ทำไมไม่ล็อคประตูห้อง

ตอนที่7

ทำไมไม่ล็อคประตูห้อง

วุ้นเย็นปิดประตูแต่เมื่อหันมาเจอห้องนอนที่กว้าง กว่าห้องที่บ้านต่างจังหวัดถึงสามเท่า เธอก็          ค่อย ๆ เดินไปลูบที่นอนกว้าง เครื่องนอนทุกอย่างเป็นสีชมพูหวานเหมือนลูกกวาด บนที่นอนมีหมอนข้างและตุ๊กตาแมวตัวใหญ่เกือบเท่าตัวเธอ วุ้นเย็นกรีดร้องออกมาทันที ดวงตาเป็นประกายด้วยความชอบใจ ตั้งท่าจะกระโดดขึ้นเตียงนอน เพื่อที่จะไปกอดตุ๊กตาแมวตัวนั้น แต่นึกขึ้นได้ว่าเปียกไปทั้งตัว จึงเดินไปที่ห้องน้ำ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องห่อปากส่งเสียงออกมา

          “นี่มันห้องนอนกับห้องน้ำในฝันเลยนะเนี่ย โอ้! มีอ่างอาบน้ำด้วย สุดยอดไปเลย แต่วันนี้ยังไม่ลงไปแช่ในอ่างละกัน รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาพี่ชายดีกว่า”

เด็กสาวพูดคนเดียวอย่างตื่นเต้นและพึงพอใจ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าลงในตะกร้า แล้วเปิดฝักบัวอาบน้ำสระผม เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ดึงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดมาห่อหุ้มตัว

ปลายเท้าเล็กก้าวตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าใหม่เอี่ยม เมื่อเปิดออกก็พบว่านอกจากเสื้อผ้าของเธอที่เอามาจากบ้านที่ต่างจังหวัดแล้ว ก็ยังมีชุดเสื้อกระโปรงสวย ๆ สีหวาน ๆ อีกหลายชุดเลย เธอแน่ใจว่านี่เป็นชุดที่อาวิชัยเตรียมไว้ให้แน่ ๆ

          “ชุดสวย ๆ ทั้งนั้นเลย แต่ว่าเอาไว้ใส่ไปเที่ยวกับพี่ชายดีกว่า วันนี้ก็ชุดธรรมดาก็แล้วกัน”

พูดจบก็คว้าเสื้อลายการ์ตูนสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงยีนขาสั้น พร้อมกับหยิบชุดชั้นในออกมาสวม โดยใส่กางเกงในเป็นอับแรก ต่อมาก็สวมบราตัวเล็กที่เธอเพิ่งจะหัดใส่ได้เมื่อไม่นานมานี้ แต่ก็สวมไม่คล่องเสียที เพราะปี้นี้วุ้นเย็นเพิ่งจะมีประจำเดือนครั้งแรก สัดส่วนในร่างกายจึงเริ่มมีความเปลี่ยนแปลง แม้มองจากภายนอกจะเห็นว่า เธอยังเป็นเด็กหญิงที่ผอมแห้งเหมือนเดิม แค่เพิ่มเติมคือแขนขาที่ยาวขึ้นจนดูเก้งก้าง แต่วุ้นเย็นรู้ดีว่าสัดส่วนที่แสดงถึงความเป็นผู้หญิงก็ขยายใหญ่ขึ้นด้วย โดยเฉพาะส่วนของหน้าอก ที่เคยแบนราบ บัดนี้เริ่มนูนตั้งเป็นเต้าเท่ากำปั้นของตัวเองแล้ว ทำให้รู้สึกไม่ชิน และรู้สึกอายจนต้องสวมแต่เสื้อยืดตัวใหญ่ ๆ เท่านั้น เพื่อพรางสายตาและเพื่อเรียกความมั่นใจให้กลับมาอีกด้วย

เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย วุ้นเย็นก็เก็บผ้าขนหนูแขวนไว้อย่างดี ตามที่แม่และยายวรรณาเคยสอน ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูลายคิดตี้น่ารัก ตรงหน้ามีโลชั่นสำหรับเด็ก มีแป้ง แล้วก็หวีวางอยู่ แต่เมื่อเปิดลิ้นชักดู ก็พบว่ามีไดรยเป่าผมอันเล็กอยู่ในนั้นด้วย

