ตอนที่ 10 ความห่วงใย

ขณะที่ภายในห้องโถงใหญ่ยังเต็มไปด้วยบรรยากาศของการพูดคุยอย่างดุเดือดด้วยความมุ่งหวังและความโกรธแทนเผิงเหยียนเฉิง เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นที่ประตู

ลู่ซือหนานในชุดผ้าแพรสีอ่อน เดินยิ้มแย้มเข้ามาอย่างร่าเริง นางก้มตัวคารวะอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยเสียงใส

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าขออนุญาตออกไปเดินชมตลาดกับเสี่ยวหลานสักครู่เจ้าค่ะ วันนี้ตลาดกลางเมืองคึกคักนัก”

ลู่หยวนฉีจึงปรับสีหน้าให้อารมณ์ดีขึ้นจากการพูดคุยกับเผิงเหยียนเฉิง เขาหัวเราะเสียงดัง ลูบเคราไปพลางกล่าว

“ไปเถิดๆ แต่พาเหยียนเฉิงไปเดินผ่อนคลายด้วยกันเสียหน่อยสิ เห็นอยู่ว่าข้าสั่งให้พักฟื้นนานแล้ว ออกไปเดินสูดอากาศย่อมดีต่อร่างกาย”

ลู่ซือหนานชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเผิงเหยียนเฉิงที่นั่งนิ่งอยู่ไม่ไกล

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้าอย่างสุภาพ

“ท่านพ่อเจ้าคะ... ข้าว่าให้พี่เหยียนเฉิงพักผ่อนต่อเถิดเจ้าค่ะ เขาเพิ่งหายดี ยังเดินไม่สะดวก หากต้องฝืนเดินกลางตลาดอาจเหนื่อยเปล่าๆ อีกอย่างข้ากับเสี่ยวหลานก็เดินซื้อของตามประสาสตรี พี่เหยียนเฉิงอาจจะเบื่อเอาได้”

“ใช่แล้ว ปล่อยให้เขาพักผ่อนเถอะ อีกสองสามวันร่างกายแข็งแรงกว่านี้ค่อยว่ากัน” อันเหม่ยฉินพยักหน้ารับด้วยความเห็นด้วย

“ข้าขอบคุณในความเมตตาของท่านลุงท่านป้า แต่วันนี้ข้าขอพักผ่อนที่เรือนเถิดขอรับ ร่างกายยังไม่แข็งแรงพอ” เผิงเหยียนเฉิงเองก็รีบเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่สุภาพ

ลู่หยวนฉีพยักหน้า ยกมือโบกไปมา

“เช่นนั้นก็ได้ๆ พักผ่อนเถิด อย่าฝืนตัวเอง” 

ลู่ซือหนานยิ้มบางๆ ให้เขา ก่อนจะกล่าวลาแล้วออกไปพร้อมกับเสี่ยวหลาน ทิ้งให้ภายในห้องเงียบสงบลงอีกครั้ง

เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่เงียบๆ เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเงาร่างเล็กๆ ของนางที่กำลังเดินห่างออกไป ในใจของเขามีบางสิ่งบางอย่างแผ่วเบาไหลเวียนอยู่ มากกว่าความห่วงใย มันคือความรู้สึกหนึ่งที่ยากจะยอมรับ

ความรู้สึกบางสิ่งที่เขาพยายามกดทับมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

เผิงเหยียนเฉิงนั่งสงบนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาเบาๆ เขาวางไม้เท้าไว้ข้างตัว มือข้างหนึ่งยังคงประคองพู่กัน ฝึกกำมืออย่างช้าๆ เพื่อเรียกกำลังกลับคืน

ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบาก็ดังขึ้น มู่ผิงสาวใช้ในเรือนของลู่ซือหนาน เดินถือถาดยาที่ต้มเอามาให้เขาตามคำสั่งคุณหนูของตน

“คุณหนูกำชับมาว่าให้คุณชายเผิงดื่มตอนยังร้อนๆ เจ้าค่ะ” นางนำมาวางเบาๆ ตรงโต๊ะเล็กข้างเตียง ถ้วยยาร้อนกรุ่นส่งกลิ่นขมจางๆ ที่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก

“คุณชาย ท่านได้เวลาทานยาแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบตา

เผิงเหยียนเฉิงละสายตาจากนอกหน้าต่าง หันกลับมารับถ้วยยาด้วยความสุภาพ เขารับยาขึ้นจิบเล็กน้อย แล้วจึงวางถ้วยลง

เขาลังเลครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เจ้าชื่อมู่ผิงใช่หรือไม่”

“เจ้าค่ะ” นางพยักหน้ารับ พร้อมกันนั้นก็สบตากับอาหมิงให้เขาออกไปรอด้านนอกเพื่อพูดคุยกับนางตามลำพัง

“ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า”

มู่ผิงชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้มหน้าลงเหมือนเดิม

“คุณชายต้องการถามสิ่งใดเจ้าคะ”

เผิงเหยียนเฉิงเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะถามตรงๆ แต่เสียงยังคงอ่อนโยน “ว่าด้วยเรื่องคู่หมายของคุณหนู ข้าอยากรู้ว่าเขาเป็นคนเช่นไร เจ้าเห็นสิ่งใดบ้างหรือไม่”

สาวใช้ตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ดวงตาของนางล่อกแล่กอย่างลังเล สีหน้าเผิงเหยียนเฉิงยังคงสงบ ไม่มีความกดดันใดๆ เขาเพียงรอคอยคำตอบอย่างอดทน

นางเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเสียงแผ่วเบาจะแทรกออกมาอย่างยากลำบาก

“บ่าว... บ่าวเคยถูกคุณชายไป๋ลวนลามเจ้าค่ะ แต่บ่าวไม่กล้าบอกผู้ใด เพราะเกรงว่าจะไม่มีผู้ใดเชื่อบ่าว” มือเล็กๆ ของมู่ผิงสั่นน้อยๆ ขณะกล่าวจบ ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความอับอายและหวาดกลัว

เผิงเหยียนเฉิงก้มมองถ้วยยาที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าวางใจเถิด เรื่องนี้ข้าจะไม่บอกใคร ข้าสัญญา” เขากล่าวเสียงนิ่ง

มู่ผิงเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาซาบซึ้งใจ ก่อนจะรีบก้มลงคารวะอย่างลนลาน

“ขอบคุณคุณชายเจ้าค่ะ บ่าวขอตัวไปทำงานต่อ” พูดจบ สาวใช้ก็รีบหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่เพียงลำพัง

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเย็นย่ำเบื้องนอก แววตาฉายแววหนักแน่นขึ้นมาเล็กน้อย

‘ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าถูกทำร้ายโดยคนชั่วเช่นนั้น แต่ข้าควรจะทำเช่นไรดี ในเมื่อเจ้ารักเขาถึงปานนั้น’ เขาคิดในใจอย่างเป็นกังวล

************************