Share

บทที่ 2

Auteur: วิ๋นเจิง
“พระชายา ยาขับเลือดต้มได้ที่แล้วเพคะ…”

เสียงคุ้นเคยระลอกหนึ่งดังข้างหู

ซูชิงอู่นอนอยู่บนเตียงลืมตาด้วยความตกตะลึง เอียงศีรษะมองไปข้างเตียงอย่างเหลือเชื่อ แม่นมหลินที่ควรจะเสียชีวิตไปนานแล้วกำลังยกยาต้มมาให้

นางยันกายลุกขึ้นพลางมองไปรอบตัว ทั่วห้องล้วนเป็นสีแดง บนหน้าต่างแปะอักษรมงคล 'มีสุข' แผ่นใหม่เอี่ยม

ชุดแต่งงานหลายตัวทิ้งอยู่บนพื้นกระจัดกระจาย ซูชิงอู่รู้กระจ่างได้ทันทีว่าที่นี่คือเรือนหอ

นางปวดเมื่อยทั้งตัวราวกับโดนหินทับก็มิปาน

ครั้นหวนนึก ความทรงจำในสมองก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้น

นางย้อนกลับมายังเจ็ดปีก่อน จนวันนี้ที่เพิ่งตบแต่งกับเย่เสวียนถิง

ไม่นึกฝันว่า…นางจะได้เกิดใหม่!

สายตาของซูชิงอู่ทำให้มือที่ยกชามยาของแม่นมหลินสั่นเทาอย่างอดไม่ได้

เพราะดวงตาคู่นั้นของนางผิดแผกไปจากเดิม คล้ายสามารถมองทะลุหัวใจนางได้ในพริบตาเดียว

แม่นมหลินผืนยิ้มพลางส่งชามยาไปให้ผู้เป็นเจ้านาย “คุณหนู หากยังมิรีบดื่ม ยาจักเย็นนะเจ้าคะ…”

ซูชิงอู่มองอย่างไม่ละสายตา ก่อนเอื้อมมือรับชามยาไว้อย่างใจเย็น

นางกำลังจะทำบางอย่าง แต่ขณะนั้นเอง ประตูหอนอนก็ถูกคนถีบให้เปิดออกกระทันหัน!

ซูชิงอู่เงยหน้ามองก็เห็นชายร่างสูงชะลูดผู้หนึ่งปรากฏตรงหน้านางในทันใด…

“ซูชิงอู่!”

ชุดแต่งงานที่บุรุษผู้นี้สวมอยู่ดูยับยู่ แต่บุคคลิกสง่างามบนเรือนร่างเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย

ดวงตารูปหงส์สีดำขลับเปี่ยมไปด้วยความโกรธและเย็นชา จมูกได้รูป ริมฝีปากบาง คิ้วปานภาพวาด ดวงหน้างามขรึมอนึ่งราวรูปสลักเทพ ทำให้คนเห็นยากจะลืมเลือน

รอยดาบจาง ๆ สายหนึ่งระหว่างคิ้วซ้ายไม่เพียงไม่ลดทอนความหล่อเหลาของเขา แต่ยังเพิ่มความเคร่งขรึมให้เจ้าของร่างอีกด้วย

ซูชิงอู่ชาไปทั้งร่าง

ทันใดนั้นทั้งหัวใจและสายตาของนางก็ล้วนมีเพียงบุรุษตรงหน้าผู้นี้

กำแพงน้ำแข็งหนาที่ก่อตัวอยู่ในหัวใจของนางพังครืนลงในคราวเดียว ความคับข้องใจกับความคะนึงหาทั้งมวลที่กระหน่ำในอก ได้แต่พรั่งพรูออกมา

นางไม่มีวันลืมยามที่ได้ยินว่าเย่เสวียนถิงตาย!

