกับห้องน้ำในฝันเลยนะเนี่ย โอ้! มีอ่างอาบน้ำด้วย สุดยอดไปเลย แต่วันนี้ยังไม่ลงไปแช่ในอ่างละกัน รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาพี่ชายดีกว่า”
เด็กสาวพูดคนเดียวอย่างตื่นเต้นและพึงพอใจ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าลงในตะกร้า แล้วเปิดฝักบัวอาบน้ำสระผม เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ดึงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดมาห่อหุ้มตัว
ปลายเท้าเล็กก้าวตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าใหม่เอี่ยม เมื่อเปิดออกก็พบว่านอกจากเสื้อผ้าของเธอที่เอามาจากบ้านที่ต่างจังหวัดแล้ว ก็ยังมีชุดเสื้อกระโปรงสวย ๆ สีหวาน ๆ อีกหลายชุดเลย เธอแน่ใจว่านี่เป็นชุดที่อาวิชัยเตรียมไว้ให้แน่ ๆ
“ชุดสวย ๆ ทั้งนั้นเลย แต่ว่าเอาไว้ใส่ไปเที่ยวกับพี่ชายดีกว่า วันนี้ก็ชุดธรรมดาก็แล้วกัน”
พูดจบก็คว้าเสื้อลายการ์ตูนสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงยีนขาสั้น พร้อมกับหยิบชุดชั้นในออกมาสวม โดยใส่กางเกงในเป็นอับแรก ต่อมาก็สวมบราตัวเล็กที่เธอเพิ่งจะหัดใส่ได้เมื่อไม่นานมานี้ แต่ก็สวมไม่คล่องเสียที เพราะปี้นี้วุ้นเย็นเพิ่งจะมีประจำเดือนครั้งแรก สัดส่วนในร่างกายจึงเริ่มมีความเปลี่ยนแปลง แม้มองจากภายนอกจะเห็นว่า เธอยังเป็นเด็กหญิงที่ผอมแห้งเหมือนเดิม แค่เพิ่มเติมคือแขนขาที่ยาวขึ้นจนดูเก้งก้าง แต่วุ้นเย็นรู้ดีว่าสัดส่วนที่แสดงถึงความเป็นผู้หญิงก็ขยายใหญ่ขึ้นด้วย โดยเฉพาะส่วนของหน้าอก ที่เคยแบนราบ บัดนี้เริ่มนูนตั้งเป็นเต้าเท่ากำปั้นของตัวเองแล้ว ทำให้รู้สึกไม่ชิน และรู้สึกอายจนต้องสวมแต่เสื้อยืดตัวใหญ่ ๆ เท่านั้น เพื่อพรางสายตาและเพื่อเรียกความมั่นใจให้กลับมาอีกด้วย
เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย วุ้นเย็นก็เก็บผ้าขนหนูแขวนไว้อย่างดี ตามที่แม่และยายวรรณาเคยสอน ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูลายคิดตี้น่ารัก ตรงหน้ามีโลชั่นสำหรับเด็ก มีแป้ง แล้วก็หวีวางอยู่ แต่เมื่อเปิดลิ้นชักดู ก็พบว่ามีไดรยเป่าผมอันเล็กอยู่ในนั้นด้วย
เด็กหญิงยิ้มหวาน ก่อนจะคว้าไดรเป่าผมออกมา แต่ยังไม่ทันได้เปิดใช้ ก็มีเสียงเคาะอยู่ที่หน้าประตู
ก๊อก ๆ
เด็กหญิงตัวเล็กรีบเดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นแม่โสภาที่มาตาม แต่เมื่อประตูออกมา ร่างที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ดวงตากลมใสเป็นประกายทันที
“คราวหลังต้องล็อคประตูห้องด้วยเข้าใจไหมครับ”
เด็กหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ เพราะตอนที่อีกฝ่ายหมุนลูกบิดเขาไม่ได้ยินเสียงปลดล็อคดัง นั่นแสดงว่าไม่ได้ล็อคประตู ดูท่าเขาคงจะต้องสอนเด็กน้อยคนนี้ให้รู้จักดูแลความปลอดภัยของตัวเองบ้างแล้ว เพราะแม้ตอนนี้จะอยู่ในบ้าน แต่ต่อไปหากจะต้องอยู่หอพัก ก็จะได้เซฟตัวเองได้
คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ว่าอยู่ในบ้านทำไมต้องล็อคประตูห้องด้วย เพราตอนที่อยู่ต่างจังหวัดยายวันนาไม่ให้เธอล็อคประตูห้อง บอกว่าเผื่อไม่สบาย ยายจะได้เข้ามาดูได้
“ทำไมถึงต้องล็อคด้วยล่ะคะ กลัวโจรเข้ามาในห้องหรือคะ ที่นี่มีโจรด้วยหรือ โหย จริงสิบ้านคุณอาใหญ่โตขนาดนี้ คงเป็นเป้าของโจรแน่ ๆ”
มุมปากของเมธัชกระตุก เพราะเด็กหญิงตรงหน้านี้นอกจากช่างจ้อช่างคุยแล้วยังช่างจินตนาการอีกด้วย โจรที่ไหนจะกล้าเข้ามาในบ้านของเขากัน ในเมื่อบอดี้การ์ดของพ่อเต็มบ้านขนาดนี้ จนบางครั้งเขาเองยังแอบรู้สึกอึดอัดไม่ได้ ที่ไปไหนมาไหนหรือแม้จะอยู่ที่บ้านก็ต้องมีคนคอยคุ้มกัน เขาเคยถามพ่อในเรื่องนี้ แต่พ่อก็ให้เหตุผลว่า
‘เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างครบวงจรของเอกชน ที่ยืนหยัดมายาวนานตั้งแต่สมัยคุณปู่ และมีนโยบายที่ชัดเจนในเรื่องของการปฏิเสธการรับสินบนและไม่รับก่อสร้างของหน่วยงานรัฐ เพราะฉะนั้นศัตรูคู่แข่งหรือคู่ค้าที่ได้รับการปฏิเสธไปจากเราก็ต้องมีมากเช่นกัน จึงจะต้องมีบอดี้การ์ดเหล่านี้ไว้คอยดูแลอย่างไรล่ะ’
“พี่ชาย พี่ชายคะ เฮ้” เสียงเรียกที่สดใส กับมือเล็ก ๆ ที่โบกอยู่ตรงหน้าทำเมธัชตื่นจากภวังค์ความคิด
“อือ ว่าไง”
“อ้าว ก็เรื่องโจรไงคะ พี่ชายเงียบไปแบบนี้แสดงว่ามีจริง ๆ ใช่ไหมคะ” เอ่ยถามพร้อมสีหน้าที่เริ่มหวาดกลัว ในใจก็คิด ‘ว่านี่แหละหนาเป็นคนรวยมาก ๆ ก็ใช่ว่าจะสงบสุข’
“ไม่มีหรอก อย่าว่าแต่โจรเลยงูเขียวสักตัวยังรอดเข้ามาไม่ได้ วางใจเถอะ”
“อ้าว แล้วทำไมถึงต้อง..”
แหมะ
วุ้นเย็นพูดไม่ทันจบ มืออุ่นของอีกฝ่ายก็วางแหมะลงบนหัวเล็กของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจนัก
“ผมยังชื้นอยู่เลย ทำไมไม่เป่าให้แห้งเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
“ฮ้า จริงซิ หนูก็กำลังจะป่า แต่พี่ชายมาเคาะเรียกพอดีเลยค่ะ มานี่ ๆ”
ตอนที่103ลียาแต่พอได้อยู่คนเดียวและนั่งคิดทบทวนเธอก็รู้สึกผิดกับดุจดาวอยู่บ้างเช่นกัน ดุจดาวอุตส่าห์มอบหัวใจต่อชีวิตให้เธอ แต่เธอกลับใช้ชีวิตที่ดุจดาวให้มา แอบมีความสัมพันธ์กับสามีของดุจดาว แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่ม และไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ต้องยอมรับว่าเป็นช่วงเวลาเดียวที่เมธัชอ่อนโยนกับเธอมากที่สุด ไม่มีการกระแนะกระแหน ไม่มีเหยียดหยามมีแต่ความเร่าร้อน แต่ไม่รุนแรงเลยสักนิดเดียว เพราะสาเหตุนี้เธอถึงได้แต่ขอโทษดุจดาวอยู่ในใจ หากมันเป็นเวรกรรมที่หนักหนารุนแรงใด ๆ ที่จะต้องชดใช้ไม่ว่าในตอนที่มีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เธอก็ยินดีก้มหน้ารับกรรมอย่างเต็มใจและก่อนครบกำหนดที่หมอนัดฉีดยาคุมครั้งใหม่เพียงสองสัปดาห์ ความเปลี่ยนแปลงบางอย่างก็เริ่มเกิดขึ้นแล้ว.................................................................................ช่วงบ่ายแก่ ๆ วันอาทิตย์ เสียงหัวเราะสดใสของสองแฝดและวุ้นเย็นดังคิกคักผสมผสานกันอยู่ในสวนหลังบ้าน แสงแดดอ่อนทาบทาลงมาผืนหญ้า วุ้นเย็นนั่งคุกเข่า ยื่นมือส่งตุ๊กตาผ้าให้เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังหัวเราะคิกคัก มือเล็ก