เด็กหญิงยิ้มหวาน ก่อนจะคว้าไดรเป่าผมออกมา แต่ยังไม่ทันได้เปิดใช้ ก็มีเสียงเคาะอยู่ที่หน้าประตู

ก๊อก ๆ

เด็กหญิงตัวเล็กรีบเดินไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นแม่โสภาที่มาตาม แต่เมื่อประตูออกมา ร่างที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ดวงตากลมใสเป็นประกายทันที

          “คราวหลังต้องล็อคประตูห้องด้วยเข้าใจไหมครับ”

 เด็กหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ เพราะตอนที่อีกฝ่ายหมุนลูกบิดเขาไม่ได้ยินเสียงปลดล็อคดัง นั่นแสดงว่าไม่ได้ล็อคประตู ดูท่าเขาคงจะต้องสอนเด็กน้อยคนนี้ให้รู้จักดูแลความปลอดภัยของตัวเองบ้างแล้ว เพราะแม้ตอนนี้จะอยู่ในบ้าน แต่ต่อไปหากจะต้องอยู่หอพัก ก็จะได้เซฟตัวเองได้

คิ้วเล็กขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ว่าอยู่ในบ้านทำไมต้องล็อคประตูห้องด้วย เพราตอนที่อยู่ต่างจังหวัดยายวันนาไม่ให้เธอล็อคประตูห้อง บอกว่าเผื่อไม่สบาย ยายจะได้เข้ามาดูได้

         “ทำไมถึงต้องล็อคด้วยล่ะคะ กลัวโจรเข้ามาในห้องหรือคะ ที่นี่มีโจรด้วยหรือ โหย จริงสิบ้านคุณอาใหญ่โตขนาดนี้ คงเป็นเป้าของโจรแน่ ๆ”

มุมปากของเมธัชกระตุก เพราะเด็กหญิงตรงหน้านี้นอกจากช่างจ้อช่างคุยแล้วยังช่างจินตนาการอีกด้วย โจรที่ไหนจะกล้าเข้ามาในบ้านของเขากัน ในเมื่อบอดี้การ์ดของพ่อเต็มบ้านขนาดนี้ จนบางครั้งเขาเองยังแอบรู้สึกอึดอัดไม่ได้ ที่ไปไหนมาไหนหรือแม้จะอยู่ที่บ้านก็ต้องมีคนคอยคุ้มกัน เขาเคยถามพ่อในเรื่องนี้ แต่พ่อก็ให้เหตุผลว่า

          ‘เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างครบวงจรของเอกชน ที่ยืนหยัดมายาวนานตั้งแต่สมัยคุณปู่ และมีนโยบายที่ชัดเจนในเรื่องของการปฏิเสธการรับสินบนและไม่รับก่อสร้างของหน่วยงานรัฐ เพราะฉะนั้นศัตรูคู่แข่งหรือคู่ค้าที่ได้รับการปฏิเสธไปจากเราก็ต้องมีมากเช่นกัน จึงจะต้องมีบอดี้การ์ดเหล่านี้ไว้คอยดูแลอย่างไรล่ะ’

         “พี่ชาย พี่ชายคะ เฮ้” เสียงเรียกที่สดใส กับมือเล็ก ๆ ที่โบกอยู่ตรงหน้าทำเมธัชตื่นจากภวังค์ความคิด

          “อือ ว่าไง”

         “อ้าว ก็เรื่องโจรไงคะ พี่ชายเงียบไปแบบนี้แสดงว่ามีจริง ๆ ใช่ไหมคะ” เอ่ยถามพร้อมสีหน้าที่เริ่มหวาดกลัว ในใจก็คิด ‘ว่านี่แหละหนาเป็นคนรวยมาก ๆ ก็ใช่ว่าจะสงบสุข’

         “ไม่มีหรอก อย่าว่าแต่โจรเลยงูเขียวสักตัวยังรอดเข้ามาไม่ได้ วางใจเถอะ”

          “อ้าว แล้วทำไมถึงต้อง..”

แหมะ

วุ้นเย็นพูดไม่ทันจบ มืออุ่นของอีกฝ่ายก็วางแหมะลงบนหัวเล็กของเธอ พร้อมกับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจนัก

          “ผมยังชื้นอยู่เลย ทำไมไม่เป่าให้แห้งเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

          “ฮ้า จริงซิ หนูก็กำลังจะป่า แต่พี่ชายมาเคาะเรียกพอดีเลยค่ะ มานี่ ๆ”