หากไม่ใช่เพราะตื่นเต้นจนมือเท้าปั่นป่วนไม่ยอมเชื่อฟัง นางคงโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนของบุรุษตรงหน้าเสียเดี๋ยวนี้ เพื่อพิสูจน์ให้แน่ชัดว่านี่ไม่ใช่เพียงฝันไป!

“เพล้ง!”

ครู่ต่อมา ชามยาขับเลือดใบนั้นก็ถูกเย่เสวียนถิงปาลงพื้น

มือข้างหนึ่งช้อนคางของซูชิงอู่ไว้

เย่เสวียนถิงบังคับให้นางเงยหน้าขึ้น หางตาเริ่มขึ้นสีระเรื่อ ดวงตารูปหงส์คู่นั้นกำลังจ้องมองนาง ภายในคำพูดแฝงความขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่หลายส่วน

“ซูชิงอู่ เพื่อไม่ให้อุ้มท้องลูกของข้า แม้แต่สุขภาพตัวเจ้าเองก็ไม่สนใจแล้วหรือ?”

ภาพที่คุ้นเคย คนที่คุ้นตา…

ความทรงจำของซูชิงอู่หวนกลับไปยังเจ็ดปีก่อนเดี๋ยวนั้น

คำพูดประโยคนี้ดังอยู่ข้างหูนาง ดวงตาเริ่มโศกเศร้าเมื่อนึกถึงคำตอบของตนในครานั้น

นางเคยตอบออกไปว่า ‘เย่เสวียนถิง เจ้าไม่คู่ควรให้ข้าอุ้มท้องลูกของเจ้า!’

นางเอ่ยต่อว่า ‘แม้ข้าจะมิอาจให้กำเนิดใครไปได้ชั่วชีวิต ข้าก็ไม่คิดอุ้มชูเลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า…’

‘ตอนนั้นเขามีสีหน้าเช่นไรกัน?’

ซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แต่นางมั่นใจว่าตอนนั้นเย่เสวียนถิงกำลังบาดเจ็บหนัก

นางเคยเป็นบุตรีจากภรรยาเอกจวนอัครเสนาบดีมาก่อน เหล่าผู้ใหญ่กับท่านพี่ในจวนต่างรักใคร่เอ็นดู นางใจดีต่อผู้อื่นเสมอ ไม่เคยวิวาทหรือยื้อแย่งอะไรกับใคร แต่กลับเกลียดชังเย่เสวียนถิงอย่างสุดหัวใจ

เพราะก่อนนั้นมารดาของนางช่วยเย่เสวียนถิงจนตัวตาย! และมารดาผู้แสนดีของนางก็ไม่อาจกลับมาพบนางได้อีกแล้ว

แต่เย่เสวียนถิงกลับวนเวียนรอบตัวนาง แต่ทุกครั้งที่นางเห็นเย่เสวียนถิงล้วนทำให้นึกถึงมารดาที่ช่วยเขาจนตัวตายในปีนั้น!

ต่อมา เย่อวิ๋นถูถอนหมั้นนางเนื่องจากเย่เสวียนถิงใกล้ชิดกับนางจนเลยเถิด ทำให้แต้มพรหมจรรย์เลือนหาย!

ซูเชียนหลิงก็ปลุกปั่นนางอยู่ทุกวี่ทุกวัน จนนางคิดเกลียดเย่เสวียนถิงเป็นจริงเป็นจัง

หลังอภิเษกสมรส พวกเขาทั้งสองไม่รู้ว่าตาต่อตา ฟันต่อฟันกันอยู่นานเท่าใด นางอาศัยกำลังของตัวเองก่อกวนทั่วทั้งจวนอ๋อง

หากไม่ใช่เพราะเกิดการลอบสังหารขึ้นอย่างไม่คาดคิด จนเขาที่เข้าช่วยนางต้องเกือบเสียมือข้างหนึ่งไป ก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่อีกนานเท่าไรถึงจะกลมเกลียวกัน

