บทที่9

"พวกยังไงจ๊ะยินดีกับมึงด้วยนะ สำเร็จไปอีกขั้นแล้วสิมึง"

"พนักงานดีเด่นทำยอดขายทะลุเป้าได้สี่ปีซ้อน พวกกูสองคนยินดีกับมึงด้วยนะไอ้วายุ"

"เออ ขอบใจพวกมึงสองคนมาก"ริมฝีปากหยักของชายหนุ่มกระตุกยิ้ม ก่อนเขาจะยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปาก

บรรยากาศภายในร้านอาหารของมังกรยังคงหนาตาเต็มไปด้วยลูกค้าในช่วงเย็นของวันนั้น รางวัลพนักงานที่ทำยอดขายได้เยอะของในแต่ละปีเด่นหราอยู่บนหน้าเพจของโชว์รูมนั่นคือสิ่งที่ทำให้เพื่อนทั้งสองรีบต่อสายชวนเขามาฉลองความสำเร็จในวันนี้

"มึงทำยอดขายได้ดีกว่าคนอื่นแบบนี้เขาจะไม่เกลียดขี้หน้ามึงเหรอวะ"มังกรวางแก้วเหล้าก่อนจะเงยหน้าถามเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูติดตลก

"ใครจะมาอิจฉา กูก็แค่ทำตามหน้าที่ของกู"

"แล้วคุณนุชล่ะ"

"คุณนุช เกี่ยวอะไรกับคุณนุช"

"เอ้า ก็มึงจีบเขาอยู่แต่มึงทำยอดขายได้ดีกว่าแล้วแบบนี้"

"คุณนุชเธอไม่ใช่คนแบบนั้น"วายุภักษ์ตอบโจเซฟด้วยน้ำเสียงที่ดูฟังมีความมั่นใจในนิสัยของนุชนาถ

"มึงเอาอะไรมามั่นใจ มึงเข้าไปนั่งอยู่ในใจของคุณนุชเธอหรือไง"

"ก็"

"พอ ๆ พวกมึงสองคนจะมาคุยกันถึงเรื่องนี้ทำไม"มังกรรีบห้ามทัพเพราะกลัวว่าเรื่องจะบานปลายเข้าไปใหญ่ ก่อนจะหันไปมองหน้าของวายุ

"แล้วนี่มึงจะต้องเดินทางไปงานเลี้ยงฉลองวันไหน"

"มะรืน"

"กูคงไม่ได้ไปร่วมด้วย"

"กูก็เหมือนกัน รอกลับมาเอาของขวัญวันหลังก็แล้วกันนะ"โจเซฟเอ่ยบอกเพื่อนสนิท แก้มขาวทั้งสองข้างของลูกชายเจ้าของร้านขายชุดนักเรียนเริ่มเปลี่ยนสีราวกับคนเมากำลังได้ที่

"ขอบใจพวกมึงสองคนมาก ส่วนเรื่องของขวัญกูว่า"

"พวกกูสองคนเต็มใจให้ มึงไม่ต้องคิดมากใช่ไหมวะไอ้โจ"

"อือ"วายุภักษ์หลุดยิ้มกับเพื่อนสนิททั้งสองคน ก่อนชายหนุ่มจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม รสชาติที่ขมบาดคอของเหล้าแก้วนี้มันทำให้เขาเผลอนึกถึงใครบางคนที่เขาพึ่งจะเจอกับเธอได้เพียงไม่นาน

วันเดินทาง

ร่างสวยในชุดเดรสสีขาวเปิดไหล่ของดารินเดินลงมายังหน้าคอนโดของตัวเองเพื่อรอรถของใบเตยมารับ

บรืน

เรียวหน้าสวยหันไปมองรถของเพื่อนสนิทที่ขับเข้ามา แต่ทว่าทันทีเมื่อรถจอด

"ดาริน ฉันว่าแกคงต้องขับรถไปเองแล้วล่ะ"ใบเตยก้าวขาลงมาบอกเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีสักเท่าไหร่

"มีอะไรหรือเปล่า"

"คือว่ารถของฉันที่นั่งมันไม่พอ ยัย นุชนารถอะไรนั่นมันขนกระเป๋าไปทำห่าเหวอะไรเยอะแยะก็ไม่รู้"รถตู้ของโชว์รูมกับพนักงานอีกส่วนหนึ่งได้ออกเดินทางไปในก่อนหน้านี้ ส่วนคนที่เหลือก็ต้องย้ายตัวเองมานั่งที่รถของผู้จัดการสาว ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีวายุภักษ์กับนุชนารถที่ติดรถของเธอมา

