บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น!

"เงยหน้าขึ้นสิ ข้าขอดูหน่อย"เสียงไพเราะอ่อนหวานสั่งให้ไป๋เจินจูเงยหน้าขึ้น"คิ้วโค้งงามดุจใบหลิว ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า...ดี ดี"พอถูกชมซึ่ง ๆ หน้า ไป๋เจินจูข่มกลั้นความอาย พวงแก้มขึ้นสีดูน่าเอ็นดู สตรีที่กำลังพิจารณาใบหน้านางอยู่ก็คือ ฮองเฮา สตรีที่มีอำนาจสูงสุดในวังหลวงหลังจากนางเข้าวังก็แยกกันกับบิดา บิดาไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นางไปเข้าเฝ้าฮองเฮา เมื่อไปถึงก็พบกับสตรีคู่บัลลังก์ รูปโฉมงดงาม มีอำนาจ ถึงแม้ท่าทางอ่อนโยนแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความเกรงขาม นางไม่กล้ามองนานจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาจนถูกเรียกให้เงยหน้าขึ้น"เจ้า...ชื่อเจินจูสินะ อายุเท่าไรรึ""หม่อมฉันอายุสิบห้าปีเพคะ""อืม เห็นว่าเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นาน" ฮองเฮามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างพึงพอใจ "เจ้าคงรู้แล้วว่าเราเรียกเจ้ามาทำไม"ไป๋เจินจูรีบก้มหน้าลงไม่สบตา นางไม่ปริปาก ฝ่ายฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกได้ราง ๆ ว่าเด็กสาวตรงหน้าเหมือนจะไม่ยินยอมกับเรื่องที่ตนจะเอ่ยต่อจากนี้"เจินจู เจ้ามีอะไรก็พูดออกมา..."ฮองเฮาตัดสินใจถามตรง ๆ ฝ่ายไป๋เจินจูพอได้ยินคำถามนี้ก็เงยหน้าขึ้นอัตโนมัติ ริมฝีปากบางได้รูปเม้มหากันจนเป็นเส้นตรงเพราะกลัวว่าห

"ว๊าย! "เสียงกรีดร้องดังลั่นหน้าประตู ไป๋เจินจูตกใจจนเกือบเหยียบพลาด นางรีบเกาะขอบหน้าต่างไว้แน่น จนเล็บแทบจิกลงไปในเนื้อไม้"คุณหนู! ท่านขึ้นไปทำอะไรตรงนั้นเจ้าคะ! "ไป๋เจินจูหันมามองอีกฝ่ายตาขวาง พร้อมกับตวาด"เจ้าจะเสียงดังทำไม! ข้าก็จะไป...เอ่อ ข้าแค่อยากมองเห็นเจ้านกน้อยบนต้นไม้ให้ชัดอีกหน่อย"นางเหลือบตามองผู้มาใหม่แล้วทำท่ายืนชะเง้อมอง"เจินจู...เจ้าลงมาได้แล้ว""โอ้ ท่านน้า ท่านมาเมื่อไรกัน" นางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ขณะกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ด้านหญิงสองนางที่เหลือในห้อง พอเห็นการกระทำของนาง ต่างยกมือขึ้นมาทาบอก"เจินจู จะ...เจ้า ดูแปลกไป" ไป๋อี้หลาน มองหลานสาวของตนด้วยสายตาคลางแคลงใจ ปกติไป๋เจินจูนิสัยกรีดกราย เย่อหยิ่ง ไม่มีทางที่จะขึ้นไปเกาะขอบประตูหน้าต่าง ฉีกแข้งฉีกขาไม่สมเป็นกุลสตรีแบบนี้"ข้าหรือแปลก..." ไป๋เจินจูยกนิ้วขึ้นจิ้มอกตนเอง "ท่านน้าคิดมากไปแล้ว ดูหน้าข้าสิ ข้าคือใคร...""เจินจู...""ใช่ ข้าคือเจินจู ท่านน้า...ถ้าข้าไม่ใช่ข้า แล้วจะเป็นใคร" นางแกล้งพูดวกวนพาคนสับสน "เอาล่ะ ท่านน้าเรียกหาข้าเพราะท่านพ่อกระมัง""ใช่ เจ้ารีบไปหาท่านพ่อเจ้า"เห็นท่าทางร้อนรนของไป๋อ