แต่คราวนี้นางจะไม่พูดถ้อยคำทิ่มแทงใจคนประเภทนั้นอีก

นางเบิกตากว้างเหลือบจ้องเย่เสวียนถิงอย่างแน่วแน่ จากนั้นจึงยื่นมือไปโอบเอวของเขาไว้แน่น

เสียงซูชิงอู่แหบพร่า น้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับสายฝน ทำเอาสาบเสื้อของเขาชื้นในชั่วพริบตา

“เสวียนถิง ข้าคิดถึงท่านนัก…”

เย่เสวียนถิงที่เดิมทีอยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยวพลันร่างกายแข็งทื่อในบัดดล

เขาปล่อยให้ซูชิงอู่โอบเอวเขา และรับรู้ถึงกำลังวังชาจากสตรีตรงหน้าที่ดูคล้ายกำลังหลอมรวมกระดูกและเลือดกับเขาไว้กับตัวนางเอง

เขาลดสายตาลงเล็กน้อย ครั้นมองเส้นผมของซูชิงอู่ หัวใจก็เต้นตึกตักจากการกระทำนี้ของนาง

ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลง หมายจะกล่าวต่อจากเมื่อครู่ แต่ความโกรธกลับหายไปฉับพลัน

เย่เสวียนถิงพยายามบังคับให้น้ำเสียงของตนสงบ “ซูชิงอู่ ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดชังในตัวข้า แต่เจ้าทำเช่นนี้เคยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่?”

หากข้ารับใช้ไม่มาแจ้งข่าว เย่เสวียนถิงคงคาดไม่ถึงว่าซูชิงอู่จะดื่มยาขับเลือดทันทีที่ลืมตาตื่น

ถึงขั้นใช้หญ้าฝรั่นกับชะมดเชียงในยาต้มนั่นไปมากมาย!

เมื่อดื่มยาพวกนี้ลงไปแล้ว ไม่เพียงสุขภาพจะเสียหายอย่างสาหัส แต่ยังเสี่ยงถึงขั้นไม่อาจตั้งครรภ์คลอดบุตรได้ไปตลอดชีวิต…

สายตาเย่เสวียนถิงดำทะมึน เสียงแหบแผ่วเบาเอ่ยขึ้น “เจ้าไม่อยากอุ้มท้องลูกของข้า ข้าจะไม่บังคับเจ้า…”

ทว่าคำพูดของเขายังไม่ทันถูกเอ่ยจนจบ เสียงซูชิงอู่ก็ดังอู้อี้ขึ้นที่แผ่นอกของเขา

เสียงของนางยังเจือความแหบพร่าเล็กน้อย เพราะตลอดสามปีก่อนนั้นนางแทบไม่ได้พูดกับใคร

“ข้าอยาก ข้าอยากมีลูกให้ท่านประเดี๋ยวนี้เลย!”

Continuez à lire ce livre gratuitement
Scanner le code pour télécharger l'application
Commentaires (1)
goodnovel comment avatar
Ukine Tomio
สรุปพระเอกชื่ออะไรกันแน่เนี่ย เขียนชื่อสลับไปสลับมา งงมาก สรุปชื่อเย่เสวียนถิงหรือเย่อวิ๋นถิงกันแน่
VOIR TOUS LES COMMENTAIRES

