แชร์

บทที่ 595

ผู้เขียน: ฉินอันอัน
ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยยิ่งนานวันก็ยิ่งเลื่องลือขึ้นทุกที

เมื่อหวังฉานมาเยือนจวนตระกูลชี นางก็หัวเราะหยอกเย้า “ช่วงนี้ข้าแทบไม่กล้าออกไปเป็นแขกที่จวนใดเลย”

ชีหยวนย่อมรู้ว่านางหมายถึงสิ่งใด เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าชีกลับเหลือบมองชีหยวน แล้วเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ได้ยินชื่อของคุณหนูเฝิงอยู่บ่อยครั้งจริง ๆ นางเก่งกาจปานนั้นเชียวหรือ?”

จะโทษที่ฮูหยินผู้เฒ่าชีก็ไม่ได้ ปกตินางสุขุมเยือกเย็นเสมอมาแต่ก็ยังไม่อาจนั่งเฉยได้อีกต่อไป

เดิมที นางไม่เคยมองเด็กสาวคนใดในสายตาเลย เพราะกล่าวตามตรงแล้ว เด็กสาวเยี่ยงชีหยวน ต่อให้กวาดสายตามองไปทั่วทั้งแผ่นดินต้าโจว ก็หาคนที่สองไม่ได้อีกแล้ว

เซียวอวิ๋นถิงเคยได้พบสิ่งที่ดีขนาดนี้ไปแล้ว ในสายตาของเขาไหนเลยจะยังมีที่ว่างเหลือสำหรับคนอื่นได้?

ทว่าชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยในช่วงนี้ ช่างโด่งดังจนเกินไปนัก กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าชีที่ไม่ค่อยออกจากจวน ยังได้ยินถึงกิตติศัพท์ของคุณหนูเฝิง

นางจึงอดไม่ได้ที่จะต้องครุ่นคิด

ครั้นหวังฉานเอ่ยขึ้น ก็มีท่าทางซึมลงเล็กน้อย

เมื่อก่อน ตอนที่ชีหยวนกับเฝิงไฉ่เวยยังไม่ปรากฏตัว นางก็ไม่คิดว่าคนเก่งมีอยู่มากมายเท่าใดนัก

แต่บัดนี
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 600

    ฮูหยินเฝิงก็พลันหน้าถอดสี รีบสั่งให้คนไปตามหมอเพียงแค่มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ไฉนจึงล้มทรุดลงไปได้?ฮูหยินรองชีก็ตกใจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ จนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะแต่ชีหยวนกลับก้าวฉับเข้าไปหาฮูหยินเฉิงกั๋วกงแล้วคุกเข่าลง เปิดเปลือกตานางขึ้นดู จากนั้นกวาดตามองไปยังอาหารบนโต๊ะ นางไม่เอ่ยคำใดก็ใช้มืออ้าปากของฮูหยินเฉิงกั๋วกงออก แล้วเอาตะเกียบกดไปบนเพดานปากฮูหยินเฉิงกั๋วกงก็อาเจียนเสียงดัง สำรอกอาหารออกมาจนหมดแขกเหรื่อต่างรีบถอยหนีเว่ยชิงยางถึงกับตะโกนเสียงดัง “ชีหยวน! เจ้ากำลังทำอะไร!”ชีหยวนหาได้ใส่ใจไม่ จนกระทั่งฮูหยินเฉิงกั๋วกงไม่มีสิ่งใดจะอาเจียนได้อีก นางจึงส่งตัวให้ฮูหยินที่อยู่ข้าง ๆ พร้อมกับบอกว่า “ให้นางดื่มน้ำเปล่าเจ้าค่ะ”ฝ่ายบุรุษกับฝ่ายสตรีในงานเลี้ยงนี้ มีเพียงทะเลสาบหนึ่งผืนคั่นกลาง เมื่อเกิดเรื่องขึ้นทางนี้ ทางโน้นย่อมเห็นได้ทันทีเฉิงกั๋วกงอดรนทนไม่ไหว รีบวิ่งมาถึงหัวสะพานถามเสียงดังว่าเกิดเรื่องอันใดเฝิงไฉ่เวยก็ขมวดคิ้ว มองชีหยวนด้วยแววตาเป็นกังวล “คุณหนูใหญ่ชี เจ้าไม่รู้ว่าฮูหยินเป็นอะไร ก็ทำเช่นนี้โดยพลการ...”ทำเช่นนี้โดยพลการอันใด?ฮ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 599

