ตอนที่ 5 เสียงหัวเราะในเงามืด

เสียงหัวเราะของเด็กชายดังขึ้นภายในสวนหลังเรือนใหญ่ เป็นเสียงที่สดใสเกินไปสำหรับสถานที่ที่เต็มไปด้วยความเย็นเยียบแห่งความชิงชังและการหลอกลวง

เซียวเทียนหยู บุตรชายของเจินซูเม่ย เด็กชายในวัยสิบสามปีผู้เป็นที่รักของบิดายิ่งนัก

แม้ในชาติก่อนเขายังเยาว์วัยนัก แต่กลับเป็นผู้ที่กล่าวหานางว่าลอบขโมยของหลวง และเป็นผู้ที่ผลักดันให้บิดาสั่งลงโทษนางและแม่ในช่วงท้ายของชีวิตอย่างไร้เมตตา

“ในชาติก่อน แม้จะยังเด็ก แต่ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส เป็นอสรพิษในคราบเด็กน้อย”

“ในชาตินี้ ข้าจะขุดรากเจ้า ก่อนที่เขี้ยวจะงอก!”

บ่ายวันนั้น ลี่อินปรากฏตัวในสวน นางแต่งกายเรียบง่าย เอาผ้าบางคลุมศีรษะ ถือกระเช้าผลไม้เดินตรงเข้าไป

“เทียนหยู ข้านำผลไม้มาให้เจ้า”

เด็กชายชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยืดอกพูดด้วยท่าทีจองหอง

“พี่หญิงใหญ่!”

“ใช่ ข้าเอง”

“วันนั้น ท่านคือคนที่ทำถาดหล่นใส่ท่านอ๋องใช่หรือไม่”

เสียงหัวเราะเหี้ยม ๆ จากปากเด็กชายทำเอาคนรับใช้รอบตัวสะอึก แต่ลี่อินกลับยิ้มบาง ย่อตัวลงนอบน้อม

“ข้าสะเพร่าไปหน่อย เพียงแค่อยากไปช่วยงาน”

เซียวเทียนหยูเลิกคิ้วอย่างงุนงง ก่อนจะโบกมือ “วางไว้ตรงนั้น แล้วไปเถอะ”

ทว่าก่อนนางจะผละไป ลี่อินก็หันกลับมายิ้มอีกครั้ง

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าชอบอ่านตำราศึก พอดีข้ามีคัมภีร์ปิ่นอี้ฉบับจำลอง ที่เคยได้มาจากตลาดกลางเมื่อปีกลาย เจ้าอาจสนใจ…”

แววตาของเด็กชายเปลี่ยนไปทันที

“คัมภีร์ปิ่นอี้หรือ?”

“ข้าชอบเล่มนั้น ข้าอยากได้แต่ท่านแม่บอกว่าของปลอมเยอะ ไม่ให้ซื้อ!”

ลี่อินโค้งเล็กน้อย “ข้าเก็บไว้อย่างดี เจ้าอยากได้หรือไม่?”

เด็กชายพยักหน้า “ดี! เอามาให้ข้า”

เมื่อลี่อินกลับมายังเรือนหลัง นางเปิดห่อผ้าที่เก็บไว้ใต้พื้นกระดาน ดึงตำราปิ่นอี้ฉบับลอกเลียนเก่าเก็บเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วเขียนแทรกบันทึกบางอย่างไว้ระหว่างหน้า

“คุณหนูทำอะไรหรือเจ้าคะ” เสี่ยวจูถามขึ้น

“เซียวเทียนหยูชอบอวด อยากเด่น และเชื่อฟังเจินซูเม่ย หากข้าจะจับผิดการปลูกฝังของเจินซูเม่ย ก็ต้องเริ่มจากเขา ข้าจะให้เขาพูด โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังทำลายครอบครัวตัวเอง”

ในคืนนั้นเอง เจินซูเม่ยนั่งสนทนากับซูหรูในห้องนอน

“วันนี้นังลี่อินไปที่สวนหลังเรือนของเทียนหยู”

“มันคิดจะทำอันใด?”

นางใช้ปลายนิ้วแตะพัดอย่างช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความระแวง

“มันแปลกไป…”

“ฮูหยิน ท่านต้องการให้ข้าจัดการหรือไม่?”