Latest chapter

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 930

    คนขายเนื้อทำสีหน้าหวาดกลัว “คนผู้นี้เลวทรามถึงเพียงนี้เลยรึ?”“เจ้าคอยระวังตัวเอาไว้ก็ไม่เป็นไรแล้ว ทางนั้นตรวจดูเสร็จรึยัง? ไปกันต่อเถิด!”เมื่อกองกำลังทำการค้นหาเสร็จเรียบร้อย คนขายเนื้อก็ยิ้มมุมปากเบา ๆเขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนเหล่านี้จะพบเบาะแสทางตะวันตกของเมืองเร็วถึงเพียงนี้หากเขาไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อนหน้านี้และรีบปลอมตัวโดยไว เขาก็คงจะถูกจับได้ไปแล้วคนขายเนื้อรีบเข้าไปยังพื้นที่ด้านในสุดของร้านเขาเหลือบมองหนอนกู่ที่ซ่อนเอาไว้ในตู้ในหนึ่ง และเมื่อเปิดตู้ใบนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววน่ากลัวออกมาผ่านมาหลายปี ดูเหมือนโลกภายนอกจะลืมความน่ากลัวของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว เริ่มแรกนั้นพวกเขาได้ครอบครองตำแหน่งระดับสูงของราชวงศ์ในแคว้นต่าง ๆ ซึ่งไม่ได้เป็นเพียงตำแหน่งในนามแต่มันสามารถแทรกแซงแคว้นนั้น ๆ และพลิกสถานการณ์ได้ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดคือการแอบเข้าไปในพระราชวังเพื่อช่วยเหลือเจียงเฟยเอ๋อร์หากต้องการเข้าไปในพระราชวังมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนาได้ก็ต้องใช้วิธีที่ต่างออกไปบุรุษผู้นั้นออกจากร้านขายเนื้อหมูที่ถูกตรวจค้นเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับปิดประตูร้านแสร้งทำเป็นออกไปทำธุร

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 929

    หลังจากซูชิงอู่ส่งชิงอวี่ออกไปก็ยังคงตื่นเต้นอยู่เล็กน้อยซูชิงอู่หาคนมาวาดภาพเหมือนเจ้าอาวาสในปีที่แล้วและส่งต่อให้คนอื่น ๆ เพื่อช่วยกันค้นหา ซึ่งมันก็ผ่านมานานมากแล้ว และมีเพียงชิงอวี่เท่านั้นที่นำข่าวที่ได้รับการยืนยันกลับมาแจ้งนางแม้จะยังไม่ได้เจอคนผู้นั้น แต่ก็หมายความว่านางจะได้รู้ความจริงของการตายของท่านแม่เสียทีหลังจากสงบสติอารมณ์ได้ ซูชิงอู่ก็ตัดสินใจเดินทางไปทันทีนางอยากไปเจอจิ้งซินผู้นั้นด้วยตนเองและถามเขาว่าเหตุใดตอนนั้นเขาถึงฆ่าท่านแม่ของนาง!คืนเดียวกันนั้นซูชิงอู่ได้พูดคุยเรื่องนี้กับเย่เสวียนถิงเมื่อเย่เสวียนถิงได้รับรู้เรื่องราวก็พยักหน้าเบา ๆ และตัดสินใจอย่างทันทีว่า “ข้าจะส่งคนไปจับเขามาให้เจ้า”ซูชิงอู่ได้ยินอีกฝ่ายตอบง่าย ๆ และห้วนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงและหัวเราะ“ได้”ตอนนี้มีศิษย์พี่ของเจียงเฟยเอ๋อร์คอยจับตาดูอยู่ในเมืองหลวง ซูชิงอู่จึงไม่สามารถไปหาคนผู้นั้นพร้อมกับชิงอวี่ได้บรรยากาศในเมืองหลวงเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆแม้แต่ฮ่องเต้เช่นเย่ชิวหมิงก็สังเกตเห็นสัญญาณของเหตุการณ์ร้ายแรงบางอย่างที่กำลังจะตามมาเขาเคยได้ยินซูชิงอู่พูดว่าศัตรูที่ซ่อนตัวอ

