บทที่ 1

“ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ”

เสียงดุจแม่เหล็กเย็นเยียบทุ้มลึกของชายคนนั้น ทำให้เจียงชั่นดึงสติกลับมาจากห้วงความคิดของตัวเองในทันใด เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับนัยน์ตาลึกล้ำราวกับหมึกของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้

เจียงชั่นยกชายกระโปรงตัวเองขึ้นด้วยความประหม่า หัวใจพลันเต้นรัวเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

ตั้งแต่เธอเข้ามาในห้องนี้ เธอก็เอาแต่นั่งอยู่บนขอบเตียง นั่งนิ่งอยู่ในท่านี้มานานจนกระดูกสันหลังแข็งทื่อไปหมด ไม่ยอมลุกไปเปลี่ยนชุดแต่งงานสักที จนกระทั่งชายคนนั้นเดินออกจากห้องน้ำ หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ เธอถึงตระหนักว่าคืนนี้ตนจะต้องร่วมคืนวิวาห์กับชายที่อยู่ตรงหน้า

อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าจะปรับตัวเข้าหาสามีป้ายแดงคนนี้อย่างไร เพราะเธอแค่มาแต่งงานกับเขาแทนใครอีกคน

ในฐานะลูกสาวนอกสมรสของตระกูลร่ำรวย เธอกลับต้องแต่งงานกับผู้ชายยากจนคนนี้แทนผู้เป็นพี่สาว เพียงเพื่อปฏิบัติตามสัญญาการแต่งงานที่กำหนดโดยคนรุ่นก่อน ๆ แลกกับเงินสินสอดจำนวนมาก

เงินตัวเดียว สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของแม่ให้หายได้ สามารถส่งน้องชายให้ได้เรียนต่อ สามารถทำให้ครอบครัวมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น

เจียงชั่นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เดินไปเข้าห้องน้ำด้วยท่วงท่าขี้อายราวกับกระต่ายตัวน้อย “ฉะ… ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”

ดวงตาของชายคนนั้นหรี่ลง

เจียงชั่นลุกขึ้น รีบพาตัวเองเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ ขณะที่เธอกำลังจะล็อกประตู ถึงรู้ว่าบานประตูไม้เก่าโทรมนี้ไม่มีแม้แต่สลักลงกลอน เธอสะดุ้งโหยงทันที แม้ว่าชีวิตก่อนหน้านี้ของเธอจะไม่ได้ราบรื่นอะไรมาก แต่ก็ไม่เคยอยู่แบบยากจนขนาดนี้

ขอบตาของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย ยืนลังเลอยู่ในห้องน้ำโดยไม่ถอดชุดออกเป็นเวลานาน

ชายที่อยู่นอกประตูดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของเธอ ทันใดนั้นก็โพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ผมจะออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก คุณค่อย ๆ อาบน้ำล้างตัวไปก็แล้วกัน”

หัวใจของเจียงชั่นบีบรัดเข้าหากัน เอนร่างพิงประตูและเงี่ยหูฟังจนกว่าฝีเท้าของเขาจะค่อย ๆ เคลื่อนออกไป พอประตูปิดดังเอี๊ยด ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย

คำว่า “มงคลคู่” สีแดงขนาดใหญ่บนผนังเป็นรอยด่างซีด หนึ่งวันก่อนแต่งงาน พายุไต้ฝุ่นพัดผ่านเมืองแห่งนี้ ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ร่วงหล่น ต้นไม้ล้มระเนระนาดเกลื่อนกลาดไปทั่วทุกที่ตามถนนหนทาง เจียงชั่นแต่งงาน ต้องแต่งงานท่ามกลางสภาพแวดล้อมนี้

ไม่มีรถรับตัวเจ้าสาวสวย ๆ มารอรับ เธอต้องเดินเท้าเป็นระยะทางไกลเพื่อขึ้นรถตู้ธรรมดา ๆ เข้ามาในหมู่บ้านนี้โดยไม่รู้กี่โมงยาม เส้นทางที่เต็มไปด้วยโคลน ทำให้รองเท้าและชุดแต่งงานของเธอเปื้อน

คนเฒ่าคนแก่เคยบอกว่า ชีวิตคู่อาจปราศจากซึ่งความสุขถ้าแต่งงานในสภาพอากาศแบบนี้

ถึงอย่างนั้น เจียงชั่นไม่สนใจความสุขของตัวเองมานานแล้ว

เธอเช็ดให้แห้งหมาด แล้วเดินออกจากห้องน้ำ

สามีของเธอยังไม่กลับเข้ามา ยังคงสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก

เธอมองดูหลังคาบ้านที่มุงกระเบื้องทั้งสองฝั่ง เห็นว่าบางจุดมีรูรั่วจนน้ำฝนไหลผ่านได้ ถึงแม้มันจะทรุดโทรมไปสักหน่อย แต่สภาพบ้านก็ไม่ได้แย่อะไรมาก ถ้าได้รับการจัดระเบียบอย่างเหมาะสม เจียงชั่นคลี่ยิ้มอ่อน ก่อนที่ชายคนนั้นจะกลับมา เธอก็จัดห้องด้านในให้น่าอยู่ขึ้นมาอีกหน่อย

ขณะที่เธอกำลังคุกเข่าอยู่บนเตียงเพื่อดึงผ้านวมลงมา ชายคนนั้นก็เดินเข้ามาจากทางประตู

เมื่อเจียงชั่นหันกลับมา การเคลื่อนไหวอันรวดเร็ว ทำให้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่เธอนุ่งอยู่ในตอนนี้หลุดร่วงลงไปจากร่าง เธอร้องอุทานลั่น จากนั้นก็โอบแขนปิดจุดสงวนตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว แต่ว่า…

ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิอันสดใสกลับปรากฏอยู่ในสายตาของชายคนนั้นแล้ว

เจียงชั่นรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกาย ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

ลูกกระเดือกของชายคนนั้นขยับ รัศมีในดวงตาของเขาฉายแววลึกซึ้งและซับซ้อนมากยิ่งขึ้น เขาค่อย ๆ สืบเท้าเดินเข้าไปหาเธอ พลางพูดด้วยเสียงต่ำและเย็นชา ระคนเสียงแหบพร่าที่คลุมเครือเล็กน้อย “ดึกมากแล้ว พวกเรานอนกันเถอะ”

ครั้งนี้เขาเน้นคำว่า “เรา” เป็นพิเศษ

หัวใจของเจียงชั่นแทบจะกระโดดออกมาจากลำคอ เธอหลับตาปี๋ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงแรงบางอย่างที่กระหวัดพันรอบเอว ก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนของชายคนนั้น แล้วถูกเขากดให้นอนราบลงบนเตียง...