ไป๋เจินจูดวงตาเบิกกว้าง เมื่อถูกหลี่รุ่ยก้มใบหน้าลงแล้วฉกชิงริมฝีปาก จูบเผ็ดร้อนเจือรสฝาดจากสุรามงคลทำให้สมองนางมึนงง หัวใจเต้นกระหน่ำ ตึกตัก ตึกตัก...คุณพระคุณเจ้าเอ๊ย! เกิดมาจนโตเป็นสาวตายไปแล้วหนึ่งรอบ กลับมาเข้าร่างเด็กสาวอายุสิบห้า เพิ่งจะเคยโดนผู้ชายจูบ!รู้สึก...ฟินอย่างบอกไม่ถูกนางคิดอย่างเหม่อลอย ขณะหลับตาพริ้ม เผยอปากหลี่รุ่ยชะงัก เมื่อหญิงสาวในอ้อมกอดจากดิ้นรนขัดขืนแปรเปลี่ยนเป็นเต็มใจ จึงเริ่มปลดเปลื้องเสื้อตัวนอกและตัวในของนางออก...ตะ แต่เดี๋ยวนะ!ร่างนางตอนนี้อายุสิบห้าไม่ใช่ยี่สิบห้า ขืนโดนอีตาไท่จือนี่แทงได้ฉีกขาดกันพอดี!ไป๋เจินจูได้สติ เบิกตากว้าง ผลักอกหลี่รุ่ยจนริมฝีปากเป็นอิสระ ปากก็ตะโกนร้อง"โอ๊ย! ข้าปวดท้อง โอ๊ย! ""เจินจู! เจ้าเป็นอะไร" หลี่รุ่ยตกใจ เมื่อจู่ ๆ หญิงสาวที่นอนทอดร่างให้ เด้งตัวขึ้นแล้วเริ่มร้องตะโกนโอดโอย มือก็กุมท้อง เสียงร้องลั่นของนางสร้างความแตกตื่นไปทั่ววัง"โอ๊ย ปวดท้อง จะ เจ็บ..." นางกุมท้องตัวงอ เมื่อเห็นเขาจะเข้ามาใกล้ ก็ยกนิ้วชี้ใส่แล้วตวาด "อย่ามาใกล้ข้า! "หลี่รุ่ยชะงัก มองพระชายาหน้าตาเหลอหลา"เจ้าปวดท้องหรือ ข้าก็จะนวดท้องให้เจ้

"นิยายบ้า ๆ วัน ๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่อุ่นเตียง""ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ" หลินหลงที่กำลังจัดแต่งทรงผมให้ไป๋เจินจูเอ่ยถาม ด้วยความที่เป็นสาวใช้คนสนิทที่ติดตามมาจากจวน เมื่อเห็นไป๋เจินจูพูดพึมพำ ภาษาที่ได้ยินก็แปร่งหูจึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้"ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" นางรีบกลืนคำพูดที่เหลือลงท้อง ยกมือขึ้นนวดไหล่ตัวเองใบหน้าบูดบึ้ง "ข้าก็แค่...คิดอะไรนิดหน่อย""อย่าดิ้นสิเจ้าคะ..." หลินหลงบอกเจ้านายเสียงนุ่ม มองทรงผมที่นางจัดแต่งอย่างภูมิใจ "เสร็จแล้วเจ้าค่ะ วันนี้คุณหนู ...พระชายางามมากนะเจ้าคะ ไม่สิ ท่านงดงามอยู่แล้ว""ปากหวาน..." นางอมยิ้ม ใครบ้างจะไม่ชอบเวลาถูกชม ไป๋เจินจู เอียงศรีษะ มองผ่านกระจกอย่างพึงพอใจ"วันนี้พระชายาจะเริ่มจัดระเบียบตำหนักเลยหรือเปล่าเจ้าคะ" หลินหลงถามขึ้น ตั้งแต่แต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาท นี่ก็ผ่านมาเจ็ดวัน เจ้านายตนถึงได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันถูกองค์รัชทายาทกักขังไว้แต่ในห้องหอเจ็ดวันเจ็ดคืน ช่างน่าสงสารพระชายา พอได้มาปรนนิบัติวันนี้ นางก็ต้องแอบทอดถอนใจ...พระชายาเนื้อตัวมีแต่ร่องรอยรักประทับทั่ว ใต้ตาดำคล้ำเหมือนคนอดนอน รูปร่างที่บอบบางน่าทะนุถนอมก็ดูผอมลง อง

"เวลานี้ยังมีหน้ามายิ้ม หึ รัชทายาทหื่นกาม เจ้าช่างหาเรื่องมาให้ข้าเสียจริง! "ไป๋เจินจูยกเท้าขึ้นเตะลม ท่าทางไม่สมกับเป็นบุตรีของอัครเสนาบดี แต่ใครสนกันล่ะ ตอนนี้นางโมโห อารมณ์หงุดหงิด จนอยากใช้กำลังเพื่อระบายอารมณ์!เมื่อเดินจากมาไกลจนถึงหน้าตำหนัก ท่าทางโมโหหงุดหงิดของนางตกอยู่ในสายตาหลินหลง สาวใช้คนสนิทมองผู้เป็นนายด้วยแววตาสงสารเห็นใจ"พระชายาอย่าโกรธเคืององค์รัชทายาทเลยนะเจ้าคะ""ทำไม นี่เจ้าก็เข้าข้างเขารึ" นางหันไปมองอีกฝ่ายตาขวาง "ตกลงใครเป็นนายของเจ้ากันแน่""โธ่ พระชายา ดูท่านพูดสิ" หลินหลงยิ้มเอ็นดูท่าทางแง่งอน ตอนนี้พระชายาดูเหมือนกลับไปเป็นเด็ก ก็ยังเด็กจริง ๆ พระชายาเพิ่งจะสิบห้าปี ก็แต่งให้กับองค์รัชทายาทแล้ว"เฮ้อ"ไป๋เจินจูนั่งลงบนพื้น ไม่สนใจเสียงร้องห้ามของหลินหลง นางยกมือขึ้นกอดเข่า ใบหน้าจมอยู่ตรงกลาง ในหัวปรากฏภาพหลี่รุ่ยรับชายารองเข้าตำหนัก บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุข นางยืนมองสวามีเดินเข้าห้องหอด้วยสีหน้ายินดีนางต้องยินดีสิ จะมีคนช่วยแบ่งเบาภาระอันหนักหน่วงแต่งกับเขาในฐานะพระชายา มีบ่าวรับใช้ปรนนิบัติ ชีวิตที่หญิงสาวทั่วเมืองหลวงต่างอิจฉา แต่นอกจากฐานะสูงศักด