ตอนที่ 8 บาดเจ็บ!!

 

“พี่วา…”

อลิซเห็นภาพตรงหน้า เธอเข้าใจว่าเขาวัดตัวอยู่แต่ไม่ใช่ ตอนนี้วายุกำลังก้มลงจูบดีไซเนอร์สาวตรงหน้าเธอ คนที่เธอคิดว่าไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร แต่วันนี้กลับมาจูบผู้ชายของเธอต่อหน้า

“นังหลิน ตบเดียวไม่น่าพอแล้วล่ะมั้ง”

หลินผลักคนตรงหน้าออกอย่างรวดเร็ว จนรวบงานทั้งหมดและจะเดินออกไปแต่เขาคว้ามือเธอเอาไว้ได้และยังก้มไปถาม

“ยังจะกล้าไปร้านกาแฟอีกงั้นเหรอ”

“ไปค่ะ”

“หลิน!! นี่คุณยังต้อง…”

“พี่วายุคะ เสร็จหรือยังคะ”

“คุณอลิซคะ หลินวัดตัวคุณวายุเสร็จแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

“ค่ะ กลับดีๆนะคะ…คุณหลิน”

หลินรีบรวบงานทั้งหมดและเดินออกจากห้องไป วายุยืนหันหลังพร้อมกำหมัดแน่นโดยไม่ได้หันมามองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาสักนิด 

“พี่วายุคะ ไปกันหรือยังคะ”

“พี่ไม่ว่าง อลิซกลับไปก่อนเถอะ พี่ยังมีอัดเสียงอีก ขอตัว”

“แต่ว่า…เมื่อกี้…”

“นึกได้ว่าต้องแก้น่ะ ขอตัวนะ กลับดีๆล่ะ”

“อลิซ…ไปด้วย”

“ไม่ต้อง พี่ต้องการสมาธิ”

วายุคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องไปทันที    อลิซมองตามวายุที่เดินไปคนละทางกับห้องอัดอย่างน่าสงสัยแต่เธอจะทำอะไรได้ ตั้งแต่เจอเขา วายุไม่เคยมีท่าทีที่อยากจะกลับมาสานสัมพันธ์อะไรกับเธอต่อทั้งสิ้น แม้ว่าจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ

“นั่นมันใช่ทางไปห้องอัดที่ไหนกัน คิดว่าฉันโง่หรือไง”

อลิซหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดเบอร์ที่คุ้นเคยพร้อมกับโทรออกไป….

ร้านกาแฟใต้ตึก

“ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงกาแฟ”

“ไม่เป็นไร วันนี้พี่ผิดคิวเองที่ไปโดยกะทันหัน เลี้ยงกาแฟนี่เป็นการตอบแทน ว่าแต่หลินจะไปที่ไหนต่อหรือเปล่า”

“อ๋อ ว่าจะไปส่งแบบที่ตึกข้างๆนี่น่ะค่ะ”

“อ๋อ ให้พี่เดินไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ รบกวนเปล่าๆ พี่โอปอไม่ต้องไปซ้อมหรืออัดเสียงเหรอคะ”

พวกเขานั่งคุยกันได้สักพักโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนลอบมองจากหน้าร้านอยู่ด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดพอสมควร รอยยิ้มนั่นไม่เคยมีให้เขาแต่กับคนอื่นเธอยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ  ไม่นานหลินก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปทำธุระต่อ เธอเดินออกจากตึกแล้ว เขาจึงลองเดินตามเธอไปเงียบๆ 

“ที่แท้ก็มารอดูยัยนี่จริงๆ งั้นก็อย่าหาฉันใจร้ายเลยนะ”

ตึก C 

หลินเดินไปยังตึกที่อยู่ถัดไป เป็นบริเวณเดียวกับบริษัทเช่นกันเพราะต้องเอาแบบมาส่งที่นี่เพื่อประชุมต่อ แม้ว่าระยะทางจะไม่ไกลมากแต่ก็ไร้ผู้คนเพราะเป็นที่ส่วนบุคคล หลินรู้สึกว่ามีคนเดินตามมาจึงหยุดและหันไปมอง

“พวกคุณ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

ชายฉกรรจ์สี่คนเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับมองเธออย่างไม่เป็นมิตร หลินกำม้วนแบบเอาไว้แน่นพร้อมกับมองหน้าคนที่เดินเข้ามาอย่างไม่หยุด

“ถ้าไม่พูดจะร้องให้คนช่วยแล้วนะ ต้องการอะไร!!”

“น้องสาว เธอไม่ควรมีเรื่องกับคนอื่น ถ้าจะผิดก็ผิดที่เธอไปหมายตาคนที่มีเจ้าของ จับมันไว้!!”

“ฝันไปเถอะ”

พวกมันสองคนวิ่งเข้ามาหาเธอ แต่หลินที่เป็นคาราเต้และยังเข้ายิมมวยไทยมาก่อนไม่นึกกลัวพวกมันเลยพร้อมกับเตะพวกมันไปสองทีจนมันลุกไม่ขึ้น

“ใครให้พวกแกมา”

“หลิน!!”

หลินเผลอหันไปมอง วายุกับโอปอนั่นเองที่วิ่งเข้ามา เธอจึงเสียจังหวะจนถูกไอ้คนตัวโตพุ่งเข้ามา เธอจึงรีบหันหลังกลับไปเตะเข้าที่เป้ากางเกงมันและรัวหมัดไปที่ศีรษะของไอ้นักเลงนั่น

 เหลืออีกสองคนที่ลุกขึ้นมาได้หลินเลยใช้ม้วนพลาสติกใส่แบบนั้นฟาดไปที่เข่าของมันและดึงแขนมันไพล่หลังและใช่เข่ากดมันลงจนมันร้องออกมา

“วายุ เดี๋ยวก่อน!! ดูเหมือนว่า…เราจะไม่ต้องช่วยเธอนะ นายดูสิ นั่นมันสายดำชัดๆ”

แต่พวกมันเห็นพวกเขาแล้วจึงหันมาจัดการวายุกับโอปอแทน หลินเห็นว่ามันหันไปเล่นงานทั้งคู่ วายุนั้นเอาตัวรอดได้ แต่โอปอไม่รู้วิชาป้องกันตัวเลยจึงไม่ทันระวัง

“โอ๊ย…ตีกูทำไมวะ"

“พี่โอปอระวัง!!”

หลินกระโดดถีบพวกมันจนมันล้มไปโดนโอปอที่ล้มอยู่ เขาร้องขึ้นอีกรอบ วายุดึงคนร้ายออกมาจากตัวโอปอได้แต่เขาไม่ทันเห็นอีกคนที่ถือไม้ไปที่โอปอ

“ระวังค่ะ!!”

“ผลัก!!”

หลินยกมือขึ้นป้องกันไม้ที่มันฟาดมาได้แต่ก็โดนที่ข้อมือเธอเต็มๆพร้อมกับที่หน้าผาก เธอล้มลงไปข้างๆโอปอ วายุจึงจัดการพวกมันที่เหลือจนเลือดตก รปภ ของตึกรีบมาจับตัวพวกนักเลงพวกนั้นเอาไว้

“หลิน!! หลิน!! วายุ เร็วเข้า หลินแย่แล้ว”

วายุหันกลับมา เขาตกใจแทบเสียสติ หลินที่ล้มลงไปพร้อมกับกล่องแบบที่แตกเสียหาย หน้าผากเลือดออกและแขนที่ผิดรูปเพราะถูกไม้ฟาดเข้าไป

“เร็วเข้า รีบพาไปโรงพยาบาล”

วายุช้อนตัวหลินขึ้นมาพร้อมกับพาวิ่งไปที่รถที่จอดรออยู่เพิื่อพาเธอไป สาธิตตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นเดิมทีเขาขับรถมาหน้าตึกเพื่อรอรับวายุออกไปแต่เขากลับเห็นวายุอุ้มหลินที่เลือดเต็มหน้ามาแทน

“เกิดอะไรขึ้น!!”

“ไปโรงพยายาบาล เร็วเข้าพี่ต้อม!!”

“ได้ๆ”

“วายุ โอ๊ย…รอด้วย”

“ไปนั่งข้างหน้า!!”

วายุไล่ให้โอปอที่มี รปภ พยุงมาเพราะบาดเจ็บไปนั่งข้างหน้าคู่คนขับ เขาพยายามเรียกหลินอยู่ตลอดเวลา

“หลิน!! หลิน!! ตื่นสิ หลิน!!”

“อืม….”

“เร็วเข้าพี่ต้อม!!”

“รู้แล้วครับๆๆ”

โรงพยาบาล / แผนกฉุกเฉิน

“นั่นพี่โอปอ”

“พะ…พี่วายุ…กรี๊ดดด”

“เร็วเข้า หลิน อย่าเป็นอะไรนะหลิน”

“ญาติคนไข้รอข้างนอกนะครับ”

โอปอนั้นได้รับบาดเจ็บที่ขาเพราะถูกล้มทับแต่ดูเหมือนว่าขาจะแค่พลิกไปเฉยๆ แต่หลินนั้นตอนนี้ต้องดูว่าศีรษะนั้นถูกกระแทกหรือเปล่าเพราะถูกไม้ฟาด

“หลิน หลินล่ะคะพี่ต้อม”

“ยังทำแผลอยู่ข้างในครับ”

วายุมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินไม่ไปไหนเลยสักก้าว หากว่าเขาหันกลับไปเร็วกว่านี้ หลินก็คงไม่บาดเจ็บ แต่เธอเอาตัวเองเข้ากันโอปอเอาไว้ นี่ต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บมากกว่า เธอทำแบบนั้น หรือว่า….. แต่ตอนนี้ความปลอดภัยของหลินคือสิ่งที่เขาเป็นห่วงมากที่สุด 

“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ ทำไมหลินถูกทำร้ายได้ นี่มันในบริเวณบริษัทเลยนะคะ พวกนั้นเข้ามาได้ยังไง”

คำถามของจีนทำให้วายุมีสติ เขารีบหันมาพร้อมกับเดินกลับไปที่ต้อม เขาพึ่งเห็นว่าจีนมากับโอวี่

“พี่ต้อม ให้คนของเราไปสืบมาที ผมว่าเรื่องนี้แปลกๆ สืบมาให้ได้ว่าเป็นใคร”

“ครับ ไม่ต้องห่วง พี่จัดการให้”

“ครั้งก่อนถูกตบ ครั้งนี้ถูกทำร้าย นี่หลินมันไปทำเรื่องอะไรกับใครเอาไว้กันแน่นะ”

“โอปอ เป็นไงบ้าง”

โอวี่วิ่งไปเมื่อเห็นว่าโอปอถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้ว

“โอวี่ นายมายังไง อ้อ คุณจีน”

“หลินละโอปอ หลินเป็นยังไงบ้าง”

“ฟื้นแล้ว หมอกำลังทำแผลให้ มีแผลที่หัวนิดหน่อยแต่แขน…”

“แขน! แขนหลินเป็นอะไรคะ”

“ดูเหมือนว่าจะหักนะ จะต้องเข้าเฝือกไปสักระยะหนึ่ง ตอนนี้เย็บแผลอยู่”

“มันเกิดอะไรขึ้นคะ จะมีใครบอกจีนได้บ้างไหมคะ”

“คือว่า พวกพี่ออกไปจากตึกก็เห็นหลินถูกพวกนักเลงนั่นรุมแล้ว แต่ว่า หลิน…”

“หลินเป็นทั้งมวยทั้งคาราเต้ ไม่น่าจะพลาดได้”

“หลินพลาดเพราะมาช่วยพี่น่ะ”

จีนหันมามองหน้าโอปอ

“ช่วยพี่งั้นเหรอคะ”

“ใช่ หลินเอาตัวมาบังพี่ จังหวะสุดท้ายที่พวกมันจะใช้ไม้ฟาดหน้าน่ะ”

“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วค่ะ หลินมันกระดูกเหล็ก ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ว่าแต่นี่พวกนักเลงนั่นถูกจับได้หรือยังคะ”

“พี่จีน พี่หลิน…เป็นยังไงบ้างคะ”

น้องๆในทีมดีไซน์รีบวิ่งมาเมื่อรู้ว่าหัวหน้าของพวกเธอบาดเจ็บ

“ยังอยู่ข้างใน นี่มากันหมดเลยเหรอ แล้วงานล่ะ”

“ส่งไปหมดแล้วค่ะ พี่แนนเลยไล่ให้เรามาดู นี่พี่แนนก็กำลังมา”

“แล้วมีใครรู้บ้างว่าพวกนักเลงนั่นเขาจัดการยังไง”

“หึ เห็นว่าสอบสวนแล้ว พวกมันบอกว่าตีผิดคน ตอนนี้ก็เลยขังไว้ ได้ข่าวว่ามีคนประกันตัวไปแล้วเงียบๆ”

แนนเดินมาทีหลังพร้อมกับพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าวายุอย่างมีความหมาย วายุเองก็รู้สึกได้ทันที

“พี่ต้อม ไปกันเถอะ”