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 928

    ไป๋เฟิงก้มหัวลงอย่างเชื่อฟัง ราวกับมันได้กลายเป็นแมวตัวใหญ่ไปแล้วซูชิงอู่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าคงเหนื่อยแย่ วันนี้ทำได้ดีมาก”ในที่สุดก็ได้ใช้ประโยชน์จากไป๋เฟิง สมกับที่เลี้ยงมันมานานไป๋เฟิงยืนขึ้นและอ้าปากหาว ส่วนสิงโตขนทองคำที่อยู่ข้าง ๆ ย่องเข้ามาทางด้านหลังซูชิงอู่ และใช้หัวถูเอวของนางดูเหมือนว่ามันต้องการให้ซูชิงอู่ลูบมันด้วยคนอื่น ๆ มองไปยังซูชิงอู่ที่มีร่างกายบอบบางยืนอยู่ตรงหน้าสัตว์ดุร้ายทั้งสอง พวกเขาทั้งหมดก็พูดไม่ออกอยู่นานนี่มัน...ร้ายกาจเกินไปแล้ว!แม้แต่กลุ่มบุรุษร่างใหญ่เช่นพวกเขาก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้สัตว์ดุร้ายทั้งสองแม้แต่ครึ่งก้าว ทว่าซูชิงอู่กลับสามารถมีปฏิสัมพันธ์กับพวกมันได้อย่างกลมกลืนเหมือนพวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของนางเมื่อไม่ถูกยุงกัดและกินยาสมุนไพรที่ผสมไว้แล้ว ม้าทุกตัวในสนามฝึกก็สงบลงและกลับสู่ภาวะปกติทันทีที่ซูชิงอู่กลับมาถึงตำหนัก ก็เห็นหรงหย่าวิ่งเข้ามา“พระชายา เมื่อครู่มีคนมาพบท่านและบอกว่ามีเรื่องด่วนต้องรายงาน”“มีเรื่องด่วนอะไรรึ?”หรงหย่าส่ายหัว “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ท่านไปดูก่อนเถิด”ซูชิงอู่สั่งให้คนพาผู้ส่งข่าวเข้ามาทันทีนางจ้อง

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 927

    เลือดของแมลงวันติดอยู่ที่มือของซูชิงอู่ส่งกลิ่นแปลก ๆ ออกมาเมื่อซูชิงอู่มองชัด ๆ นางก็ได้รู้ว่ามันไม่ใช่แมลงวันแต่เป็น…แมลงมีปีกชนิดหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายแมลงวันปากของแมลงมีความคมมาก สามารถเจาะทะลุขนของสัตว์บางชนิดได้ง่าย ทว่าแมลงมีปีกชนิดนี้ไม่สนใจมนุษย์และจะกัดเฉพาะสัตว์เท่านั้นที่แท้นี่คือสาเหตุหลักที่ทำให้สัตว์ในเมืองหลวงบ้าคลั่งในช่วงหลายวันนี้!ซูชิงอู่ยังสังเกตเห็นว่ายุงเหล่านี้ถูกพิษและเมื่อพวกมันแพร่พันธุ์ ในไข่ก็มีสารพิษดังกล่าวติดไปด้วยขอเพียงแมลงเหล่านี้ยังกัดสัตว์ต่อไป สารพิษก็จะค่อย ๆ สะสมทีละน้อยสุดท้ายก็ถึงขั้นทำให้เสียสติ!คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้มีเจตนาชั่วร้ายหากนางไม่ค้นพบสิ่งนี้ก่อน เกรงว่าม้าศึกทั้งหมดจะต้องตายไปด้วยความบ้าคลั่งอีกทั้งยังไม่อาจทราบสาเหตุได้แน่นอนว่าม้าศึกเป็นส่วนสำคัญในกองทัพ หากทหารม้าเสียม้าไป ก็คงไม่ต่างไปจากคนอ่อนแอไร้ค่า...ซูชิงอู่ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว“นำม้าทุกตัวไปไว้ในที่ปิดและหาทางฆ่าแมลงมีปีกเหล่านี้ให้สิ้นเสีย”รองแม่ทัพที่ติดตามนางมารีบจำคำสั่งนี้เอาไว้ทันที“รับทราบพ่ะย่ะค่ะพระชายา!”เขาก็รีบกระจายคำสั่งออก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 926

