บทที่ 7

จั๋วหรูซินตะโกนด้วยความโกรธ "จั๋วซือหราน เจ้า"

“พอแล้ว” ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้วและตะโกน

จั๋วหรูซินยังอยากฟ้องต่อ "ผู้อาวุโสใหญ่ นาง..."

จั๋วซือหรานกลับโค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพ "ข้าจะไปรับการลงโทษที่ห้องโถงบรรพบุรุษเจ้าค่ะ"

ทิ้งจั๋วหรูซินอยู่นั่นผู้เดียว ปล่อยนางโกรธจนหน้าซีด

ระหว่างทางไปห้องโถงบรรพบุรุษ จั๋วซือหรานเจอฝูซูและฝูซาง

“หลิ่วเย่ล่ะ” จั๋วซือหรานถาม

ฝูซางตอบ “พวกเราหลบสายตาของผู้อื่น พานางเข้าเดินผ่านประตูหลังและเดินเข้าจวน มัดนางไปหาผู้อาวุโสใหญ่เพื่ออธิบายรายละเอียดต่าง ๆ จากนั้นผู้อาวุโสใหญ่ก็สั่งให้ขังนางไว้ในห้องเก็บฟืนที่ลานด้านข้างจนกว่าเขาจะสอบปากคำ”

ฝูซูถาม "คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูลิ่วกำจัดหลิ่วเย่หรือไม่เจ้าคะ มิเช่นนั้นข้าไปคอยคุ้มกันไว้ดีไหมเจ้าคะ"

จั๋วซือหรานยกริมฝีปากขึ้นและยิ้ม "หากนางฆ่าอีนังนั้นเสียจริง นั่นก็หมายความว่า หาเรื่องใส่ตัวแล้วน่ะสิ ในเมื่อผู้อาวุโสใหญ่สั่งขังหลิ่วเย่อยู่ในห้องเก็บฟืนที่ลานด้านข้าง แสดงว่าท่านต้องแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว"

หากจั๋วหรูซินจิตใจลุกลี้ลุกลน แล้วไปฆ่าหลิ่วเย่จริง ๆ เรื่องน่าจะสนุกน่าดูสินะ

ฝูซางกังวล"คุณหนูเจ้าคะ ตอนนี้คุณหนูรัยการลงโทษที่ต้องทำตามกฎเกณฑ์บ้านได้อย่างไรเจ้าคะ ไม่เช่นนั้น เราไปขอความเมตตาจากผู้อาวุโสใหญ่เสียดีกว่าไหมเจ้าคะ"

จั๋วซือหรานส่ายหัว "ยิ่งตอนนี้ข้าแย่มากเท่าไหร่ จั๋วหรูซินก็จะยิ่งแย่ลงมากเท่านั้นเมื่อความจริงได้ปรากฏขึ้น"

จั๋วซือหรานสั่ง"ฝูซาง เจ้าไปบอกแม่ข้าว่า ข้าเสร็จธุระเมื่อใด ข้าจะไปเยี่ยมท่าน ส่วนเรื่องกฎตระกูล เจ้าไม่ต้องบอกท่านหรอกนะ"

ฝูซางรับคำสั่ง "ข้ารับทราบเจ้าค่ะ"

ฝูซูถาม"คุณหนูเจ้าคะ แล้วข้าล่ะ"

จั๋วซือหรานกลอกตาแล้วพูดว่า "ฝูซู เจ้าต้องไปข้างนอก ช่วยข้าทำเรื่องหนึ่ง"

*

ในห้องโถงบรรพบุรุษ ถังหยวน ผู้รับใช้ของผู้อาวุโสใหญ่กำลังรออยู่แล้ว

“คุณหนูจิ่ว”

“รบกวนท่านลุงถังแล้ว” จั๋วซือหรานกล่าว

"ข้าขอโทษสำหรับการล่วงเกินตัวขอรับ" ถังหยวนมีนิสัยตรงไปตรงมา เขาไม่เคยจงใจทำลายผู้คน แต่เขาก็ไม่อ่อนให้ใคร

ตามกฎของตระกูลจั๋ว วิธีการลงโทษคือ นำแส้ที่มีหนามไปแช่ในสุราแรง หากใครมีสภาพร่างกายไม่ดีและถูกเฆมี่ยนไปหนึ่งที เขาจะอาเจียนเป็นเลือดทันที