    องค์หญิงลั่วชวนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองชีหยวนอีกครั้งที่จริงนางรู้สึกอึดอัดใจมานานแล้วใครก็ดูออกว่าเฝิงไฉ่เวยนั้นมีฝีมือแท้จริง แต่ช่วงหลายวันมานี้ ทุกครั้งที่นางไปงานเลี้ยงก็ต้องชิงเอาความโดดเด่นไปจนหมดสิ้นถึงขั้นที่แม้แต่พระชายาอ๋องโจว ก็อดมิได้ที่จะเอาแต่พร่ำว่า ‘หากเจ้ามีความสามารถเพียงหนึ่งในสิบของคุณหนูเฝิง...’ พูดแต่วาจาเช่นนี้ ชวนให้คนเบื่อหน่ายใจยิ่งนักยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เฝิงไฉ่เวยทำให้ผู้คนตื่นตะลึง กลับเอ่ยราวไม่ใส่ใจว่า ‘ข้ามิได้มีสิ่งใดพิเศษนัก เป็นเพราะคุณหนูทั้งหลายคอยเกรงใจข้าเท่านั้น’‘สิ่งเหล่านี้ก็มิใช่อันใด เพียงแต่ตอนเด็กข้าไม่มีงานอดิเรกอื่น จึงอ่านตำรามากหน่อยเท่านั้น’องค์หญิงลั่วชวนถึงกับเบื่อหน่ายจนสุดจะทนบัดนี้ เมื่อนางมองชีหยวนก็พลอยรู้สึกว่าดูรื่นตาขึ้นมาหลายส่วนสตรีสูงศักดิ์ร่ำเรียนสิ่งเหล่านี้แล้วมีประโยชน์อันใด?จำวิธีทำขนมแต่ละอย่างได้ จำชื่อขนมแต่ละชนิดได้ แล้วก็รู้จักรูปลักษณ์ของบุปผาชื่อดังแต่ละสายพันธุ์เรื่องเหล่านี้มีสิ่งใดให้น่าสรรเสริญนักหรือ?เหตุใดจึงได้รับคำชมจนเกินควรเช่นนี้?แต่พอนึกได้ว่าเฝิงไฉ่เวยสามารถเรียนรู้สิ่งเ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 598