"ฉันขอโทษเธอด้วยนะ"ใบเตยแสดงสีหน้ารู้สึกผิดก่อนจะยื่นมือไปจับฝ่ามือเรียวสวยของดาริน

"ไม่ต้องทำสีหน้าแบบนั้น ส่งแผนที่มาให้ฉันก็ได้เดี๋ยวฉันขับรถตามไปเอง"

"แกขับรถไหวใช่ไหม"ใบเตยยังคงไม่หยุดเป็นห่วง ระยะทางจากกรุงเทพไปหัวหินใช้เวลาในการขับรถไม่ใช่น้อย ๆ แล้วอีกอย่างดารินก็ไม่คุ้นเคยในการใช้เส้นทาง

"ไหวสิ แค่นี้สบายมาก"

"แต่ฉัน จริงด้วยสิ"ใบเตยหันหน้าไปมองยังรถของตัวเอง ก่อนเธอจะพุ่งเข้าไปเปิดประตูทางด้านหลังซึ่งมีร่างของวายุภักษ์ นุชนาถและพนักงานชายอีกหนึ่งคนที่นั่งอัดแน่นอยู่

"วายุ นายสะดวกไหม ลงมานี่หน่อยสิ"

"มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับคุณใบเตย"วายุภักษ์ชายหนุ่มผู้แสนดีรีบก้าวขาลงมาจากรถคันหรูของเจ้านาย พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าของผู้จัดการสาวในตอนนี้

"ฉันมีเรื่องบางเรื่องอยากจะให้นายช่วย"

"เรื่องอะไรเหรอครับ"เขาเอ่ยถามเจ้านายก่อนจะหันไปส่งยิ้มเป็นมิตรทักทายดารินที่ยืนอยู่ข้างกายของใบเตย

"สวัสดีครับ"

"ค่ะ"

"วายุ อย่างที่นายรู้รถของฉันพื้นที่มีไม่พอ แต่ถ้าจะให้ดารินขับรถไปคนเดี๋ยวฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ อย่างที่นายรู้ดารินพึ่งเดินทางกลับมาจากเยอรมัน"ใบเตยเอ่ยบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนสนิท

"เดี๋ยวผมขับรถของคุณรินให้ก็ได้ครับ"

"อย่าเลยใบเตย รบกวนคุณวายุเขาเปล่า ๆ "ดารินหันไปบอกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงฟังดูอ่อนลง

"เดี๋ยวฉัน..."

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ดารินเอากุญแจรถให้วายุเถอะนะ"ใบเตยไม่ปล่อยให้ดารินได้คัดค้าน ร่างสวยของผู้จัดการสาวเดินกลับไปยังรถคันหรูพลางตะโกนบอกพนักงานของตัวเองและเพื่อนสนิท

"วายุเรื่องสัมภาระของนายไม่ต้องเป็นห่วงนะฉันจะขนไปให้ เดินทางปลอดภัยนะดารินวายุเจอกันที่หัวหินนะ"วายุภักษ์รินอ้าปากค้างมองเพื่อนสนิทเดินกลับไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป ทิ้งให้เธอกับวายุยืนเผชิญหน้ากันอยู่เพียงลำพัง

"ขอกุญแจรถด้วยครับคุณดาริน"หญิงสาวถอนหายใจออกมาก่อนเธอจะเปิดกระเป๋าล้วงเอากุญแจรถคันหนูยื่นให้กับชายหนุ่มตรงหน้า

ดารินนั่งนิ่งมองไปนอกกระจกด้านข้างของตัวรถตลอดเวลา กลิ่นน้ำหอมของบุรุษข้างกายมันกำลังทำให้เธอเกิดความว้าวุ่นอยู่ภายในใจ

"คุณดารินครับ"

"คะ"เสียงเรียกจากคนด้านข้างทำให้เธอหันหน้ามา

"เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ"

"ก็...เปล่านี่คะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรคุณวายุถามทำไมคะ"เธอถามเขากลับในขณะที่ตัวเธอเองพยายามระงับความประหม่าไม่ดึงสายตาให้เหลือบไปมองหน้าของวายุ