"เพี้ยะ--"

จั๋วซือหรานเจ็บจนเกือบเป็นลม นางรู้สึมีรสหวานคาวพุ่งพล่านอยู่ในลำคอของนาง

นางเจ็บอย่างหนัก จนทรงตัวไม่อยู่ นางเซไปเซมา แต่นางยังคงกลั้นความเจ็บนั้นไว้โดยไม่ร้องสักคำ

ถังหยวนชื่นชมความอดทนของจั๋วซือหราน แต่แส้ในมือของเขายังคงหนักแน่น เขาแช่มันในสุราแรงอีกครั้งแล้วเหวี่ยงแส้ออกมาเป็นครั้งที่สอง

จั๋วซือหรานต้องถูกเฆี่ยนถึงเก้าครั้ง

นางยกมือเช็ดเลือดที่ไหลออกจากปากของนาง

หลังจากถูกเฆี่ยนไปอีกสองสามที ใกล้จะจบการลงโทษนั้น

ทันใดนั้น เสียงผู้หญิงอันโศกเศร้าโหยหวนดังจากประตู

“อย่านะ อย่าตีลูกสาวข้านะ”

จั๋วซือหรานตกใจ "...ท่านแม่"

เสียงฝีเท้ารีบเร่งร้อนรนซ้อนกับเสียงลมที่เกิดจากการเคลื่อนแส้ครั้งสุดท้าย

มารดาของนางพยายามแบกรับการลงโ?ษแทนนาง เพื่อแบรกรับการโจมตีจากแส้นี้

ทันใดนั้นดวงตาของจั๋วซือหรานที่ปิดอยู่เพียงครึ่งหนึ่งก็เปิดขึ้น ดวงตาคู่นั้นแสนเย็นชา

ทันใดนั้นร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงกลับเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว นางเอาตัวปกป้องร่างที่บอบบางของมารดาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่น จากนั้นนางก็หันหลังกลับเพื่อเอาแผ่นหลังไปรับการโจมตีครั้งสุดท้าย

“เอือก ” จั๋วซือหรานกระอักเลือดใส่หน้ามารดาของตนเอง

“หรานหราน ลูกแม่” ผู้เป็นมารดาร้องตะโกนออกมา

เสื้อผ้าอันสีขาวของจั๋วซือหรานเต็มไปด้วยรอยแส้ที่เปื้อนเลือด ซึ่งทำให้คนสะเทือนใจอย่างมาก และกระตุ้นให้คนเกิดความน่าสงสารอย่างเต็มที่

ทว่านี่ก็ทำให้มารดาที่น่าสงสารผู้นี้หวาดกลัวเช่นกัน

ถังหยวนกล่าวว่า "คุณหนูจิ่ว ข้าขอโทษที่ล่วงเกินตัว วันหลังฝ่ากฎตระกูลอีกครั้ง แส้หนามของกฎตระกูลเป็นของที่พิเศษ แม้สติปัญญาของท่านจะดีแค่ไหนก็ตาม หากถูกเฆี่ยนตีเช่นนี้หลายครั้ง ร่างกายของท่านก็จะถูกทำลายได้ถึงแก่นแท้เช่นกัน”

“ขอบคุณท่านลุงถังที่ตักเตือนเจ้าค่ะ”

มารดาของจั๋วซือหรานพยุงนางเดินกลับอย่างระมัดระวัง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาราวเขื่อนแตก

“ท่านแม่ หนูไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หนูไม่เจ็บเลย”

“หนูโกหก รอยแผลเต็มตัวเช่นนี้แล้ว”

“ไม่เจ็บจริง ๆ ท่านแม่ไม่โกรธหนูหรอกนะ”

เนื่องจากนางถูกเสน่ห์หนอนพิษกู่คุมสนิต นางยืนกรานที่จะแต่งงานกับฉินตวนหยาง นางไม่ยอมฟังคำพูดของผู้เป็นมารดาแม้แต่คำเดียว

“พวกเขาบอกแม่ว่า ลูกไม่มีสติเพราะลูกถูกควบคุม พวกเขายังบอกอีกว่า หนูถูกยนอนพิษกู่ควบคุมสติ และหนูต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายอย่างหนัก”