ตอนที่102 บอกว่าไร้รสชาติ แต่เรียกหาตลอดเมื่อเห็นเขายังเงียบ วุ้นเย็นจึงเอ่ยถามซ้ำ ๆ แต่ชายหนุ่มคล้ายจะไม่มีหู ยังคงขับรถไปข้างหน้าไม่สนใจที่จะตอบหญิงสาวเม้มปากแน่น สุดท้ายก็หยุดถาม ในเมื่ออุทิศชีวิตนี้ให้หลานแฝดแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้าก็ต้องยอมรับ หรือนี่จะเป็นชะตากรรม ที่ไปแอบรักผู้ชายที่มีเจ้าของ แน่นอนว่าระหว่างเธอกับดุจดาว อย่างไรเสียพวกเขาก็เจอกันมาก่อนเธออยู่แล้ว และอาจจะรักกันตั้งแต่ตอนเป็นเด็กก็ได้ หญิงสาวถอนหายใจแล้วหลับตาลงอีกครั้ง จริง ๆ ตอนนี้เธอทั้งง่วงทั้งเพลีย แต่เพราะต้องจัดการกับร่างกายของตัวเอง ทำให้เธอฝืนพาร่างที่อ่อนล้ามาโรงพยาบาล แม้ในใจจะเป็นห่วงหลานแฝด แต่ความเงียบและแอร์เย็น ๆ ทำให้เธอฝืนไม่ไหว ผล็อยหลับไปในที่สุดหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้เมื่อลืมตาตื่นมาอีกครั้ง ก็พบกับดวงตาและใบหน้าที่อ่อนโยน กำลังจ้องมองเธออยู่ แต่พอเห็นเธอลืมตาเท่านั้น ดวงหน้าที่อ่อนโยนเมื่อครู่นี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงและเย็นชาทันที จนเธอรู้สึกว่าภาพที่เห็นเมื่อกี้คงเป็นเพียงภาพหลอนเธอกระพริบตาอย่างงง ๆ ก่อนจะดีด
ตอนที่102 หลับตาแล้วคิดถึงหน้าผู้ชายคนอื่นวุ้นเย็นตกใจจนหน้าซีด เมื่อเมธัชยืนอยู่หน้าประตู และกำลังส่งสายตาคมกริบมองมาที่เธอ “ไง..ตกใจมากละซิหน้าซีด หุบยิ้มแทบไม่ทันเลยซินะ จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอหรอกนะ และไม่ได้สนใจด้วยว่าเธอจะไปสำส่อนกับใคร แต่ในระหว่างที่เธอเลี้ยงลูก และต้องเป็นที่ระบายให้ฉันชั่วคราว ฉันก็ไม่อนุญาติให้เธอมั่วกับใคร เพราะกลัวเธอเอาโรคมาติดฉันน่ะ หวังว่าคงเข้าใจ” พูดพร้อมกับมองทั่วทั้งตัวอย่างเหยียดหยามหญิงสาวทั้งโกรธทั้งอับอายจนใบหน้าเรียวใสแดงก่ำ ร่างบางสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำ เธอขยับเข้าไปใกล้ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นจ้องตาของเขาอย่างลืมกลัว “ถ้าพี่กลัวมากนักก็ไประบายกับคนอื่นซิ หรือความจริงแล้วพี่ก็ต้องการฉันกันแน่”เมื่อความลับที่เก็บซ่อนไว้ในหัวใจ ถูกหญิงสาวตัวเล็กนี่มองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เมธัชก็ยิ้มเหี้ยมเกรียมออกมาทันที เพื่อเก็บความลับนั้นให้อยู