"ผมเห็นว่าตั้งแต่ขับรถออกมาคุณดารินก็เอาแต่มองข้างทาง"

"เอ่อ"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าอึดอัดที่มากับผม"

"ปะ...เปล่าค่ะ เอ่อ ฉันไม่รู้ว่าจะคุยอะไร"ดารินอยากจะใช้ฟันกัดลิ้นของตัวเองให้ขาด ทำไมเวลาเธออยู่ใกล้วายุทีไรอาการประหม่ามือไม้ที่อยู่ไม่เป็นสุขก็เริ่มแทรกซึมเข้ามา

"ฮ่า ๆ ผมไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นนะครับ ผมไม่กัดคุณดารินหรอกครับ"ดารินยิ้มอ่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนใบหน้าของเธอคงไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้กับใครหรือว่าผู้ชายคนไหนที่พยายามเข้าหา

"คุณดารินทานมื้อเช้ามาแล้วหรือยังครับ หิวไหม"วายุเอ่ยถามขึ้นเมื่อรถขับเข้าใกล้ปั๊มน้ำมันซึ่งในบริเวณนั้นมีร้านสะดวกซื้อ

"รินทานกาแฟมาแล้วค่ะ"

"แค่กาแฟแก้วเดียวเองเหรอครับ"ดารินพยักหน้าเป็นการให้คำตอบ

"ถ้าอย่างนั้นผมขอแวะจอดซื้อของแป๊บนึงนะครับ"

"ได้ค่ะ"รถของดารินเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังหน้าร้านสะดวกซื้อ ดวงตาคู่สวยของดารินมองร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองแบบสบายของวายุภักษ์เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ก่อนเธอจะล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนสนิทอย่างใบเตย

"ว่ายังไงจ๊ะ"

"ยัยนั่นเป็นยังไงบ้าง"

"หึ ฉันจัดการได้เธอไม่ต้องห่วง ว่าแต่เธอเถอะคิดดีแล้วเหรอที่ทำแบบนี้"แววตาเรียบนิ่งมองทะลุผ่านกระจกเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ

"คนดี ๆ อย่างหมอนั่นไม่เหมาะกับผู้หญิงแบบนั้นหรอก"

ย้อนกลับไปเมื่อวาน

'ฉันมีอะไรอยากให้เธอช่วย'ดารินพูดขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนสนิทอย่างใบเตยนั่งลงบนโซฟาหรูในห้องพักของหญิงสาว

'เรื่องใหญ่สินะ ถึงได้โทรเรียกฉันมาแบบนี้ มีอะไรให้ฉันช่วยก็ว่ามา'

'พรุ่งนี้ ฉันอยากให้วายุขับรถไปหัวหินกับฉัน สองคนเพียงลำพัง'

'คิดจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าเธอแอบชอบพนักงานในโชว์รูมของฉันฮะ ดาริน'ใบเตยเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัยเปี่ยมล้นอยู่ในหัวสมอง ร่างสวยของดารินเอนกายพิงผนังโซฟาตัวใหม่พร้อมกับยกเรียวแขนขึ้นมากอดอกเอาไว้ มุมปากสวยกระตุกยิ้มกับคำถามของเพื่อนสนิทอย่างใบเตย

'เธอชอบวายุอย่างนั้นเหรอดาริน'

'ไม่รู้สิ แต่คิดว่าน่าจะใช่'ร่างสวยสบตาเพื่อนสนิทอย่างไม่คิดจะหลีกหนีความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้

'ดาริน นี่ฉันไม่ตลกกับเธอด้วยนะ เธอกับวายุไม่เคยรู้จักกันมาก่อน หรือว่าเธอแอบไปสนิทกับหมอนั่นตั้งแต่ตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้'ดารินกระตุกยิ้มกับคำถามของเพื่อนสาวอีกครั้ง

'เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันไปสนิทกับหมอนั่นตั้งแต่ตอนไหน'

'ดาริน'

'ตกลงจะช่วยไม่ช่วย'

'ฉันไม่...'นาฬิการาคาหลักแสนคอลเลคชันใหม่ถูกยื่นมาไว้ตรงหน้าของเพื่อนรักอย่างใบเตย ดวงตาของผู้จัดการสาวเบิกค้างกับสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า

'ไม่ใช่สินบน ให้คิดซะว่ามันคือของขวัญก็แล้วกัน'

'โอเค ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะจัดการให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง'