บทที่ 4

ซินหยานนางเล่าเรื่องระหว่างที่นางได้หมดสติไปแล้วได้ไปเห็นโลกใบใหม่ที่ไม่เหมือนในตอนนี้ ข้าวของเครื่องใช้ บ้านเรือนความแตกต่างระหว่างสองพื้นที่ แม้แต่เสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย

สิ่งที่นางได้ติดตัวมาก็ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด แต่หากนางทำตามภารกิจได้ นางจะสามารถเลือกสิ่งของจากระบบกำหนดให้ได้หนึ่งอย่าง

ทั้งสามเมื่อฟังจบต่างก็มีสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ แต่ไม่เชื่อก็คงไม่ได้ เพราะเห็นอยู่ว่ามีสิ่งของปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขาจริง

"อันตรายหรือไม่" จางเทียนเอ่ยถามอย่างกังวล

เรื่องที่วิญญาณของบุตรสาวออกจากร่างจนไปพบเจอเรื่องน่าตกใจ เขาก็หวาดกลัวที่ไม่สามารถช่วยเหลือได้แล้ว แต่หากสิ่งที่นางต้องทำหลังจากนี้เสี่ยงอันตรายเขาก็ไม่อยากให้บุตรสาวได้ทำ แม้มันจะทำให้ความเป็นอยู่ของพวกเขาดีขึ้นก็ตาม

"คงไม่เจ้าค่ะ อย่างที่พวกท่านเห็นสิ่งแรกที่ข้าทำก็คือทำความรู้จักกับผู้ใดก็ได้สามคน" ซินหยานยักไหล่อย่างไม่กังวล

เรื่องในภพก่อนนางเสี่ยงอันตรายมากเพียงใดแทบไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้สักนิด ในยามนี้นางจะหวาดกลัวสิ่งใดอีก แม้ความตายนางก็ประสบมาแล้ว

"เช่นนั้น หากมีสิ่งใดที่อันตรายไม่ทำได้หรือไม่" ชุยเหมยเอ่ยถามอย่างกังวล

"ก็คงได้เจ้าค่ะ แต่ก็ไม่ได้รับสิ่งของเท่านั้น"

เมื่อทั้งหมดทำความเข้าใจเรื่องต่างๆ แล้วก็ลงมือกินอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว จางเหลี่ยงนำข้าวสิบชั่งเข้าไปเก็บในห้องของมารดา เพราะกลัวว่าหากบ้านของท่านลุงมาพบจะนำไปเสียหมด

"ภารกิจที่สองท่านจะทำเลยหรือไม่ขอรับ" เชาชื่อเอ่ยถามขึ้นมา

"ไหนลองว่ามา" ซินหยานที่อยู่เฉยๆ ไม่รู้จะทำอันใดก็ถามขึ้นอย่างสนใจ

"ขึ้นเขา หาผลไม้ป่า แลกกับ โสมห้าสิบปี หรือยารักษาอาการบาดเจ็บของบิดา" ซินหยานยืดตัวขึ้นอย่างสนใจ

"ได้ข้าจะทำ" 

"ท่านพี่ ขึ้นเขากันเจ้าค่ะ" ซินหยานเดินไปนอกเรือนเพื่อชวนจางเหลี่ยงขึ้นเขาทันที

"เจ้ายังไม่หายดี ไว้วันอื่นดีหรือไม่" จางเหลี่ยงที่กำลังจัดการแปลงผักในเรือนก็เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ข้าไม่เป็นอันใดแล้วเจ้าค่ะ" ซินหยานนั่งลงข้างๆ พี่ชาย

"ท่านมิอยากให้ท่านพ่อหายดีหรือ" ซินหยานกระซิบบอกจางเหลี่ยง

"เจ้าได้งานใหม่มาหรือ" เขาเบิกตากว้างจ้องมองซินหยานอย่างตกใจ

"เจ้าค่ะ" ซินหยานพยักหน้า

"แล้วขึ้นเขาไปทำสิ่งใด"

"หาผลไม้ป่า"

"ง่ายเพียงนี้" จางเหลี่ยงเอ่ยอย่างไม่อยากเชื่อ

"ท่านจะไปหรือไม่ เช่นนั้นข้าจะไปคนเดียว" ซินหยานลุกขึ้นเพื่อเดินไปหาตะกร้าใส่ของ

"ไปๆ พี่จะไปเป็นเพื่อนเจ้า" จางเหลี่ยงรีบเดินไปหยิบมีดและตะกร้าขึ้นแบกก่อนจะเดินเข้าไปหาบิดามารดาเพื่อบอกเรื่องที่น้องสาวได้รับงานมาแล้วจะต้องขึ้นเขา