ตอนที่100อยากให้ฉันไม่สบายหญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเบา ๆ แม้ว่าลึก ๆ แล้วเธอก็ไม่คิดอยากจะมีสักเท่าไหร่ เพราะหัวใจของเธอมีหลานแฝดเต็มเปี่ยม แต่ก็ถามไว้เผื่อวันหนึ่งเมธัชที่เอาแน่นอนอะไรไม่ได้ จู่ ๆ พาลูกหนีไปหรือไล่ไม่ให้เธอยุ่งกับลูกของเขาอีก เธอจะได้มีลูกเป็นของตัวเองไว้เยียวยาหัวใจ แต่ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้มีวันนั้นเกิดขึ้นเลย เพราะเธอคงเจ็บเจียนตายไปอีกนานเท่านาน “จากประวัติเรื่องการปลูกถ่ายอวัยวะของคนไข้ ก็แทบจะไม่มีปัญหาอะไรเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์จริง ๆ นะครับ เคสแบบนี้แทบจะไม่มีเลยเสียด้วยซ้ำ แต่อย่างไรก็ตามถึงจะไม่มีอาการต่อต้านอวัยวะหรือโรคแทรกซ้อนใด ๆ ก็จริง ถึงอย่างไรคนไข้ก็ต้องทานยากดภูมิตามที่อาจารย์หมอแนะนำอย่างเคร่งครัด หากคนไข้อยากมีลูกก็ไม่ได้หมายความว่าจะหมดหวังเสียทีเดียวนะครับ แต่ต้องวางแผนกับอาจารย์หมออย่างใกล้ชิดก็สามารถมีได้เช่นกันครับ แต่หมอขอย้ำนะครับว่าคนไข้จะต้องปรึกษาอาจารย์หมอเพื่อวางแผนก่อนการตั้งครรภ์ เพื่อให้ทั้งคุณแม่และลูกปลอดภัยที่สุดครับผม”รอยย
ตอนที่99 รอให้ใครมาเห็นหรือไงเช้าวันต่อมา “ป้าณี เช้านี้หนูฝากเด็ก ๆ หน่อยนะคะ จะไปหาหมอค่ะ” วุ้นเย็นเอ่ยขึ้น พร้อมกับหลบสายตาของป้าณี ที่กำลังมองมาและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ไปทำไมคะ ไม่สบายตรงไหนหรือว่าเมื่อคืนคุณธัชทำร้ายคุณวุ้นอีกแล้วใช่ไหมคะ ขอโทษค่ะขอป้าดูหน่อย” ป้าณีเอ่ยถามอย่างร้อนใจ พร้อมกับจับแขนเรียวขาวของวุ้นเย็นมาดูอย่างละเอียด แต่ไม่เห็นร่องรอยใด ๆ จึงเลื่อนสายตามองไปที่ดวงหน้าขาวใสก็ไม่พบความผิดปกติ นอกจากดวงตาที่แดงช้ำ คล้ายกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหรือไม่ก็อดนอน “นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนคุณธัชแกล้งเรียกใช้จนไม่ได้หลับได้นอนอีกแล้วใช่ไหมคะ ป้าจะฟ้องคุณญาดา” ป้าณีพูดอย่างขุ่นเคือง “เปล่าหรอกค่ะ พี่ชายแค่ไม่พอใจเรื่องที่เด็ก ๆ เรียกหนูว่าแม่ เลยบ่นด่า
ตอนที่98อย่าเกร็งซิคะ “ไม่นะพี่ อื้อ..” กลีบปากสีชมพูเข้มถูกอีกฝ่ายครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นของเขา พร้อมกับพยายามดันลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากของเธอ หญิงสาวขบฟันไว้แน่น ไม่ยอมให้ลิ้นของเขาเข้าไป แต่เมื่อเรือนร่างบอบบางเย้ายวน ถูกของเขาลูบไล้อย่างเรียกร้อง เธอก็เริ่มอ่อนราวกับขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน จากการดิ้นรนก็เปลี่ยนเป็นตอบสนองอย่างไร้เดียงสา สองมือเล็กเผลอยกขึ้นโอบรอบคอของเขาเอาไว้พร้อมกับปล่อยให้ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายสอดเข้าไปชิมความหอมหวานในโพรงปากได้อย่างอิสระทางด้านเมธัชนั้นตั้งใจที่จะรวบรัดจัดการอย่างรุนแรงในตอนแรก แต่พอได้สัมผัสกับเรือนร่างที่นิ่มและยืดหยุ่น พร้อมกับความหอมหวาน เขาก็ลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสนิท กลับเล้าโลมเธออย่างอ่อนโยนและทนุถนอมราวกับคนใต้ร่างเป็นดั่งอัญมณีอันล้ำค่า ไม่กล้าที่จะรุนแรงเพราะกลัวแตกสลาย หลายนาทีต่อมาวุ้นเย็นจึงรู้สึกเหมือนเมธัชพาเธอไปอีกโลกหนึ่ง ซึ่งอบอวลไปด้วยไออุ่นของความรักและสุขที่เพิ่งเคยได้เจอเป็นครั้งแรกในชีวิต