ตอนที่ 9 เดือดดาล

เผิงเหยียนเฉิงในชุดผ้าแพรเนื้อดีสีฟ้า ถือถาดน้ำชาด้วยมือที่กลับมาแข็งแรงมั่นคง เดินเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ของเรือนหลักอย่างสง่างาม

ลู่หยวนฉีและอันเหม่ยฉินนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ท่าทางเรียบง่ายทว่ามีอำนาจอย่างสงบ เผิงเหยียนเฉิงหยุดอยู่หน้าโต๊ะ ประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม ก่อนยกถ้วยน้ำชาขึ้น

“เผิงเหยียนเฉิง ขอคารวะท่านลุงลู่ ท่านป้าลู่ ขอขอบคุณท่านทั้งสองที่เมตตาช่วยเหลือ ให้ที่พักพิง และให้โอกาสข้าได้เริ่มต้นใหม่ ข้าจะจดจำพระคุณนี้ไปชั่วชีวิต”

ลู่หยวนฉีหัวเราะเบาๆ รับถ้วยน้ำชา ยกขึ้นจิบเล็กน้อย จากนั้นก็วางลง

“เป็นเรื่องที่ควรกระทำ เจ้าคือบุตรชายของผู้มีพระคุณเก่าแก่ของข้า” เขาหันไปมองภรรยาของตนอย่างอบอุ่น

อันเหม่ยฉินยิ้มพลางพยักหน้า ก่อนเอ่ยขึ้นบ้าง

“ตอนพวกเราเพิ่งย้ายมาเมืองเจียงเฉิน ยังเป็นครอบครัวเล็กๆ ไม่มีแม้กระทั่งเรือนใหญ่โตอย่างในตอนนี้” นางมองใบหน้าของเผิงเหยียนเฉิงด้วยสายตาเอ็นดู เหมือนมองเด็กคนหนึ่งที่เคยรู้จักมานาน

“จำได้ว่าตอนนั้น...เจ้ามักจะตามพ่อเจ้ามาเรือนข้าอยู่เสมอ อยู่เป็นเพื่อนหนานเอ๋อร์ของข้า เล่นกันอยู่ใต้ต้นไม้หน้าเรือน” เสียงหัวเราะนุ่มนวลแฝงด้วยความคิดถึง

“ข้าไม่เคยลืมเลย ว่าเจ้าคอยช่วยหนานเอ๋อร์จับจักจั่น หรือนั่งฟังนางเล่านิทานอย่างตั้งใจ”

เผิงเหยียนเฉิงฟังแล้ว ใบหน้าคล้ายจะแดงขึ้นเล็กน้อย เขาเองก็เลือนๆ จำได้เช่นกัน ว่าเด็กหญิงน้อยในชุดกระโปรงสีอ่อน ที่วิ่งเล่นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย นั่นคือลู่ซือหนานในวัยเยาว์

“ข้าไม่กล้าหวังว่าท่านทั้งสองจะยังจำเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้นได้...” เขาก้มหน้าลงด้วยความซาบซึ้ง

“ความกตัญญูรู้คุณ ไม่มีวันสูญหาย แม้กาลเวลาจะผ่านไป เจ้าคือคนที่ข้ายินดีอ้าแขนรับอย่างแท้จริง” ลู่หยวนฉีหัวเราะอย่างใจดี ตบบ่าเขาเบาๆ

บรรยากาศในห้องโถงอบอวลไปด้วยความอบอุ่นลู่ฮูหยินยังกล่าวเสริมด้วยรอยยิ้ม

“นับแต่นี้ไป ไม่ต้องคิดว่าตัวเองเป็นแค่แขกของเรือนนี้อีกแล้ว จงอยู่ให้เหมือนเป็นบ้านของเจ้า”

เผิงเหยียนเฉิงคุกเข่าลง คารวะอีกครั้งด้วยใจจริง

แม้โชคชะตาจะเคยเหยียบย่ำเขาจนเกือบสิ้นหวัง แต่วันนี้ เขามีที่ที่เรียกว่าบ้านได้อีกครั้งแล้ว

หลังจากบรรยากาศแห่งความหลังและความซาบซึ้งได้จางลง ลู่หยวนฉีก็เอ่ยปากถามถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเผิงเหยียนเฉิงอีกครั้ง เพื่อให้ภรรยาของตนได้รับรู้โดยละเอียดจากปากของเขา

เมื่อได้ฟังว่าเผิงเหยียนเฉิงคือบัณฑิตอันดับหนึ่งของการสอบระดับเมืองหลวง เป็นความภาคภูมิใจของแคว้นสือ ทว่ากลับต้องพบจุดตกต่ำเพราะถูกสกุลโจวหักหลังเพียงเพราะโรคภัยที่ไม่ตั้งใจ อันเหม่ยฉินถึงกับตบโต๊ะดังลั่น

“นางโจวจิงหยูนั่นมันตาต่ำนัก ช่างไม่เห็นบุญคุณและศักดิ์ศรีคนเลยแม้แต่น้อย” นางลุกพรวดขึ้น ใบหน้าขาวนวลแดงจัดด้วยความโกรธจัด

ประโยคและน้ำเสียงนั้นไม่ต้องบอกว่าลู่ซือหนานได้มาจากไหน นางได้มารดาของตนมาเต็มๆ ทั้งท่าทางและความคิด

“แต่งเขามาเพราะหวังผลประโยชน์ พอเจ้าเกิดเหตุ กลับผลักไสไล่ส่งราวกับผ้าขี้ริ้วชำรุด ทั้งๆ ที่เจ้าช่วยชีวิตนางแท้ๆ ช่างไร้ยางอายนัก”

“ฮูหยิน ใจเย็นๆ ก่อน” ผู้เป็นสามีต้องเอ่ยปากให้นางสงบลง ก่อนจะวางมือบนโต๊ะอย่างหนักแน่น สายตาเคร่งขรึม

เผิงเหยียนเฉิงได้แต่นั่งก้มหน้า นิ่งเงียบ ไม่มีคำแก้ตัวใดๆ แทนอดีตครอบครัวภรรยาของตน

“ใจเย็นได้หรือ สกุลโจวยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่หรือไม่” นางกล่าวด้วยความโมโห ทำให้เขาซาบซึ้งที่มีคนเจ็บปวดร่วมไปกับตน

“เอาเถอะ เรื่องที่ผ่านมา เจ้าจงถือเป็นบทเรียน แต่นับจากนี้ไป เจ้าต้องยืนหยัดขึ้นมาใหม่อย่างมั่นคง ข้าและฮูหยินต่างเห็นตรงกันแล้วว่า จะสนับสนุนเจ้าให้เต็มที่” ลู่หยวนฉีรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ก่อนที่ภรรยาจะหัวเสียไปมากกว่านี้

“ใช่ เจ้าต้องสอบผ่านการสอบเคอจวี่ปีหน้า ให้ทุกคนได้เห็น ว่าแม้จะไร้สกุลโจว เจ้าก็จะขึ้นไปยืนในที่สูงได้ด้วยตนเอง” อันเหม่ยฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง สายตาของนางเต็มไปด้วยประกายมุ่งมั่นราวกับจะถ่ายทอดแรงใจทั้งหมดให้แก่เขา

“ตำแหน่งจอหงวนไม่ใช่สิ่งเกินเอื้อม เหยียนเฉิง เจ้าต้องเชื่อมั่นในตัวเอง” เสียงของนางเปี่ยมด้วยพลังจนทั่วทั้งห้องโถงดูเหมือนสว่างขึ้นด้วยความหวัง เข้าข้างบัณฑิตตรงหน้าอย่างเต็มที่

เผิงเหยียนเฉิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงเรื่อ น้ำเสียงหนักแน่น

“ขอรับ! ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”ภายในอกของเขา เต็มไปด้วยเพลิงไฟแห่งความตั้งใจแน่วแน่

ความรู้สึกอบอุ่นจากการต้อนรับในตอนแรกยิ่งทวีความลึกซึ้งเข้าไปในหัวใจ ไม่คิดว่าทั้งสองจะช่วยเหลือตนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนได้ขนาดนี้

“ป้าของเจ้านางจริงจังกับทุกเรื่องมากไปหน่อย อย่างไรก็ยอมๆ นางหน่อยนะ” ลู่หยวนฉีกระซิบบอก แต่เป็นการกระซิบที่ตั้งใจเย้าภรรยาให้ได้ยิน

“ท่านพี่ ข้าจริงจังนะ จะให้เหยียนเฉิงเอาความสำเร็จไปฟาดหน้าสกุลโจว ฮึ พูดแล้วก็โมโหยิ่งนัก” นางกล่าวแล้วพ้นหายใจอย่างหงุดหงิด

“ข้าต้องขอบคุณท่านป้าเสียมากกว่าที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนข้า ทำให้ข้ารู้สึกว่ายังมีคนที่คอยหนุนหลัง ไม่ได้เดียวดายอีกต่อไป” เขากล่าวแล้วยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้ง

ครั้งนี้ เขาจะไม่ล้มเหลวอีกต่อไป

************************