บทที่ 2727

หลิงอวี๋คิดถึงเงื่อนงำในเรื่องนี้ออกแล้ว นางก็รู้สึกมิค่อยสบายใจเท่าไร

นางรู้สึกเองว่าการที่ตนเต็มใจช่วยตรวจโรคให้รั่วหลานนั้นเป็นจรรยาบรรณของแพทย์ กอปรกับความเป็นมิตรไมตรีและการพูดทวงความยุติธรรมของแม่ทัพต่ง

ไหนเลยจะคิดว่าแม่ทัพต่งจะยังคงระแวงตนอยู่

ยังมิทันได้รักษาโรคนี้ก็เป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว เช่นนั้นหากรักษาหายแล้วจริง ๆ บางทีก็อาจจะได้พบกับคนเนรคุณอีกครั้งก็เป็นได้

“น้องสาวข้าพูดถูก จะใช้ใครก็อย่าได้สงสัย หากสงสัยก็มิต้องใช้ แม่ทัพต่ง ในเมื่อพวกท่านมิเชื่อพวกเรา เช่นนั้นก็มิจำเป็นต้องรักษาอีกต่อไปแล้ว!”

“หว่านเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถิด!”

หลิงอวี๋ลุกขึ้นยืน

ไป๋อวี้ทนมิได้จึงเอ่ยเหน็บแนมขึ้นมา “ไม่มีความสามารถแล้วยังคิดจะอ้างชื่อเสียงจอมปลอมอีก… นับว่าพวกเจ้าฉลาดอยู่นะ ไปเองเสียเถิด มิฉะนั้นจะจับกุมพวกเจ้า โทษฐานที่พวกเจ้าหลอกลวง!”

หลิงอวี๋เดินไปข้างกายไป๋อวี้ แล้วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

จากนั้นนางก็เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “เด็กน้อย ข้ามิรู้ว่าเจ้าทำหยิ่งยโสกระไรอยู่?”

“เจ้าคิดว่าพลังในดินแดนที่หกของเจ้าเหนือกว่าผู้อื่นแล้วใช่หรือไม่ หรือว่าพึ่งอำนาจของคุณหนูเจ้าจึงหยิ่งทะนงได้?”

“เจ้