“ยังก่อน” เจินซูเม่ยหยุดคำทันที

“การฆ่าแมลงตัวหนึ่งอาจทำให้ตัวใหญ่อื่นระวังตัว ข้ายังไม่รู้แน่ชัดว่ามันคิดทำอะไร”

ดวงตานางเปล่งประกายอำมหิตใต้แสงตะเกียง

เช้าวันถัดมา ฟ้าแจ่มกระจ่าง แสงอาทิตย์โปรยปรายเหนือยอดหลิวในสวนของจวนสกุลเซียว กลิ่นหอมจางของเกาลัดย่างลอยตามลมมาจากโรงครัวหลังเรือน ละลายความเย็นของยามเช้าอย่างเงียบงัน แต่ในใจของลี่อินกลับสงบไม่ได้แม้เพียงอึดใจเดียว

วันนี้เป็นวันแรกที่นางจะเริ่ม ‘ฝังพิษในน้ำชา’ ที่ครอบครัวนี้เคยให้นางลิ้มรสมานับไม่ถ้วน

ลี่อินนำตำราปิ่นอี้จำลองเล่มเก่ามาห่อด้วยผ้าปักลายธรรมดา แล้วแอบสอดกระดาษแผ่นเล็กบางเฉียบไว้ในหน้า 15 บนกระดาษมีข้อความที่จดไว้ด้วยลายมือของนางเอง

“วันที่ 4 เดือน 5

บิดาข้าสั่งให้เบิกเงินหลวงสามพันตำลึง

ในนามของสำนักจัดซื้ออาวุธ

เจินซูเม่ยเป็นผู้ประสานกับผู้ดูแลคลัง”

ข้อความถูกเขียนคล้ายร่างฝึกฝนการจดจำ แต่มิได้มีคำใดระบุเจตนา

“ข้าจะใช้ปากของลูกชายมัน สะกิดให้คนเริ่มสงสัย แม้เพียงครึ่งบรรทัด ก็พอสร้างรอยร้าวได้แล้ว”

เมื่อเข้าไปในสวน ลี่อินพบเซียวเทียนหยูนั่งอยู่ใต้ศาลาหิน ข้างกายมีบ่าวสองคนและแม่นมหลิว เด็กชายมองเห็นนางก็รีบลุกขึ้นทันที

“ข้ามารอตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง!” เทียนหยูว่าด้วยสีหน้าตื่นเต้น

ลี่อินยิ้มบาง ๆ “ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าต้องรอนาน”

นางยื่นห่อผ้าส่งให้ และรอให้เขาเปิด เด็กชายเปิดตำราอย่างกระตือรือร้น พลิกหน้าไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้า 15 ก็ชะงักสายตาไปชั่วครู่

“นี่อะไร?” เขาเอ่ยถาม พลางหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา

ลี่อินแกล้งแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย “อ่า…กระดาษแผ่นนั้น ข้าเขียนไว้ตอนฝึกเขียนคำคัดลอก ไม่รู้เผลอสอดเข้าไปตอนไหน”

“แต่ชื่อ ‘เจินซูเม่ย’ และ ‘เงินหลวง’ มันเกี่ยวกับท่านแม่ข้า?”

คำถามนั้นถูกพ่นออกมาด้วยความไร้เดียงสา แต่นางกลับแสร้งทำสีหน้าตื่นตระหนก

“เทียนหยู ข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ้าเห็นเรื่องในครอบครัวเช่นนี้เลย…”

“อย่าเข้าใจผิด ข้าจะเผากระดาษแผ่นนั้นทิ้งเสีย!”

นางรีบเอื้อมมือไปหมายจะดึงกระดาษคืน แต่เด็กชายกลับชักมือหลบ

“เดี๋ยว! ข้าอยากอ่าน!”

บ่าวทั้งสองทำสีหน้าอึดอัด แม่นมหลิวพยายามดึงคุณชายน้อยให้ออกห่าง

“คุณชายเจ้าคะ เรื่องพวกนี้ไม่เหมาะสม ฮูหยินคงไม่...”

“หุบปาก! ข้าอยากรู้ว่าทำไมชื่อท่านแม่ถึงอยู่ในนี้!”

เสียงห้วน ๆ ของเทียนหยูทำให้แม่นมต้องก้มหน้าถอยออกห่าง

รอยยิ้มในหัวของลี่อินค่อย ๆ คลี่ออก เด็กน้อยผู้หยิ่งทะนง ไม่รู้เลยว่ากำลังกลืนพิษลงไป

เวลาผ่านไปไม่นาน ข่าวลือเริ่มกระซิบผ่านปากบ่าวไพร่ในจวน

บางคนกล่าวว่า “คุณชายเทียนหยูพูดเรื่องเงินหลวงกับเพื่อนเล่นเสียงดังลั่น”

บางคนบอกว่า “เห็นคุณชายถือกระดาษโบกไปมา แล้วหัวเราะบอกว่าเป็นหลักฐาน’”

ในห้องของเจินซูเม่ย เสียงกระแทกโต๊ะดังสนั่น

“เทียนหยูพูดอะไรออกไปบ้าง?!”

นางตะคอกใส่แม่นมหลิวด้วยความโกรธสุดขีด

“ข้า ข้าไม่อาจหยุดคุณชายได้เจ้าค่ะ ฮูหยิน ข้าน้อยพยายามแล้ว”

เจินซูเม่ยกัดฟัน ดวงตาลุกวาว

“ฝีมือนังลี่อินสินะ ดี! เช่นนั้น ข้าก็จะเริ่มเล่นกับเจ้าเช่นกัน เซียวลี่อิน!”