ตอนที่9. เจ้าเป็นใคร

แต่เด็กเพียงสิบขวบเท่านั้น ไยจึงทำได้ขนาดนี้ พลังต้องมากพอ จึงสามารถแทงจนทะลุข้อมือของเขาได้ ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! ลูกดอกถูกปล่อยออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ชายชุดดำ คิดจะถอยไปตั้งหลัก

ฟิ้ว! เคร้ง! ฉึก! ในจังหวะที่ลูกดอกพุ่งออกมาเฉียดใกล้เขา เด็กชายตวัดเหล็กแหลมในมือเพียงเล็กน้อย ลูกดอกที่ควรเลยผ่านไป กลับพุ่งเข้ากลางลำคอของเขาในทันที ยากนักที่เขาจะหลบเลี่ยงได้ทัน

“เจ้าเป็นใครกัน...”

เป็นคำถามสุดท้าย ที่ไม่มีโอกาสได้ฟังคำตอบ ด้วยเขาสิ้นใจไปเสียก่อน เด็กชายรีบทิ้งเหล็กแหลมในมือ วิ่งเข้าสวมกอดมารดาเอาไว้แน่น ร่างกายของเด็กชายสั่นเทา ด้วยความหวาดกลัว

“แม่ขอโทษที่มาช้า ทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย”

หญิงสาวปลอบโยนบุตรชาย พร้อมใช้มือลูบแผ่นหลังสั่นเทานั้นให้คลายกังวล หากไม่ตอบโต้ก็คงต้องหลบซ่อนไปชั่วชีวิต ไม่ต่างจากเต่าที่หดหัวแค่ในกระดอง สู้เป็นสุนัขจนตรอก ที่พร้อมหันหน้าสู้จนตัวตาย เมื่อบีบคันไม่ดีกว่าหรือ

“เกิดเรื่องใดขึ้น อี้หรู อี้หลาง พวกเจ้าปลอดภัยหรือไม่”

ชายชราวิ่งเข้ามาภายในห้อง ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เขาตื่นมาเพื่อผลัดเปลี่ยนกับบุตรสาว ในการเคี่ยวยาส่งให้บ้านสกุลชูในตอนเช้า แต่ไม่คิดว่าจะเห็นลูกกับหลาน ตกอยู่ในอันตราย โดยที่เขามามิทันปกป้อง

“เราปลอดภัยดีเจ้าค่ะท่านพ่อ”

หญิงสาวหันไปหาบิดา พร้อมบอกไปตามความเป็นจริง มันจะอันตรายกว่านี้ ถ้านางกลับมาไม่ทันช่วยบุตรชาย ต่อไปคงต้องพกอาวุธติดกาย แม้จะอยู่ในบ้านก็ตามที

“พวกมันเป็นใครกัน ช่างกล้านัก”

“คงเป็นคนที่เคยลงมือต่อเรา แล้วไม่สำเร็จนั่นล่ะเจ้าค่ะ ท่านพ่อไม่ต้องกังวล เรายังปลอดภัยดีอยู่เจ้าค่ะ”

หญิงสาวเห็นสีหน้าวิตกกังวลของบิดา ก็อดที่จะเห็นใจอีกฝ่ายไม่ได้ ที่ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงกับนางแม่ลูก

“พรุ่งนี้พ่อจะต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ตราบใดที่พวกมันไม่หยุด พ่อก็ต้องทำให้มั่นใจ ว่าครอบครัวเราจะปลอดภัย”

“ท่านตาจะทำสิ่งใดหรือขอรับ”

อี้หลางผละจากมารดา เดินเข้าไปยืนสบตากับผู้เป็นตา เขาเองก็คิดว่าต้องทำอะไรบ้างแล้ว ไม่อย่างนั้นคงมีคนได้ตายอีกครั้งอย่างแน่นอน

“พรุ่งนี้เจ้าไปกับตา ส่วนเจ้าอี้หรู ไปส่งยาให้สกุลชู กับแม่ของเจ้าแทนพ่อ”

“เจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าไปนอนเถอะ จากนี้พ่อดูแลเอง”

“เอ่อ...”