    เมื่อเย่เสวียนถิงได้ยินสิ่งที่ซูชิงอู่พูด สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น “ข้าจะส่งคนไปตรวจสอบ”ซูชิงอู่ส่ายหัวทันที “ยาพิษนี้คงไม่ได้อยู่ในอาหารสัตว์ อีกทั้งเมื่อมาลองคิดดู สัตว์ป่าจำนวนมากที่อยู่ใกล้เมืองหลวง รวมไปถึงม้าศึกล้วนติดพิษกันหมด มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีใครสามารถวางยาพิษม้าศึกในเมืองหลวงได้อย่างเงียบ ๆ ”การวิเคราะห์ของซูชิงอู่นั้นสมเหตุสมผลมาก แม้แต่เย่เสวียนถิงเองก็ขมวดคิ้วขึ้นมาหากหาสาเหตุไม่พบก็แก้ปัญหาไม่ได้แม้จะรักษาม้าหนึ่งในนั้นจนหายขาด แต่ก็จะกลับมามีอาการเดิมในอีกไม่ช้าไม่ไกลกันนักก็มีนายทหารระดับสูงนายหนึ่งวิ่งเข้ามาเขาหอบหายใจและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ทำการตรวจสอบเสบียงอาหารแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ”“น้ำล่ะ?”“ตรวจสอบน้ำแล้วเช่นกัน ไม่มีร่องรอยของการวางยาพิษเลยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อได้ยินรายงาน เย่เสวียนถิงก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าคราวนี้แย่แล้วสิซูชิงอู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ช่วยทำให้ม้าทุกตัวสงบลงก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปดูรางอาหารม้าเอง”“ได้พ่ะย่ะค่ะพระชายา กรุณารอสักครู่ ก

  • ย้อนรักทวงแค้น   บทที่ 925

    เริ่มแรก เขาสงสัยในเรื่องที่ซูชิงอู่เคยพูดจนเกิดความคิดจินตนาการบางส่วนขึ้นมา เรียกได้ว่าตอนกลางวันก็เอาแต่นึกถึง ตกกลางคืนก็เก็บมาฝันอีกแต่เขาไม่เคยได้ยินซูชิงอู่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยจริง ๆเนื่องจากความฝันนั้นมันดูเพ้อเจ้อเกินไป เย่เสวียนถิงจึงไม่พูดออกมา เพราะกลัวว่ามันจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับซูชิงอู่อย่างไม่มีเหตุผลหลายวันมานี้ซูชิงอู่อาศัยอยู่กับลูกน้อยทั้งสามของนางเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่นางห่างพวกเขาไปนานเด็ก ๆ ที่เพิ่งจะอายุได้ไม่กี่เดือนแต่กลับต้องห่างจากอ้อมอกของพ่อแม่ นั่นทำให้ซูชิงอู่รู้สึกผิดขึ้นมาดังนั้นนางจึงไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องภายนอกมากนักทันใดนั้นนางก็นึกอะไรออกและถามว่า “เสวียนถิง ช่วงนี้หมาป่าเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง?”เย่เสวียนถิงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ไม่ได้มีเพียงสัตว์ร้าย แต่ยังกระทบไปถึงม้าศึกด้วย ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเริ่มไม่เชื่อฟังคำสั่งกัน”“เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้เสียหน่อย”ซูชิงอู่รู้สึกได้โดยไม่รู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเรื่องนี้แม้เรื่องจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีผลกระทบกับมนุษย์มากนัก แต่นางก็รู้สึกอ

Plus de chapitres
Découvrez et lisez de bons romans gratuitement
Accédez gratuitement à un grand nombre de bons romans sur GoodNovel. Téléchargez les livres que vous aimez et lisez où et quand vous voulez.
Lisez des livres gratuitement sur l'APP
Scanner le code pour lire sur l'application
DMCA.com Protection Status