ผู้เป็นมารดาหลั่งน้ำตาและพูดว่า "คนอื่นอิจฉาข้าที่ให้กำเนิดลูกพร้อมพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา พวกเขายังอิจฉาด้วยว่า เพราะมีลูกที่เก่ง ข้าจึงมีโอกาสใช้ชีวิตอย่างดี แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ข้าอยากให้ลูกมีความสามารถแบบธรรมดา ๆ มากกว่า พวกเราใช้ชีวิตแบบลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร อย่างน้อย ลูกก็จะได้ไม่ถูกคนอื่นอิจฉาและเล่นงาน ลูกจะต้องไม่ต้องทนทุกข์ทนมากเช่นนี้”

ใบหน้าของจั๋วซือหรานซีดขาว ทว่ากลับยิ้มออก "ท่านพ่อจากไปแล้ว หนูเป็นลูกสาวคนโต หนูต้องดูแลครอบครัวของเราให้ได้ หนูต้องให้ท่านแม่และเสี่ยวหวายใช้ชีวิตอย่างมีความสุข"

“จริงสิ เสี่ยวหวายล่ะ ยังโกรธหนูอยู่หรือเปล่า” จั๋วซือหรานถาม

ในชะตากรรมของเจ้าของเดิม น้องชาย จั๋วหวายมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่า นางยืนกรานที่จะแต่งงานกับฉินตวนหยางนั้น การตัดสินใจนั้นน่าแปลก น้องชายผู้นี้พยายามหาทุกวิถีทางเพื่อให้นางมีสติกลับมา และเขาไม่เคยยอมแพ้ด้วย

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงถูกฉินตวนหยางเกลียดชัง และต่อมาก็เสียชีวิตระหว่างถูกเนรเทศ

“เขาจะโกรธลูกทำไม เขาแค่รู้สึกสงสารเจ้า” ผู้เป็นมารดาถอนหายใจเบา ๆ “พอได้ยินว่า ลูกจะถูกลงโทษที่บ้าน ก็รีบวิ่งออกไปหาคนมาช่วยทันที เดี๋ยวเขากลับมา หากเห็นหนูบาดเจ็บเช่นนี้ เขาต้องร้องไห้แน่นอน”

เมื่อกลับมาที่สวนจี๋หย่าย่วน จั๋วซือหรานเห็นไม่เพียงแต่ไม่มีคนทำความสะอาดสนามหญ้าเป็นเวลานานแล้ว

ชาในถ้วยยังมีกลิ่นฝาดจากก้านชาอีกด้วย

จั๋วซือหรานขมวดคิ้ว "ตอนที่หนูไม่อยู่ พวกเขาปฏิบัติต่อท่านแม่และน้องอย่างโหดร้ายเลยหรือ"

“ไม่เป็นไรน่ะ แม่และเสี่ยวหวายไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก ลูกรอก่อนนะ แม่จะไปหาคนไปเอายามาให้”

หลังจากที่มารดาของจั๋วซือหรานพูดจบ นางก็รีบเดินออกไป แต่เวลาผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว จั๋วซือหรานเห็นท่านแม่ยังไม่กลับมาเสียที นางรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ นางจึงสวมเสื้อคลุมแล้วออกไปตามหาท่านแม่

“พวกเจ้าก็คิดเสียว่าทำบุญได้ไหมเจ้าคะ ลูกสาวของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส นางต้องการยามาก ข้าจ่ายเงินก็ได้…”

ผู้เป็นแม่ร้องขออย่างเจ็บช้ำ แต่คนรับใช้หลายคนที่ดูแลคลังของเรือนจั๋วกลับทำท่าเมินเฉย

ยิ่งไปกว่านั้น คนรับใช้บางคนหัวเราะแล้วพูดว่า "อ้าว จิ่วฮูหยิน ไม่ใช่ว่าพวกข้าไม่อยากให้ท่านหรอก แต่เป็นเพราะคุณหนูจิ่วเป็นคนบาปของครอบครัวและไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะใช้ยาในจวนอีกแล้ว ท่านจะพูดอย่างไรก็ไม่มีผลหรอก"

ผู้เป็นมารดาอดไม่ได้ที่ต้องเอื้อมมือคว้าแขนเสื้อของหนึ่งในนั้นไว้

“น่ารำคาญจริง ๆ ก็บอกไปแล้วว่า ให้ไม่ได้ คุณท่านลิ่วสั่งเป็นการส่วนตัว ทำไมท่านต้องทำให้พวกข้าลำบากใจด้วย” น้ำเสียงของคนรับใช้เต็มไปด้วยความน่ารำคาญ เขาสะบัดมือของผู้เป็นมารดาอย่างแรง