    เว่ยชิงยางพอเห็นชีหยวน ท่าทีของนางก็ยิ่งแฝงด้วยความเหน็บแนมขึ้นอีกหลายส่วน “ขนมพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นฝีมือของไฉ่เวย สูตรที่ใช้นั้นก็มาจากตำราโบราณทั้งสิ้น ผู้ที่ไม่เคยร่ำเรียนหนังสือย่อมไม่รู้จัก”เฝิงไฉ่เวยดูเหมือนจะมีท่าทีจนใจ นางดึงชายเสื้อของเว่ยชิงยางเบา ๆ “ข้าเชิญเจ้ามาเพื่อมาเป็นแขก มิใช่ให้เจ้ามาอวดอ้างแทนข้า”ชีหยวนเลิกคิ้วมองเว่ยชิงยาง “เช่นนั้นคุณหนูเว่ยที่อ่านตำรามากมาย คงรู้แจ้งถึงที่มาของขนมพวกนี้กระมัง?”เว่ยชิงยางกัดริมฝีปาก แค่นเสียงเย็นชา “ทำเหมือนกับเจ้ารู้จักอย่างนั้นแหละ”ชีหยวนเพียงยิ้มน้อย ๆ “ทำไมจะไม่รู้จัก?”นางก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เหลือบตามองโต๊ะตัวเล็กแล้วกล่าวเสียงขรึม “เซียงเย่ามู่กวา เซียงเย่าเถิงฮวา หน่ายฝางอวี้รุ่ยเกิง”หวังฉานถึงกับตะลึงงัน หันไปมองฮูหยินรองชีโดยไม่รู้ตัวส่วนฮูหยินรองชีก็ตกตะลึงยิ่งกว่านางเสียอีกนางไม่รู้เลยว่าชีหยวนศึกษาสิ่งเหล่านี้ด้วยไม่น่าแปลกใจเลยที่ชีหยวนมักให้ห้องครัวทำอาหารแปลกใหม่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซึ่งนางบอกสูตรให้แม่ครัวด้วยตนเอง...เว่ยชิงยางก็ตกตะลึงไปเช่นกัน แต่แล้วก็แค่นเสียงหัวเราะเย็นชา “ใครจะรู้ว่าเจ้าพูด

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 597

    เนื่องจากคราวก่อนไม่ได้เกิดเหตุอันใด ดังนั้นการออกมากับชีหยวนคราวนี้ฮูหยินรองชีจึงรู้สึกผ่อนคลายกว่าเดิมมากนักทว่าพอถึงจวนตระกูลเฝิง ฮูหยินรองชีก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมางานเลี้ยงวันเกิดของตระกูลเฝิงครั้งนี้ จัดได้แตกต่างจากผู้อื่นจริง ๆตระกูลขุนนางในเมืองหลวงที่อยู่ในงานนี้ ต่างก็เคยจัดงานเลี้ยงวันเกิดกันมาทั้งนั้น แต่การจัดงานเช่นนี้ ฮูหยินรองชีก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็นจวนตระกูลเฝิงหาได้เชิญคณะงิ้วมีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาแสดงงิ้วเช่นตระกูลอื่นไม่ กลับตั้งโต๊ะจัดเลี้ยงไว้ในสวนดอกไม้แทน แขกชายหญิงแยกกันอยู่คนละฟากของทะเลสาบ คั่นกลางด้วยสะพานโค้งฮูหยินรองชีพาชีหยวนไปส่งของขวัญ พอเดินเข้าสู่เรือนรับรองก็ได้กลิ่นหอมประหลาดสายหนึ่ง อดพึมพำเบา ๆ ไม่ได้ว่า “กลิ่นหอมยิ่งนัก”ขณะนั้นเอง พระชายาอ๋องโจวกำลังยิ้มพลางกล่าวกับฮูหยินเฝิงว่า “ไม่ทราบว่าในจวนจุดกำยานกลิ่นใดกัน? กลิ่นนี้แปลกใหม่ดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นของสำนักใด?”ฮูหยินเฝิงเพียงกล่าวยิ้ม ๆ “ไฉ่เวยเจ้าเด็กคนนั้นรู้ว่าข้ามีโรคปวดศีรษะที่เกิดจากลมชั่ว จึงตั้งใจปรุงกลิ่นหอมชนิดหนึ่งขึ้นมาให้ข้า เห็นบอกว่าชื่อ

