ตอนที่ 9 เยี่ยมไข้

 

วายุและสาธิตเดินออกจากที่หน้าห้องฉุกเฉินทันที ตอนนี้เขารู้ว่าหลินปลอดภัยแล้ว แต่สิ่งที่ยังไม่จบ คือคนที่ทำร้ายนิลินทร์ต่างหาก

“นั่นพี่วายุกับผู้จัดการเขาจะรีบไปไหนกันคะ”

“ไปเก็บกวาดที่เหลือน่ะสิ ถามได้”

“รีบไปสืบมาก่อนที่มันจะรู้ตัว หรือไม่ก็ลองสืบดูว่าใครเป็นคนประกันตัวพวกมันออกมา ผมว่าไม่มีทางที่มันจะเล่นงานผิดตัว”

“ได้ แล้วนายจะอยู่ที่นี่เหรอ”

“ผม…”

“วายุ เรื่องนี้มีคนเห็นมาก เร็วๆนี้คงเป็นข่าว นายอยู่ที่นี่น่าจะไม่ดีแน่ กลับก่อนเถอะ”

“แต่พวกเราอยู่นี่กันตั้งเยอะ”

“แต่คนที่เห็นนายอุ้มเธอมาก็มีเยอะเหมือนกัน ระวังตัวก่อนดีกว่า”

“ก็ได้ กลับไปที่พักรอหลินกลับไปก่อนก็แล้วกัน”

GST สตูดิโอ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บอะไรกันขนาดนี้ แล้วแบบนี้จะซ้อมยังไง”

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับพี่ทัพ ที่น่าห่วงน่ะ น้องหลินต่างหาก”

“หลินเจ็บแต่ก็ได้ไม่ได้ขึ้นเวทีเหมือนพวกคุณ โอย เอาตารางฝึกมา ต้องปรับตารางฝึกของโอปอก่อน วายุ คุณไหวนะ ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม”

“ไม่ครับ ผมไม่มีปัญหา”

“นี่โชคดีนะคะที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมาก ทำไมพี่โอปอต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงช่วยคนอื่นด้วยคะ แทนที่จะให้เขาจัดการเอง เลยบาดเจ็บโดยไม่ใช่เรื่องเลย”

“พี่ไม่ใช่คนที่จะเห็นผู้หญิงถูกรังแกแล้วอยู่เฉยได้หรอกนะครับน้องอลิซ เอาไว้วันหลังเป็นน้องอลิซเกิดเรื่อง พี่จะลองทำตามคำแนะนำของน้องดูนะ”

“พี่โอปอ อลิซไม่ได้พูดแบบนั้นนะคะ อลิซแค่จะบอกว่า…”

“พอเถอะอลิซ ยิ่งพูดยิ่งแก้ไขอะไรไม่ได้น่ะ มีนัดอัดเสียงไม่ใช่เหรอ ไปก่อนเถอะ”

“พี่วายุคะ พี่วายุมีอัดเพลงคู่กับอลิซนี่คะ ไปพร้อมกัน..”

“ไปก่อนเถอะ พี่มีเรื่องจะคุยกับพี่ทัพก่อน”

“แต่ว่า…ก็ได้ค่ะ อยู่ไปก็เท่านั้น”

อลิซคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความหงุดหงิด แยมเดินมาคุยกับคนที่เหลือกับพี่ทัพ

“อย่าไปถือสาอลิซเลยนะ น้องยังเด็กเลยพูดไม่คิดน่ะ”

“แยมไม่ต้องออกตัวรับแทนเขาทุกเรื่องก็ได้นะ อลิซไม่ได้ทำแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งก่อนก็ยังพลั้งมือตบน้องหลิน ครั้งนี้..”