หญิงสาวเกิดความลังเล ด้วยไม่อาจวางใจได้ ว่าคนร้ายจะมีเพียงหนึ่ง

“ท่านแม่ไปนอนเถอะขอรับ ข้าจะอยู่กับท่านตาเอง หากง่วงข้าก็หลับอยู่ตรงนี้ได้ ท่านแม่ควรพักผ่อนให้มาก ประเดี๋ยวใบหน้ามีริ้วรอยนะขอรับ”

คำพูดของบุตรชาย ทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ ที่จะวางมือบนข้างแก้ม ก่อนจะแสร้งทำหน้าบึ้งใส่บุตรชาย อายุนางในโลกใหม่นี้เพิ่งยี่สิบแปดปี จะมามีตีนกงตีนกาได้อย่างไรกัน

แต่ก็อย่างว่าผู้หญิงสมัยนี้ ถูกบังคับให้แต่งงานเร็ว มีลูกตั้งแต่อายุไม่ทันจะสิบแปดด้วยซ้ำ เจ้าของร่างก็เช่นกัน มีลูกหลังแต่งงานไม่ถึงปี คลอดลูกตอนอายุเพียงสิบเจ็บย่างสิบแปด หากเป็นโลกที่นางจากมา ยังเป็นนักเรียนมัธยมปลายอยู่เลย

จึงไม่แปลกที่ร่างกายจะทรุดโทรมเร็ว ไหนเจ้าของร่างจะต้องอยู่อย่างอดอยาก จะให้งามเลิศประหนึ่งเทพธิดาก็หาใช่ แต่กระนั้นนางก็ทำให้ร่างกายนี้ กลับมาเปล่งปลั่งได้ในเวลาอันสั้น จากการบำรุงทั้งดื่มกินและประทินผิว ไยข้าต้องแก่ชราตามวัย ในเมื่อข้าคือบุตรตรีของเจ้าของโรงหมอ...

“เช่นนั้นเจ้าดูแลท่านตาด้วย ข้าไปนอนก่อนนะเจ้าคะท่านพ่อ อย่ากวนท่านตานะเข้าใจไหม”

หญิงสาวไม่ลืมกำชับบุตรชาย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป การต่อสู้เมื่อครู่ทำไมนางจะไม่รู้ ว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ในโลกใหม่นี้การต่อสู้มุ่งเน้นที่พลัง การโจมตีของนางน่ะหรือ จะสามารถทำให้คนร้ายพ่ายในเวลาอันสั้น จะอย่างไรก็แล้วแต่ ขอแค่ยังหายใจอยู่ ก็ยังมีโอกาสสู้ให้ถึงที่สุด

ส่วนบุตรชายนั้น เขามีความสามารถ จะก่อนหรือหลังจากหายเจ็บป่วย นางไม่คิดก้าวก่าย ตราบใดที่เขาไม่หันคมดาบเข้าหาคนครอบครัว ก็ถือว่าเป็นโชคชะตาอันดีของเขา

คล้อยหลังบุตรสาวไปแล้ว ชายชราก็ให้หลานชายเติมฟืนในเตา ส่วนตนเองเลือกที่จะไปจัดการกับศพของคนร้าย ก่อนที่เขาจะแก่ชรา เขาก็หาใช่คนไร้สามารถเสียเมื่อไหร่กัน

เด็กชายทำตามอย่างว่าง่าย นับแต่นี้...เขาให้ฐานะลูกคนโต หลานคนโต พี่ชายคนโต คงต้องฝึกฝนตนเองอย่างหนัก เพื่อเป็นเกราะคุ้มกันคนทั้งบ้าน

เมื่อนึกถึงการปกป้อง เด็กชายชะงักค้างไปเล็กน้อย ก่อนจะลงมือทำหน้าที่ของตนเองต่อไป โดยไม่สอดแทรกการทำภารกิจของผู้เป็นตา