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 596

    ฮูหยินผู้เฒ่าเฝิงถึงกับรู้สึกปวดฟันขึ้นมานางแทบจะจินตนาการได้เลยว่า ฮองเฮาเฝิงและพระชายารัชทายาทจะโปรดปรานเด็กสาวผู้นี้มากเพียงใดหวังฉานก็กล่าวเสริม “ใช่แล้ว เก่งจริง ๆ! แรกเริ่มพี่หญิงหรงยังไม่ค่อยพอใจอยู่บ้าง แต่หลังจากจบงานชมดอกไม้ครานั้น พี่หญิงหรงก็ยังยอมเอ่ยปากชมว่าคุณหนูเฝิงผู้นี้มีความสามารถแท้จริง”เฮ้อ ในโลกนี้คนมีความสามารถมากมายถึงเพียงนี้ มีนางเพิ่งมาอีกคนจะเป็นไรไปเล่า?ฮูหยินผู้เฒ่าชีเริ่มฟังต่อไม่ไหวแล้ว นางสูดหายใจเข้าลึกหวังฉานก็ทอดถอนใจ อารมณ์หดหู่กว่าฮูหยินผู้เฒ่าเสียอีก “อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานวันเกิดครบรอบหกสิบปีของฮูหยินเฝิงแล้ว พวกเราก็ได้รับเทียบเชิญมา ต้องไปเข้าร่วมงานวันเกิด ตอนนี้ข้าเห็นคุณหนูเฝิงเข้าก็ถึงกับละอายใจต่อตนเอง”พูดถึงอะไรก็ได้อย่างนั้น บ่ายวันนั้นเอง จวนตระกูลชีก็ได้รับเทียบเชิญจากจวนตระกูลเฝิงเทียบเชิญจากจวนเฉิงเอินโหวที่กำลังเป็นกระแสร้อนแรงที่สุดในเมืองหลวงเวลานี้ ในสายตาฮูหยินผู้เฒ่าชีแล้ว มันกลับร้อนลวกมือนางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันไปบอกฮูหยินรองชี “เจ้าพายัยหนูสาม ยัยหนูสี่ไปเถิด คนเขาส่งเทียบเชิญมาแล้ว ย่อมต้องไปตามธรรมเนียม

  • ยอดหญิงในเงามาร   บทที่ 595

    ชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยยิ่งนานวันก็ยิ่งเลื่องลือขึ้นทุกทีเมื่อหวังฉานมาเยือนจวนตระกูลชี นางก็หัวเราะหยอกเย้า “ช่วงนี้ข้าแทบไม่กล้าออกไปเป็นแขกที่จวนใดเลย”ชีหยวนย่อมรู้ว่านางหมายถึงสิ่งใด เพียงแต่ยิ้มบาง ๆฮูหยินผู้เฒ่าชีกลับเหลือบมองชีหยวน แล้วเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ได้ยินชื่อของคุณหนูเฝิงอยู่บ่อยครั้งจริง ๆ นางเก่งกาจปานนั้นเชียวหรือ?”จะโทษที่ฮูหยินผู้เฒ่าชีก็ไม่ได้ ปกตินางสุขุมเยือกเย็นเสมอมาแต่ก็ยังไม่อาจนั่งเฉยได้อีกต่อไปเดิมที นางไม่เคยมองเด็กสาวคนใดในสายตาเลย เพราะกล่าวตามตรงแล้ว เด็กสาวเยี่ยงชีหยวน ต่อให้กวาดสายตามองไปทั่วทั้งแผ่นดินต้าโจว ก็หาคนที่สองไม่ได้อีกแล้วเซียวอวิ๋นถิงเคยได้พบสิ่งที่ดีขนาดนี้ไปแล้ว ในสายตาของเขาไหนเลยจะยังมีที่ว่างเหลือสำหรับคนอื่นได้?ทว่าชื่อเสียงของเฝิงไฉ่เวยในช่วงนี้ ช่างโด่งดังจนเกินไปนัก กระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าชีที่ไม่ค่อยออกจากจวน ยังได้ยินถึงกิตติศัพท์ของคุณหนูเฝิงนางจึงอดไม่ได้ที่จะต้องครุ่นคิดครั้นหวังฉานเอ่ยขึ้น ก็มีท่าทางซึมลงเล็กน้อยเมื่อก่อน ตอนที่ชีหยวนกับเฝิงไฉ่เวยยังไม่ปรากฏตัว นางก็ไม่คิดว่าคนเก่งมีอยู่มากมายเท่าใดนักแต่บัดนี

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status