เมื่อเห็นว่าจิ่วฮูหยินกำลังจะล้มบนพื้น แต่มีร่างหนึ่งรีบปรากฏขึ้นข้างหลังนางอย่างกะทันหัน เจ้าของร่างนั้นแบกรับนางไว้

คนรับใช้ประหลาดใจ “จิ่ว คุณหนูจิ่ว”

เขาไม่แน่ใจอยู่เล็กน้อย เพราะร่างกายของนางเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ยิ่งไปกว่านั้น ความโหดเหี้ยมรอบตัวนั้นรุนแรงกว่ากลิ่นเลือด

คนรับใช้รีบแก้ตัวว่า “ข้า เพราะข้ากำลังมีธุระด่วน เลย...”

จั๋วซือหรานกลับไม่อยากฟัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา: "ข้าคิดว่า เจ้าไม่ต้องใช้มือนี้อีกต่อไปแล้วแหละ"

“อะไรนะ…” คนรับใช้จ้องตาให้โต เขายังไม่ทันเข้าใจนางหมายถึงอะไร

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เขากรีดร้อง “มือ มือของข้า!”

มือของเขาถูกบิดในรูปแบบที่มีมุมแปลกประหลาด และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คุณหนูจิ่วปรากฏตัวข้าง ๆ เขาเมื่อใด

เขาเหงื่อออกและตัวสั่นอย่างมาก

จั๋วซือหรานพูดอย่างเย็นชา "เก็บยาเหล่านั้นไว้ใช้เองเถิด"

จั๋วซือหรานกอดแม่ของนางและพาท่านแม่กลับไปยังสวนจี๋หย่าย่วน นางคิดในใจว่า หากแหวนเสวียนเหยียนข้ามเวลามาด้วยก็จะดีนะ ในนั้นมีของทั้งหมดของนาง และแน่นอนว่าต้องมียารักษาบาดแผลด้วย หากมีแหวนเสวียนเหยียน มารดาของนางต้องทนทุกข์ขนาดนี้หรือ

เมื่อลุกแม่สองคนกลับไปถึงสวนจี๋หย่าย่วน เห็นฝูซูที่ออกไปทำธุระกลับมาพอดี บัดนี้ นางกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้อง

จั๋วซือหรานปลอบโยนมารดาของตนเองและพูดว่า "ท่านแม่ไม่ต้องห่วง ฝูซูออกไปเพื่อตามคุณหมอมา"

“ลูกแม่... มีความคิดของตนเองอยู่เสมอ ลูกยังคาดเดาถึงการเฆี่ยนล่วงหน้า และยังตามคุณหมอมาด้วย”

มารดาเช็ดน้ำตา "หากมิใช่เป็นเพราะถูกเล่นงาน เมื่อก่อนลูกใมีการกระทำที่ไม่เหมาะสมได้อย่างไร คุณหนูลิ่วทำเกินไปแล้วจริง ๆ นางยังต้องการแต่งงานกับท่านอ๋องเฟิงหรือ นางฝันไปเถิด การหมั้นหมายระหว่างลูกกับท่านอ๋องเฟิง ไม่เพียงแต่เพราะพวกเจ้ามีคุณสมบัติที่เหมาะสมกัน ยิ่งไปกว่านั้น เป็นเพราะท่านพ่อของลูกเป็นผู้มีพระคุณต่อพวกเขา ดังนั้น หากไม่ใช่ลูกของแม่ที่ทำการหมั้นหมายกับท่านอ๋องเฟิง ก็ไม่มีทางที่จะเป็นคุณหนูลิ่วอย่างแน่แท้”

นี่เป็นครั้งแรกที่จั๋วซือหรานได้ยินเรื่องนี้

หลังจากปลอบใจมารดาของนางแล้ว จั๋วซือหรานจึงเดินเข้าไปในห้อง เพราะนางยังคงคิดถึงสิ่งที่มารดของนางพูดในก่อนหน้านี้ นางจึงไม่สังเกตสีหน้าอันลังเลบนใบหน้าของฝูซูดวยซ้ำ

เมื่อนางเดินเข้าไปในห้อง นางตกตะลึง

"ทำไมถึงเป็นเจ้า"