ซินหยานเดินเข้าไปเจอธนูนางจึงนำติดตัวไปด้วย สองพี่น้องมุ่งหน้าขึ้นเขา ชาวบ้านที่เห็นต่างก็สอบถามอาการของซินหยานอย่างเป็นห่วง

เพียงแค่รอบนอกชายป่าก็พบต้นซื่อจึ(ลูกพลับ)แล้ว สองพี่น้องเก็บมาเพียงเล็กน้อย เสียงของเชาชื่อก็บอกให้นางเลือกสิ่งที่อยากจะได้

ซินหยานเลือกยารักษาบิดา ก่อนที่จะปรากฏยาในมือของนางหนึ่งขวด 

"เจ้ามีช่องเก็บของหรือไม่" ซินหยานสื่อสารกับเชาชื่อในใจ

"มีขอรับ" 

"เช่นนั้นก็เก็บไว้ในช่องเก็บของเสียก่อน" ขวดยาในมือของซินหยานหายไป จางเหลี่ยงที่ยังไม่ชินขาก็อ่อนยวบล้มไปนั่งกับพื้น

"ซินหยาน หากท่านล่าสัตว์ป่าได้ ข้าจะมอบแผนที่หาของป่าให้ท่าน" เชาชื่อเพิ่มภารกิจพิเศษให้ซินหยาน

"ได้" ซินหยานลากพี่ชายที่ยังสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเขาไปในป่า 

นางเริ่มมองหาสัตว์ป่า เมื่อเห็นฝูงไก่ป่าก็ยกคันธนูขึ้นแล้วเล็งไปที่ไก่ป่า ซินหยานผลักจางเหลี่ยงที่ยังไม่หายตกใจให้ไปเก็บไก่ป่าที่นางยิงได้ 

"ไหนแผนที่ของข้า" ซินหยานทวงแผนที่จากเชาชื่อทันที

"ระบบกำลังส่งข้อมูลให้ท่านขอรับ" 

เพียงไม่นานภาพต่างๆภายในภูเขาก็ปรากฏขึ้นในหัวของซินหยาน สัตว์ป่ามากมายที่อยู่ในป่าชั้นกลางและชั้นใน แม้แต่สมุนไพรราคาแพงก็มีให้พบเห็น หรือจะเป็นแร่เหล็กที่อยู่ในถ้ำของป่าชั้นในนางก็สามารถรับรู้ได้

"ดียิ่ง" ซินหยานหัวเราะออกมาเสียงดัง จางเหลี่ยงที่ไปเก็บไก่ป่ากลับมาเห็นได้แต่ทำหน้าเหมือนเห็นผี น้องสาวเขาเปลี่ยนไปเช่นนี้ไม่ชินตาเสียเลย

"กลับเถิดท่านพี่" ซินหยานยังมิเข้าไปด้านใน นางอยากจะรู้ว่ายาที่ได้มาสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของบิดาได้จริงหรือไม่จึงได้เร่งเดินทางกลับเรือน

ชาวบ้านที่ยังหาของป่าต่างก็แปลกใจที่สองพี่น้องขึ้นเขาไม่เพียงไม่นานก็กลับลงมาเสียแล้ว

"อาเหลี่ยง เหตุใดลงมาเร็วเพียงนี้" 

"หยานเออร์อยากกินซื่อจึขอรับ " จางเหลี่ยงยื่นตะกร้าที่มีผลซื่อจึให้ชาวบ้านที่ถามได้ดู

"เช่นนั้นหรือ เพิ่งหายของอยากจะกินผลไม้ เจ้าพาน้องสาวกลับเรือนเถิด" 

สองพี่น้องเมื่อตอบคำถามชาวบ้านที่ต่างเข้ามามุ่งดูอย่างสงสัยแล้วก็กลับเรือนของตน ซินหยานนำยาออกมาส่งให้จางเหลี่ยงก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปที่ห้องของจางเทียน

ชุยเหมยที่กำลังเตรียมอาหารกลางวันให้จางเทียนก็อยู่ภายในห้องกับเขาด้วย เมื่อเห็นบุตรทั้งสองกลับมาอย่างรวดเร็วก็อดแปลกใจมิได้

"เหตุใดถึงกลับมาเร็วเพียงนี้"