“โอปอ มาคุยเรื่องคิวงานที่เปลี่ยนก่อนเถอะ”

วายุยั้งไม่ให้โอปอพูดต่อ โอปอเลยขยับรถเข็นมาใกล้ๆวายุและพี่ทัพแทน

“พี่ทัพ ผมอยากถอดเพลงคู่ออกครับ”

ทัพเทพมองหน้าวายุอย่างแปลกใจแต่เขาก็เข้าใจได้ แต่เขาก็ต้องทำตามหน้าที่ เพราะที่จริงเพลงนี้คือสิ่งที่ผู้ใหญ่ของค่ายนั้นแจ้งมาว่าจะต้องมีเพื่อสร้างกระแสให้ทั้งคู่อีกครั้ง

“พี่ขอเหตุผลหน่อยสิ”

“ผมซ้อมไม่ทันครับ และคิวก็ไม่ตรงกับอีกฝ่าย ผมเลยคิดว่าน่าจะเปลี่ยนมาเป็นของเพลงวงเดิมดีกว่า อย่างน้อยผมกับโอวี่ก็เคยทำงานด้วยกัน ซ้อมด้วยกันง่ายกว่า”

“แล้วจะเอาเพลงไหนเข้าไปแทนดีล่ะ”

“ผมว่า….”

ห้องซ้อมเต้น

“ว่ายังไงนะ จะถอดเพลงคู่ออกงั้นเหรอ ข่าวนี้จริงเหรอ”

“จริงแน่นอนค่ะ พี่ได้ข่าวมาจากห้องประชุม พี่วายุเป็นคนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเองเลยนะคะ”

“ไม่อยากร้องกับอลิซถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ เพราะยัยดีไซเนอร์นั่นสินะ”

“น้องอลิซ พี่ว่าเรื่องนี้หยุดแค่นี้เถอะนะ หากว่าเป็นเรื่องขึ้นมาอีก..”

“อะไรพี่แพรว อลิซยังไม่ได้ทำอะไรเลย อลิซไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”

แพรว ผู้จัดการสาวของศิลปินที่เรื่องมากระดับต้นๆถึงกับถอนหายใจกับอาการโมโหของอลิซแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องรอให้ทางทีมงานประชุมก่อนถึงจะพูดอะไรได้

ห้องอัดเสียง

“พี่ต้อม หลินกลับที่พักได้หรือยัง”

“ยัง หมอให้นอนดูอาการอีกสองวันถึงจะออกมาได้”

“ผมไปเยี่ยมได้ไหม”

“ก็น่าจะได้เพราะคนอื่นๆก็ไปเยี่ยม”

“คนอื่นๆ”

“ใช่ โน่นไง”

วายุหันไปมองพวกโอวี่ โอปอ แยมและทีมดีไซเนอร์กำลังยกโขยงเดินออกจากห้องอัดเพื่อไปขึ้นรถตู้ไปโรงพยาบาล

“ทำไมพวกเขาถึงไปกันหมดละนี่”

“ก็เรื่องนี้ไม่ใช่ข่าวเล็กๆ ทั้งบริษัทรู้กันหมด หลินไม่ใช่แค่ดีไซเนอร์ เป็นถึงหัวหน้าโปรเจคคู่กับคุณทัพเทพเชียวนะ”

“วุ่นวายจริง รอพวกเขากลับก่อนค่อยไปก็แล้วกัน”

“ทำไมล่ะ”

“ไม่เป็นส่วนตัว”

“ส่วนตัวมันจะยิ่งดูน่าสงสัยนะ”

“พี่ต้อม ตอนนี้ผมอายุสามสิบเจ็ดแล้ว สมควรหาเมียได้แล้วไหม”

“เอ่อ…แฮะๆ ก็สมควรแล้ว”

“ยังต้องกลัวมีข่าวอีกเหรอ”

“ไม่ต้องๆ แต่ว่า แน่ใจแล้วเหรอ ว่าคนนี้”

“ไม่ใช่คนนี้คงไม่มีอีกแล้ว”

“แล้วอลิซล่ะ”

“พี่อย่าบอกว่าไปฟังข่าวนั่นจนคิดไปกับเขาด้วยนะ ผมขอยกเลิกเพลงคู่ที่ต้องร้องแล้ว”

“ว่าไงนะ ทำไมเรื่องนี้ไม่บอกพี่ก่อนละ”

“ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอลิซอีก ทุกช่องทาง พี่จัดการให้ด้วยก็แล้วกัน”

วายุลุกเอากีตาร์ไปเก็บพร้อมกับหันไปคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องซ้อมไปทันที สาธิตพึ่งจะเห็นว่าเขาจริงจังเรื่องผู้หญิงเป็นครั้งแรก

ก่อนหน้านี้ตอนที่คบกับอลิซในระยะสั้นๆไม่ถึงสองเดือน เขาไม่จริงจังขนาดนี้ คงเพราะตอนนั้นเขายังเด็ก ไม่เหมือนตอนนี้ และสายตาที่เขามองนิลินทร์ก็ต่างจากที่มองอลิซจนทุกคนสังเกตได้ เมื่อวานนี้เขาและโอปอก็เห็นแล้วว่าวายุรู้สึกอย่างไรกับหลิน

โรงพยาบาล

กว่าที่ทีมงานจะกลับกันหมดก็เกือบสามทุ่มแล้ว หลินลุกขึ้นมามองวิวด้านนอกที่กระจกห้อง เสียงประตูเปิดออกมาอีกครั้งพร้อมกับคนสองคนที่เดินเข้ามา

“น้องหลินเป็นยังไงบ้าง”

“พี่ต้อม คุณวายุ พึ่งซ้อมเสร็จกันเหรอคะ”

“คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ก็..นั่งๆนอนๆจนเบื่อเลยค่ะ”

“เห็นคุณหมอบอกว่ารอเช็คผลสแกนอีกทีพรุ่งนี้บ่ายๆก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนี่ครับ”

“ใช่ค่ะ แต่อยู่เฉยๆแบบนี้มันก็น่าเบื่อ”

“ทำไมลุกจากเตียงล่ะ พวกนั้นกลับกันหมดแล้วเหรอ”

“กลับไปหมดแล้วค่ะ”

วายุทำเป็นถามไปอย่างนั้นเอง ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่รอให้รถตู้บริษัทออกจากลานจอดของโรงพยาบาลก่อนถึงจะเดินขึ้นมาเองแท้ๆ สาธิตถึงกับลอบยิ้มและหาเรื่องออกไปเดินข้างนอกเพราะไม่อยากรบกวนทั้งคู่

“หลิน เรื่องนี้ผมไม่ยอมให้จบง่ายๆแน่”

“ช่างมันเถอะค่ะ เห็นบอกว่าตำรวจสรุปคดีว่าเขาเข้าใจผิดนี่คะ”

“ไม่มีทาง คุณเป็นผู้หญิงแค่พวกมันบอกว่าทำร้ายผิดคนแค่นี้มันจบได้งั้นเหรอ”

“ถ้างั้นคุณคิดว่าหากสืบต่อไปแล้วพบว่าต้นเหตุมันมาจากคนที่ไม่คาดคิด คุณจะทำยังไงคะ”

วายุลุกขึ้นดึงแขนหลินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก

“ไม่ว่าเป็นใคร กล้ามาทำร้ายคนถึงที่นี่ก็ต้องมีความผิด”

“ทางที่ดีหลินว่าคุณวายุอย่ายุ่งกับหลินอีกเลยค่ะ เรื่องนี้…หลินอยากทำโปรเจคนี้ให้จบ พวกคุณเป็นศิลปิน หากว่ามีข่าวขึ้นมามันจะไม่เป็นผลดี”

“หลิน นี่เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ที่ผมทำ ที่ผมพูด คุณไม่เข้าใจเลยงั้นเหรอ หรือว่า…คุณชอบโอปอ”

หลินหันไปมองหน้าคนที่ถามด้วยความตกใจและแปลกใจที่คิดว่าเธอชอบพี่โอปอ อะไรทำให้เขาคิดแบบนี้กันนะ

“ชอบ…ชอบใครนะ…นี่คุณจะบ้าเหรอ ฉันจะไปชอบพี่โอปอได้ยังไง พี่เขา…”

“คุณปกป้องเขาถึงได้เจ็บตัวแบบนี้ ถึงขั้นแขนหัก คุณว่าผมควรจะคิดยังไงกับพวกคุณ”